[Tribe storyline] Here dead she lies.

Thunder begon onrust te zaaien. Ze keek de kater aan, in haar blik stond ook pijn te lezen, maar er stond ook bijna iets dwingends in. Het had geen zin wat hij deed, het maakte de jonge katten alleen maar angstig. Mouse was naar Day gerend en het was haar stemmetje die vroeg of ze geen waardig afscheid konden nemen. Een waterig glimlachje vormde zich om haar lippen terwijl ze naar haar dochter keek. “Dat zijn hele verstandige woorden lieverd.” Mouse begon echt groot te worden. Toch was het niet haar keuze wat er zou gebeuren, noch die van Thunder of Mouse. Het was aan Skyteller, Shroud en Day om te beslissen wat er ging gebeuren, maar natuurlijk moesten er nog meer katten hun zegje gaan doen. Wat het alleen nog maar erger maakte. Een steek in haar hart toen Squirrel naar haar moeder rende. Hadden haar kittens ook zo gereageerd toen zij weg was geweest? Natuurlijk was zij niet dood geweest, maar het gevolg was hetzelfde. Zij was ook verdwenen uit hun leven. Ze beet op haar wang totdat Star en Hound het woord namen. Haar nekharen kwamen overeind toen ze de Clans begonnen te beschuldigen. Gelukkig voor hun was zij geen jonge impulsieve kattin meer. Dan had ze dit niet zomaar langs haar heen laten gaan, maar nu telde ze tot tien en wachtte totdat Day wat ging zeggen. Alleen moest Hound eerst haar spoorzoeken nog even in twijfel trekken. De blik in haar goudgele ogen boorde zich kalm in die van haar. Ze kon het haar niet kwalijk nemen, ze wist haar geschiedenis niet. Toch koste het enorm veel wilskracht om niet een sneer terug te geven. Ze liep al aardig wat moons op de wereld, ze had meerdere leafbares meegemaakt. Ze was zeker geen slechte spoorzoeker en dus ook niet in de sneeuw. De sneeuw was hier niet anders dan in WindClan territorium. Maar nee, ze ging wachten totdat de leiding iets zei. Ruzie schoppen zou alleen maar respectloos naar Wisp toe zijn. Gelukkig begon Day toen weer te praten en legde ze haar nekharen weer plat.
“De Clans volgen de warrior code, die verbied om te doden, ik kan mij niet voorstellen dat het een Clankat is geweest.” Miauwde ze tegen de Chief. Toen hij vroeg of ze bij Mouse bleef knikte ze. “Altijd.” Ze stapte naar voren en duwde haar kop tegen haar dochter aan in een poging haar overeind te krijgen. “Ik denk dat iedereen het wel zal begrijpen als jij vannacht bij mij slaapt Mouse. Wil je dat?” Vroeg ze zachtjes aan haar dochter. Toen ging haar blik naar het lichaam van Wisp. Eerst moest zij een waardig afscheid krijgen zoals Mouse had voorgesteld. Daar wachtte ze op, de rest van de commotie om haar heen negeerde ze.

Al snel werd Wrens vraag beantwoord door Mole. Ze was dood. En naar de commotie die volgde snapte ze dat de prachtig witte poes was vermoord. Haar bekje viel open. Dat, dat mocht niet toch? Dat was het meest verschrikkelijke wat iemand ooit kon doen. In plaats van dat Wren zich bang ging voelen, kroop woede bij haar tenen omhoog. Waarom zou iemand dit aandoen? Wat had Wisp diegene aan gedaan. En voor ze het wist begonnen de beschuldigingen en theorieën in het rond te vliegen. Clankatten, iemand van hun, een rogue kat op hun territorium. Maar het maakte Wren allemaal niet meer uit, ze wilde het vossenhart te grazen nemen die dit had gedaan.
Totdat haar oogjes opeens op haar broertje vielen, die stond te trillen op zijn pootjes. Oh nee, hij moest niet bang zijn! Wren trippelde naar Turtle en duwde haar neusje in zijn vacht. ‘Geen zorgen maken, we krijgen de moordenaar wel!’ gromde ze stoer. De drukte zichzelf tegen hem aan, waarna haar oortjes gespitst bleven en afwachten hoe dit af zou lopen. In elk geval waren Thunder en Hound heel happig. Zij dachten dat ze het wel beter konden. Haar blik ging kort naar de uitgang van de grot, een sneeuwstorm woekerde. Zelfs Wren, die altijd voor alles was, meende dat dat gekkenwerk zou zijn.

Dusk that Paints the Sky --

Dusk werd aangetrokken door de geschokte geluiden die de cave vulden. Geschrokken katten hadden zich om iets heen gevormd, en hij had geen idee wat. De geur van bloed drong door tot zijn neusgaten, maar meer kon hij niet thuisbrengen naast de vele geuren van de andere tribekatten om hem heen. De kater wist zichzelf uiteindelijk tussen de katten door te banen, om zijn ogen op het ademloze lichaam van een witte kattin te richten. Zijn ademhaling stokte in zijn keel en een onbehaaglijk gevoel gleed door hem heen. Hij wist zichzelf nog maar een stukje dichterbij te brengen, schok stond in zijn ogen. Want voor een paar secondes had hij verwacht dat daar zijn moeder zou liggen. Ze had immers diezelfde witte vachtkleur, diezelfde pluizige haren, diezelfde bouw. Maar het was pas toen Wisp haar geur tot hem doordrong, dat de kater weer enigszins adem kon halen. Opgelucht, hoe gek het ook klonk. Opgelucht, maar het onbehaaglijke gevoel ging niet weg. Een andere kat had dit gedaan. Een kat. Een van hen? Een loner? Wie?

