You're not sick anymore, are you?

Loudkit keek met een lichtelijk verveelde blik door de nursery heen. Hij lag naast zijn broertjes en zusjes dicht tegen zijn moeder aan, maar iedereen leek weer in slaap gevallen te zijn. Loudkit sliep echter heel de nacht zo goed door dat hij de middag niet meer nodig had om te slapen, al zeker niet nu hij wat ouder begon te worden. En dus vond Loudkit zich volwassen genoeg om wat slaap in de middag over te kunnen slaan, al zou hij dat moeten bekopen door ’s avonds al vroeg tegen zijn moeder aan te kruipen en dan als een blok in slaap te vallen. Zijn kleine kittenlijfje was nog niet gewend aan het feit dat het zo veel energie moest verwerken en Loudkit maakte het er zelf niet beter op door zo actief te zijn. Maar goed, zijn moeder sliep meestal en zei er dan ook logischerwijze niks van, dus Loudkit nam aan dat het normaal was dat hij heel de middag niet sliep en zijn rust niet pakte. De kleine kitten kwam na een poosje overeind omdat hij zijn behoefte moest doen en liep naar de achterkant van de nursery. Toen hij terug naar zijn moeder wilde gaan, verstijfde hij kort toen hij Pepperkit in de buurt van zijn nestje zag zitten. Oh nee. Hij herinnerde zich nog maar al te goed hoe hij ervoor had gezorgd dat ze tegen de vlakte was gegaan en eigenlijk had hij haar willen ontlopen. Zijn moeder zei misschien niet dat het zijn schuld was, maar Loudkit besefte zich goed genoeg dat het wel door hem was dat de kleine kitten op de grond was gevallen. Alleen had hij dat nog niet aan zijn moeder verteld, maar wel aan zijn oma. En zij had er niet negatief op gereageerd, toch? Loudkit haalde diep adem, verzamelde al zijn moed bij elkaar en liep toen op Pepperkit af. “Pepperkit,” zei hij schaapachtig, zijn blauwe oogjes onzeker op haar gericht zijnde en zijn oortjes ongemakkelijk wiebelende. “Jij beter zijn?” Alles in hem schreeuwde om weg te rennen, maar toch bleef hij dapper staan. Hoe kon hij ooit één van de beste warriors van ShadowClan worden als hij hier al voor wegrende?

Loudkit bewoog wat onzeker zijnde met zijn oortje toen een grote glimlach om de lippen van Pepperkit kwam en ze hem vervolgens vertelde dat ze helemaal beter was. Het was voor hem best wel een shock dat Bloodpaw aanwezig had moeten zijn om Pepperkit beter te maken. Hij dacht dat hij dat zelf kon door zijn flank tegen haar aan te drukken, maar het was hem niet gelukt en hij had het zelfs alleen maar erger gemaakt. En het liefste wilde hij zich omdraaien en zich verwijderen uit haar buurt voordat ze weer ziek zou worden. Zou zijn moeder hem zelfs in de buurt van haar vertrouwen? En zouden de leader en zijn medicine cats haar vertrouwen? Hij had tegen zijn oma gezegd dat hij haar ernstig ziek had gemaakt, maar net zoals zijn moeder had ze volgehouden dat hij er niets aan had kunnen doen. En ook Fuzzykit was weer vrolijk verder gegaan met haar leven zonder hem ergens van te beschuldigen. Zou het dan tóch zo zijn geweest dat het niet zijn schuld was? Hij keek Pepperkit observerend aan. Ze leek niet boos op hem te zijn. En toch, ondanks het feit dat hij hard wilde wegrennen, vond hij dat hij een vent moest zijn en zijn excuses moest aanbieden. “Eh, P-Pepperkit…” Een beetje verlegen keek hij naar zijn poten, maar daarna richtte hij zijn blauwe blik weer omhoog. “Sorry dat ik je ziek maakte.” Hij schoof wat ongemakkelijk met zijn pootjes. “Ik dacht ik jou beter maken door knuffel te geven, maar niet gelukt.” Hij werd zenuwachtig van de stilte die volgde en even keek hij verlangend over zijn schouder naar zijn moeder die lag te slapen. Maar juist door naar zijn moeder te kijken kreeg hij die kracht om te blijven staan en toen hij zijn blik weer naar Pepperkit richtte, was hij al iets zelfverzekerder dan daarnet.

