She's you, just different

Onderwerp: She's you, just different ma 18 maa 2019 - 20:52

Misschien had hij Slate een beetje gemeden sinds hij Pepper naar Shadowclan had gebracht. Hij was bang voor wat de poes zou zeggen, banger dan dat hij voor Waspsting was - en dat zei wel iets. Waarschijnlijk omdat Slate ook eigenlijk vertrouwen in hem had, vrienden met hem was. Wasp verwachtte al niks van hem, het was dan ook heel moeilijk om haar nóg teleurgestelder te maken. Dat kon gewoonweg niet. Slate daarentegen, Slate kon zo gepijnigd kijken, en dat terwijl ze zelf dan niet eens wist hoe ze eruit zag. Het bracht de kater in moeilijke situaties, die hij letterlijk en figuurlijk ontliep.

@Slatefur

_{Tallstar had een kitten het Shadowclan kamp binnen gebracht. Nu ondertussen alweer een tijdje geleden. En Slate wist niet heel erg goed wat ze met deze informatie zou moeten. Was ze verdrietig? Teleurgesteld? Stak het haar? Ze wist dat ze zich er niet al te best over voelde. Maar ze had het niet met Tall erover willen hebben, in eerste instantie althans. Het besef dat hij haar waarschijnlijk net zo hard vermeed als andersom, was een zware. Wat was er van hen geworden? Waren ze geen vrienden? Toen ze zijn zware voetvallen hoorde en zijn geur rook, hief ze dan ook haar kop en trippelde ze voorzichtig in zijn richting. Af en toe was Tallstar immers net een blad in de wind. Ze kon er niet altijd op vertrouwen hoe ze hem aan zou treffen. "Tall?" miauwde ze zachtjes.}

Mayday Mayday. Hij had het moeten weten, door het kamp lopen was vragen om problemen en denken aan problemen bracht problemen voort en zijn hele periode van Slate ontlopen werd hier teniet gedaan door één moment van onoplettendheid. Voor hij de grijze poes goed en wel doorhad, sprak ze zijn naam. Tall sprong kort de lucht in, sprak zichzelf toen streng toe, voor hij zich omdraaide en zijn breedste grijns opzette. Om vervolgens te bedenken dat dat geen sense maakte. "Slate," Antwoordde hij dan ook met een verwarde ondertoon, niet doordat hij haar zag, maar verward door hoe hij dit soort dingen vergat en überhaupt de hele situatie. Tall was, wat je noemt, een overthinker.

_{Slatefur had een gepijnigde blik in haar ogen terwijl ze naar de kater keek. De kater waarvan ze verwacht had dat hij haar vriend was geweest. Maar het feit dat hij nu niks tegen haar durfde te zeggen en dat hij haar vermeed sprak boekdelen voor haar. Nee, dat was gelogen trouwens. Ze snapte er helemaal niks van. Eerst vertelde hij haar al niet dat hij een kitten had gekregen, dat hij vader was geworden. En nu leek hij keihard de benen te nemen als hij haar zag. "Waarom vermijd je me?" besloot ze na een korte stilte te vragen. Ze had geen zin om om dit punt heen te draaien. Ze vond het vervelend dat het nu zo tussen hen ging. Ze legde haar oren wat naar achteren, een beteuterde blik op haar gelaat.}

Dat ook blinde katten gepijnigd konden kijken was hem nooit opgevallen, maar nu Slate hem zo aankeek kon de kater er niet onderuit. Bijna wilde Tall in alle stilte wegkruipen, weg van die blik en alles wat het betekende. Maar voor hij dit plan - letterlijk - voeten had kunnen geven, stelde de poes haar vraag en stond hij met zijn mond vol tanden. Het was dus opgevallen. Right. "Ehm..." Mauwde hij ongemakkelijk, een beetje met zijn poten schuivend. "Omdat ik bang was voor je reactie op Pepper," Niet snel, of misschien zoals vroeger heel zacht of onzeker gezegd, ook niet boos. Eigenlijk gewoon zoals het was, als een normale zin maar met wat lading. Want het was de waarheid en Tall was te moe voor gedoe. Had teveel te doen en zag op tegen een lang gesprek met overal omheen draaien. Vandaag zou hij straightforward zijn, waarschijnlijk.