Dusk bracht zijn blik weer terug naar Wisp. Haar witte vacht zat onder de rode vlekken. Ze had dit niet verdiend. De stonden in Dusk zijn ogen, maar hij probeerde het weg te knipperen toen hij zag dat een van zijn siblings zijn kant op keek voor versterking. Nee. Hij moest sterk zijn. Dat moest. Voor zijn siblings. Voor zijn vrienden. Voor hemzelf. Hij ging zitten en probeerde zijn aandacht op het gesprek te richten. Alles om hem af te leiden van het ademloze, bebloede lichaam dat daar lag.

36

Hij had zijn blik strak op het lichaam gericht, duidelijk alles in zich opnemend. Iemand had Wisp vermoord, dat was duidelijk, maar betekende dit niet dat ze allemaal in gevaar waren? Kon niet iedereen zomaar gedood worden als ze alleen waren? Hij werd uit zijn gedachten getrokken door een neusje in zijn vacht en liet zijn blik naar Wren gaan. Hij hoorde haar woorden, maar daardoor ging zijn blik naar buiten de grot waar de sneeuwstorm gaande was. "Hoe willen ze de moordenaar vinden terwijl het zo hard sneeuwt?" Het leek hem gekkenwerk als hij eerlijk was. Het trillen was ondertussen gestopt, doordat hij afgeleid was. Toch had hij geen idee wat ze zouden moeten doen. Het was tenslotte onmogelijk om iemand nu naar buiten te sturen.

De to-be drukte haar kop tegen haar vacht aan en zij sloeg haar staart om de jonge poes heen. Het moest niet makkelijk zijn voor de poes om haar moeder op zo'n jonge leeftijd te verliezen. Ze was dan ook niet van plan om verder iets te zeggen, tenzij de ander er behoefte aan had. Tenslotte was er niet veel te zeggen tegen een kat die net iemand verloren had, vooral niet als het om iemand close ging. De discussie ging ondertussen door, maar ze luisterde maar half mee, haar aandacht meer gericht op de poes die tegen haar aanzat, haar proberend zo goed mogelijk te troosten.

Tag: Squirrel

Verscheidene katten begonnen door elkaar te praten, en Flight hoorde enkel vlagen van wat er gezegd werd. Haar zus was vermoord door een andere kat, maar wie de dader was was voor nu nog onbekend. De wereld draaide om haar heen en alles was een waas, door haar hoofd spookte zoveel vragen. Wie had dit gedaan? Was het een Tribekat? Nee, dat kon niet... De Tribe of Rushing Water zou haar eigen leden toch niet vermoorden? Waren de Clans terug? Waarom zouden ze? Was het misschien een rogue geweest? Wie weet? Ze zakte langzaam naar de grond en drukte haar neus in de bebloede vacht van Wisp of Fading Light, wiens licht nu voor altijd uitgedoofd was.

Random Flight post go! (TAG: Wisp's body)

SELKIE

Nadat hij zijn zegje had gedaan, bleef de kater een poosje stil. Zijn gele ogen keken iedere kat in zijn omgeving goed aan, in de hoop dergelijke zenuwen of spijt in iemands ogen te zien. Hij zou de moordenaar vinden. Al kostte het zijn eigen leven. Wisp had dit niet verdiend, van alle katten had zij dit wel het mínst verdiend. Alhoewel ze soms wel iets irritant was, vooral wanneer ze rondbazuinde aan anderen dat als hij in de starpools gegooid werd hij wel eventjes stil zou zijn, maar ze was een goede kattin geweest. Ze zou niet willen dat anderen hier over haar lichaam zouden zitten huilen, bevend van de angst. Nee, ze zou willen dat de moordenaar gesnapt werd. Dat hij veroordeeld werd voor zijn straf.

Niemand van de tribe leek gezond verstand te hebben, blijkbaar. Behalve Hound. Zij leek het licht ook gezien te hebben: ja, ze moesten nu naar buiten! Nu de sporen nog vers waren, nu de moordenaar wellicht nog ergens in een grot zijn wonden zat te likken. NU! Bij Hound haar voorstel knikte hij. Dat vond hij immers een goed idee. Als de rest hier in de cave wilde blijven, te bang om de gevaren van de berg te trotseren om de dood van een van hun geliefde tribegenoten te wreken, dan deden ze dat maar. Hij zou dat niet kunnen. Hij ging niet op zijn kont zitten, niets doen, terwijl de moordenaar gewoon nog daarbuiten was. Hij keek opzij naar Hound en knikte, terwijl hij haar even duidelijk in haar ogen aankeek, om duidelijk te maken dat hij het er helemaal mee eens was. "Vertel ons waar het lichaam gevonden is en we zullen erheen gaan. De storm valt nog wel mee-" Hij liet zijn blik even kort op de uitgang vallen, waar dikke vlokken sneeuw al naar beneden begonnen te vallen. "We zullen schuilen als het veel erger wordt dan dit, maar we moeten snel zijn. Voordat alle sporen hélemaal weg zijn." Hij keek naar Hound en dan in de richting van Coyote en Brindleleaf. Ze hadden immers nog wel een beetje een richting nodig. Waar hadden ze Wisp gevonden?

Onderwerp: Re: [Tribe storyline] Here dead she lies.