[Tribe storyline] Here dead she lies.

Hoewel zijn brede schouders en gespierde lichaam getraind waren voor zwaar werk, kon hij niets doen tegen zijn trillende poten toen hij eenmaal de grot in kwam lopen. Het lichaam van de witte poes had hij voorzichtig over zijn rug gepositioneerd en was het niet voor de gapende wond in haar nek en het bloed dat haar eens zo witte vacht sierde, zou je haast denken dat ze slechts sliep. Achter hem zouden Brindleleaf en Mouse waarschijnlijk spoedig volgen, de hele weg terug had het drietal weinig woorden uitgewisseld. Niet vreemd, wat viel er te zeggen wanneer een dergelijke wandaad gepleegd was? Je hoefde geen genie te zijn om te snappen dat de wonden in haar nek niet afkomstig waren van een roofdier; er was sprake van vals spel. Nee, er was sprake van moord. Moord op hun tribe genoot, op zijn geliefde nichtje; iemand zou hier voor boeten, het liefst doormiddel van zijn gescherpte klauwen. Bloed zou bloed hebben.
Coyote zijn ogen stonden ijzig koud gericht op een onbekend punt in de verte, terwijl hij de grot verder instapte. Zijn tanden waren op elkaar geklemd en hij weigerde verder oogcontact te maken met zijn tribegenoten, die inmiddels al vol angst onder elkaar aan het fluisteren waren. Oh, spoedig zouden ze het allen weten. Voor nu bekommerde hij zich niet zo zeer om het rouwen of inlichten van de Tribe, hij wilde zo snel mogelijk actie ondernemen. De dader zou nu niet ver kunnen komen, maar wanneer deze sneeuwbui over was gewaaid, zouden ze direct op onderzoek uitgaan. Als het aan hem lag, dat was. Één ding wist hij zeker, wanneer deze koudbloedige moordenaar ongeschonden weg zou komen, zou hij nooit meer één oog dicht kunnen doen en in vrede slapen. In stilte kwam hij tot een halt, waarna hij het dode gewicht van Wisp haar lichaam van zich af liet glijden. Nu lag ze daar, gebroken en verward, midden in de grot. Mocht ze jagen met de Tribe Of Endless Hunting. "Teller of the Endles Skies, Shroud of Falling Stars, Day of New Light," Sprak hij de leidinggevenden aan, hij had enkele seconden nodig om weer op adem te komen, de tocht had een tol geëist. "We brengen slecht nieuws,"

[Tribe event! Brindleleaf, Mouse en Coyote brengen het lichaam van Wisp terug naar de grot. Open voor heel de tribe!]

De Elders den was saaaaaai! Om de dag door te komen, sliep Moraine veel, en wanneer ze wakker was speelde ze met mosballetjes of praatte met andere elders. De verhalen waren wel mooi, maar als ze hier voor haar hele leven moest blijven dan zou ze ze na een paar manen wel allemaal gehoord hebben. Vandaag was weer een dag zoals andere. Opstaan, zorgen dat ze een paar hapjes nam terwijl iemand naar haar keek, terug naar de elders den, verhaal, slapen, spelen, nog een verhaal, en weer heel erg veel slapen. Haar dagelijkse routine. Maar dit... Dit, dit was een welkome verandering in die routine. Er was blijkbaar iets gebeurd, want Coyote had nieuws. Slecht nieuws. Verlegen liep ze achter een andere elder de den uit, hoewel ze toch een beetje nieuwsgierig was. Even keek ze om de ander heen. Moraine zag wat rood en wit en verder niets. Maar als het slecht nieuws was, dan was dat genoeg reden om haar bang te maken. Ze rilde. Wat was er nou aan de hand?

TAG: Open

Shroud

Of Fallen Stars

Cast beyond duty and passed through the scorn.. Voices that warn the discreet..

Turtle

Het was een saaie dag geweest vol lessen met kruiden. Leren hoe je het ene blad van de andere kon onderscheiden, de namen leren, de genezende werking van de bladeren, of je het bloempje of de wortel of de stengel of het blad moest gebruiken. Shroud kon niet zeggen dat ze het haatte, maar het was een hoop om te leren. Samen met de dagelijkse business van de tribe en een existentiële crisis natuurlijk. Gelukkig had het gesprek met Day haar ontzettend veel goed gedaan en begon ze nu, al dan wel wiebelig, wat steviger in haar schoenen. Gelukkig ook maar, want niets had haar kunnen voorbereiden op wat er nu ging gebeuren.

Eerst rook ze slechts een vlaag, zo kort dat ze zich afvroeg of ze nou echt geroken had wat ze geroken had. Was dat blood..? De zware, drukkende geur was onmiskenbaar en automatisch ging haar blik rond of ze haar kinderen kon spotten. Terwijl ze dat deed, bleef haar blik hangen op Coyote, wie de cave binnen kwam met een kat op zijn rug. De sneeuwwitte pels was besmeurd met bloed en de goudkleurige ogen staarden.. "Oh nee," bracht ze uit, haar woorden slechts een fluistering terwijl het bloed uit haar gezicht wegtrok. Langzaam, alsof haar lichaam zichzelf bewoog, kwam Shroud of Fallen Stars tot haar poten, haar oren in haar nek gedraaid terwijl Coyote dichterbij kwam en het lichaam zachtjes op de grond legde. Het was.. het was Wisp.. "Wat is er gebeurd?" vroeg Shroud met opengesperde ogen. Slecht nieuws was het zeker. Maar hoe was dit slechte nieuws tot stand gekomen? Was het een havik geweest? Een ander roofdier?