Loudkit bewoog wat verbaasd met zijn oortjes toen Pepperkit verward in zijn richting keek. Hij had eerlijk gezegd verwacht dat ze nu boos op hem zou worden, dat ze zelfs weg zou lopen van hem of dat ze zijn excuses zou accepteren met enige moeite, maar hij had niet verwacht dat ze een excuus zou verzinnen waarom ze ziek geworden was. Ze zei er echter bij dat Bloodpaw dat had gezegd. Loudkit wist niet wie Bloodpaw was; hij had verschillende grote, enge toms gezien die opeens in de nursery stonden toen Pepperkit tegen de grond was gegaan. Hij kon zich wel nog een tom herinneren met een lange vacht en een gezicht dat op onweer stond toen hij de nursery naderde. Was dat Bloodpaw? Loudkit voelde een rilling over zijn lijf gaan. In dat geval hoopte hij dat hij nooit ziek zou worden; dan zou die enge tom vast wel ver uit zijn buurt blijven. “Maar ik jou beter proberen maken,” probeerde hij opnieuw uit te leggen, al minstens even verward zijnde als de she-kitten die voor hem stond. “En ik jou knuffel proberen te geven, maar jij daarna tegen de grond gaan.” Hij wiebelde kort met zijn oortjes toen het volle besef tot hem doordrong wat zijn moeder, zijn oma en nu ook Pepperkit hem duidelijk probeerden te maken. “Dat was dus niet mijn schuld?” Was ze echt door haar poten gezakt door die ziekte en niet omdat hij haar beter had proberen te maken? Hij kon zich in elk geval niet herinneren dat ooit iemand anders dankzij zijn knuffels tegen de grond was gegaan. Zijn moeder bleef altijd stevig zitten als hij dat deed en gaf hem zelfs een kopje terug. Dus misschien… misschien lag Pepperkit’s ziekte inderdaad toch niet aan hem!

Even was het stil na Pepperkit’s opmerking. Toen wiebelde Loudkit met zijn oortjes. Daarna was het weer stil. Vervolgens weer hetzelfde gewiebel met zijn oortjes. Dan: “Volgens mij jij gelijk hebben.” Het klonk heel erg logisch dat als Pepperkit al ziek was dat ze die Bloodpaw al hadden moeten roepen voordat hij zichzelf ermee ging bemoeien. Wat dus ook wilde zeggen dat ze dus daadwerkelijk tegen de grond was gegaan omdat ze zich slecht voelde en niet omdat hij haar ziek had gemaakt. En dat was waarschijnlijk ook wat eerst zijn moeder en daarna zijn oma duidelijk aan hem hadden willen maken. Soms kon hij echt zo dom zijn. “Ik mij al slecht voelen,” zei hij met grote ogen. “Ik echt denken dat ik jou ziek gemaakt had.” Gelukkig was dat niet het geval. Dat wilde ook zeggen dat hij nu gewoon weer zijn flank tegen de andere kittens aan kon drukken om ze beter te maken als ze zich slecht zouden voelen! Een luid gesnor verliet zijn keel en hij keek Pepperkit aan op een manier alsof Tallstar net had aangekondigd dat hij, als hij ouder zou zijn, ShadowClan over mocht nemen. Dan zou hij Loudstar worden. Dat klonk echt vet! Oké, weer even terug naar Pepperkit, Loud. “Wij nu vrienden zijn?” vroeg hij. Want ja, als hij haar niet ziek had gemaakt, dan hadden ze ook geen reden om géén vrienden te zijn van elkaar, wel dan?

Loudkit knikte begrijpend. Dat ze door de regen ziek was geworden, klonk eigenlijk nog wel logisch. Hij had eens een keertje zijn kopje uit de nursery gestoken toen hij de regen nader wilde bekijken. Het had verschrikkelijk koud en nat aangevoeld en met een luide kreet was Loudkit terug naar zijn moeder gerend, waar hij haar vervolgens uitbundig had verteld over wat hij net had meegemaakt. En vervolgens hadden ze samen om zijn verschrikte reactie moeten lachen en was alles weer goed voor de kleine tabby. Zo lang zijn moeder het grappig vond en rustig was, was hij dat ook. Behalve toen die keer dat Pepperkit ziek was geworden, maar toen had zijn moeder hem ook half weten te kalmeren en was hij uiteindelijk weer zichzelf geworden, al had dat enige tijd gekost. Maar nu ze vrienden waren – Pepperkit had immers net ingestemd – hoefde hij zich daar geen zorgen meer om te maken. Echte vrienden maakten elkaar niet ziek. “Bloodpaw is eng,” zei hij, denkend aan de norse tom die in de nursery had gestaan en de zorg had genomen over Pepperkit. Loudkit wist inmiddels dat hij Bloodpaw wel móest zijn; zijn leader herkende hij inmiddels wel. “Hij boos naar mij kijken en groot zijn.” Want ja, dat waren echt redenen waarom de kleine Loudkit iemand intimiderend kon vinden. Maar Fuzzykit had hem ook eng gevonden; ze was meteen naar oma gegaan toen die hun meenam naar een rustiger gedeelte van de nursery na wat er met Pepperkit gebeurd was. Hij was tenminste langer gebleven en had zelfs aan de enge Bloodpaw verteld wat er gebeurd was. Hij durfde te wedden dat niet veel andere kittens van zijn leeftijd de moed hadden om dat te doen. Hij zou later een sterke, moedige warrior worden, dat wist hij nu al!

