She's you, just different

De ander reageerde veel te serieus, veel te diep, alsof hij plotseling ook verantwoordelijk moest zijn vanwege het feit dat hij 'vader' was. Ugh. Hij wilde wel zeggen dat die kitten niet van hem was, dat het een gekke gedachtenkronkel was geweest waar hij achteraf zich ook van afvroeg hoezo hij het zo gespeeld had. Niet dat hij spijt had hoor, Pepper was geweldig en het zien van de vrolijkheid waarmee ze het leven tegemoetging bracht altijd een glimlach op zijn gezicht. En toch, wat was er aan een heist, domme actie of geweldig uitgevoerde scam als je het met niemand kon delen? Behalve dan misschien met Ace maar hij wilde het er niet op wagen dat Sin of iemand zoals Blood er achter zou komen. Slate moest het dus in plaats van lange woorden doen met een korte "Hm," die vrijwel niks betekende, maar hij wist het ook niet echt meer. Volwassen zijn was moeilijk.

Het bleef een hele tijd stil. Slatefur draaide haar oren wat naar achteren en probeerde zo goed mogelijk te luisteren naar wat de kater allemaal deed. Dit was één van de dingen die ze het moeilijkst vond. Lichaamstaal zien was een onmogelijkheid geworden. Nu kon ze het wel compenseren, luisteren naar het adempatroon en naar mogelijk staart gezwiep, maar daaraan kon ze niet aflezen wat de kater allemaal door zijn kop liet gaan. Aan zijn reactie evenmin want die was kort en nietszeggend. Slatefur draaide één van haar grijze oortjes haar nek in en knikte daarna kort als reactie op zijn woorden. "Ik neem aan dat dat positief is," miauwde ze, waarna ze diep ademhaalde, al haar eigen emoties wegstoppende zodat ze Tall niet te kort zou doen, "in dat geval ben ik blij voor je."

Hij grinnikte even kort om de reactie van de poes. Waar hij dit soort vrienden vond was voor hem ook een raadsel, hoe kon ze altijd zo positief zijn? Zelfs hij was dat niet - vroeger misschien wel - en dat zei wat. "Nou dat is in ieder geval fijn," Mauwde hij grappend, al snapte hij ook wel dat ze weinig met zijn antwoord kon. Hij kon er zelfs ook weinig van maken. "Ik weet het niet," Antwoordde hij uiteindelijk zijn eerste vraag - don't worry, niet over Pepper, die bleef - maar daarin vergat hij even dat die vraag niet hardop gesteld was. Oeps.

Slatefur glimlachte zachtjes, al kon ze een trieste steek in haar hart niet voorkomen. Ze had gewild dat hij het haar gewoon gezegd had, haar vertrouwd had. Maar dit leek er helaas niet in te zitten. Ze zou hem er echter niet langer over lastig vallen. Het maakte de drempel echter niet lager om haar geheimpje aan hem te vertellen. Dat deed ze dan ook niet. Misschien dat ze hem later wel zou verrassen ofzo, dat had hij immers ook bij haar gedaan. Dat was makkelijker, danwel niet de netste methode. Wat was ze toch een lafaard. Ze spitste echter haar oren bij de volgende woorden van Tall. "Je weet het niet?" herhaalde de kattin, wat verbaasd. "Je weet wat niet?" Huh?

Hij was nog steeds een beetje weg in gedachten toen de poes wat gealarmeerd klonk en hem vroeg wat hij niet wist. Verward keek hij haar aan en fronste. "Wat?" Waarna ze weer vroeg wat hij niet wist waardoor hij alleen maar verder verward raakte en zijn hoofd schuin hield en haar onderzoekend aankeek. "Wat weet ik niet?" Dit ging goed zo, strakke vraag Tall.

_{Tallstar reageerde ontkennend op haar woorden, vroeg haar wat hij niet wist. Had hij nou echt niet gehoord wat hij nou net zelf gezegd had? Slatefur hield haar hoofdje licht fronsend scheef terwijl ze luisterde naar zijn woorden. “Nou, dat weet ik dus niet,” legde ze hem dus maar uit, “Jij mompelde het ineens. Dus vandaar dat ik het je vroeg.” Ze had immers geen idee wat hij ermee bedoeld had.}

Haar antwoord, of in ieder geval haar eerste antwoord, hielp het gesprek ook niet uitzonderlijk veel vooruit. Bijna rolde hij met zijn ogen, maar besloot toen dat eerlijkheid hem gebood te zeggen dat hij hierin ook zelf schuldig was. Bovendien had Slate meer informatie dan hij, die ze nu dan ook met hem deelde. Iets met mompelen en praten. Verbouwereerd keek de kater haar aan, was even stil, en begon toen te lachen. "Ik heb echt geen idee meer wat ik zei," Grinnikte hij, inmiddels de grap wel inziend van de situatie. Het was vast iets dramatisch geweest, hij was gemiddeld genomen een dramatisch persoon.

Slatefur vond dit gesprek maar moeizaam, alsof je door het moeras aan het waden was. Elke keer zoog de modder aan je poten terwijl ze door wilde lopen, waardoor het moeizaam en stroef ging. "Dan zal het wel niet belangrijk geweest zijn dan.." miauwde Slate. Sowieso ging de vriendschap met Tall maar stroef sinds hij die kleine had meegenomen uit Windclan.. hij was zo afstandelijk en dramatisch geworden, in plaats van dat ze luchtig konden lachen.

Waar hij het wel grappig begon te vinden, bemerkte de kater dat Slate er juist problemen mee begon te krijgen. Een beetje verbaasd keek hij haar aan, tot Tall zich voor de duizendste keer bedacht dat de poes hem niet kon zien, om vervolgens dus te bedenken hoe hij op vriendelijke wijze zijn verwarring vorm kon geven. "Weinig van wat ik zeg is echt belangrijk," Grapte hij eerst maar, om vervolgens wat met zijn pootjes te schuiven en haar wéér aan te kijken. "Gaat het Slate?" Al kon hij dat zelf ook wel bedenken: nee, het ging vast niet. De vraag was meer: waarom?

Onderwerp: Re: She's you, just different