Deze sheet is gemaakt door Babs van Warrior Cats, gelieve niet te kopieren!

Het was een goede jacht geweest vandaag, voor deze tijd van het jaar in ieder geval. Op weg terug naar de Tribe cave werd de sneeuwval meer en meer, en Flight was dankbaar toen ze eindelijk bij de waterval aangekomen was. Ze glipte achter de waterval langs, maar werd begroet met een onverwacht beeld. Het lichaam van Wisp of fading light lag in het midden van de grot, haar witte vacht bevlekt met bloed. "Nee," voordat ze het echt doorhad had had ze de prooi die ze bij zich had laten vallen en was ze naar het lichaam van haar zus toe gerend. Nu ze dichterbij gekomen was zag het er naar uit dat Wisp niet meer in leven was. Ze kwam iets meer overeind keek rond. "Hoe is dit gebeurd?" vroeg ze, haar stem probeerde streng en serieus te zijn zoals altijd maar ze kon een lichte tril niet verbergen. De vraag niet specifiek bedoeld voor iemand maar ze zou blij zijn met een antwoord van wie dan ook.

TAG: open

SELKIE

Sneeuw viel buiten de grot, alles bedekkend met een dikke, zachte deken. Sneeuw was als het leven, had Day eens gezegd, maar vandaag was het de dood. Vandaag was het de lijkwade.

"Er... er is iets aan de hand", bracht de jonge Cave Guard ademloos uit, nadat hij van de plaats waar hij voor de grot op wacht had gezeten naar binnen was gesprint, waar Day zat te wachten op de terugkeer van enkele patrouilles. Day, meteen alert, kwam overeind uit zijn mijmeringen. "Een vos? Een vogel?" "Nee", zei de wachter. "Nee, het is... Coyote, Brindleleaf en Mouse zijn terug, en ik denk dat Wisp gewond is, moeten ik Skyteller halen?" Maar voordat Day daarop kon reageren zag hij de patrouille al de grot binnenkomen en galmden de woorden van Coyote that Stole the Fire door de grot. Met snelle, zware passen doorkruiste Day de grot, waar een kat lag, wit als de vallende sneeuw, bevlekt met het rood van de vallende avond. Een adelaar moest haar te pakken hebben gekregen, maar haar weer in de sneeuw hebben laten vallen, dacht hij. "Wisp of Fading Light..." sprak hij haar naam zacht, eerbiedig uit, een lichtte trilling van emotie in zijn stem. Hij besefte dat hij moest vragen waar ze haar gevonden hadden en of ze gezien hadden wat er was gebeurd. Katten zouden op die plaats voorzichtiger moeten zijn, voor het geval het roofdier zijn prooi terug probeerde te vinden. Maar zijn ogen waren gericht op de wond in haar nek en de realisatie sloeg in als een bom en alle woorden losten op in de schokgolf die volgde. Geen roofdier... een kat. Een kat had dit gedaan. Zijn blik rees op van het lichaam naar Coyote, die haar had binnengebracht, die had gesproken, en daarna naar Brindleleaf en naar Mouse - arme, kleine muis, een aanblik als dit voor zo'n jong diertje nog... - en hij liet zijn schouders wat zakken, haalde rustig adem, probeerde zijn ongeloof en een langzaam opkomende woede, een furie die hem zo vreemd was en er nu lang over deed om uit zijn slaap te ontwaken, niet te onderdrukken, maar in banen te leiden. "Vertel alles wat jullie weten", gebood hij. Wie was hun territorium binnengedrongen en had deze helse daad gepleegd?

Zelfs Wren was de bedrukte sfeer niet ontgaan toen een patrouille binnenkwam en ze overal zacht gefluister hoorde, dwingende stemmen en de geur van angst. Gemengd met iets anders, iets wat ze in haar eigen bekje had geproefd toen ze een keer hard op haar kin was gevallen. Bloed! Wren snelde de nursery uit, bijna struikelend over haar eigen poten. Het was nieuwsgierigheid, de spanning en sensatie die haar hartslag sneller deed gaan. Totdat ze opeens een wit bewegingsloos lichaam in de grot zag liggen. Haar vacht smetteloos, op een lelijke wond op haar nek na. Het leek net of ze sliep.
Wrens ogen werden groot en haar mondje viel open. Ergens wilde ze zich langs de menigte drukken om eens dichterbij te kijken. Maar zelfs nu wist ze dat dat niet kon, dat het niet gepast was. En ergens was ze bang. Haar moeder, Day, ze leken in alle staten. Maar er was maar één vraag die op Wrens tong lag.
‘Is... Is ze dood? kwam er zachtjes fluisterend, met een trillende stem over haar lippen.

