Face first on the floooorrr

Met een brede grijns liep Loudkit uitgelaten door de nursery. Nu hij één moon oud was en meer kon dan waggelen en wat woorden brabbelen alleen, was hij pas echt op onderzoek uitgegaan. Hij liet zijn siblings en zijn moeder achter zich terwijl hij eerst de linkse en daarna de rechtse hoek van de nursery verkende. Geen plekje bleef onaangeraakt en tevreden zijnde dat hij bijna alles had gehad, liep hij in de richting van de uitgang van de nursery. Hij zou natuurlijk nooit zonder de toestemming van zijn moeder naar buiten gaan, maar een kijkje nemen kon geen kwaad, toch? Loudkit had in zijn enthousiasme echter niet in de gaten dat een apprentice net naar buiten wilde gaan en voelde een stevige pijn door zijn flank gaan toen de apprentice over hem heen struikelde. Instinctief drukte hij zijn kleine lijfje plat tegen de grond zodat de apprentice hem in elk geval niet meer zou raken en rolde vervolgens een eindje weg, waar hij versuft met zijn kopje schudde en vervolgens in de richting keek van de apprentice… die op zijn smoel was gegaan. Loudkit kon het niet helpen dat hij ondanks de pijn in zijn flank toch begon te lachen. Met een lachje stond hij op en trippelde toen vervolgens vrolijk op de apprentice af. “Jij oké zijn?” vroeg hij, waarna hij na kort twijfelen toch zijn – niet pijnlijke – flank tegen de apprentice duwde om het leed hopelijk wat te verzachten.

Een opgeluchte glimlach ontstond rond het snoetje van Loudkit toen Settledpaw aangaf dat hij oké was. Mooi! Dat wilde zeggen dat als hij zijn flank tegen iemand drukte dat het nog steeds ietwat helende krachten had, al was dat misschien wel een fabeltje dat hij zichzelf oplegde. Hij knikte snel toen de apprentice aan hem hetzelfde vroeg. “Ik altijd oké zijn!” antwoordde hij stoer. Het was niet helemaal waar; zijn flank deed behoorlijk veel zeer, maar dat ging hij niet toegeven. Het was zo van die kloppende pijn die uiteindelijk wel weg zou trekken en alleen pijn zou doen als hij op zijn flank zou gaan liggen. En dus was het antwoord heel simpel: niet meer op zijn flank gaan liggen voor een tijdje. Aan die kant dan toch. Hij giechelde toen de apprentice zijn woorden uitsprak en knikte. “Heel dom,” kirde hij vrolijk. “Maar ik ook soms dom zijn. Ik ook vaak struikelen,” probeerde hij de apprentice gerust te stellen met een brede grijns. “En ik vaak vallen.” Hij waggelde gelukkig niet meer zo erg als in het begin, maar er waren nog genoeg momenten dat hij zijn evenwicht verloor en dan echt op een droge manier op zijn zij landde. Dat was waarschijnlijk voor de anderen wel grappig om te zien altijd. “Jij veel gevallen zijn en gestruikeld hebben als kitten?” vroeg hij vervolgens nieuwsgierig.

“Chillykit vooral!” kirde hij vrolijk toen ze het nog hadden over het dom zijn. Want ja, als Chillykit niet met hem wilde spelen en wilde gaan slapen, was ze wel heel dom bezig, toch? Ja, dat vond hijzelf immers wel. Hij vond het sowieso dom dat als kittens wakker konden zijn en op avontuur konden gaan dat ze er dan echt voor kozen om te gaan slapen. Zijn moeder was gelukkig niet zo lui, maar helaas kon zij bijna nooit weg waardoor ze niet konden spelen samen. En bovendien zag hij zijn moeder ook niet echt als speelmaatje. Nee, met haar deed hij liever knuffelen en lieve woorden uitwisselen. Zijn moeder mocht gerust weten hoe geliefd ze was onder haar nestje. Loudkit had nog geen enkele kitten iets slecht horen zeggen over haar. En dat moesten ze niet proberen ook niet! Loudkit keek met grote, grijsblauwe ogen naar de apprentice toen deze aangaf dat hij ook veel was gevallen in zijn kittentijd. Hè! Misschien zou het wel leuker zijn om een verhaaltje uit te lokken bij de apprentice dan bij de elders. De elders konden heel goed vertellen en Loudkit echt een hele middag bezighouden als ze wilden, maar hij een paar ervaringen van een appretice horen was ook wel eens leuk, niet dan? In vijf moons werd hij er zelfs immers eentje! “Hoe was het toen je apprentice werd?” Loudkit stond versteld van het feit dat hij deze keer de woorden eens in de juiste volgorde had gesproken. Daar had hij het van heel zijn nestje het moeilijkste mee. Alhoewel, Fuzzykit leek het ook niet makkelijk te vinden. Maar ja, zij waren natuurlijk een reuzegoed duo, dus misschien had dat daar wel iets mee te maken. Misschien lag het niet aan hun, maar aan de rest. Loudkit negeerde zijn gedachten en ging naast de apprentice liggen, zijn flank drukkend tegen die van de apprentice en hem lief aankijkend. “Jij mij verhaaltje vertellen?” smeekte hij vervolgens. “Alsjeblieeeeft?”

