Eat, not sleep, repeat

_{Winterhare had zich uit wanhoop naar de twolegplace begeven. De kattin had razende, intense honger. En ja ze wist dat elders en kittens eerst moesten eten voordat de rest van de clan mocht eten. Maar was het dan zo'n zonde om troep te eten die niemand wilde eten? De kattin was de wanhoop nabij. Als een razende storm knauwde de honger zich een weg door haar buik heen, waardoor ze zich misselijk en draaierig voelde. Ze moest eten. Ze was zo gefixeerd op dit doel, dat het eerst helemaal aan haar aandacht ontging dat ze iemand anders getroffen had. Een zwarte schim tegen de stenen van de straat, een spook op klaarlichte dag. De kattin had in eerste instantie helemaal niet verwacht dat de kat die ze tegen kwam een spook was, maar toen ze het bloed met het vocht op de straatstenen zag mengen en de lege, holle ogen zag, begon ze aan zichzelf te twijfelen. Deze kater leek op een verschijning uit de Dark Forest, een schim van een andere wereld. Voor een moment stond Winterhare stil, haar ogen opengesperd. "B..ben je oké..?" kwam er uit haar mond, haar tong gortdroog door de angst die ze voelde.}

_{Winterhare keek met grote, amberkleurige ogen naar de bloedende kater voor haar. De halsband verried alles. Dit was een Bloodclanner. Een kat getrained om te moorden. En de lege blik en de kille stem beloofden niet veel goeds. Winterhare stond aan de stenen genageld, alsof haar pootkussentjes in drijfzand stonden. De kater stapte nader. Haar blik werd in die kille ogen gezogen, groen en oranje. Als een mot rond de lamp stond ze daar, haar oren langzaam in haar nek leggende terwijl hij nader kwam. Haar adem werd gejaagder en ze wist haar blik los te trekken van zijn ogen. "Ik.. ik laat je met rust," miauwde ze verontschuldigend. Ze moest een machtige warrior zijn, een sterke Windclan warrior, maar er was van alles mis met deze kat. Zijn toon, zijn houding, zijn lege ogen. Dit was een kat met niks te verliezen. Een kat die geen spijt zou voelen. "Zie.. ik ga.. Ik.. ik doe je niks.." ze zette langzaam een pas achteruit, afstand nemend van deze kat.}

_{Winterhare's ademhaling was gejaagd en de tandwielen in haar hoofd draaiden zo hard dat ze haast bang was dat ze uit elkaar zouden vallen. Ze moest deze situatie deëscaleren, op de één of andere manier. Ze wilde hier levend uitkomen. Helaas liet de kater de situatie niet rustiger worden. In tegenstelling, hij pinde haar poot aan de grond met zijn nagels. Winterhare's adem werd uit haar keel geperst in een mengeling tussen een piep en een grom. "Laat me los jij vieze Bloodclan kat!" Ze tilde haar vrije poot van de grond en sloeg deze naar zijn neus, hopend dit gevoelige deel van zijn kop zo open te halen dat hij los zou laten. Dan zou ze het hazenpad kunnen kiezen, terug naar de hooglanden, weg bij deze krankzinnige kater.}

_{Helaas wist haar klauw alleen maar wangvel te pakken. Winterhare zag huid wegscheuren en bloed vloeien onder haar klauwen, maar het leek de kater niks te doen. "Wat voor monster ben jij," miauwde ze, naar adem happend. Haar poot schreeuwde het uit van de pijn van zijn nagels, maar de kater knipperde nog niet eens met zijn ogen. Ze hd nog niet eens met haar ogen geknipperd toen ze tegen haar schouder gebeurd werd. De kattin zette haar poten wijd en gleed wat over de stenen, waarbij haar nagels pijnlijk over het ruwe oppervlak krasten. Maar ze wist haar balans te houden. Ze had hier voor getraind, ze zou leven. Ze wilde leven. De kattin trok haar poot los, hopende dat haar natuurlijke snelheid als een Windclanner haar zou helpen als ze het op een lopen zette. Maar haar bloedende tenen deden haar zeer en vertraagden haar dusdanig. Mousedung.. Mousedung..}

_{Winterhare dacht dat ze het gered was. Het was de moeite niet om haar om niks te gaan achtervolgen toch? Helaas was niks minder waar. De kattin had de vrijheid geroken, maar de adem werd ruw uit haar longen gebeukt toen de zwarte Bloodclan kater haar tegen haar schouder beukte. Dit keer, mid sprint, verloor Winterhare wel haar evenwicht. Ze had niet stevig op de grond gestaan dit keer. De kattin rolde over de stenen, haar neus en pootkussentjes schavende deze keer. De kattin hapte naar adem en haar nagels krasten op de stenen toen ze snel weer overeind probeerde te krabbelen, blazend naar de zwarte kater.}

_{Deze kat wilde haar in koele bloeden vermoorden. Winterhare had geen idee wat ze hem ooit misdaan had, maar ze wist wel zeker dat ze niet zomaar neer zou gaan voor hem. Als ze al ten onder zou gaan, wat ze niet hoopte, dan zou ze hem in ieder geval een gevecht geven wat hij zich zou herinneren. In plaats van dat ze de klauwen van de kater in ontvangst nam, zette Winterhare zich af en rolde de kattin op haar rug. Blazend haalde ze met haar nagels uit om zijn aanval te blokkeren, om in deze beweging weer door te rollen naar haar buik en overeind te springen. Kom maar op. Zij was ook getraind.}

