{TALLSTAR} She was ready to love, and protect, and rage in a moment's turn

_{Het was een ontzettende cliché, om te zeggen dat er een licht was aan het einde van de tunnel. Maar Tinderlight had het wel zo ervaren. Het feit dat haar leven zo plotseling van haar weggescheurd was, het feit dat Pepperkit achter had moeten blijven. Tinderlight had geen rust en vrede gevonden op het moment dat ze haar ogen opende in Starclan. Ze had zich verschrikkelijk bezorgd gemaakt. Het was haar tijd nog niet geweest. Ze had er voor haar kind moeten zijn, voor haar clan, voor haar familie. Maar nu was ze hierboven, en kon ze enkel en alleen toekijken.

Op één ding na. Ze moest nog één kat spreken voordat ze definitief haar plaats zou nemen tussen de sterren. Tinderlight zou niet snel gekozen worden als een berichtendrager, maar ze had nog wel voor één speciale kat een bericht. Haar ogen waren gevuld met een mix van emoties die ze zelf nog niet eens kon plaatsen. Ze wist alleen maar dat ze hem moest spreken. Het was verbazingwekkend eenvoudig om de dromen in te lopen van de levende katten in te lopen. En daar vond ze hem dus ook, Tallstar, de kater die ze gezocht had. Met lichtvoetige pasjes liep ze naar de kater toe. Ze gingen ver terug, veel te ver terug. De kater had haar altijd opgezocht sinds ze hem die ene keer als apprentice tegen was gekomen bij het donderpad. Het had toen absoluut niet geklikt. Tinderlight had de kater zelfs heel hard, met uitgeklapte nagels, op zijn neus geslagen. Als het slechts bij deze ene keer gebleven was, dan waren ze hier waarschijnlijk niet geweest. Maar daar stonden ze dan, oog in oog. Tinderlight keek Tallstar aan, voor een moment zoekende naar de emoties die ze voelde bij het aanzicht van hem, zoekende naar de woorden die ze hem toe wilde spreken. Maar die had ze al snel genoeg gevonden. Haar stem klonk bits terwijl ze sprak en haar nagels flitsten in het sterrenlicht toen ze uithaalde naar zijn neus, net zoals vele manen terug.

"Tallstar, hoe durf je te doen alsof Pepperkit jouw dochter is?!"}

Er was een groot voordeel aan leider zijn. Welke, dat wist de kater nog niet meteen. Je mocht vaker doen over doodgaan - wat inhield dat je dus negen keer door die rollercoaster heen moest in plaats van één, en wat in zijn geval ook meteen acht preken inhield - je mocht een clan leiden die constant boos deed over wat je nu weer verkeerd had gedaan - echt leuk, probeer eens - en het allerbeste was nog wel dat je katten uit de dood kon tegenkomen in je dromen! Talk about lekker slapen, niet dus.

Al had hij het in dit opzicht nog best rustig gehad, geen kat had zin zijn poten aan Terrible-Tall te branden. L'enfant Tallrible, Terror Tall.. Kon hij er nog meer bedenken? Either way, het kwam erop neer dat Tall doorgaans heerlijk rustig zijn slapeloze nachten alleen of met Pepper kon doorbrengen. Tot nu.