Loudkit glimlachte opgewekt toen de apprentice ermee instemde om hem een verhaaltje te vertellen. Yes! Normaal gezien moest hij helemaal naar de elders’ den rennen om een verhaaltje te horen, maar nu was het ietsje dichterbij en bovendien was het nog spannender omdat het nog maar enkele moons geleden was dat de apprentice het meegemaakt had. Het verhaaltje zou dus verser in zijn geheugen liggen en dus kon Loudkit meer vertrouwen op de echtheid ervan. Natuurlijk geloofde hij zijn elders ook wel als ze iets vertelden, maar soms had hij het gevoel dat ze alles een beetje aandikten om het spannender over te laten komen dan het was. Het was een subtiele manier om de kittens bezig te houden, maar Loudkit had liever een verhaaltje waar hij echt van kon geloven dat het ook daadwerkelijk zo gebeurd was en dat het niet te aangedikt was. En wat de apprentice hem tot nu toe vertelde, klonk hem wel logisch in de oren. Loudkit hing zowat aan de apprentice’s lippen toen hij begon te vertellen over hoe hij zich voelde toen de ceremonie in aantocht was. Loudkit kon eerlijk gezegd niet wachten tot hij zelf apprentice zou worden, maar hij wist dat dat nog wel even zou duren en dat hij tot die tijd alleen maar kon dromen over wat er zou gaan gebeuren. Hij zette grote ogen op nadat de apprentice zijn laatste woorden had gesproken. “Bestaan die dan?” piepte hij. Hij was natuurlijk nog niet veel warriors tegengekomen, maar hij kon niet geloven dat Tallstar een échte gemene mentor zou uitkiezen voor zijn apprentices. Hij hoopte dat hij zijn moeder als mentor zou krijgen, al leek dat hem sterk. “En jij een gemene mentor gekregen hebben?” vroeg hij vervolgens door. Want ja, dat wilde Loudkit nu wel erg graag weten natuurlijk!

“Ik hoop dat ik geen gemene mentor krijg,” murmelde Loudkit terwijl hij een rilling door zijn lijfje voelde gaan. Stel je voor! Stel je voor dat hij écht een gemene mentor kreeg! Maar nee, daar mocht hij niet al te veel over nadenken. De apprentice voor hem had ook geen gemene mentor gekregen, dus dat zou bij Loudkit dan ook wel meevallen. Zijn oren prikten nieuwsgierig toen de apprentice vervolgens vertelde over de eerste mentor die hij had gekregen. Nu was dat blijkbaar de deputy geworden, maar de beschrijving van zijn eerste mentor had wel veel weg van een kat die Loudkit maar al te goed kende en waar hij heel erg veel van hield. “Mijn mama?” vroeg hij dan ook met hoopvolle ogen aan de apprentice. “Mijn mama jouw mentor geweest?” Want ja, voor Loudkit was er geen lievere she-cat dan zijn eigen moeder. Het kwam niet eens in hem op dat dat onmogelijk was omdat Slatefur blind was en de kans daardoor nihil zou zijn dat ze ooit een eigen apprentice mocht trainen. In de ogen van de kleine tabby kon zijn moeder alles, dus ook deze apprentice opleiden tot een waardige warrior. Loudkit negeerde de opmerking over Acorndust. Waarom zou de apprentice trots zijn op het hebben van een mentor als Acorndust als hij eerst Loudkit’s moeder als mentor had gehad? Volgens Loudkit was er niemand beter dan zijn moeder, ook zijn deputy niet. Maar het verhaaltje ging verder en Loudkit’s aandacht werd weer afgeleid. “Jij op de reis geweest?” Ha, daar kon hij nog wel wat over informeren! De laatste keer was met Saffronkit samen geweest en dat had hem nu niet echt de gelegenheid gegeven om veel te kunnen vragen. De elders hadden vooral veel geslapen en zich afgezonderd, dus veel hadden zij niet kunnen vertellen over de omgeving. “Hoe was het daar?” vroeg hij nieuwsgierig.

