Starclan's Warriors [Mistgaze]

Haar lichaam voelde nog moe aan. Haar spieren lagen gespannen onder haar lange vacht. Het was enkele dagen na het gevecht met de vos en honden. Waardoor de Leader haar rust nog terug moest vinden. Haar blauwe ogen waren fel, alsof ze haar emoties dwong te luisteren naar haar brein. Dit werkte natuurlijk niet 's nachts had ze nog steeds problemen goed in slaap te vallen. Het zien van zoveel gebroken katten, lichamelijk en geestelijk deed wat met haar hart. Het brak hem open, alsof bloed nu vrijelijk vloeide. Net zoals het bloed dat uit de wonden op haar oor en staart was gevloeid. Ze was de hulp van de andere Clans nog niet vergeten. Dat kon ze ook niet er zouden meer doden zijn geweest als haar Clan er alleen voor had gestaan. Alleen wellicht ook minder als Riverclan er niet zo'n probleem van had gemaakt en de andere Clan als minderwaardig zag. Ze hoopte maar dat ze nog niets van Butterstar zou horen; het baarde haar zorgen. Zorgen die ze nog niet openlijk sprak. Zuchtend nam ze plaats voor een van de vier eiken waarna ze haar staart over haar poten sloeg. In vlagen had ze last van haar wonden en leek ze verhoging te hebben. Er was toch niets ontstoken? Ze kon niet met iets onder de leden aankomen. Niet als haar Clan haar nodig had. Ze was suf, duf waardoor ze haar lichaam voor de boom opkrulde en haar ogen sloot. In de stilte, de stilte na de storm.

Pootstappen, er klonk een zacht geritsel. Dof, haar hoofd was dof en de geluiden leken haast weg te vallen. Het was niet vaak dat ze zich zo beroerd voelde en zo snel naar een lichte inspanning. Zo hard had ze niet gerend. "Oceanstar? Gaat alles goed met je?" Vroeg een vrouwelijke stem. Een die ze ergens van herkende. Was dit Abysshowl? Haar blauwe ogen opende ze even tot halve spleetjes terwijl een zacht snorrend geluid haar keel verliet. Alles was prima in orde. Ze wilde gewoon slapen, want de sterren glinsterden onschuldig in de hemel. Dat terwijl het dag was en de zwakke zon haar vacht iets verwarmde. "Abyss je bent mooi," Murmelde ze met een ietwat aparte ondertoon, dromerig. Even zocht ze naar een andere warme vacht; die ze niet kon vinden. Zuchtend opende ze haar ogen, voordat die op een bekende kattin vielen. De geur van Thunderclan leek haar kop iets te doen verhelderen waarna ze giechelend als een kleine kit sprak. "Mistgaze, wist je dat je een oog mist? Hahahaha Mist... Mistgaze.." Mauwde ze haar ogen voelde weer zwaar. Zo zwaar en ze lag zo lekker. "De sterren dansen om konijnen heen." Mompelde alsof het prooi van Windclan ineens onderdeel uitmaakte van Starclan en net zo belangrijk was. "Schitter, schitter kleine ster" Begon ze vrolijk, alsof ze een ster zag twinkelen. Gedurende zonhoog. "Je schijnt je licht van zover," Mauwde ze haar stem slaperig."Ik weet niet wat je zegt of doet." Haar stem trilde terwijl ze haar ogen gesloten hield. Gericht op de prachtige sterren die voor haar dichte ogen dansden. "Jij parel met je zachte gloed." Besloot ze voordat ze diep inademde. Parel met zachte gloed, net zo mooi als die van Mistgaze's vacht. Wacht, was Mistgaze hier?

Haar ogen waren te zwaar om weer te openen, paniek doordringde niet eens haar gedachten. Alles was zwaar alsof een twoleg haar een verdovend middel had gegeven. "Als de grote zon verdwijnt." Begon ze kalm met een heldere maar zachte stem. "Dan ben jij er nog die schijnt." Starclan, wat hield ze van de katten daar. Het was natuurlijk niet thuis al voelde het af en toe wel als thuiskomen. "En houd jij voor mij de wacht." Net zoals nu, de sterren waren er voor haar. Ondanks het feit dat ze zoveel levens had verloren in haar Clan. "Schitter, schitter heel de nacht," Murmelde ze, op deze manier zou ze de nacht wel overleven samen met Abysshowl en de twee jonge kittens. Chasmkit had hopelijk geen pijn aan zijn staartje. Ze viel stil en likte even rond haar lippen. "Aahhh, ik houd van konijn," Met die woorden drukte ze haar lichaam tegen Mistgaze aan en knuffelde ze haar alsof dat een konijn was. "Lief konijn.." Mauwde ze zacht snorrend.