_{Het bleef een lange tijd stil. Slatefur haatte stiltes. Ze kon er niet tegen dat ze niet kon zien wat er gebeurde. Ze kon nog net een verschil in ademhalingsritme opmerken, of het geschuifel van pootjes. Maar gezichtsuitdrukkingen gingen in stilte aan haar voorbij. Het was benauwd en onprettig voor haar. Maar dat kon ze Tall nu niet kwalijk nemen. Ze kon hem ook niet pushen. Hopelijk dacht hij secuur na over zijn woorden. Hij was bang voor haar reactie. Als het mogelijk was dat haar gelaatsuitdrukking nog verdrietiger werd, dan gebeurde dat op dit moment. "Waarom..?" miauwde ze zachtjes, "was je bang dat ik niet blij voor je zou zijn?" Ze was zeker wel blij. Ze was blij dat haar vriend geluk gevonden had. Maar.. Het stak alsnog vreselijk. Had hij haar niet vertrouwd? Was ze niet goed genoeg geweest?}

Wat hij zo graag had willen voorkomen gebeurde nu. Ze keek zo mogelijk nog zieliger dan een schaap wat van de dijk gevallen was, en daarna niet meer omhoog kon komen. Met een lichte zucht keek Tall dan ook wat stijfjes langs haar heen, al zijn spieren op scherp, waarom? Geen idee, maar het voelde veiliger. Alsof hij dan iets beter aankon wat er komen zou. Maar tegen haar vragen hielp het niet. "Weet ik veel," Murmelde hij. Al wist hij het prima. Hij had geen zin tegen Slate te moeten liegen. Liegen tegen Slate leek zoveel erger dan liegen tegen alle andere katten. Niet per se omdat ze elkaar zo goed kenden. Hij deed haar nog steeds om het gesprek pijn en zij leek zich ook geen raad met hem te weten. Maar juist omdat ze ondanks al die vreemde gebeurtenissen nog steeds elkaar niet volledig zat waren. Omdat het toch een soort vaste grond was. Die weg leek te glijden zodra hij het zou vertellen. Of juist wanneer hij het niet zou vertellen.

_{Wat had ze gehoopt? Had ze gehoopt dat hij haar verwijten zou maken? Dat hij haar excuses aan had geboden? Ze wist het niet, in beide gevallen had ze in ieder geval geweten waar ze aan toe was. De kater reageerde echter praktisch niet, enkel een weet ik veel. Slatefur legde haar oren volledig plat in haar nek en draaide haar kop af van Tall. "Oké.." miauwde ze zachtjes, "wat ik je ook aangedaan heb de laatste weken dan.. het spijt me," en met die woorden draaide ze zich om en liep ze weer terug in de richting van de elders den.}

Waar hij verloren leek in zijn eigen hoofd, leek de poes het helemaal zat te zijn. Even keek hij verward naar de poes toen ze haar excuses aanbood, waarvoor ze dat deed had hij al helemaal geen idee en het maakte dat hij achter haar aan wilde rennen en met alle woorden van de wereld dat duidelijk wilde maken. Maar Tall stond als aan de grond genageld, durfde niet te bewegen en kon het haar niet vertellen. Toch? "Slate," Wist hij uiteindelijk uit te brengen, schudde gefrustreerd zijn kop en sprong toen achter de poes aan. Daar aangekomen wist hij niet zo goed iets uit te brengen. "Als het iets is waardoor ik weet dat je me verstoor, verafschuwt, haat en vermijd, zou je het dan nog steeds willen weten?" Hij zou rechtdoorzee zijn toch. "Oh en je zou ook nog eens m'n leven in je poten hebben," voegde hij er wat droogjes aan toe. Hij was nu al zo ver gekomen anyways.