Mole had haar kop op haar voetjes gelegd en was langzaam weggedoezeld na een patrouille. Ze hadden genoeg prooi binnengebracht naar haar idee, maar ze bleef benauwd van lang lopen. Vandaar ook dat ze haar energie weer op peil moest brengen. Verstoord keek ze dan ook op toen een commotie ontstond binnen de grot. Wat was er nou dan weer aan de hand? Haar oren gingen echter plat in haar nek toen ze zag dat er een kat binnen gedragen werd, een tribegenoot. Haar adem haperde eventjes terwijl ze overeind kwam, voorzichtig een paar stappen zettende in de richting van de gevallen preyhunter. Wren, een jonge kitten die bij haar in de buurt stond, vroeg heel zachtjes of de kattin dood is. Mole slaakte een huiverige zucht terwijl ze met mistige ogen naar de witte preyhunter keek die door Coyote was binnengebracht. "Ja, Wren," miauwde de kattin zachtjes, "ze is dood."

Ze liep een eindje achter Coyote aan, maar wel dicht genoeg om te zien of hij het lichaam van Wisp nog kon tillen. Als het echt niet meer zou lukken, kon ze proberen het gewicht van de dode kattin over te nemen, maar haar spierkracht was bij lange na nog niet terug na de geboorte van Mouse. Of dat ook weer helemaal terug zou komen was de vraag, ze voelde zich er op het moment in ieder geval best nutteloos door. Al wist ze dat het Coyote zijn taak was en dat hij het ook wilde doen. Hij zou het waarschijnlijk niet op prijs stellen als ze voor had gesteld Wisp over te nemen, dan nog voelde ze zich een beetje een derde wiel aan de wagen. De blik in haar goudgele ogen gleed naar haar dochter. Ze hield Mouse scherp in de gaten en liep zo dicht mogelijk bij haar. Ze kon haar niet meer beschermen tegen wat ze al had gezien, maar als die moordenaar het ook maar in zijn kop haalde om terug te komen, dan zou ze haar dochter met haar leven beschermen. Al was Coyote bij hun, ze was geen normale prey hunter, ze was opgeleid als warrior. Ze kon Mouse prima beschermen als het moest. Ze waren inmiddels bij de Cave aangekomen en ze volgde de cave guard naar binnen, er lag een zwaar gevoel op haar maag. Coyote richtte zich op de leiding van de Tribe en het duurde niet lang of de vragen kwamen. Meerdere katten verzamelden zich om hen heen en onbewust deed ze nog een stapje dichter naar Mouse toe. Ze was dan wel al een tijdje bij de Tribe, ze wist dat sommige katten haar ergens toch nog wantrouwden. “We waren op jacht in de buurt van de Rapids toen we de geur van bloed opvingen. Toen zagen we het lichaam van Wisp besmeurd met bloed. Al snel begon er sneeuw te vallen.” Haar stem trilde bijna, maar ze dwong zichzelf de emoties de baas te blijven. Haar blik ging van Shroud naar Day. “De pootsporen waren die van een kat, een volwassen kat van gemiddelde grote. Ze moet bij de Rapids zijn vermoord door een andere kat.” Toen ging haar blik naar Mouse, dat haar dochter haar aan mocht vullen als ze dat wilde.

Het nieuws van de drie katten die het levenloze lichaam van een andere tribecat de cave binnen hadden gebracht, verplaatste zich snel. Thunder stond ergens buiten de cave, hij had een rondje langs de andere, kleinere ingangen gemaakt, om te checken of er zich geen ongewenst dier schuilhield, toen een To-Be hem opeens vertelde dat er iets aan de hand was in de Cave. Thunder kennende, luisterde hij niet echt naar de rest van het verhaal. Hij maakte zich snel uit de voeten, richting de ingang. Natuurlijk wilde hij de held spelen, wie niet? De kater knalde op zijn weg nog tegen een andere kat aan, maar hij reageerde niet op de 'wat is er aan de hand' die naar zijn hoofd geslingerd werd. Zo snel als hij kon bracht hij zijn poten naar de ingang, en toen hij daar was, vulde de geur van bloed zijn neusgaten. Maar het was niet de chaos die hij had verwacht. Er was geen groot roofdier dat hen had aangevallen. Nee. Het bloed was afkomstig van een kat. Een witte, prachtige kat. Wisp.

