Undone

Het bleef toch verbazingwekkend hoe snel kittens groeiden, en hoe ouder Day werd, hoe sneller het leek te gaan. Het ene moment waren het kleine, vormeloze, blinde pluisjes, en twee dagen later - zo leek het tenminste - waren ze opeens bijna to-be's. Day probeerde altijd wat van dit fascinerende proces mee te krijgen door zo af en toe bij de kleintjes op bezoek te gaan, maar hij had nog steeds het gevoel dat hij veel miste. En toch, nu hij zo naar een van die kittens zat te kijken, zag hij hem niet groeien. Daarvoor ging het dan toch weer net te langzaam. Het was als de zon die opkwam: je zag hem niet bewegen, maar als je met je ogen knipperde, stond hij toch opeens weer een stukje hoger.
Aangezien het wat onbeleefd was om naar een kat te staren zonder vervolgens een praatje met hem aan te knopen, stond hij op en liep naar de kitten toe om aan zijn zijde weer te gaan zitten. "Het is bijna tijd, niet, Dusk that Paints the Sky?" miauwde hij, opmerkend hoe verlangend de kitten naar de uitgang van de grot keek.

De kitten sprak met kalme stem, maar zijn woorden maakten duidelijk dat er ook een zekere rusteloosheid in hem zat. Hij had genoeg van de binnenkant van de grot, dat was wel duidelijk. Day glimlachte naar hem. "Verveling is een essentieel onderdeel van het bestaan, weet je", miauwde hij serieus. Hij tikte even tegen zijn eigen kop. "Hoe erger de verveling, hoe beter de ideeën. Het is geen wonder dat kittens zo'n ruime fantasie hebben." Dusk liet weten dat hij helemaal klaar voor was om to-be te worden en Days glimlach verbreedde zich iets. "Zo zo. Niet alle katten kunnen zo zelfverzekerd zeggen dat ze ergens klaar voor zijn", miauwde hij met iets van goedkeuring. Waarschijnlijk had hij precies dezelfde goedkeuring getoond als Dusk precies het omgekeerde had gezegd, Days definitie van goed was immers vrij breed, maar dat deed er niet zo toe.

Het leek erop dat Dusk niet helemaal begreep wat hij zojuist had gezegd, maar daar liet Day zich niet door ontmoedigen. De kitten leek in ieder geval ook niet afgeschrikt door het gesprek en zodra het over zijn toekomst ging, toonde hij veel enthousiasme. De beste, zei hij. Day glimlachte. De beste, wie wilde dat niet zijn? Toch kon een dergelijk doel ook tot veel ongeluk leiden. Onzekerheid. De angst dat als je niet de beste was, je niet goed genoeg was. Days moeder had altijd de beste willen zijn. Misschien was ze dat ook wel geweest. Wel als hij zijn vader mocht geloven, in ieder geval. En ze had gewild dat haar kittens de besten zouden worden, maar of dat gelukt was, had ze niet meer mee mogen maken. Day vroeg zich wel eens af hoe ze over hen zou oordelen als ze vanuit de Tribe of Endless Hunting met hen kon praten. Of ze trots zou zijn.
Hij merkte dat zijn gedachten afdwaalden, maar kwam op tijd weer bij de les om Dusks volgende woorden te horen. Zijn blik werd meelevend toen Dusk zijn moeder noemde. Day had haar wel gekend, zij het niet heel goed. Had iemand haar goed gekend? Had ze zichzelf wel goed gekend? Ze was geen makkelijke kat geweest. Geen makkelijke moeder. Ze was ook geen slechte kat, zeker niet, maar wel... in de war, soms. "Wij Cave Guards zijn de wachters van de Tribe. Wij zijn er om de Tribe te behoeden voor gevaar, om te allen tijde alert te zijn op bedreigingen en ervoor te zorgen dat deze onze Tribegenoten niet bereiken", legde hij uit. "Wij waken als anderen slapen, wij gaan op het gevaar af waar anderen terugdeinzen, wij zien alles, zodat zij er niet voor uit hoeven te kijken. Dat zijn onze taken." Trots klonk door in zijn stem terwijl hij over de Cave Guards sprak, want trots was hij. Op de taak die hij en zijn medewachters hadden gekregen, en die zij iedere dag weer vervulden.