_{De kater kwam haar achterna. Natuurlijk kwam hij haar achterna. Op de één of andere manier, hoe vaak ze ook ruzie hadden, de één bleef toch wel achter de andere aanlopen. Slatefur hield halt, haar oren plat gelegd. Ze kwamen ook niet overeind bij het horen van de woorden van de kater. Woorden speelden door haar kop. Ze wist niet wat ze wilde zeggen. Ze wilde hem niet wegjagen. Ze wilde ook niet verkeerd overkomen. Ik denk niet dat ik je kan haten of verafschuwen. "Tallstar.. wat heb je gedaan..?" miauwde ze dus enkel zachtjes, terwijl haar andere gedachten in haar keel bleven steken.}

Hmmm, hij moest bekennen dat hij niet heel zeker was van hoe ze dit uitsprak. Ergens wilde hij haar vertrouwen. Zijn geniale plan met haar delen - wat toen toch best goed uitgepakt was. Maar aan de andere kant voelde het als schennis. Als het in gevaar brengen van Pepper, het onteren van Tinder en bovendien gaf ze hem niet echt enige reassurance dat hij dit zou overleven. Tall was dan wel een losgeslagen losbol soms, maar echt dom was hij niet, en hij hield van zijn clan. Vandaar dat hij haar even schuin aankeek en toen gefrustreerd zuchtte. "Das niet de goede reactie Slate, je hoort me nu te verzekeren dat dat nooit zou gebeuren," Mauwde hij maar gewoon dramatisch, met een licht humoristische ondertoon al klonk er ook wat onzekerheid in door, hij wist het allemaal gewoon niet zo goed.

_{Slatefur draaide haar kop wat scheef bij het horen van de woorden van de kater. Hij probeerde er een grap van te maken, maar de kattin was er nog niet geheel gerust op. "Ben je in gevaar Tall?" besloot ze na een korte stilte te vragen, haar stem zacht. Waarom was het geheim? Waarom zou ze hem moeten gaan haten? Waarom had ze zijn leven in haar poten? "Zoals ik je al een keer gezegd heb, ik wil je niet kwijt. Daarvoor ben je een te goede vriend." Al maak je het me verschrikkelijk moeilijk.}

De ander leek hem niet helemaal goed te interpreteren, al was het wel een goede vraag. Hij wist het eigenlijk niet. Haar bevestiging maakte eigenlijk ook niet veel goed. Tall wist niet waarom maar het klonk te simpel, alsof hij het zou vertellen en ze hem dan alsnog zou weggeven aan alles en iedereen om hem te laten lynchen. Hoe meer hij erover nadacht hoe slechter dit plan leek. "Nee," Besloot hij uiteindelijk, met een glimlach en vrolijke stem. "Geen gevaar," En hij grinnikte even, "Wilde alleen even weten hoe je over me dacht," En met een lach duwde hij zijn neusje in haar vacht en sprong weg voor de tik die ongetwijfeld komen zou. Dit was veiliger. De veilige optie b. Voor nu.

_{Tallstar leek er maar een grapje van gemaakt te hebben. De kattin liet een verontwaardigd geluid horen en probeerde hem te slaan, maar de kater was al weggesprongen. "Jij muizenbrein!" bracht ze uit met een iets overeind gezette pels, "en ik maar bezorgd over je zijn!" Ze snoof. Nu was ze nog steeds geen steek verder over het feit waarom hij haar vermeed. En ergens wilde ze nog steeds boos op hem zijn, maar het lukte haar niet. Hij had haar woede alweer weggesmolten. Onmogelijke vlooienbaal.}

Hij had gelijk gehad, de klap kwam en hij moest er keihard om lachen. Zeker ook om haar uitroep en haar vervolgde 'bezordheidsuitroep'. Als macht der gewoonte stak hij zijn tong uit en kwam weer wat dichterbij gehupt, nog steeds met een grijns van oor tot oor en een grinnik in zijn stem. "Got you there," Plaagde hij nog even door, al was het sowieso wel duidelijk geweest dat Slate dit niet had zien aankomen. "Maar mocht het je interesseren: ik wil jou ook niet kwijt als vriend," Zo, nu was dat ook duidelijk tegenover elkaar. Al had ze onzin gepraat, hij was een verschrikkelijke vriend. Maar dat was niet iets om nu over te twisten.

