Black Sea

Loudkit lag net lekker te dommelen toen hij opeens een klap hoorde, gevolgd door een gefrustreerde piep. Zijn blauwe oogjes schoten in paniek open, bang zijnde dat het Pepperkit was die weer tegen de grond was gegaan of één van zijn broertjes of zusjes die zich bezeerd had. Maar nee, zijn broertjes en zusjes lagen gewoon naast hem en de piep van de kitten had niet eens op Pepperkit geleken. Hij dacht niet dat hij ooit nog kon vergeten hoe Pepperkit had geklonken voordat ze tegen de vlakte was gegaan. Alleen al de gedachte zorgde voor een kleine huivering over zijn lijfje. Zijn moeder had tegen hem gezegd dat het niet zijn schuld was, maar Loudkit kon het niet helpen dat hij zich toch nog ietwat verantwoordelijk voelde voor wat er gebeurd was. Hij probeerde zijn malende gedachten te verdrijven door voorzichtig over de rug van zijn moeder heen te kijken om te zien wat er dan wel gaande was. En zijn ogen ontmoetten die van Sheddedkit, een kitten die iets ouder was dan hem. Hij zag dat Sheddedkit over zijn kopje wreef en kon een zachte giechel nauwelijks onderdrukken toen hun ogen elkaar ontmoetten. Hij liet zijn kopje weer zakken, stond op en trippelde vervolgens langs zijn moeder heen zodat hij naar Sheddedkit toe kon gaan. Voorzichtig legde hij zijn pootje op Sheddedkit’s kopje en drukte ondertussen zijn flank tegen de kitten aan. Chillykit werd er altijd beter van en hoewel het niet bij Pepperkit had gewerkt, wilde Loudkit niet geloven dat je iemand niet kon genezen door gewoon je flank er tegen aan te duwen. Pepperkit was een speciaal geval. Bij Pepperkit moest hij uit de buurt blijven, die was te speciaal om te genezen. “Jij veel pijn hebben?” vroeg hij op een zorgelijke toon aan de kitten, zijn blauwe ogen vol vriendelijkheid op Sheddedkit gericht.

Loudkit tuimelde bijna naar voren toen Sheddedkit een stapje naar achteren deed. Maar in plaats daar verontwaardigd over te zijn, begon hij te giechelen. Nu had hij bijna hetzelfde meegemaakt als Sheddedkit. Dan hadden ze allebei pijn aan hun kopje gehad! Of nou ja, hij vermoedde toch dat Sheddedkit op de grond was gevallen. “Ja!’ riep hij enthousiast toen Sheddedkit hem bij zijn naam noemde, want hij vond het wel leuk als andere kittens hem herkenden. Ze waren met een boel in de nursery en Loudkit kon zich voorstellen dat het niet altijd even makkelijk was voor andere kittens om hem en zijn siblings uit elkaar te kunnen houden. Ze waren een druk en opvallend nestje binnen de nursery, maar ze waren met maar liefst zes stuks. Het was heus wel te begrijpen dat hier en daar verwarring over de namen kon ontstaan. Maar Sheddedkit leek dus goed op de hoogte van ze te zijn en dus moest Loudkit natuurlijk ook even zijn kennis delen om het geheugen van Sheddedkit te evenaren. “En jij Sheddedkit,” zei hij zonder twijfel in zijn stem. Tja, dat was Loudkit nu eenmaal. Als hij ergens competitief in kon zijn, dan greep hij die kans ook wel. “Jij ook de namen van mijn broertjes en zusjes kennen?” vroeg hij vervolgens op een haast uitdagende toon aan Sheddedkit. Niet dat hij ze allemaal wist van Sheddedkit, maar goed. Jawel, eentje wist hij wel. Pythonkit? Of kon dat niet?

Loudkit voelde een triomfantelijk gevoel door zijn lichaam gaan toen hij de naam juist had geraden. Het was altijd leuk om te weten wie er zich in de nursery bevonden. Hij zou vast meer en meer vriendjes maken als hij alle namen goed kon onthouden, toch? Het was in elk geval leuker dan als hij het totaal niet had geweten. Zijn blik gleed naar Sheddedkit toen deze de naam van Chillykit noemde en met een knikje moedigde Loudkit hem aan, maar meer namen leken er niet te komen. Ha! Als Sheddedkit er maar één kon noemen, dan zou het des te minder erg zijn als hij er ook maar één kon noemen. En ja hoor, Sheddedkit daagde hem vervolgens ook uit om de namen van zijn siblings te noemen. “Pythonkit,” antwoordde Loudkit meteen, waarna hij met zijn oortjes wiebelde. Nee, hij kon niet meer op een andere naam komen. Iets met slangen in ieder geval. “En eh… Snakekit?” Hmm. Nee, dat was niet juist. Oh. Nu had hij zichzelf voor schut gezet. “Featherkit, Roughkit, Littlekit en Fuzzykit,” noemde hij snel de andere namen van zijn siblings die Sheddedkit niet op had kunnen noemen, zodat het hopelijk des te minder op zou vallen dat hij zojuist een blunder had gemaakt. En als Sheddedkit hem er constant aan zou laten herinneren, dan was hij geen vriendjesmateriaal!

