[Leven 1] Sorry?

Met een kalme blik keek de gevlekte kater neer op zijn oom. Het was een beeld die hij liever niet zag, maar wat moest hij eraan doen? HIj was dood en kon dus niks meer maken in de levende wereld. Toen hij voelde dat de ander langzaam meer en meer naar hier werd getrokken, maakte hij even zijn schouders wat losser. Ja, zelfs in starclan werd je soms stijf van heel de tijd je kop te nijgen. Het was iets dat de kleine kater nooit had moeten doen in zijn korte leventje. Hij was altijd heel klein geweest en had dus altijd moeten opkijken naar zowat iedereen, zelfs zijn eerste apprentice. Hij zuchtte even lichtjes, oppervlakkig en kantelde zijn kop even. De lege blik in zijn ogen was een van de dingen die hem eigen was, het was iets dat hem hem maakte. Toen hij de contouren begon te zien van de leader, knikte hij even langzaam... Om vervolgens even op te kijken naar een sterrenboom... En met een paar sprongen op een van de takken besloot te gaan liggen.
Kalm keek de jonge starclan kat naar de tabby kat die voor hem aan het vesrchijnen was. Het was een leeg landschap, iets dat de mentaliteit van de ander reflecteerde. De reden van het verliezen van zijn leven en het opgeven van zijn wil om te leven. Kalm plooide de shadowclan kater even zijn poten onder zijn kin, zijn groene, glinsterde ogen gericht op de grote kater. HIj was immers aanwezig in de enigste boom die te zien was. Het leek haast windclan gebied hier, maar dat was zo niet. Dit was starclan en daar kon alles wel. Het topje van zijn staart wipte even heen en weer.. Wachtende tot de ander de boom opgemerkt zou hebben... En daarbij ook hem zou zien. Lurkingshade had het zien aankomen. En daarom was hij hier nu. "Tallstar," mompelde hij even zachtjes. "Wat kan ik voor je betekenen?" begon hij kalm tegen zijn familie. Even rechtte hij zijn lichaam wat, afwachtende op wat de ander zou zeggen. Hij was immers zo de dood ingelopen.

Hoe de ander naar hem keek kon hem weinig schelen. Lurkingshade stond wel bekend om zijn nuchtere en non caring gedrag. De ander kon nog zo boos naar hem kijken, kon hem echt niks schelen. Even draaide hij zijn kop wat, waarbij een van zijn oortjes even naar achter trok... Afwachtende. "Hallo," Klonk er van de shadowclan leader af. "Ik weet niet hoe dit hoort te werken om eerlijk te zijn," sprak de tabby kater. Dit was zijn eerste leven en dat kon hij wel begrijpen. Kort knipperde de gevlekte kater even, waarna hij overeind kwam, zijn poten even strekte en vervolgens van tak tot tak sprong... Om uiteindelijk op de met sterren beladen grond te eindigen. "Dit leven," mompelde hij even kalm waarbij hij oogcontact probeerde aan te halen bij de ander. "Je hebt het gewoon letterlijk verspeelt," als hij het grappig had gevonden had hij gelachen, maar Lurk lachte niet. "Wat is de reden hiertoe?" het lichaam van Tallstar moest eerst helen voordat de kater hem kon terugsturen. En als hij hierbij een strenge les kon geven was dat mooi meegenomen, niet?

"Weet ik het," Klonk er waarna hij zijn schouders ophaalde. Lurk had willen zuchten en even met zijn ogen willen rollen. De gevlekte kater had altijd zijn twijfels gehad over de tabby en het feit dat hij deze woorden opbracht bij deze situatie hielp dan ook niet. Maar goed, wat moest hij eraan doen. "Iets voelen?" Dat klonk opzich belachelijk, aangezien de starclan kater zijn volledige leven had geleefd zonder iets te voelen. HIj had glimmers van emoties weten te ervaren, maar stuk voor stuk had hij ze verbannen zodra het duidelijk was hoe nutteloos ze waren. "Het had zijn nut," Concludeerde de bruine kat. Even keek de kleine shadowclan kat op naar de ander, zijn ogen strak en emotieloos zoals ze in zijn hele leven hadden gestaan. "Je clan heeft jou en je levens nodig," klonk er kalm van de gevlekte kat af. "Je zou dankbaar moeten zijn voor het feit dat je er negen hebt, maar je lijkt er eerder een last van te hebben als je er zo mee gaat gooien," Hij had maar een leven gehad, eentje die was afgenomen als straf. "Vertel me, wie zit er aan je hoofd te knagen?" klonk er kalm van de kat af terwijl hij even ging zitten. Hij wist al wie, maar hij wilde het van zijn lippen horen.