Want Pepperkit leek gegroeid en een heel stuk nukkiger, een blik die hij eigenlijk alleen maar van haar moeder ken- oh. Right. Een schaapachtige glimlach verscheen op zijn gezicht toen het inzonk dat hij zijn langverwachte Starclan bezoek had gekregen. Ergens had de kater het zich al afgevraagd, hoe lang hij dit kon doen zonder dat de poes hem zou haunten, maar hier was ze dan. De rust was ten einde. Evenals zijn neus. Voor een starclankat was ze behoorlijk echt, en met een lichte grom greep de kater met zijn poot naar zijn neus, waar een nieuwe kras en lichte bloeddruppeltjes opzaten. Zijn blik ging even naar Tinder, de 'are-you-kidding-me' erin te lezen. "Opnieuw?" Mauwde hij ietwat klaaglijk, maar veegde toen zijn poot af en rechtte zijn rug. Hij was niet bang voor Starclan, vertelde hij zichzelf in ieder geval, en bovendien best benieuwd wat er zou gebeuren als een Starclanner hem zou vermoorden. Dat was echt een soort inception idee, zou hij dan opnieuw naar Starclan gaan? Want dan zou je in een soort loop terechtkomen... Afijn, niet voor nu om uit te proberen hopelijk. Al keek hij de poes wel even onderzoekend aan. "Ze had een vader nodig," Antwoordde hij, rustig en nog steeds onderzoekende blik, hij vroeg zich af wat Tinder er eigenlijk van vond. Een tik op de neus stond bij haar gelijk aan zowel liefde als haat, dus wat was het?

_{De kater had het lef om nog rustig te reageren ook. Tinderlight's ogen schoten vuur en het liefst zou ze hem tot stof laten vergaan, al zijn levens stuk voor stuk uit hem rijten. Ze hield haar rug gekromd en siste woedend naar hem. Zijn reactie was bijna genoeg om haar over het randje te drijven, om haar hem aan te laten vliegen. Haar vlamkleurige staart was zo dik als hij maar kon zijn en zwiepte druk heen en weer. Hoe kon hij, hoe kon hij pretenderen dat haar dochter, haar dochter, van hem was en haar meenemen naar dat verrotte moeras. "Waar haal je het lef vandaan?" grauwde ze hem toe, "hoe durf je hier zo rustig over te doen?" Voor die opmerking had ze hem bijna een nieuwe haal over zijn neus gegeven. "Ze hoort thuis in Windclan! Hoe durf je haar tot het leven van een halfclanner te vervloeken?! Je clan heeft haar al aangevallen! Je hebt haar weggescheurt bij haar familie! Heb je geen hersens noch hart?" Om nog maar te zwijgen over het feit dat het hele woud nu dacht dat ze met die walgelijke kater had lopen flikflooien. Walgelijk.}

Oke, het was geen liefde. Zoveel was wel duidelijk toen de staart dik werd en de poes begon te grauwen. Tall keek even achter zich om te ontdekken of hij een stapje naar achter kon doen, en deed dat vervolgens. Daarna keek hij de poes een beetje ongelovig aan. "Haar familie in Windclan, waar niemand wist wie haar familie was," Herhaalde hij, eens met zijn staart zwaaiend. Hier woont op z'n minst nog haar opa, je moet toch inzien dat daar een voordeel in zit. Alsof hij het anders zomaar gedaan had - waarschijnlijk wel, maar dat was bijzaak. "En over hersens of hart gesproken hoef jij over te beginnen tegen mij," Bitste hij terug, een beetje beledigd dat de poes zonder hart hem ervan beschuldigde harteloos te zijn. Hij had teveel hart, zo was wel weer bewezen.

_{Tinder voelde zich in een hoekje gedreven. Tall had haar in een hoek gezet qua wat ze kon doen. Zou ze hem laten doorgaan in zijn leugen? Haar kitten in gevaar brengen in Shadowclan, maar wel met een 'vader'? Kon ze erop vertrouwen dat Tallstar haar kitten een goed leven kon bieden? Haar onterecht laten leven met het stigma halfclanner en alle gevaren van dien?

Ze kon ook een andere kat vertellen van de leugen, het hele toneelspel van Tallstar ineen laten storten. Ze kon Pepperkit terug sturen naar Windclan. Ervoor zorgen dat ze daar weer veilig bij de rest van haar familie zat. Maar ze was altijd al slecht van vertrouwen geweest in het leiderschap van Windclan. Om maar te zwijgen om Pepperkit weer weg te trekken bij een ouder, al was het een neppe ouder, en haar terug te sturen naar een kamp wat ze nu vreesde.