Zijn hart bonkte in zijn keel terwijl hij zich richting haar verplaatste, zijn robuuste lichaam stootte ieder die in de weg stond gewoon aan de kant. Hij bleef in de buurt stil staan, zijn gele blik op haar lichaam gericht. De klauwmarkeringen.. van welk dier waren ze? Zijn gele blik schoot fel omhoog richting Brindleleaf toen haar woorden door de cave galmden. Een andere kat. Vermoord door een andere kat. Een kat. Een KAT! "Hoe bedoel je, een andere kat? Een van óns?" Hij verhief zijn stem een beetje, om hoorbaar te zijn over het gepraat van de anderen. Zijn vacht zette zich op en zijn oren werden in zijn nek gelegd. "Wie het ook is, ik hoop dat je een paar slapeloze nachten tegemoet gaat. Ik hoop dat je ieder moment van de dag omkijkt, bang dat er iemand achter je staat die weet van je slechte daad." Gromde hij, zijn stem nog steeds hard. Hij leek afzonderlijk oogcontact te willen maken met iedere kat die in zijn buurt stond, hopend dat een van hen schuldig genoeg zou lijken. "Want ik zweer bij de tribe of endless hunting, als wij erachter komen wie dít heeft gedaan, deze ónschuldige kattin heeft vermoord, dan ben ik nog niet klaar met jou." Verder zweeg de kater, zijn ogen gingen het publiek nog steeds door, oogcontact zoekend met ieder die er stond. Even bleef zijn blik op Coyote hangen. Hij zou zijn poten wellicht direct op de afschuwelijke kater gericht hebben - dat zou twee vliegen in een klap zijn, had hij tenminste geen concurrent meer over de vaderpositie van zijn kinderen - maar Wisp was zijn familie. En Coyote hield van zijn familie, dat wist Thunder nog net wel. Hij liet de blik van de andere kater dan ook los, en ging door. Hopend dat hij de moordenaar er gauw uit kon pikken. En oh wee als dat gebeurde. Dan zou de echte hel losbarsten.

Haar poten trilden terwijl ze haar betrokken gezicht, probeerde te verbergen voor haar moeder. Brindleleaf was duidelijk bezorgd om haar dochter, dit was haar eerste patrouille en om dan meteen al een dode kat te vinden was iets dat zwaar op haar hart drukte. Ze wist niet of ze het pad van een Hunter wilde blijven volgen; Shroud had geen kans gehad tegen een kat die geleerd was in het vechten. Haar oranje ogen kneep ze samen terwijl ze zo dicht mogelijk bij de gestreepte kattin bleef lopen. Tussen Coyote en Brindleleaf in, aangezien ze wist dat de doder van de prachtige witte kattin nog in de buurt kon zijn. Het bloed was nog niet verborgen geweest door de snel vallende sneeuw. Mouse sprak geen woord tegen de twee ervaren katten terwijl tranen in haar ogen prikte. Ze had de witte kattin altijd als familie gezien. Haar oren drukte ze in haar nek terwijl ze de grotere kater het kamp in volgde. Ze wilde niet met de andere Tribe katten spreken, ze kon het beeld niet uit haar gedachten duwen, het was niet te verdringen.

Ze kon gelukkig niet zien dat de ogen van Coyote extreem koud waren geworden, en haar bewegingen zouden bevriezen. Hij leek de andere tribekatten geen oogcontact te geven en sprak niet. Ze vielen op, ondanks de sneeuw die buiten de grot nog viel. Voorzichtig schudde ze haar lange dikke vacht uit waarna ze op zoek ging naar een kat waar ze zich kon verstoppen voor de realiteit. Een warme vacht, maar weinig katten die ze zag kende ze daadwerkelijk goed genoeg om van haar moeder's zijde te wijken. Haar moeder had beloofd haar nooit zomaar achter te laten maar dat betekende niet dat ze niet ooit net zoals Wisp te eindigen. Door een ongeluk of door een roofdier, al was de witte kattin niet overleden door deze redenen. Ze had nooit geloofd dat een kat haar dit aan kon doen. De prachtige Wisp. In stilte hield ze halt achter Coyote waarna ze kort en zacht haar vacht tegen die van de gevlekte kater aan drukte. Een woordeloze steun, al stelde het weinig voor. De jonge kattin trilde als een veertje in de wind, haar ogen sloot ze voordat ze stilzwijgend een vragende blik op haar moeder wierp. Vragende om steun, begeleiding. Ze had geen idee wat ze moest doen, ze wist niet dat de buitenwereld zo gevaarlijk was. De realiteit daalde langzaam neer waardoor ze haar nagels kort uit de hulzen liet glijden. De prachtige witte, nu verminkte kattin lag doodstil op de grond waardoor ze haar kopje weg draaide en moeizaam slikte. Ze was misselijk, dit was niet hoe ze haar toekomst had gezien. Ze wilde niet leven met een mogelijke moordenaar in het midden. Angst verwarde haar hart, al was het duidelijk dat de kleine kattin haar best deed sterk te blijven voor de tribe. "Teller of the Endles Skies, Shroud of Falling Stars, Day of New Light," Sprak Coyote de leidinggevenden aan, hij had enkele seconden nodig om weer op adem te komen, de tocht had een tol geëist. Niet alleen op hem maar ook op Mouse, de jonge kattin had haar lichaam behoorlijk ingespannen om zo snel mogelijk terug te komen. "We brengen slecht nieuws," Vervolgde de kater waardoor Mouse haar blik over de katten liet glijden. Waar was Day? Ze had naast haar moeder en Wisp vooral contact gehad met de oude kater die tijd had vrijgemaakt om met haar te spelen.

