Opluchting was zichtbaar in zijn blik toen Day hem vertelde dat hij zich nergens schuldig om hoefde te voelen. Een stilte viel daarna, maar dat maakte Dusk niet zo heel veel uit. Hij relaxte weer wat, maar het schuldgevoel leek toch niet compleet te vervagen. Hij mistte haar niet, niet compleet. Lichtjes knikte de kater bij de volgende woorden van Day. Hij had gelijk. Wat zijn moeder had gedaan, was het beste geweest voor hem en zijn siblings. Al voelde het nog steeds raar. Hij hoorde niet ouderloos te zijn op deze leeftijd. Hij had nooit een vader gehad, of niet voor zover hij wist, en nu zijn moeder ook weg was.. leek hij er plots alleen voor te staan.
"Bedankt." Reageerde hij uiteindelijk stilletjes. Hij meende het. Want de woorden van Day gaven hem rust.