Lesson 1: Patience [Dusk]

Een vroege ochtend in de grot. Buiten begon de lucht langzaam lichter te worden, maar het zou nog even duren voor de zon zich gezicht liet zien. Day wachtte geduldig af tot zijn To-be zich had klaargemaakt voor zijn eerste training. Hij had hem wat tijd gegeven om zin vacht te fatsoeneren en wat te eten te halen, en hem gezegd dat hij daarna naar het midden van de grot moest komen. Terwijl Day wachtte, speelde hij wat met een klein steentje dat tussen zijn poten lag, schoof het heen en weer, luisterde naar het zachte geluid dat deze beweging produceerde, vroeg zich af hoe geluid precies ontstond. Het geluid van het schuivende steentje werd overstemd door het geluid van pootstappen. Ah, dat zou Dusk wel zijn.

Ja, daar kwam Dusk al aanlopen, het enthousiasme van het afstralend als helder zonlicht. Met iets verlangends in zijn blik keek de To-be even naar de uitgang. Oh, hoe hij teleurgesteld zou worden... Hij zou gauw genoeg leren dat Day er zo zijn eigen ideeën op nahield als het om trainingen ging. De Cave Guard glimlachte en bleef even stil. "Ik zal mijn eerste training nooit vergeten", miauwde hij daarna, en even leek hij in gedachten verzonken. Toen leek hij terug te keren naar het heden. "Goedemorgen, Dusk that Paints the Sky. Ik heb een eerste taak voor je", miauwde hij. Hij zette een poot op het steentje dat hij heen en weer had zitten tikken en schoof het naar voren, naar Dusk toe. "Houd deze kiezel voor me in de gaten en meld het me als hij pootjes krijgt en wegloopt. Ik zal bij de waterval te vinden zijn." En na die woorden maakte hij aanstalten om weg te lopen.

De verraste stem van zijn To-be deed de grote Cave Guard halthouden. Een subtiel glimlachje zweefde om zijn lippen terwijl hij zich naar Dusk omdraaide. "Dat is een hele goede vraag, Dusk that Paints the Sky", miauwde hij. Even verbreedde zijn glimlach zich wat, daarna werden zijn blik en stem serieus. "Ik zie nieuwsgierigheid als een uitstekende eigenschap. Maar nu zul je me moeten vertrouwen. Ik zou je deze taak niet geven als het niet belangrijk was." En daar zou Dusk het mee moeten doen. Niet van plan om verdere vragen te beantwoorden liet Day de To-be achter in het midden van de grot. Met een kiezelsteen die al dan niet pootjes zou krijgen.

Verveling was Day of New Light volkomen vreemd. Hij had het dan ook prima naar zijn zin terwijl hij luisterde naar het geraas van de waterval en de zon op zijn klimmende pad door de lucht volgde, badend in de eerste koele zonnestralen van de winterochtend. Wanneer hij zijn to-be van zijn spannende taak zou verlossen wist hij nog niet. Hij had deze training al eerder uitgevoerd, maar hield geen vaste tijden aan. Anders zou het toch wat te voorspelbaar worden, mocht een nieuwe to-be met een van zijn oud-leerlingen gesproken hebben.

Bij het horen van pootstappen richtte hij zijn blik op de ingang van de grot, en zijn ogen werden een beetje groter toen hij zag wie daar aan kwam lopen. Had de jonge kater het opgegeven? Hij zou niet de eerste zijn. Toen Dusk zijn mentor echter bereikt had, zag deze dat de vork toch iets anders in de steel zat, en hij begon te lachen toen hij het steentje op Dusks kop zag liggen en de bijbehorende mededeling hoorde. "Dit creatieve oplossingsvermogen zal je nog van pas komen", sprak hij hem toe, pretlichtjes nog altijd in zijn ogen twinkelend. Teleurgesteld was hij niet dat Dusk zich niet helemaal aan Days plannen had gehouden. Hij had zich immers netjes aan de instructies gehouden, Day had nooit expliciet gezegd dat de steen eigen pootjes moest groeien en niet die van een ander mocht lenen. Toch werd zijn blik na zijn eerste vrolijkheid weer wat serieuzer. "Maar zeg eens, jonge regelbuiger, heb je ook al uit weten te vogelen waarom ik je deze opdracht gaf?" Het was immers niet zonder reden geweest, en het was juist de reden die belangrijker was dan de opdracht zelf.

Stilte bleef even in de lucht hangen, maar Day zag dat zijn to-be over de woorden nadacht. Dusk liet het steentje voorzichtig van zijn kop glijden voor hij weer opkeek en Day keek in die groenamberen ogen en wist dat de boodschap overgekomen was en dat hij erop kon vertrouwen dat Dusk de les had geleerd, nog voordat de to-be iets had gezegd. Toen de belofte die hij al in zijn blik had gelezen ook hardop werd uitgesproken, glimlachte Day tevreden. "Goed", miauwde hij. "Heel goed." Zijn glimlach werd iets breder. "Dan gaan we die les morgen in de praktijk brengen."

Ja, Dusk zou nog een dagje moeten wachten voor hij de grot uit mocht. En dan was het tijd voor de eerste van vele wachtdiensten van zijn leven.