Shroud kwam als eerste naderbij de drie katten, vier als ze Wisp nog mee rekende. Haar oranje ogen gleden naar de Healer To-be, terwijl ze respectvol haar kopje boog en moeizaam slikte. Ze hoopte dat haar moeder of Coyote de leiding zouden nemen. Immers was ze niet goed in het onderzoeken van sporen. Ze was nog te onervaren, te jong. Net geen kitten meer, en ze was lang niet zo onstuimig als sommige van haar leeftijdsgenoten. "Wat is er gebeurd?" Vroeg Shroud met opengesperde ogen waardoor de kleine Mouse ineendook en haar kop angstig schudde. Haar trillende lichaam werd onbewust dochter tegen die van Coyote aangedrukt. Terwijl haar moeder iets dichter naar haar toe leek te stappen. De Guard had ze nooit echt gesproken, ze was als kitten vooral erg gefocust geweest op haar moeder. Met een goede reden, ze was anders dan de meeste Tribe katten en droeg het bloed van Windclan. Ook al deed ze haar best zich hier te gronden. Ze hoorde de vraag van Flight niet eens, niet dat ze wist hoe ze moest antwoorden. De anderen zouden het snel genoeg weten.

Day kwam op hen afgestormd en zonder na te denken stoof de kleine Mouse op hem af om haar kop in zijn vacht te drukken. De kater was het dichste bij hoe een oom of vader zou zijn, ook al had ze veel minder contact met hem gehad dan met haar moeder en de andere Queens en kittens in de eerste zes Moons van haar leven. "Vertel alles wat jullie weten", beval de kater terwijl de trillende To-be zich dieper tegen hem aan drukte, aangezien ze Coyote niet lastig wilde vallen met haar emoties en haar moeder zich duidelijk moest focussen om het verhaal te kunnen vertellen. Later kon ze in elkaar zakken, haar oren liet ze hangen terwijl tranen uit haar ogen drupten en de vacht van Day langzaam nat maakte. “We waren op jacht in de buurt van de Rapids toen we de geur van bloed opvingen. Toen zagen we het lichaam van Wisp besmeurd met bloed. Al snel begon er sneeuw te vallen.” Haar moeder's stem trilde bijna, maar ze leek zichzelf te herstellen. Haar blik ging van Shroud naar Day. “De pootsporen waren die van een kat, een volwassen kat van gemiddelde grote. Ze moet bij de Rapids zijn vermoord door een andere kat.” Mauwde de kattin waarna Mouse de blik van haar moeder op haar voelde landen. "De geur van bloed was sterk, ik heb geen bijzondere geuren kunnen ruiken. Het bloed was overwelmend." Mauwde ze bevestigend op haar moeder's verhaal. Haar stem klonk sterker dan ze zich voelde. "Day... Kan ik gaan?" Murmelde ze zacht in zijn oor. Ze wilde niet langer naar het stille lichaam kijken, het beangstigde haar meer dan ze toe wilde geven.

Een harde stem deed haar ineen duiken. "Hoe bedoel je, een andere kat? Een van óns?" Klonk de bulderende stem van Thunder. Zijn naam deed hij er eer aan. "Wie het ook is, ik hoop dat je een paar slapeloze nachten tegemoet gaat. Ik hoop dat je ieder moment van de dag omkijkt, bang dat er iemand achter je staat die weet van je slechte daad." Gromde de later waardoor Mouse haar vacht iets opzette. Ze snapte dat de kater woest was, maar op dit moment stelde zijn agressie zich niet op haar gemak waardoor ze Day als schild gebruikte voor het geweld. "Want ik zweer bij de tribe of endless hunting, als wij erachter komen wie dít heeft gedaan, deze ónschuldige kattin heeft vermoord, dan ben ik nog niet klaar met jou." Besloot de krachtige kater waarna hij zweeg. Even hief ze haar kop voordat ze met een trillende maar krachtige stem sprak. "Kunnen we niet eerst een waardig afscheid nemen van Wisp voordat we verder schreeuwen. Veel was er niet te vinden en ik wil Day en enkele anderen wel naar de plek helpen waar we Wisp hebben gevonden." Mauwde ze haar stem klonk zelfverzekerd. Ze wist zeker dat ze het pad erna toe nog herinnerde, dat kon niet anders. Het stond in haar geheugen geëtst.

Tag: Eerst Brindleleaf & Coyote, Daarna Brindleleaf, Coyote, Shroud, Day, Thunder en laatste deel Iedereen

:hearts: Isa

Squirrel besteedde haar dag zoals elke dag. Spelen met andere to-be's, zeuren om een mentor en grapjes uithalen bij de elders. Niemand had kunnen weten dat haar moeder vermoord was. Maar toen de oranje she-cat verschrikte kreten en geroezemoes uit het midden van de grot hoorde komen kwam ze nieuwsgierig een kijkje nemen. Er lag een witte kat. De geur van bloed drong haar neusgaten binnen. Haar hart begon sneller te kloppen. Dit was toch niet mama? Nee, dat kan niet, dat kan niet! Maar nu herkende ze haar moeder. Ze krijste en duwde zich naar voren tussen alle katten door. "Mamaaaaaaaaaaa!" Dikke druppels vielen uit haar ogen. Ze hoorde de woorden van de andere katten om haar heen. "Hou op! Stil!" Ze wist niet meer wat ze deed maar ze wist wel dat ze niet wilde horen wat er allemaal gebeurd was met mama.