Day krulde zijn pluizige staart even om de kitten heen toen diens oortjes wat omlaag zakte. Het was niet makkelijk voor een kitten om zo op te moeten groeien. Maar Day had er alle vertrouwen in dat hij desondanks een fantastische volwassene zou kunnen worden. Dusk had er in ieder geval genoeg zin in om verder te groeien. Hij leek helemaal onder de indruk van Days uitleg en het deed de oudere kater veel plezier om de jongen zo geïnspireerd te zien. Dat was toch het hoogste goed, niet? Het inspireren van anderen? "Ik denk dat je die kans wel zult krijgen", miauwde Day tevreden. Ja, een flinke en gemotiveerde kitten als deze, die zou zeker een plekje bij de Cave Guards krijgen. Hij zou hem met alle liefde zelf trainen, maar die keus lag natuurlijk bij Skyteller. Day verlangde ernaar om weer een to-be onder zijn hoede te hebben. Het was een grote verantwoordelijkheid, maar er was geen taak die meer voldoening bracht dan het trainen van een nieuwe Cave Guard. "Zo zo, ben jij dat? Ik weet zeker dat ze goed slapen, wetend dat jij over ze waakt." Day vermoedde dat het verantwoordelijkheidsgevoel van de kitten geboren was uit noodzaak. Zonder ouders om op hen te passen, had hij die taak op zich genomen. Misschien was het een te grote taak voor een kitten, die zelf degene zou moeten zijn op wie gepast werd terwijl hij zorgeloos speelde en opgroeide. "Hoe gaat het met jullie?" vroeg hij, om de situatie wat te peilen.

Misschien onbewust had de kitten wat meer bescherming gezocht in de dikke vacht van Day, wat maar weer liet zien dat hij, hoe standvastig hij ook de rol van grote broer, misschien zelfs van ouder, op zich had genomen, nog altijd zelf ook een kind was. Day was blij om te horen dat het ondanks alles goed ging met de kittens, maar Dusks volgende woorden verraadden ook dat het niet zonder slag of stoot ging. Hij keek naar de kitten terwijl die over Twilight sprak en voelde een ietwat onrustig gevoel in zijn maag. Ergens leek Dusk wat te makkelijk over het onderwerp te praten en Day kreeg de indruk dat het niet alleen was omdat hij zich volwassener voor probeerde te doen dan hij was. Het leek meer alsof hij zelf de ernst van de situatie niet helemaal in wist te zien. Hij glimlachte even vriendelijk. "Twilight heeft wat tijd nodig", miauwde hij kalm. "Het moet nog even inzinken, ze komt er wel." Hij zakte door zijn voorpootjes om te gaan liggen, zodat hij wat meer op ooghoogte zat met de kitten. "Maar hoe zit het met jou, Dusk? Hoe voel jij je?"

Dusk leek niet goed te weten hoe hij moest antwoorden. Hij kwam weer terug op het to-be worden, maar leek niets anders weten te zeggen. Een verdedigingsmechanisme, vermoedde Day. Een manier om met het verlies om te gaan. Twilight werd boos, Dusk beet zich vast in een doel om zijn andere emoties uit het oog te verliezen. Die indruk kreeg de Cave Guard tenminste, en hij maakte zich er wat zorgen om. Twilight zou al haar frustraties er nu uitgooien, maar als Dusk de zijne niet onder ogen zag, zouden ze alleen maar onder het oppervlak blijven koken. Day bleef glimlachen terwijl hij zijn woorden overwoog, maar voor hij iets kon zeggen ontsnapte er een zucht aan de kitten. Op de zucht volgde een vraag en Days blik gleed naar de ingang van de grot. "Ik weet het niet", volgde zijn antwoord na een paar tellen. Zou Petal ooit terugkomen? Hij wist het eerlijk waar niet. Ze was een halve maan geleden vertrokken en zijn gevoel zij hem dat ze voor altijd verdwenen was, maar voor hetzelfde geld stond ze morgen weer op de stoep, of over een paar dagen, of over een paar seizoenen, als haar kittens al lang volwassen zouden zijn. Misschien zouden ze op een dag een reis maken en haar op een vreemde plaats plots weer ontmoeten, zoals de kittens van Brindleleaf was overkomen. "Mis je haar?" vroeg hij, zijn stem zacht en diep terwijl hij zijn blik weer op de kitten richtte.