How did all my dreams turn to nightmares?

I will be by your side when

the impossible rises up

There's always gonna be some canyon in the way. There's always gonna be a river I cannot cross. Somewhere along this path that's chosen me I know I'm gonna fall down, feel lost, feel weak

De zandkleurige kattin zat nog altijd in het hoekje van de medicine cat's den. Binnenkort zou ze echter verhuist worden, had ze van Dustrise gehoord, maar het was allemaal niet zo bij haar binnengekomen. Ze probeerde zich dingen te herinneren, de katten die haar hoopvol aankeken wanneer ze verschenen, maar ze herkende ze geen van allen. De enige die haar regelmatig op kwam zoeken was Dustrise en ze begon zich steeds meer op haar gemak te voelen bij de kater. Die blijkbaar een van haar beste vrienden was geweest.. of meer dan dat. Sandflower slikte toen ze pootstappen hoorde en ze keek op. Ze lag opgerold in het nest dat ze voor haar hadden gemaakt. Ergens hoopte ze dat het Dustrise was, maar de rode vacht kon nooit van hem zijn.

NOTES, none
TAGS, with Redpetal

FL*

Eigenlijk was het heel egoïstisch van haar dat ze haar zus niet vaker kwam opzoeken nu deze het zo moeilijk had; maar het deed gewoon zo veel pijn. Niet alleen de blik vol vraagtekens die ze van Sandflower kreeg als ze dan toch besloot haar kopje binnen te steken in de medicine cats den; maar ook gewoon het feit dat ze niets van al het verraad of de pijn nog wist. Ze herinnerde zich waarschijnlijk niet eens Branchtrove. Om de één of andere reden maakte dat dat het zwaarder op haar schouders viel. Alsof ze ervoor nog iemand had gehad die het leed met haar meedroeg, die de last lichter maakte omdat ze er zelf ook een deel van had; en nu viel die steunpilaar weg. Sandflower herinnerde zich vast ook niet Herondulcet, of Snowdance, of Hazelfray. De siblings die ze verloren hadden. Nu hadden ze enkel elkaar nog - en zelfs dat nog niet, want hoe kon je een zus zijn van iemand die je niet eens kende? Redpetal legde het muisje dat ze voor de zandkleurige kattin zachtjes neer. Ze mompelde een begroeting maar durfde haar niet echt aan te kijken; bang om de bekende blik te missen. Het was alsof ze een vreemde bezocht.