All the shine of a thousand spotlights. All the stars we steal from the nightsky will never be enough, never be enough.

Een kleine frons ontstond op haar pluizige gezicht toen er plotseling commotie ontstond in de grot. Star werkte zich naar voren en keek naar de katten die net binnen waren gekomen. Ontzet luisterde ze naar wat de patrouille te vertellen had, haar blauwe ogen gericht op het levenloze lichaam van Wisp. "Oh, Wisp toch.." prevelde ze zachtjes terwijl ze vol medeleiden naar de familieleden van haar tribegenoot keek. Oh, welke ziel zou zoiets een ander aan kunnen doen? Haar dromerige blik bleef op het lichaam van Wisp hangen terwijl ze zachtjes sprak. "Misschien zijn de clans wel terug," prevelde ze en schudde toen haar kop een keer. Dit kon nooit iemand van de tribe gedaan hebben.. toch?

THANKS

_{Geschokt keek Hound naar het binnengebrachte lichaam. Het was Wisp of Fading Light, een she-cat die ze niet zo heel lang geleden nog uit de rapids had weten te redden met Coyote that Stole the Fire. En nu lag ze daar, dood. Met klauwmarkeringen die van niets anders afkwamen dan een kat. Wie dit gedaan had.. Ze deelde dezelfde gevoelens als Thunder that Breaks the Silence. Ze keek de kater aan toen hij zijn woorden uitsprak, die zo beschuldigend waren dat ze zich haast zelf schuldig begon te voelen. Dat was goed. Degene die hier dan echt verantwoordelijk voor was, zou dan beven op zijn poten. Haar oortjes wiebelden op de woorden van Star that Twinkles at Night, want die mogelijkheid bestond uiteraard ook nog. "Na al onze gastvrijheid," siste ze met vernauwden ogen. Ze keek naar de drie katten die Wisp's lichaam binnengebracht hadden. Een Cave Guard, een Prey Hunter afkomstig van de zogenoemde clans en een zeer jonge To-Be. Niet bepaald het beste speurteam.

"Ik wil naar het plaats van delict om te kijken of ik sporen kan vinden, en ze kan tracken," miauwde ze tegen Coyote, waarna ze Brindleleaf toekeek. "Ik bedoel geen disrespect, maar je bent hier niet opgegroeid en niet alles is bij te leren. Misschien heb je iets over het hoofd gezien." Hound stapte naar voren. "We moeten zo snel mogelijk gaan, nu de sporen nog enigszins vers kunnen zijn,"}

Misschien nog wel pijnlijker dan de aanblik van Wisp, goede, lieve Wisp, die hier dood lag met bloed in haar vacht, was de reactie van de kittens en de jonge to-be's voor wie de dood nog niet vaak zo dichtbij geweest was en voor wie dit alles zo beangstigend moest zijn. Wrens trillende stem... Mouse die naar hem toe kwam rennen en zich in zijn vacht voor alles te verbergen... Hij krulde zijn staart om de jonge to-be heen als een zacht schild tussen haar en het lichaam, en toen kwam Squirrel aanrennen om te zien wat geen kitten zou moeten zien: haar moeder, dood. Days gedachten gingen terug naar een winter, vele manen geleden. Hij was ouder geweest dan Squirrel nu was, maar hij kende het gevoel, hij kende de pijn.

Zijn hart sloeg een tel over toen Thunder begon te praten, meteen beschuldigend, onrust zaaiend. Het was de schrik, natuurlijk, de angst, waarschijnlijk dacht de bengaal niet helder na op dit moment, bij deze aanblik. Het was te begrijpen, maar Day kon het niet goedkeuren. Zeker toen andere katten zich begonnen te mengen, besloot hij dat het tijd was om in te grijpen. Hij stond op en begon te spreken, de autoriteit die hij als Chief en ervaren Tribelid had in zijn stem leggend. Hij keek Thunder that Breaks the Silence iets langer aan dan de andere katten, maar noemde zijn naam niet. Hij zag geen reden om één kat aan te vallen met woorden die voor iedereen hier bestemd moesten zijn. "Laten we niet tot overhaaste conclusies springen of ons overgeven aan zinloze speculatie. Ik ken iedere kat hier en er is er geen die zoiets als dit zou doen, en ook van de clans verwacht ik dit niet, nog afgezien van het feit dat ik geen reden heb gezien om aan te nemen dat ze terug zijn. Dit is meer dan ooit een tijd om een eenheid te vormen, om Wisp of Fading Light het eervolle afscheid te geven dat ze verdient, en om elkaar te beschermen en te voorkomen dat er meer slachtoffers vallen." Hij ontspande zijn schouders en zijn stem was zachter, op individuen gericht in plaats van de hele groep, toen hij verder sprak. "Brindleleaf, kun jij hier blijven, bij je dochter?" Hij drukte zijn neus even tegen het kopje van Mouse. "Je bent dapper geweest vandaag, Mouse, rust nu wat uit." Hij ging niet van een jonge, mogelijk getraumatiseerde to-be vragen terug te keren naar de plek waar ze een lichaam had gevonden. Coyote kon hen de weg wel wijzen, verwachtte hij, maar Day wilde liever nog even op Skyteller wachten voor hij meer actie ondernam. De Healer kon hier vast ieder moment zijn, tenzij hij ergens in het territorium was.