Tinderlight sloeg haar nagels in de aarde en gromde naar Tallstar. "Je hebt een kitten gestolen, Tallstar, mijn kitten. Dus ja, ik heb alle recht om te twijfelen over je hersenen of hart. Ze had genoeg familie. Ze had Lizardtail, Spottedwish, Blossomwish en de rest van haar clan. Een clan die voor haar zorgde in plaats van een clan die haar aanviel omdat ze halfclan zou zijn." Ze had het wel gezien vanuit Starclan, hoe Seagull haar kitten verwond had. "Snap je nou echt niet wat je gedaan hebt?" Tinderlight kon het nauwelijks geloven. Voor haar stond een kat met zoveel apathie over de situatie dat ze haast begon te denken dat het één grote grap was, waardoor Tinderlight alleen maar meer begon te vrezen voor haar kind.}

Het was grappig hoe anderen soms leken te vergeten dat Tall geen kitten was. Of apprentice. Of Young Warrior. Natuurlijk, hij gedroeg zich jong, weigerde op de gebaande paden te lopen en schopte tegen wat heilige huisjes aan. Ondertussen was het maar al te duidelijk voor hem dat katten het niet anders van hem verwachtten. Zelfs al zou hij nu nog serieus gaan doen - wat hij overigens prima kon thank you very much - dan zou het ook niet gewaardeerd worden. Plus hij zou sterven van boredom, en hoewel dat geweldig in de geschiedenisboeken zou staan, zou het voor niemand positief zijn.

Dus bleef hij bij hoe hij deed, doorgaans. Dit soort gesprekken maakten altijd dat hij toch de neiging kreeg duidelijk te maken dat hij niet dom was. Anderen deden soms gewoon wat moeilijk. "Want jouw clan deed zo'n ultra good job in het verdedigen van jouw leven," Kaatste hij terug, een boze, ietwat hulpeloze blik erbij. Zijn boosheid niet op Tinder maar op die lapzwansen van clangenoten van haar gericht.

Met vastberadenheid in zijn ogen die weerklonk in zijn stem ging hij verder. "Ik doe niet alsof ik haar tegen al het leed in de wereld kan beschermen, en dat hadden ze daar ook niet gekund Tinder," Dat wist zij ook dondersgoed. "Maar toen ik jouw lichaam meenam en degene moest zijn die het aan haar liet zien, kon ik dat niet achterlaten... Niet als jij er niet was om het op te lossen," Misschien had Crow het nog kunnen oplossen, of Evergreen, maar voor de rest zag hij niet in wie die kitten een leven kon bieden. "Ben je oprecht bang dat ik haar wat zou laten overkomen als het binnen mijn macht lag dat te voorkomen?" Daar was hij oprecht wel benieuwd naar. Hij was dan ook niet beledigd, maar juist met een nieuwsgierige blik in zijn ogen keek hij de poes aan. In hoeverre kende ze hem eigenlijk?

_{Tinderlight haar staart zwiepte woest heen en weer. Haar driftige woede jegens Tallstar was duidelijk geenszins afgezwakt tijdens hun gesprek. Sterker nog, Tallstar had haar woede enkel meer aangewakkerd tot een furieuze bosbrand. De kattin had haar pels overeind gezet en zelfs met haar slanke bouw zag ze er toch nog wat breder uit nu ze er zo stond, met een gekromde rug en woest haar tanden ontblotend naar de clanleider.

De clanleider kwam met zo'n non argument dat ze er weer geheel opnieuw boos over werd. Tinderlight werd niet geleid door ratio, nee, deze kattin werd geheel geleid door vurige emoties. Maar zijn opmerking deed toch wat met haar. Haar verzengende woede werd even doorkruist met een blik van verdriet en frustratie. Het was haar tijd nog niet geweest. Ze had niet dood willen zijn. Ze had willen leven. Ze had een dochter gehad om op te voeden. "Geen enkele clan was bestand geweest tegen de tweebenen en hun stokken waarmee ze de donder konden laten klinken, geef Windclan daar niet de schuld van," gromde de kattin de kater toe. Het was in 1x afgelopen geweest. Een harde knal, een splijtende pijn en haar wereld was meteen op zwart gegaan.

