{Open} Mirror, mirror, what's behind you

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Ze begon zich af te vragen of het wel helemaal goed was in haar hoofdje. Ze bleef terugkeren naar de Windclan grens op de Windclanners vanaf een afstandje te bekijken. Ze miste de katten van vroeger. Maar dat wilde ze niet aan zichzelf toegeven. Ondanks dat ze gek was op een groot gedeelte van Shadowclan, was haar leven totaal niet complex geweest op het moment dat ze daar nog in de nursery lag, luisterend naar de slaapliederen van haar moeder. Misschien was het wel dat gevoel van veiligheid waarnaar ze verlangde als ze over de moors uitkeek. Maar eerlijk? Pepperpaw wist het niet goed. Ze wist niks.

{Open}}

Zijn poten jeukten, zijn kop tolde. De geur van shadowclan, hij walgde ervan. Voor even overweegde hij het, een leven nemen om het Tallstar betaalt te zetten. En dus zo was hij in beweging gekomen. Met kalme passen was hij langs de windclan grens gegaan. Hij kende het gebied immers vrij goed, hij was er opgegroeid en oud geworden. En nu was hij een buitenstaander, sommigen konden zeggen dat hij een verrader was... Maar hij zag het anders. Hij zorgde ervoor dat zij niet in de problemen kwamen. Alhoewel een oorlog er ook nog goed uitzag. Even wiebelde zijn oortjes toen hij een bekende figuur zag. Huh. "Pepperpaw eh?" zei hij even kalm terwijl hij haar kalm benaderde, maar wel op afstand bleef. Zijn ogen stonden koel, maar er was vuur in zijn ziel. Er was zoveel dat hij hiermee kon doen... Oh zoveel.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw liet haar blik in stilte over de heide heen glijden en een vreemd gevoel bekroop haar. Ze had hier ook kunnen wonen. Ze had hier oud kunnen worden en kunnen trainen, jagend op konijnen in plaats van op kikkers en hagedissen. Misschie was dat wel betre gegaan, dan had ze kunnen rennen. Maar tegelijkertijd had Windclan zoveel bagage voor de kleine apprentice, zoveel herinneringen die ze niet kon uitwissen. En zo kwam er een herinnering haar kant op in de vorm van een verlittekende kater die ze meteen herkende. Langzaam draaide de jonge apprentice haar oren toch iets naar achteren. "Klopt.. Brokentune," miauwde ze zachtjes, stilletjes.}

Ze bevestigde hem en even knikte de grote kater naar haar. Hij had geen kwade intenties, nee... Maar de gedachte bleef in zijn hoofd spoken. Het had hem moeten zijn. Hij had haar vader moeten zijn. Niet die... Tallstar. Kort wende hij zijn blik van haar af, om even te staren naar het dennenbos. "Dus..." sprak hij langzaam, voorzichtig, behoedzaam. "Jeuken je poten al?" Hij slikte even en keek kalm naar haar. "Om te rennen?" Het was duidelijk, elke kat die een beetje verstand had zag het. Ze was een windclanner in bouw en gestalte. Het bos dat achter haar lag was iets dat haar nooit tevreden kon stellen. Toch?

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw voelde haar pels ongemakkelijk prikken. Ze vond Brokentune eng sinds hij ruzie kwam maken met haar papa. Ze had haar vaders reactie gehoord. De kater vroeg aan haar of haar poten jeukten en Pepper keek eventjes met achteruit gedraaide oren naar haar poten. Jeukten ze? Zwijgend bestudeerde ze haar gevlamde benen totdat de kater verder sprak. Voorzichtig ontmoette ze zijn blik. "Ik.. hou van rennen ja..?" reageerde ze behoedzaam terwijl haar maag zich in een lichte knoop legde. De hele houding van de kater maakte haar zenuwachtig. Misschien was het beter om ervandoor te gaan.}

Ze bevestigde zijn vraag met het zeggen dat ze van rennen hield. Kort keek hij even naar haar en knikte hij even naar der. Dit was niet wat Tinder had gewild, toch? Had ze liever gehad dat een shadowclanner haar kind opvoedde dan haar bloedeigen clan? Kort zuchtte hij even, een zucht gevuld met vermoeidheid. Hij was hier moe van, van alles... Alle leugens. "Ik hou ook van rennen," klonk er kalm van de tabby af. "Het is fijn om even alles te vergeten en gewoon de wind in je pels te voelen," sprak hij even rustig terwijl hij naar zijn eigen poten keek. Langzaam ging hij zitten, zijn schouders licht hangende. Er was geen reden voor hem om alert te zijn als hij niks vijandig rook. Hij rook immers alleen de sterke geur van Pepperpaw. Verder waren er geen andere shadowclanner geuren die hij opmerkte.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw stond licht op haar teentjes terwijl ze Brokentune in de gaten hield, zachtjes heen en weer hoppend. Ze kon er zo vandoor gaan als ze dat wilde en in het Shadowclan gebied zou hij haar niet volgen toch? De kattin hield haar hoofdje echter wel geïnteresseerd scheef toen de kater begon te spreken over rennen en de wind in zijn pels. Een voorzichtige glimlach brak door op haar gelaat, een glimlach die haar blauwe ogen liet oplichten. Het was zekre een Windclan ding, dat rennen. Gelukkig had zij blijkbaar het beste van beide werelden, want Shadowclan was ook echt heel gezellig en ze had een geweldige papa. "Rennen is ook echt heel erg leuk," miauwde de apprentice, zijn woorden bevestigend.}