Er was een commotie en de geur van bloed. Hij had nog nooit zoveel bloed geroken en het deed zijn haren overeind staan. Hij probeerde zich naar voren te wringen tussen de andere katten door. Hij ving wel een aantal woorden op, maar pas toen hij het levenloze lichaam met zijn eigen ogen zag besefte hij wat ze inhielden. Een van hun katten was dood, vermoord wat hij zo hoorde. Zachtjes trilde hij op zijn pootjes, niet goed wetend hoe hierop te reageren. Er was iemand dood en het besef drong langzaam door.

Ze kon het bloed al bijna ruiken voor het lichaam de grot ingedragen werd. Vrijwel meteen herkende ze de witte vacht van Wisp en snelde ze zich naar voren. Wat was er gebeurd? De wond in de nek van de poes was duidelijk degene geweest die haar gedood had en wat ze zo hoorde was het ook nog gedaan door een kat. Day had gelijk met zijn woorden. Ze moesten geen overhaaste conclusies trekken Toch wist ze dat iedereen wilde weten wat er gebeurd was. Ze wist dat er genoeg katten zouden zijn om mee te gaan naar sporen te zoeken, dus stapte ze zelf naar Squirrel toe, de dochter van Wisp. Dit was iets dat zo'n jonge kat eigenlijk niet mee zou moeten maken. "Squirrel?" Sprak ze dan ook. Ze wilde haar staart om de poes slaan, maar wist niet of het welkom zou zijn. Een kat troosten wie hun moeder verloren was iets dat niet gemakkelijk ging en ze wilde niet iets doen dat de to-be niet wilde hebben.

Zoals hij al had verwacht kwam er een vloedgolf van reacties over hem en zijn patrouille genoten heen. De kater hield zich stil, zijn lichaam even onbewogen als het ijs dat buiten hun cave lag. Slechts het puntje van zijn staart, die onrustig heen en weer sloeg, liet zijn irritatie richting de opwelling in de tribe zien. Zelf had hij weinig meer toe te voegen, Brindleleaf had perfect alle informatie doorgespeeld die ze hadden verzameld. Maar zoals altijd was er één kat, één kwelgeest, die zijn stilzwijgen kon verbreken met zijn breinloze woorden. Coyote zijn blauwe ogen stonden vol ijzig vuur toen hij zich naar Thunder richtte, die zijn naam eer aan deed door als de donder door het kamp heen te schreeuwen. Onbegonnen en fel, zoals altijd. Hoe had River hem ooit kunnen kiezen? "Bedankt voor je indrukwekkende woorden, maar als je één tel zou hebben nagedacht, Thunder that Breaks the Silence, in plaats van als een brulkikker je betekenisloze woorden te schreeuwen, zou je kunnen bedenken dat het niet een van ons was." Zijn woorden waren even emotieloos als altijd, maar zijn ogen stonden afkeurend. Wat voor zin had het om iedereen te bedreigen, enkel angst te zaaien en vervolgens niets te doen. Hij durfde te wedden dat Thunder niet had wat nodig was om daadwerkelijk zijn beloftes na te komen. Vervolgens richtte hij zich tot Day, die zijn aandacht wel waardig was. "Ik rook geen herkenbare geuren, de kans dat het een van ons is, is klein. Althans... De moordenaar is wel zeer doortrapt. Ik heb tussen Wisp of Fading Light haar klauwen gekeken voor mogelijke sporen, maar de vacht was daaruit verwijderd," hij snoof opnieuw, zijn hoofd koel maar zijn hart vol haat. Dit was gepland, uitgedacht door een harteloos figuur. Hoewel hij niet zo roekeloos was als Thunder, deelde hij zijn mening; de dader zou onder zijn klauwen uitvinden wat karma was.
Toen Hound sprak luisterde hij aandacht, haar daadkrachtigheid waarderend samen met haar afgetrainde, witte lichaam. Alleen was ze te impulsief, té daadkrachtig. Oh, Hound toch, Hound toch. Hij wilde haar op haar fout wijzen, alleen sprak Day haar al aan op haar four, al voelde Coyote de neiging om daar nog wat praktisch aan toe te voegen. "De sneeuw verbiedt het ons," sprak hij enkel, zijn stem verbitterd en koud. Net als voor Hound, had rouwen niet zo'n waarde voor hem. Ze konden hier nutteloos hun verdriet eruit gieten, of buiten datzelfde verdriet omzetten in energie. Oh, hoe graag hij nu terugging en bleef zoeken totdat er een dader gevonden was, maar de sneeuw was meedogeloos; het enige wat ze buiten nog zouden vinden was hun eigen dood.