Loudkit knikte snel en opgewonden bij het idee deze tabby inderdaad zijn mentor zou kunnen worden. Hij had geen idee hoe oud de apprentice was, maar hij leek redelijk groot te zijn. Hij kon het dus weldegelijk als waarheid aannemen dat de tabby tegen de tijd dat Loudkit apprentice was oud genoeg was om hem op te kunnen leiden. Hij moest de tom alleen nog veel beter leren kennen eer dat hij echt kon concluderen dat hij de apprentice een geschikte mentor voor hem vond. Voor nu leken ze het goed te kunnen vinden en had Loudkit er dus geen enkel probleem mee als de tabby daadwerkelijk zijn mentor zou worden. Maar goed, dat zou hij tegen dan wel zien. Als Tallstar zou beslissen dat de kat voor hem inderdaad een goede mentor voor hem zou zijn, kon hij er sowieso weinig tegenin brengen. Zijn hartje kneep echter kort samen toen de tom het over zijn moeder had. Even gleden al zijn blije gedachten weg en kon hij zich verder niet meer concentreren op wat de tabby zei, hoe zeer deze ook zijn best deed om hem af te leiden. De tabby vertelde over de bergen en hoe hoog deze waren, maar Loudkit’s interesse was allang weggestorven van dat onderwerp. Want waarom had de tom zo zorgelijk gekeken toen hij het over Loudkit’s moeder had? En wat kon zijn moeder niet? Met zijn pootje trok hij de aandacht van de tabby door deze hard tegen zijn poot te duwen en keek, met zijn oren diep in zijn nek gezakt, de tabby op een haast verwijtende manier aan. “Wat kan mijn moeder niet?” vroeg hij toen vervolgens zachtjes. Hij maakte een pruillipje en kleine traantjes verscheen in zijn ogen. “Mijn mama kan alles!” gilde hij vervolgens boos door de nursery heen. Ja, dus wat zat deze tom nu te klagen dat zijn moeder iets niet kon? Leugenaar! Nu wist Loudkit het heel zeker: hij wilde deze kat niét als zijn mentor hebben!

Loudkit voelde een vreemd gevoel van triomf door zich heengaan toen de apprentice snel op andere gedachten leek te komen. Het kwam niet in hem op dat de apprentice het enkel zei om hem te troosten, om hem een goed gevoel te geven. Loudkit dacht dat de tabby het zei omdat hij inzag dat hij een fout had gemaakt, inzag dat zijn moeder weldegelijk alles kon. Wellicht had hij zichzelf gewoon versproken en was het echt niet zijn bedoeling geweest, misschien had hij wel een andere kat in gedachten gehad toen hij die vreemde woorden zei. Wat de reden ook was, hij was nu tot inkeer gekomen en leek zich te beseffen dat Loudkit gelijk had. Loudkit’s mondhoeken trokken echter weer naar beneden toen de tabby aangaf dat zijn moeder geen mentor kon zijn. En waarom dan niet? Omdat ze niet kon zien? Onzin! “Dat kan ze wel,” antwoordde hij op een simpele manier, precies alsof alles zo simpel was. “Zij altijd weten waar ik en mijn siblings zijn. Zij altijd in onze richting kijken. Zij haar ogen niet nodig hebben om te kunnen zien.” Hij keek de tabby uitdagend aan, alsof hij hem uit wilde dagen om Loudkit op andere gedachten te brengen. “Zij waarschijnlijk beter kunnen jagen dan jij!” En daarna draaide hij de tabby demonstratief de rug toe. Zo. Hij was klaar met praten, hij was klaar met te horen wat zijn moeder wel of niet kon. Zijn moeder kon alles en daarmee was de kous af. Dan kon de tabby nog zo veel zaniken als hij wilde, Loudkit ging hem toch niet geloven.