Verbouwereerd keek ze Tallstar vervolgens aan. Hoe kon deze kater denken dat hij zo in zijn recht had gestaan om Pepperkit zomaar mee te nemen? Om te doen dat hij haar vader was. Was de kater zo gewetenloos? Was dit enkel een spel voor hem? Tinderlight haar nekharen rezen weer opnieuw overeind bij de gedachten, om vervolgens weer vast te zitten in het feit dat ze hier niks aan kon veranderen zonder Pepperkit opnieuw te traumatiseren. "In mijn clan zou ze niet hoeven leven met het stigma van het zijn van half clan, met alle gevaren van dien," miauwde ze op een lage toon naar de kater. Hij had misbruik gemaakt van haar recht om Pepperkit alleen op te voeden en het feit dat ze dood was om zijn woorden niet te betwisten. Zijn volgende woorden lieten haar even pauzeren. "Ze is in haar eerste maan bij jullie en ze ligt nu al met haar eerste wonden in de medicine cat den. Zelfs al ligt het niet in je macht, tot hoeverre heb jij de leiding van je clan in handen om haar wel te beschermen nu ze ineens een halfclan kind van een leider is?" gromde de kattin Tallstar toe. "Met je recente acties kan ik er niet eens meer op vertrouwen of je haar inderdaad zou beschermen of dat dit net zo'n spel voor je is als je leiderschap voor je lijkt te zijn. Hoe kan ik dan zeker weten dat je haar zal beschermen?" Ze had gedacht dat ze hem gekend had, maar dit soort obsessief gedrag en zijn laconieke reactie op het stelen van haar kind, het liet haar ontzettend twijfelen aan wat voor kat Tall nu daadwerkelijk was.}

Ze leken het in ieder geval eens te zijn op het punt dat Tinder nog niet dood had hoeven zijn. En elk deel wat ze als overeenkomst hadden deed in ieder geval iéts in het voordeel van Tall. Vandaar dat hij dan ook wat sceptisch keek toen ze over de donderstokken begon, nog steeds niet zeker van hoe dit allemaal had kunnen gebeuren en hoe één clan zoveel verschrikking over zich uitgestort kreeg zonder daar zelf hand in te hebben. Aan de andere kant had hij ook wel door dat hij Tinder niet mee zou krijgen in die gedachtestroom, dus zette de kater dat voor nu opzij.

Hoe ze verderging over het gigantische drama wat halfclan zijn blijkbaar vormde deed hem een beetje gepikeerd met zijn staart slaan. Het vervelendste was nog dat hij haar niet tegen kon spreken, ze had een punt over dat Pepper nu al gewond was. Aan de andere kant was die kater ook gewoon doorgeslagen, dat gebeurde soms. Onfortuinlijk genoeg. "Laat mijn clan maar aan mij over," Gromde hij waarschuwend terug, er niet van gediend dat de poes zich daarmee zou bemoeien. Hij had al genoeg aan aards geneuzel, laat staan dat de hemelkatten zich er ook nog eens mee gingen bemoeien. "Ik heb haar toch beschermd? Alles op het spel gezet zodat ze iemand heeft? Leg mij eens uit hoe zij op enige manier mijn leven tot een spel maakt, als het in alle opzichten makkelijker zou zijn haar niet hier te hebben?" Bitste hij uiteindelijk terug, niet snappend hoe Tinder kon denken dat hij - na haar fervent verdedigd te hebben tegenover zijn clan - haar niet zou beschermen. Alsof hij zichzelf er niet ook mee had te doen alsof de kitten zijn dochter was. Ugh.