Oceanstar had niet door hoezeer ze de ander beangstigde met haar waanbeelden, het was waarschijnlijk niet dagelijks dat de Medicine Cat een ijlende Leader tegenkwam die haar wilde omhelzen. "Oceanstar? Ik denk niet dat het heel goed met je gaat." Klonk de vrouwelijke stem weer, alsof deze uit het niets kwam. Aah, was Starclan op zoek naar haar, of had Lizardpath haar nodig? Er was geen kitten die al zo'n volwassene stem had, dus daar hoefde ze zich geen zorgen om te maken. Een neusje werd in haar gloeiende vacht gedrukt. "Ga maar even liggen, Ocean. Ik ga even kijken, dan ga ik rustig rondkijken." Ze lag toch al? Haar nest was heerlijk warm, en ze had ook geen zin om in beweging te komen. Pas toen Mistgaze terug kwam en iets in de geluiden haar wat helderde deed worden, net zoals de geur opende ze haar blauwe ogen, waarna ze begon over de naam van de ander als een giechelende, ondeugende kit. "Drink dit op, je hebt koorts Oceanstar. Je moet goed naar me luisteren en hier blijven." Klonk er door de waas heen waardoor de kattin gehoorzaam het water oplikte. Het voelde zo goed tegen haar droge keel. Hierna zag ze de sterren twinkelen, het was zo mooi, oh zo mooi. Helemaal in vergelijking met het verwoeste kamp. "Niet naar Starclan gaan, Ocean. Ze zijn hier niet. Ik ben hier." Mauwde de kattin, waar had ze het over? Starclan was er nog niet, ze zag geen katten en dat hoefde voorlopig ook niet. Die mededeling van Lakeside was voor de komende Moons wel meer als voldoende contact met haar voorouders. "Ik ga bernagie of lavendel zoeken. Blijf alsjeblieft hier." Vervolgde de kattin terwijl Oceanstar diep zuchtte. "Mist, ik mis de mist." Mauwde ze kalm, waarna ze haar ogen opende en de kattin aanstaarde. "Ga niet weg Abysshowl.. te gevaarlijk." Mauwde ze in het niets voordat ze haar kop schudde. Waar was Abysshowl? Angstig drukte ze haar oren in haar nek. "Waar is ze Mistgaze?" Mauwde ze alsof haar leven ervan af hing. Het leek alsof ze kort wat verhelderde, ze herkende in ieder geval de Medicine Cat. Waar ging die heen? Ze wilde niet alleen zijn!

Ah, egels konden toch vliegen. Dit moest ze Mistgaze vertellen, die rot prikkende dieren waren zo vervelend. Toch was ze te moe om er iets over te zeggen, in plaats daarvan probeerde ze haar wazige hoofd wat helderder te krijgen. Het grootste woord hier was 'proberen'. Tot nu toe leek het niet te werken. "Dit gaat even prikken." Klonk de stem ineens weer, ze hield van de stem. Het was een aardige, wijze stem. Iedereen wist dat ze van wijze en aardige katten hield. Haar blauwe ogen opende ze kort toen ze poten door haar vacht voelde glijden. Totdat ze op de wonden bij haar staart en op een van haar oortjes kwam. Het prikte inderdaad, alsof een egel zijn stekels in de vacht had gezet. "Egels vliegen echt en ze prikken gemeen." Mauwde ze geërgerd. Bewegen deed ze echter niet. "Verzorgd Routpaw je goed? Je wonden zijn aan het ontsteken Ocean.. dit is niet goed." Mauwde de knappe kattin, kort en krachtig. De manier waarop ze sprak deed de Leader har verward aan kijken. Oh, wacht even. Had ze het nu over haar vriendin Routpaw? Wat was er met haar? Een verrast geluidje verliet haar keel voordat ze krakerig sprak. "Routpaw?" Haar ademhaling stokte even in haar keel, er was toch niets mis met haar trouwe Medicine Cat Apprentice? "Als je hier langer mee rond loopt dan.. dan verlies je een leven." Klonk er, wat de kattin verwoed deed knipperen. Wacht, Starclan... Ze wilde nog niet naar Starclan. Ondanks het feit dat er geliefden daar ook rondliepen. Haar ogen traanden lichtjes, ze had Abysshowl en Chasmkit. Die hadden haar nodig! De overgebleven eikenbladeren werden op de wonden gelegd voordat de ander deze aandrukte. Een zacht gesis klonk er door de korte steek van pijn, maar als een brave kit bleef ze liggen. "Stil blijven liggen Oceanstar, dit moet inwerken." Mauwde Mistgaze. Haar blauwe ogen hielden de kattin in de gaten voordat ze murmelde. "Ik ben net een mak schaap, mééhh," Het klonk droog maar ook nog licht ijlend. Iemand moest een goede hoeveelheid water over haar heen gooien. Wellicht werd ze dan wakker.