Loudkit trok nog wat ongelovig met zijn oortje toen Pepperkit aangaf dat Bloodpaw lief was. Zo was hij in elk geval toch niet op hem overgekomen tijdens heel dat gedoe met Pepperkit. Ze was tegen de vlakte gegaan, hij was gaan uithuilen bij zijn moeder en opeens had daar die boze tortoise shell gestaan die woedend op hem neer leek te kijken en het al helemaal niet leuk leek te vinden nadat Loudkit zijn verhaal had gedaan. Hij had ook niet echt antwoord kunnen geven op Loudkit’s worden; zijn oma had hem en zijn zusje al weggeleid van het toneelspel voordat Loudkit ook maar enigszins de kans had gekregen om met Bloodpaw en zijn leader te praten. Dat zijn leader vlak voor hun neus had gestaan, was hij ook pas een paar dagen later te weten gekomen. “Als jij het zegt…” murmelde hij. Bij haar woorden en vervolgens het tikje tegen zijn borstkas hield Loudkit zijn kopje opnieuw scheef. Hmm. Daar moest hij toch heel even over nadenken. Ze leek wel een punt te hebben en het klonk ook vrij logisch, maar de kleine Loudkit had moeite met te begrijpen wat ze precies bedoelde. En na even nadenken, wist hij nog steeds niet waar ze het over had. “Wat mijn uiterlijk met mijn ribbenkast te maken?” vroeg hij verbouwereerd aan haar. Was het soms van belang dat iemand zijn ribben kon voelen als hij aangeraakt werd? Had dat invloed op hoe zijn uiterlijk iemand beangstigde of juist geruststelde? Wacht, dat klonk al verwarrend. Dat kon niet juist zijn… wel dan?!

Loudkit wiebelde wat verward met zijn oortjes, maar hield daar onmiddellijk mee op toen Pepperkit haar bek opende om een antwoord te geven om zijn vraag. Hij had al in de gaten dat het iets heel belangrijks was wat hij moest onthouden; ze had er immers de nadruk op gelegd dat het belangrijk was en dus hield hij zijn volledige aandacht dan ook bij haar. Loudkit was iemand die in een gesprek vrij snel afgeleid kon worden en zich maar met moeite soms op iets kon focussen. Hij sprong constant van onderwerp naar onderwerp en dus was het al heel wat dat hij zijn blauwgrijze oogjes op haar richtte en zijn best deed om te begrijpen wat ze bedoelde. Hij knikte langzaam, alsof hij het al wel begreep, maar het nog niet helemaal verwerkt had. Wie was hij diep vanbinnen? Hij was lief natuurlijk! Hij had zijn excuses aangeboden aan Pepperkit en had direct om hulp geroepen toen hij in de gaten kreeg dat er iets niet pluis was. Dat deden lieve katten toch? Die zorgden toch voor elkaar? Hij had geen idee. Het was dan ook best wel verwarrend voor hem. Hij was in elk geval lief voor zijn moeder en zijn siblings, al verdienden niet al zijn siblings het. Chillykit. Kuch. Hij glimlachte naar Pepperkit om te laten weten dat hij haar gehoord had en dat hij ongeveer begreep wat ze bedoelde. “Ik lief zijn!” riep hij vervolgens in volle overtuiging. “Jij… ook lief zijn?” Ze had het hem vergeven en ze praatte weer met hem, dus hij nam aan dat ze best lief was. “Dus Bloodpaw ook lief zijn, maar vanbuiten gemeen zijn?” Ah, dit was echt verwarrend. Maar hij maakte stappen vooruit, dat voelde hij gewoon.

“Ik vind jou lief,” zei hij schouderophalend. Sure, ze was tegen de vlakte gegaan en ze had hem goed laten schrikken en zelfs wat slapeloze nachten bezorgd – slapeloos als in een paar minuten wakker liggen om na te denken, maar dan vervolgens urenlang door te kunnen slapen – maar dat kon hij haar wel vergeven. Ze had het niet expres gedaan, of dat was toch tenminste wat hij uit heel het verhaal op had kunnen maken en wat zijn moeder hem waarschijnlijk had proberen te vertellen tijdens dat de chaos er was, maar was niet echt tot hem doordring omdat hij zich zo schuldig voelde. Maar dat was allang vergeven en bijna vergeten, toch? Ja. Ze reageerde gewoon op hem en ze onderhield het gesprek met hem, dus dat was voor Loudkit al wel een reden om haar lief te vinden. Soms was de mening en het leven van een kitten zo simpel. Pepperkit bevestigde nog eens wat hij daarna had herhaald en je kon aan de jonge kitten zien dat de raderen in zijn kopje weer op volle toeren draaiden. “Maar…” Hoe ging hij dit nu weer formuleren met zijn beperkte woordenschat? Nou ja, hij kon het altijd proberen. “Er ook katten zijn die lief zijn, maar gemeen vanbinnen?” Dus eigenlijk het tegenovergestelde van Bloodpaw, maar hij had geen idee hoe hij dat aan haar duidelijk moest maken. Ze was echter ouder en blijkbaar ook een stuk wijzer dan hem, dus ze zou het vanzelf waarschijnlijk wel uitvinden. Hopelijk.