_{Ze wist dat het waarschijnlijk niet meer mocht baten. Konden katten zoals deze überhaupt genade kennen? Winterhare hing slap tussen zijn kaken, elke beweging zorgde er immers voor dat zijn tanden dieper drongen. Totdat hij besloot zijn kaken op elkaar te klemmen. Haar luchtpijp werd doorboort en dichtgedrukt. In plaats van spaarzame happen lucht begon bloed haar longen te vullen. Door de druk die de kater gaf op de luchtpijp van de kattin kwam er ook uberhaupt geen zuurstof meer naar binnen. De kattin hapte naar adem en maaide hulpeloos met haar bleke voorpoten in de lucht. Ze verloor steeds meer kracht en uiteindelijk hingen haar poten slap en vaagde haar bewustzijn weg. Ze was niet meer.}

Eigenlijk kwam ze nooit hier. Echter had ze een specifieke reden waarom ze hier nu wel was; het gebied waar ze verbleef kon niet zoveel katten voeden als dat er nu waren, nu Ophelia en Muta bij haar woonden. Vandaar dat ze nu op zoek was naar een ander gebied, maar de zoektocht ging niet zo soepel als ze gehopt had. Nu moest ze een korte tussenstop houden, om uit te rusten en om wat te eten te zoeken. Dit bleek toch niet voor haar weggelegd te zijn, want één van de eerste dingen die ze tegenkwam toen ze deze goddeloze stad inliep, waren twee dode katten. Waarschijnlijk hadden ze elkaar uitgeput tijdens een gevecht. Ze herkende de geur wel, BloodClan. De katten waarvoor Muta en Ophelia op de vlucht waren. Ze wilde snel doorlopen, wegglippen van dit nare verschijnsel, maar merkte toen op dat ze zwarte kat nog ademde. Haar ogen vergrootten zich iets en haar pootje bevroor middenin een stap, waardoor deze vergeten in de lucht bleef hangen. Azola wist niet goed wat ze nu moest doen. Immers bloedde de kater flink, als ze niks zou doen was er een kans dat hij dit niet zou overleven. Maar hij was een BloodClanner, hij was gevaar, en ze was al haar hele leven op de vlucht voor gevaar en dan zou ze het toch niet zomaar recht in de ogen aankijken nu? Ze wilde doorlopen, ze wilde het echt doen. Ze had zelfs al een stap gezet, maar bleef toen toch opnieuw stilstaan. Want wie was zij, om deze kat het leven af te nemen? Als ze door zou lopen was dat precies wat ze zou doen. Ze had een moreel dilemma, waarbij haar keuze beide kanten op kon gaan. Toch kon ze het niet aan om hem zo daar te laten liggen. Hij was ook maar een persoon die zijn best deed in het leven, dat kon niet anders. Dus liep ze heel voorzichtig op hem af, waarbij ze heel langzaam aan zijn warme lichaam snuffelde. Ze wierp een zenuwachtige blik op de kattin die in de sneeuw lag, die echt niet meer bewoog, die geen warmte meer had in haar lichaam en die niet meer wakker zou worden. Wat zou er gebeurd zijn? Zou het een eerlijk gevecht geweest zijn? Was deze kater de reden waarom ze dood was, of had zij het zelf uitgelokt? Honderden vragen spookten door haar kop. Haar blauwe ogen gleden terug naar het zwarte lichaam van de BloodClanner. Misschien was het wel familie van Jinx; die had ook een zwarte vacht. Nee, ze had haar beslissing gemaakt, hoe beangstigend deze ook was. Ze zou de kater niet laten liggen. Ze gaf een voorzichtige lik over de diepe wond over de kater zijn voorpoot, waarna ze een stukje achteruit deinsde, voordat de kater er nog wakker van werd. Dit leek echter niet het geval te zijn. Dan kon ze ermee doorgaan, in de hoop zo het hevige bloeden te stoppen. Dit leek te werken, na meerdere voorzichtige halen werd het iets minder. En zo werd de wond ook schoon. Ze moest onderdak vinden, voordat de koude sneeuw hem onderkoelt zou maken. Haastig keek ze om zich heen, op zoek naar een discrete verstopplek, maar dit zou ze natuurlijk niet zomaar kunnen vinden. Ze besloot om iets verder te gaan zoeken, maar ze moest de kater wel meenemen dan, want ze wist niet wat er zou gebeuren als ze hem hier achter zou laten. Echter was er het probleem dat ze niet sterk was, maar tenger en kleiner dan gemiddeld, waardoor ze hem niet gemakkelijk verplaatsen kon. Ze pakte zijn nekvel beet tussen haar kaken, en wist hem zo met zich mee te trekken; het was niet de handigste manier van verplaatsen maar meer dan dat kon ze niet voor hem betekenen. Ze had geluk gehad dat dit gevecht zich aan de rand van de stad had afgespeeld, zodat ze niet heel ver met hem moest lopen. Na ongeveer vijf minuten lopen kwam ze aan de werkelijke rand, waar een schurencomplex stond. Het was hier verlaten, dat was mooi. Ze trok hem één van de vervallen schuurtjes in. In ieder geval zou de sneeuw hen hier niet raken. Nu zou ze water moeten vinden, voor wanneer hij wakker werd. Dan zou hij wel dorst hebben. En haar kennis van planten kwam nu ook goed van pas. Oh, waar was ze aan begonnen... Als niemand haar hier maar vond.
- Ik heb lichtelijk gepowerplayed dat Chawl niet wakker word nog, hopelijk vind je dat oke? c: