Something that will light those ears

Rascal zijn brein bruiste nog met allerlei gedachten. Sinds Eveningglow en Shark kon hij over niets anders meer denken. Alles draaide in zijn gedachten en al helemaal wat hij hier nog deed in de Elite. Alle tekenen schreeuwden al sinds zijn geboorte dat hij gewoon weg moest gaan, waar dan ook. Hij had geen behoefte om zich te bewijzen voor de elite noch zou hij weer gaan vechten. Het enige wat hij hier deed was om er zeker van te zijn dat alles goed ging met zijn zusjes en zijn moeder. En dat was waarom hij weer even terug in kamp was. Hij móést dit aan Shallow vertellen. Hij zou gek worden als hij alles voor zichzelf moest houden. Er was natuurlijk de optie om gewoon naar Cobra te gaan en vertellen dat zijn vader in de buurt was en kennelijk zelfverzekerder begon te worden. Dan was het zo voor elkaar en zou zijn vader opgeruimd worden. Toch deed hij dat niet. Hij zou Cobra dat plezier niet gunnen.
Rascal stak zijn hoofd om het hoekje van de tweede schuur, die voor de queens en hun kittens waren. En tot zijn genoegen was Shallow er. Hij glipte de schuur in en liep naar zijn zusjes nest, waarna hij zijn neus in haar vacht duwde en een lik over haar kop gaf. ‘Hey, Shal,’ sprak hij zachtjes. Daarna keek hij vluchtig om zich heen. Hij had geen zin in pottenkijkers. ‘Ik moet je iets vertellen,’ fluisterde hij, zijn ogen op zijn zusje gericht. Dit was belangrijk, óók voor haar. ‘Maar dat kan niet hier. Kom je mee?’ Zijn oomzeggers waren inmiddels oud genoeg om even alleen te blijven. En er was bijna altijd wel iemand in het kamp die even op ze kon letten. Rascal draaide zich om en wandelde de schuur uit en verliet daarna snel het kamp om in de stad te verdwijnen.

- Shallow