Hef duurde altijd even voordat de eikenbladeren hun werking goed zouden doen. Het was voor de jonge kattin in ieder geval een geluk bij een ongeluk dat Mistgaze degene was die haar ijlend gevonden had. Alleen had ze zonder twijfel nu al een leven verloren. Haar lichaam was niet zo zeer zwak, echter kon een ontsteking behoorlijk wat uithalen, zelfs bij een Leader. Opnieuw werd de mos nat gemaakt en voor haar neus gelegd door de Thunderclan kattin. "Drink nog wat Oceanstar.." Klonk er zacht waardoor ze haar kop weer optilde en het water ervan af likte. Het deed haar lichaam goed wat vocht binnen te krijgen, dat bleek toen ze haar kop naar Mistgaze toe draaide. "Meer water?" Vroeg ze half smekend. Een stuk nat en koud mos werd in haar nek gelegd, de koelte deed het wazige gevoel in haar kop wegtrekken. Ook haar poten werden gekoeld met sneeuw. Haar lichaam was uitgeput maar de zorg van Mistgaze leek te helpen; net zoals het opstandige karakter van Oceanstar. Haar spieren deden zeer, alsof een monster tegen haar was opgebotst. Haar kop klopte nog alsof haar hart naar haar hersenen was verplaatst. Toch leek ze iets op te knappen, nu haar lichaam niet meer zo uitgedroogd was door haar koorts. Het zou vast nog enkele dagen duren voordat ze de oude was. Echter als ze hier doorheen kwam, zou ze het ergste achter de rug hebben. "Mistgaze?" Mauwde ze vermoeid. "Is het veilig om te slapen of moet ik wakker blijven?" Mompelde ze haar stem nog licht schor. Ze was zo moe, wat geen wonder was.

Het was een ding om zwakte te tonen naar een gevecht; maar een heel ander iets dat een Thunderclanner haar zo dichtbij Starclan had gevonden. Het was niet iets om trots op te zijn, al was ze Mistgaze wel dankbaar. Zonder haar had ze veelste snel weer een voorouder gezien. Voorlopig mocht wat haar betreft Starclan wel stil blijven. Ze hield van ze en had respect voor ze; echter keek ze niet uit naar de volgende voorspelling. Het mos werd zonder een woord weer nat gemaakt en terug gebracht. Waarna ze het water oplikte. "Gaat het al beter? Hoe voel je je?" Vroeg de ander aan de Leader waardoor ze met een kleine frons de grijzige kattin aankeek. "Het voelt alsof een monster over mij heen heeft gereden. Al voelt mijn hoofd minder mistig." Mauwde ze zacht terwijl ze haar poten iets uitrekte. Het was bijna alsof haar spieren verkrampt waren. Dat kon ze er ook nog wel bij hebben. "Wat zei je over Routpaw? Ze is toch wel in orde?" Mauwde ze ineens bezorgd. Immers herinnerde ze zich vaag dat de ander over haar had gesproken. Haar haren lagen echter nog rustig over haar slanke lichaam. Het begon nu echter wel koud te worden. Ze schudde haar nek dan ook even voorzichtig om het natte mos ervan af te krijgen maar het eikenbladpulp op haar oor te houden. Haar ademhaling was ook sterker. Het was enkel duidelijk dat ze zelf niet haar kamp in zou kunnen komen. Iemand moest haar dragen want dat zou teveels energie kosten. "Het water helpt ook iets. Kan ik uitgedroogd zijn?" Mauwde ze zacht, vragend naar de ervaren Medicine Cat.