Tags: Thunder, Day, Hound &de rest van de tribe indirect

Het leek wel of iedereen haar negeerde. Sommige katten beschuldigden de clankatten en anderen verdachten hun eigen tribe genoten. Ze had nu geen tijd om erover na te denken. Wraak kwam later. Nu was er alleen verdriet en schok. "Squirrel?" Klonk de stem van een she-cat. Zonder er bij na te denken drukte de kleine to-be haar kopje in de vacht van de prey hunter. Haar lichaam trilde bij elke snik, alsof ze hyperventileerde.

Dawn

De kater zijn blik schoot naar de To-Be, een vurige vlam brandde in zijn gele ogen. Hoe durfde ze tegen hém te spreken? Een To-Be, een die nog haar kittenvachtje droeg! "Wisp zou niet hebben gewild dat we huilend in een hoekje kruipen, maar zou willen dat we de moordenaar vinden." Een waardig afscheid! Há! Hoe kon dít een waardig afscheid zijn? Ze was van haar LEVEN beroofd! Hoe durfde de rest hier zo kalm over te doen. Er stond wellicht een moordenaar tussen hen. Een MOORDENAAR! Hij knikte bij de woorden van Hound. Ja, ze moesten er nu op uit. Misschien was de moordenaar niet in de cave, misschien konden ze de moordenaar nog met bebloede poten vinden, ergens, schuilend in een grot. Ze moesten vertrekken. Nú!

Maar dat leek niet te gebeuren. Hij wiebelde geïrriteerd met zijn oren toen de Chief vertelde dat hij iedere kat hier in de tribe kende en hij van geen een verwachtte dat die zoiets zou doen. Wow. Kon Day iedereens gedachten nu ook al lezen? Sure. Sure. Alsof de kalmte van de rest hem nog niet genoeg ergerde, want een van hun tribegenoten was dood, kwam ook nog eens dat lelijke bruin-witte beest erdoorheen. Hij wierp Coyote niet eens een blik waardig. Enkel een geïrriteerde twitch met zijn staart was zichtbaar. "Ik denk alsnog dat we de kans niet moeten uitsluiten. En zelfs als het geen van ons is, is het iemand die we hebben toegelaten tot ons territorium. Een loner. Een clankat die nooit is vertrokken. Ik weet het niet. Het is iemand die we hebben vertrouwd om de bergen te betreden, en diegene moet gestraft worden." Sprak hij. "We moeten aan de slag. We moeten de dader vinden. En hoe sneller we actie ondernemen, hoe beter." Hij ging hier toch niet een sneeuwstorm zitten uit te wachten, terwijl de moordenaar nog vrolijk rondliep.

_{Het excuus van Day was in haar ogen maar slap. Dat ze elkaar nu moesten beschermen en voorkomen dat er meer slachtoffers kwamen? Door alleen maar angstig in een cave te blijven schuilen? Over haar lijk! Ze moesten actie ondernemen, en hoe meer ze tegengesproken werd, hoe vuriger ze hierover dacht. Ze kneep haar ogen samen toen Coyote het had over de sneeuw. Oh alsjeblieft. Als er iets was dat haar niet tegenhield was het een beetje sneeuw. Ze spitste haar oortjes naar Thunder en knikte op zijn laatste woorden. "Precies! Hoe kunnen jullie met volle zekerheid zeggen dat als we hier 'veilig' blijven zitten, de moordenaar niet nog een keer toe zal slaan? We hebben geen idee met wie we te maken hebben! Als we nu niks doen, zullen we hier de gevolgen van zien." Ze schudde met haar kop, waarna ze Day recht aankeek. "Het zou je nog verbazen waar bepaalde katten toe in staat zijn," siste ze hem toe, op zijn opmerking dat 'hij zijn tribegenoten wel kende' en 'niemand hier dit zou doen'. Dat was de naïviteit die een kitten had, niet een oude Chief die beter zou moeten weten. Ze had hier genoeg van. Hoe kwam het dat het altijd zij was die het hef in handen moest nemen? De vorige keer met die roofvogel ook al. "Thunder that Breaks the Silence, ik stel voor dat wij samen op onderzoek uitgaan. Aangezien de rest te laf is." Hoofdschuddend voegde ze zich aan zijn zijde. Zo was het makkelijk te zien hoe klein Hound eigenlijk maar was; de kater naast haar was zeker anderhalf, misschien zelfs twee koppen groter. "Als je ons ongeveer uitlegt waar het is gebeurd, dan vind ik de weg wel, er is vast en zeker een spoor om te volgen. Als jullie pootstappen in deze korte tijd al weggevaagd zijn, is er nog niks mis met mijn neus."}

Onderwerp: Re: [Tribe storyline] Here dead she lies.