Loudkit kreeg een klein glimlachje om zijn lippen toen Sheddedkit eigenlijk heel normaal reageerde nadat Loudkit de naam fout had gezegd. Hij vond het nooit leuk om uitgelachen te worden, tenzij het natuurlijk op een vriendschappelijke, leuke manier was en tot nu toe had hij niet het idee dat Sheddedkit hem echt gemeen behandelde. Ze hadden in elk geval allebei één sibling geraden van elkaar, maar toen kwam er nog een hele lijst aan siblings. Dat wilde dus zeggen dat hun nestje uit vijf siblings bestond, wat eentje minder was dan het nestje van zijn moeder. Bij de laatste naam grinnikte hij. “Ik wist dat het iets met slangen te maken had!” kirde hij vrolijk. En Snakekit had er niet zó ver vandaan gezeten, toch? Dat wilde dus zeggen dat hij er praktisch gezien twee goed geraden had. Maar goed, dat ging hij maar niet hardop zeggen. Hij dacht niet dat Sheddedkit dezelfde gedachtegang zou hebben als hijzelf. En toen viel hem opeens iets te binnen. Hij wilde voorstellen om een spelletje te gaan spelen, maar er speelde onbewust iets mee in zijn gedachtegang waardoor hij de vraag wilde stellen aan de kitten. En dus liep hij iets dichter naar Sheddedkit toe, zijn kopje naar voren buigend zodat hij kon spreken zonder dat hij door de anderen gehoord zou worden. “Jij ook geen vader hebben?” vroeg hij, zijn grote oogjes rond. Want ja, zijn moeder had het nog nooit over een vader gehad, maar Loudkit was wel groot genoeg om te weten wat het inhield om een vader te hebben. En het was niet dat hij er erg nieuwsgierig naar was, maar hij was gewoon benieuwd of er nog kittens waren bij wie de vader nooit op bezoek kwam.

Loudkit voelde zijn hartje iets sneller kloppen toen de kitten met een vreemde blik naar hem keek, alsof hij ging zeggen dat iedereen een vader had. Maar plotseling gaf de kitten aan dat hij ook geen vader had. Loudkit twijfelde kort. Misschien was het dan toch normaal om geen vader te hebben? Niet dat hij een vaderfiguur miste of iets dergelijks, maar soms zag hij toms de nursery in wandelen die enkel op bezoek kwamen bij hun partners en hun kittens en vroeg hij zich af wie zijn vader zou kunnen zijn. Maar ja, daar had hij altijd nog tijd genoeg voor om aan zijn moeder te vragen. Het was natuurlijk ook niet echt relevant. “Nee,” zei hij en hij schudde nog eens extra met zijn kopje om Sheddedkit te laten weten dat hij niet alleen was. “Maar ik geen vader nodig hebben,” piepte hij stoer. “Ik genoeg hebben aan mijn siblings en mama.” En toch was er diep vanbinnen dat knagende gevoel dat hij wilde weten wie zijn vader was. Hij wist dat hij er één moest hebben, hij had alleen geen idee wie het zou kunnen zijn. “Als ik groot ben, wij geen vader nodig hebben in onze familie. Ik iedereen beschermen,” zei hij met een trotse glans in zijn oogjes.

Loudkit grijnsde toen Sheddedkit instemde. Ergens wilde hij luid zeggen dat hij het wel alleen afkon, maar aan de andere kant vond hij het ook wel vet om Sheddedkit aan zijn zijde te hebben staan als hij iedereen in zijn eentje zou beschermen. Alleen was immers ook maar alleen, toch? Toch was er iets van die trots die in zijn achterhoofd bleef hangen, maar Loudkit verdreef het. Voor nu dan. “Wij een goed team zijn,” snorde hij tevreden, maar zijn aandacht werd al gelijk weer afgeleid toen Sheddedkit een woord zei dat hij nog niet kende. En het klonk… duister. No pun intended. Het maakte Loudkit direct nieuwsgierig naar het achterliggende verhaal, al was hij er wel een tikkeltje sceptisch over. Hij was inmiddels oud en wijs genoeg om te weten dat de meeste scenario’s in zijn hoofd door hemzelf verzonnen waren en dat die onmogelijk gebaseerd waren op de werkelijkheid. Dus als hij dat gedrag al vertoonde, waarom zou Sheddedkit dat dan niet doen? En toch wilde hij nog steeds weten wat de kitten nog meer te zeggen had. “Wat is Dark Forest?” vroeg hij dan ook. “Is dat een gevaarlijke droom?” Loudkit kon zich amper voorstellen dat zijn mama hem niet zou waarschuwen als er een dreiging heerste in de nursery, dus er was geen andere verklaring voor dan dat het allemaal afspeelde in Sheddedkit’s kopje. Maar goed, hij zou het wel horen.