Mistgaze knikte bij haar uitleg. Waarschijnlijk kon de ander ook zo wel bedenken dat ze zich niet al te best voelde. "Je was aan het ijlen Oceanstar. Ik was bijna bang dat je naar StarClan ging vertrekken.." Vervolgde de ander terwijl haar stem zachter werd bij de laatste woorden. De jonge Leader knikte enkel, langzaam omdat het anders voelde alsof ze haar hoofd verloor. "Ik heb Starclan voor even wel voldoende gezien. De laatste keer was net voor de vos en honden." Mauwde ze kalmer dan dat ze zich voelde. Het was niet oke, ze kon op dit moment geen levens verliezen aan iets als ontstoken wonden. Hierna begon ze over haar goede vriendin Routpaw. Immers herinnerde ze zich vaag dat de ander het daarover had gehad. "Routpaw, ja. Ik vroeg me af of ze goed naar je wonden gekeken had, aangezien je aanzienlijk infectie had. Ik snap dat jullie het druk hebben na alles maar er moet goed naar je gekeken worden." de blauwe blik van de ander bleef op haar besmeurde vacht hangen. "Ik denk dat het mijn eigen fout is. Ik ben nogal koppig, en weigerde te rusten terwijl er zoveel ernstiger gewond waren. Denk dat het alles verergerd heeft." Mauwde ze zacht en met een schuldige glimlach. "Ik had eerlijk gezegd niet door dat de wonden zo ernstig waren," Vervolgde ze op een even schuldige toon. Uiteindelijk vroeg ze naar uitdroging, iets dat haar ook duizelig kon maken. "Je was uitgedroogd en je wonden waren aan het ontsteken. Ik weet zeker dat je waanbeelden zag want eh.. ja." Even bleef de ander stil. Waardoor ze haar ogen oplettend dichtkneep. "Ik was net een knuffelige kit?" Vroeg ze zacht met lichte humor in haar stem. "Probeer overeind te komen, dan begeleid ik je naar een plasje water en kan je zoveel drinken als je wilt." Mauwde de ander waardoor ze zich zwakjes overeind hees. Trillend op haar poten bleef ze staan. "Ik weet niet hoe lang ik dit volhoud. Ben net een kit die voor het eerst wil lopen." Mauwde ze zacht. Het was duidelijk dat ze en sterk lichaam had. Anders had ze ook nooit al die kittens kunnen zogen. Ze was taai, iets dat wel gebruikelijk was bij Windclanners.

Zonder enige problemen hielp de ander haar in de richting van het water. Ze had nooit gedacht dat ze zoveel van zo iets simpels kon houden. Al was ze de droogte nog niet vergeten. "Een wijze leider weet wanneer het tijd is om te strijden en om te rusten." Mauwde de Medicine Cat, waardoor ze zachtjes zuchtte. "Er zijn weinig Warriors die nog kunnen jagen. Ik verlies liever een leven dan nog een kat." Mauwde ze zacht en eerlijk. Het was duidelijk dat de ander haar niet bestraffend toe zou spreken, maar zich ook niet stil kon houden. Haar acties hadden haar bijna een leven gekost. Na haar opmerking over haar knuffelige acties, leek de ander wat op te vrolijken en klonk er een kort gelach. "Een beetje wel ja, daar leek het op. En je was aan het praten over Abysshowl? Ik denk dat dat een clangenoot is van je?"Vroeg de ander waarop ze langzaam knikte en op haar lip beet. "De Elder met een missend oog, en al die littekens. Ze is een goede vriendin, ze slaapt bij mij en we zijn soort van partners." Verklaarde ze zacht. Hierna gaf ze aan dat ze het niet lang ging volhouden te staan. Iets waar de ander het niet mee eens was. "Je moet Ocean, je moet drinken. Daarna gaan we rustig naar de border lopen en hopen dat een patrol langs komt." Verklaarde ze, waardoor de kattin gehoorzaam haar kop boog en het frisse water op likte. Het kalmeerde het droge gevoel in haar keel en leek haar nieuwe energie te geven. "Zealspark is een idioot," Mauwde ze ineens. "Hij denkt dat hij waardeloos is," Vervolgde ze op een bijna verontwaardigde toon. "Als niemand hem bij zijn oor pakt en de waarheid er in ramt, kan het een probleem worden." Niemand wist waarschijnlijk dat de Leader met koorts nogal loslippig werd. Gelukkig vertelde ze nog steeds geen geheimen over Windclan. Zonder ook nog maar naar Mistgaze te kijken voor een reactie focuste ze zich weer op het water. Ze bleef gek genoeg dorst houden dus likte ze het natte spul weer op. Rustig, ze leunde vermoeid tegen de ander aan. Voordat ze haar kop weer hief.

