It's not a big deal.

Dragonpaw klemde zijn kaken op elkaar. De pijn leek bij elke stap steeds erger te worden, maar dat ging hij niet laten merken. Verdomde rots dan ook. Nee, hij had het eigenlijk aan zijn eigen onhandigheid te danken, maar daar wilde hij nu niet aan denken. Daar wilde hij zich niet mee bezighouden. Hij had dus geprobeerd om van een verhoging heel stilletjes op een prooi te springen, maar hij was uitgegleden en was met zijn schouder niet bepaald zacht tegen een rots geknald. En juist teken een scherp randje zodat de vacht op zijn schouder opengereten werd en er zo veel bloed uitstroomde dat katten gelijk weer dachten dat hij stervende was, terwijl het eigenlijk maar een klein wondje moest zijn. Hoopte hij dan toch, want anders had hij een probleem. Hij wilde niet dat Sequoiapaw voorop begon te lopen met hun training en dat zij meer vragen zou kunnen beantwoorden en meer technieken zou kunnen tonen dan hij als hij weer bereid was om te trainen. Nee, Bloodpaw of Acefray moest hem wel groen licht geven. En even stopte hij, twijfelend of hij zich toch niet zou omkeren en de wond zelf zou proberen te genezen. Hij snoof. Wie hield hij voor de gek? Hij kon met zijn tong onmogelijk helemaal aan dat plekje en als het geïnfecteerd zou raken, kon hij al helemaal niks meer. Niet met de belabberde kruidenkennis die hij had. En dus liep hij met een gezicht dat op onweer stond het kamp binnen en in de richting van de medicine cat’s den. Het lopen werd steeds lastiger en als hij het dan toch eerlijk aan iemand moest toegeven, gaf hij toe aan zichzelf dat hij wel blij was dat hij eindelijk op zijn bestemming was aangekomen. “Een kleine schouderwond,” sprak hij nonchalant toen hij Bloodpaw al in zijn richting zag komen. “Niet speciaals. Pijn is gewoontjes. Volgens mij ga ik nog niet dood.”

Er werd aangegeven dat hij moest gaan liggen en Dragonpaw deed wat er van hem gevraagd werd. En hij gaf het misschien niet toe, maar hij voelde zich toch wel opgelucht over het feit dat hij even kon gaan liggen. Het lopen deed echt behoorlijk zeer, natuurlijk mede omwille van het feit dat de spieren in zijn schouders onder zijn pels bewogen als hij aan het lopen was en dat had natuurlijk weer effect op de wond. Hij hoefde geen medicine cat te zijn om dat te weten. Hij richtte zijn blik op Bloodpaw toen deze allerlei kruiden ging halen en alleen al de geur van ze zorgde ervoor dat Dragonpaw het liefste op wilde staan en weg wilde gaan. Hij hield niet van dit soort dingen, maar zo rond blijven lopen had natuurlijk ook geen zin. “Je doet maar,” bromde hij tegen Bloodpaw, net doende alsof hij er geen last van had. Toch siste hij zachtjes toen Bloodpaw druk zette op de wond om het te behandelen. Verdomme, wat deed dat zeer, zeg! Hij hoopte dat hij geen spieren had geraakt door zo onhandig te vallen. Maar nee, anders had Bloodpaw dat toch al wel gezegd, niet dan? Dragonpaw bewoog wat onhandig met zijn oortjes toen Bloodpaw op een vriendelijke manier tegen hem sprak. Hij wist niet wat hij had moeten verwachten, maar dat eigenlijk niet. Hij had als kitten zijnde Bloodpaw altijd gezien als iemand die behoorlijk nors kon zijn, maar blijkbaar viel dat nogal mee. En hoewel Dragonpaw zichzelf had voorgenomen dat hij niet meer in die onzin zou trappen, zorgde het er toch voor dat hij er al iets meer ontspannen bij lag, al zeker toen hij voelde hoe rustig Bloodpaw het deed. Maar de rustige aanpak van Bloodpaw nam de pijnlijke druk natuurlijk niet weg; Dragonpaw sloot zijn ogen tegen de pijn en toen hij dacht dat hij het ergste had gehad, opende hij ze weer. “Hoe lang denk je dat het gaat duren eer dat ik weer mag jagen en trainen?” vroeg hij rustig aan de tom. Hij hoopte dat zijn training hier niet te hard onder zou gaan lijden. “Ik train samen met Sequoiapaw en ze mag niet voorop lopen,” floepte er per ongeluk uit. Maar het was wel waar. Hij wilde niet dat zijn mede-apprentice beter zou worden dan hij.

Great. Daar ging zijn mentor ook echt blij mee zijn. Dragonpaw liet zijn oortjes ontzet in zijn nek vallen toen Bloodpaw het antwoord gaf waar hij al voor gevreesd had. Misschien waren een paar dagen niet zo erg voor de meeste katten, maar voor hem was het echt een hel. Het waren die paar dagen die hij zou missen dat Sequoiapaw beter kon worden dan hem en misschien zelfs wel in het aller slechtste geval eerder haar assesment mocht doen dan hijzelf. En zou Waspsting het begrijpen als hij dit verhaal aan haar vertelde? Ze leek hem nu ook weer niet zo’n kwade mentor, maar iets in hem verlangde er niet naar om te vertellen aan zijn mentor dat hij door onvoorzichtig gedrag zijn schouder open had gehaald, zeker als dat betekende dat hij enkele nachtjes hier moest blijven. Zijn training zou enkele dagen vertraging oplopen en dat was in zijn ogen catastrofaal. Bovendien was de tom nog zo aardig, maar Dragonpaw wist niet echt of hij zin had om de hele tijd rond zo’n vriendelijke, zachtaardige tom te hangen. Hij zuchtte toen de tom opeens weer boven hem kwam hangen en zijn nagel in zijn wond liet glijden. Het liefste wilde Dragonpaw zich omdraaien en hem een harde mep in zijn gezicht geven, maar hij wist ook wel dat de tom enkel bezig was om het vuil uit de wond te verwijderen zodat het later niet zou gaan ontsteken. Het kwam alleen niet zo goed bij Dragonpaw binnen dat hij effectief enkele nachtjes hier moest blijven. En dus keek hij de tom met een ontzette blik aan, alsof hij daarmee van gedachten zou gaan veranderen. Eerst was er stilte. Dan: “Dat meen je niet serieus, toch?” Hij zuchtte diep. Betekende dat de tijd dat hij hier moest blijven slapen ook dat hij zo lang niet mocht gaan trainen? En wat verstond Bloodpaw met “een paar dagen”? “Zit ik hier echt met jullie opgescheept de komende dagen?” Hij zuchtte. “En hoe lang is een paar nachtjes?” Hij zwiepte ongeduldig met zijn staart. “Hoe denk je dat ik dat aan Waspsting uit ga leggen?” Hij zag zichzelf al aankomen. Om nog maar niet te spreken over het feit dat zijn moeder nu opnieuw een reden had om hem te verachten. Met een diepe zucht keerde Dragonpaw zijn gezicht weg van de medicine cat. “Het is niet dat ik verwacht dat een medicine cat het ooit zou snappen,” zei hij verslagen. Voor de rest wilde hij er geen woorden meer aan vuil maken. En hopelijk zou de tom voor de rest van de dagen ook gewoon zijn bek dicht houden, als hij wist wat goed voor hem was.