_{De woede die Tinderlight voelde leek haar binnensten wel te doen smelten. De kattin kon er niet bij met haar kop dat de kater zo onredelijk was dat hij niet besefte wat hij zowel haar als Pepperkit had aangedaan. "Als je je hoofd zo erg in de wolken hebt dat je niet beseft hebt wat je hebt gedaan, dan is er geen redden meer aan voor je, dan ben je al verloren," gromde ze op een lage toon naar de kater. "Ik vrees voor de dag dat, Inkberry, haar echte vader erachterkomt en haar terug komt halen. Dan heb je haar leven pas echt verpest met al deze verwarring." De arme kitten zou er dan niks meer van snappen. Tinderlight zou het stil houden om Pepperkit te sparen, welke dacht dat ze toch een vader gevonden had. Maar niet voor Tallstar, oh nee, zeker niet voor Tallstar.

De kattin stapte met platgelegde oren dichter in de buurt van Tallstar. De kattin had haar haren overeind staan en haar met sterren gevulde ogen brandden met een koud vuur. Het droomlandschap begon te veranderen. Donkere wolken rolden door de lucht heen en de blaadjes begonnen te verschrompelen. De wind zwol aan en rukte ze van hun takken af. "Maar laat me je dit beloven Tallstar," haar stem was zacht, maar dreigend en oh zo kil, "krenk één, één luttele haar op haar kop en ik zal je vinden." Ze stond ondertussen bijna neus aan neus met de kater. "Ik zal je vinden om elk miezerig leven van je door je strot naar buiten te trekken en je een hel te laten zien dat je uiteindelijk smeekt dat de Dark Forest je komt halen." En met die woorden sloeg ze haar poot zo hard tegen de zijn kop om hem de droom uit te zwiepen. Hopelijk zou hij daar nog een paar dagen hoofdpijn van hebben. Terwijl zijn schim verdween, mompelde de kattin nog één ding.

"Ik noemde haar altijd Pumpkin"}

Hij deed zijn best niet met zijn ogen te rollen toen de poes sprak over hoofd in de wolken en dat de kater geen idee had van wat hij had gedaan. Jawel hoor: een kitten ontvoerd, gedaan alsof hij haar vader was waardoor ze ook niet zo makkelijk meer weg kon, en ondertussen verdedigde hij dit tegenover Tinder. Dat het niet uitmaakte dat ze uit haar clan weg was, dat hij voor haar zou zorgen. De kater had een gat gegraven en was erin gaan zitten, en met elk weerwoord van de poes groef hij dieper. Toen ze een naam liet vallen keek hij echter als gebeten op. ”Je wilt zeggen dat er iets is wat ook echt haar vader is wat leeft en alsnog zich niet uitsprak?” mauwde hij ongelovig. Acuut niet meer snappend hoe het kon dat ze boos was op hem; als er ook zoiets rondliep. Zijn mond was een beetje open in ongeloof terwijl hij de poes haar gezicht onderzocht.

Zou was echter alweer verder, bezig met bedreigen en drama creëeren zoals Tinder zo goed kon. Toen het iets was wat hij haar ook daadwerkelijk zag uitvoeren was de kater er nog gevoelig voor. Maar hij had een clan hier waarvan zelfs de kleinste kitten nog meer indruk op hem maakte dan de poes voor hem. Starclanner, dood. Bijna scoffte hij, maar besloot toen de blik van de poes te ontmoeten. Nog net op tijd om de klap te zien aankomen en zijn ogen groot te laten worden voor ze hem letterlijk zijn droom uitsloeg en hij achterbleef met het woord Pumpkin wat als bloed proefde op zijn tong. Al kon dat ook zijn omdat hij op zijn tong had gebeten door de klap. Even keek hij gefrustreerd naar het dak van de den, rechtte zijn schouders eens en keek naar het hoopje in zijn nest. Zoveel moeite voor zoiets kleins. Zijn blik bleef even op haar gericht tot hij opstond en de den uitliep. De koude ochtendlucht omvatte meer van wat hij nodig had dan zijn nest. Bovendien deerden Tinders woorden hem dan wel weinig, hij had alsnog geen zin ze te testen.