The stars still shine behind the daylight [Star]

Het zonlicht maakte regenbogen in de damp van de waterval, maar Day zag het enkel vanuit zijn ooghoeken terwijl hij zijn blik afwisselend richtte op de hemelsblauwe lucht en de grauwe rotsen voor de grot, want hoewel het er misschien uitzag alsof hij lekker op een hoge rots van het zonlicht zat te genieten en het leven zat te overdenken, zat hij in werkelijkheid op wacht. Lekker in het zonnetje, dat dan weer wel. En enige tijd voor levensoverdenkingen was er ook nog wel, maar Day was een uitstekende multitasker en enige beweging merkte hij onmiddellijk op. Dit keer kwam die beweging gelukkig niet van een bedreiging, maar van een van de andere Cave Guards. "Star that Twinkles at Night", miauwde hij zodra hij haar geur opving in de koele lucht. Hij keek kort opzij en glimlachte. "De enige ster die overdag nog schijnt." Zijn blik ging weer naar de lucht, zijn ogen samengeknepen tegen het felle winterlicht. "Of moeten we de zon ook tot de sterren rekenen?"

All the shine of a thousand spotlights. All the stars we steal from the nightsky will never be enough, never be enough.

De kattin had een rondje gemaakt langs de richels die bij de cave liepen, gewoon om te controleren of daar zich nog vreemde activiteiten voordeden. Zodra ze de cave binnenstapte werd ze begroet door haar oude mentor. "Day of New Light," begroette ze hem terug met haar dromerige stem. Een zachte glimlach speelde rond haar lippen bij zijn woorden en ze grinnikte kort, om vervolgens ook op te kijken naar de lucht. "Ik denk het wel, maar zeker weet ik het niet," stelde ze op zijn laatste woorden.

THANKS

Star begroette hem met haar kenmerkende, rustgevende droomstem. Ook zij wist niet zeker of de zon ook een ster was, net als zij, maar ze neigde meer naar wel. Day knikte nadenkend. Het was een interessante vraag. Aan de ene kant deelde de zon veel eigenschappen met de sterren: hij bewoog door de lucht en gaf licht. Aan de andere kant was hij van zo'n compleet andere schaal... "Als de zon een ster is, dan is het wel de sterkste ster aan de hemel, zo stralend dat al zijn broers bij hem verbleken en dat zelfs de lucht voor hem verkleurt." Bovendien was het hem na vele nachten wachten opgevallen dat de andere sterren een ander pad leken te volgen dan hun grote broer, alsof ze op een bepaalde manier los van elkaar stonden. "Ik ben nog onbeslist", besloot hij.