Even keek hij op en kort zag hij dat ze aan het glimlachen was. Goed, dat was een goede eerste stap. De atmosfeer wat laxer maken. De simpele gedachten van een kind kon je makkelijk manipuleren. Brokentune knikte even naar de flamepoint. "Het spijt me als ik je bang heb gemaakt eerder. Dat was helemaal niet mijn bedoeling geweest," sprak de tabby kater even. Misschien was het deels gericht op nu, deels gericht op hun eerdere ontmoeting in het bos toen Tallstar bij haar was. "Kan je eigenlijk goed rennen in het shadowclan gebied? Of hebben ze echt zoveel modder als men zegt?" Een normaal gesprek aanspannen kon geen kwaad, toch niet in haar ogen, toch?

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{De kater bood zijn excuses aan aan haar, waarop Pepperpaw haar schouders lichtjes optrok. Ze wilde niet zeggen dat het niet uitmaakte, want het maakte wel uit. Ze wilde hem ook niet zeggen dat ze nog steeds bang van hem was. Dat zou de sfeer van het gesprek ook zo erg om zeep helpen. Dus ze focuste zich maar op het onderwerp waar ze zich meer mee kon vinden. Het rennen. "Jawel, als je het gebied een beetje kent dan gaat dat prima," bevestigde ze aan de kater. Ze was al heel goed in over modderpoelen heen springen en tussen bomen doorglijden. "En ik ken het gebied al heeeel erg goed," voegde ze er nog wel met gepaste trots aan toe.}

Ze sprak over haar gebied en even wiebelde de oortjes van de gestreepte kater. Dat klonk ergens wel interessant. "Oh? Wow, ik kon het windclan gebied nog niet helemaal toen ik jou leeftijd was," lachte hij even zachtjes terwijl hij haar kalm aankeek. "Je hebt vast een geweldige mentor die je superhard traint," klonk er rustig van de rogue af, proberende het gesprek te sturen naar zijn eigen zinnetje, naar een nog comfortabeler iets. Voor nu was hij immers nog erg op zijn hoede. Hij moest haar aandacht erbij houden.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw trok kort met haar oortjes en voelde toch een glimlach op haar lippen kruipen bij zijn complimentjes. Pepperpaw was zeker gevoelig voor complimentjes. Ze hield haar koppie opnieuw wat scheef bij zijn woorden. "Niet? Ik probeer het territorium zoveel mogelijk te verkennen, want dan weet ik zoveel mogelijk!" Vervolgens keek ze bij de vraag van haar mentor eventjes om zich heen, ook boven zich want met Acorndust wist je het maar nooit. "Ik heb een hele goede mentor, ik heb Acorndust, al moet hij ook Settledpaw trainen." Trots klonk door in haar stem, waarna ze haar stem wat verlaagde, "alleen is hij echt o-ve-ral. Hij is zelfs een keer uit een boom gevallen terwijl ik met een Thunderclan apprentice praatte"}

Even knipperde hij. Langzaam maar zeker wilde hij haar vertrouwen winnen. Dat er helemaal niks mis met hem was en dat hij gewoon een lieve man was. Hij was lief, hij was aardig, hij verdiende alles wat hij wilde... "Niet? Ik probeer het territorium zoveel mogelijk te verkennen, want dan weet ik zoveel mogelijk!" Aha. Even knikte hij langzaam naar haar waarna hij een zachte lach probeerde te onderdrukken. "Ik was erg bang vroeger, erg... Onzeker..." klonk er even rustig van de ander af, het voelde zwaar om terug te denken aan die tijd, aan toen. "Ik heb een hele goede mentor, ik heb Acorndust, al moet hij ook Settledpaw trainen." Even grinnikte hij. Hij wist hoe sommige katten niet echt van mentor delen hielden. "alleen is hij echt o-ve-ral. Hij is zelfs een keer uit een boom gevallen terwijl ik met een Thunderclan apprentice praatte" Hm? "Oh? Dat lijkt me best een grappig zicht tho," sprak hij rustig tegen de ander met een glimlach. "Ik heb nooit mijn mentor moeten delen. Mijn mentor was jouw oma, Icyrose," vertelde hij kalm tegen de jonge apprentice. Ah de goede jonge tijden waren geweldig. "Geniet van je apprentice tijd, Pepperpaw, het is een geweldige tijd..." Ja, eentje die je hele leven kon bepalen...

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Langzaam maar zeker liet Pepperpaw haar verdediging zakken rond de kater. Hij deed niet gemeen, dus moest ze dan wel bang van hem zijn? Pepperpaw zag er nog niet heel erg veel reden toe, al bleef ze door zijn eerdere gedrag lichtjes op haar hoede. Haar mama deed ook altijd gek rond hem immers. Zou er dan iets mis zijn dat zij niet zag? “Waarom was je zo bang?” besloot Pepper zachtjes te vragen. Hij leek nu helemaal niet meer bang, dus hij moest het op de één of andere manier opgelost hebben toch? Maar zijn volgende woorden wonnen haar aandacht al helemaal. “Oma?” herhaalde Pepperpaw, haar oren meteen spitsend, “was oma een goede mentor?” Ze had nooit de kans gehad om veel over haar oma te praten immers.}