_{Slatefur snoof diep bij het plagen van Tallstar, terwijl ze geïrriteerd met haar staart zwiepte. Zorgen knoopten zich nog steeds in haar maag, maar ze besloot ze weg te leggen. Tallstar was de laatste tijd wel vaker explosief gebleken en ondanks dat ze zich niet helemaal prettig voelde, ging ze de confrontatie op dit moment niet aan. Misschien was het voor een later moment. Ze liet haar staart even kort langs de zijkant van haar buik glijden. Misschien.. Nee. De kattin wilde de fragiele stabiliteit in deze spanning niet doorbreken. Het kwam nog wel.. Wellicht als ze het zeker wist, in de laatste weken ofzo. Dan kon ze ook bij Acefray verifiëren dat het oké was. Dat de kittens gezond waren. Later.. "Na deze streek zijn we wel echt klaar hoor," miauwde Slatefur wat droogjes, haar tong uitstekende, al kon ze niet zien dat Tall dat ook had gedaan.}

Tall was niet zo van het zichzelf complimentjes geven, maar dit vond hij toch wel een good safe. Bovendien leek de poes ook al niet meer boos op hem te zijn, en stak ze zelfs haar tong uit! Nog eens schoot de leider in de lach, haar voorzichtig een broederlijk schouderduwtje geven en met een duidelijke 'sure' uitdrukking op zijn gezicht. Slate was te aardig, ze zou hem nooit zomaar in de steek laten. "Ik zal eraan werken niet nog meer gekke dingen uit te halen die je leven interessant maken," Mauwde hij plagend, expres het woord 'interessant' gebruikend in plaats van moeilijk. Hij was niet moeilijk, gewoon, naja, interessant dus.

_{Een schampere lach ontglipte haar, waarna ze haar kop met een uitermate diepe zucht schudde. "Interessant noem je dat, sure, maak daar maar lastig van," miauwde ze, waarna ze hem een ruwe duw terug gaf. Helaas had ze niet heel erg goed opgelet waar de kater heen was gelopen, waardoor ze uit balans raakte en omviel, met een plofje op de grond eindigend. Hmpf. De kattin rolde op haar buik en nam niet meer de moeite om overeind te komen, ze lag eigenlijk wel prima. Voor een moment bleef ze stil, waarna ze, duidelijk twijfelend, een vraag stelde. "Dus.. hoe.. bevalt het vaderschap?" Haar toon was breekbaar, alsof ze bang was voor het antwoord, bang was voor zijn reactie.}

De ander lachte hem even uit om zijn opmerking, waarna de kater het nog voor elkaar kreeg zwaar beledigd te kijken voor hij zijn kop weer schudde en diep in- en uitademde. Hierna viel de poes om en besloot te blijven liggen, waardoor hij na een niet al te lange nadenkperiode het voorbeeld volgde en naast haar neerplofde, zijn kop ongegeneerd op haar buik want die was fluffy. Dit lag prima voor nu, en sloot perfect aan bij de vraag van Slate waar hij de breekbaarheid niet in miste maar precies op zijn manier mee omging: met een grap. "Vermoeiend," Grinnikte hij, uitmondend in een gaap die maar al te goed bij zijn statement paste. Niemand zou hem van liegen kunnen betichten.

Slatefur had haar kop op haar voorpoot gelegd, haar oren in de richting van de kater gedraaid, de kersverse vader. Hij legde zijn kop op haar buik neer en voor een moment verstarde Slatefur kort, alsof hij kon voelen aan haar buik dat ze misschien drachtig was. Ze wist dat dit onzin was, ze was er nog niet ver genoeg voor heen. Ergens wilde ze het hem ook wel vertellen, maar de woorden bleven haar vermijden. Dus zei ze maar niks. Hij zou er vanzelf wel achter komen. "Dat geloof ik graag," miauwde Slate, met een waterig gesnor waarna ze weer kort stil viel, "ik hoop dat ze je gelukkig maakt."

Onderwerp: Re: She's you, just different