De andere poes zuchtte even; het was duidelijk dat ze haar waarschijnlijk het liefste de wind van voren wilde geven. Immers was een Leader niet bepaald vervangbaar, geen enkele kat was dat; maar zij had extra verantwoordelijkheden. Het was een feit, Windclan heeft een heftige klap heeft gehad. "Ik weet zeker dat WindClan er bovenop komt. StarClan zou jullie nooit in de steek laten." mauwde de ander kalm. Het was inderdaad de waarheid, haar voorouders hadden voor haar klaar gestaan. Zelfs als ze de twolegs niet hadden kunnen beïnvloeden waren ze wel voorbereid geweest op iets. "Had StarClan maar controle over twolegs en hun rare bezigheden.." vervolgde de grijzige kattin. Haar blauwe ogen gleden naar de Medicine Cat; haar stem was zacht terwijl ze over de akelige ervaring sprak. "Ze hebben een voorspelling gestuurd. Echter had ik nooit verwacht dat dit zo erg zou zijn. Zoveel doden," Prevelde ze voordat ze haar schouders rechtte en zwakjes glimlachte. De pijn was in haar ogen te lezen; ze had nog hoop. Echter was de vraag hoe ver dat haar zou brengen. "Dat is niet de kat die ik geholpen heb, toen de vos er was?" Vroeg Mistgaze nadat ze het over haar partner had. Immers had ze diens naam gesproken. Abysshowl was een ander dan Dinspots die de Thunderclanner had behandeld na de strijd met de vos en honden. "Dat is Dinspots," sprak ze zacht. Ondanks het feit dat ze geen goede vriend van hem was, was ze niet vergeten dat hij haar zoontje had gered. Hij had zijn oog voor Windclan verloren, hij was trouw. Terwijl ze het verkoelende water dronk, haar tong voelde koud uit maar haar keel en lichaam leken dit te accepteren. Uiteindelijk begon ze als uit het niets over Zealspark. De kater die ze toevallig was tegengekomen bij de grens. "Ik heb geen idee wat Zealspark bezielt. Hij verdrinkt in zelfmedelijden en helaas bestaat daar geen kruiden of remedie tegen." Mauwde de ander, duidelijk niet al te vrolijk. Het was lastig als niemand door kon dringen tot een koppige kat. "Waar komt dit ineens vandaan? Is hij andere clans op gaan zoeken?" Meteen schudde ze haar kop bij de laatste rustige woorden waarna ze wankelde en een kreun onderdrukte. Hierna sloot ze haar ogen en sprak ze met krakende, vermoeide stem. "Hij zag er depressief uit, dus vroeg ik of het goed ging met hem. Hij was er zo erg aan toe dat hij denk ik alles er uit flapte. Het is geen bewuste keuze geweest. Ik heb hem zo goed mogelijk proberen te helpen. Echter kan ik niks voor hem betekenen. Ik heb hem wellicht hoop gebracht maar het ligt in jullie poten." Mauwde ze zacht terwijl ze tegen de ander aan leunde. Haar oren liet hangen; haar kop legde ze even vermoeid op de schouder van de ander legde. "Hij is verliefd op een Thunderclanner, hij durft alleen niks te doen. StarClan, als jij hem niet aanpakt dan doe ik het, oke Mistgaze? Ik ben net een betweterige moeder." Mompelde ze slaperig. Haar poten waren zwaar en haar ademhaling rustig. Haar blauwe ogen waren tot slaperige spleetjes geknepen. Haar staart hing kalm richting de grond. Iedereen wist dat ze er veel voor kittens was. Gaf haar een gewonde of weeskitten en ze zou haar liefde, warmte, tijd en hart erin steken.

Mistgaze luisterde kort toen ze aangaf dat de kater die zij had geholpen een andere naam droeg. Toen ze uitlegde hoe Zealspark er uit had gezien en zich had gedragen, zuchtte de ander. Ze snapte natuurlijk wel dat Mistgaze er niet blij mee was. De arme Warrior had een andere manier moeten vinden om zijn verdriet te uitten. Toch snapte ze hem, heel goed zelfs. Het was een feit dat het hebben van een hoge rang voor trots en verantwoordelijkheid zorgde. Een verantwoordelijkheid die de kater waarschijnlijk nog voelde maar niet kon gebruiken. Dit alles omdat enkele twolegs hem gevangen hadden gehouden. Een zieke Oceanstar, was een onhandige flapuit. "Hij is verliefd op mijn zus, Firedance." Zei de licht gekleurde kattin waardoor ze verbaasd met een oor wiebelde. "Mijn zus heeft altijd naar hem gezocht tijdens de reis naar de bergen, samen met Rowanflight. Ze hebben hem nooit gevonden."Verklaarde de ander waardoor ze haar kop boog. Hadden ze nog steeds niet geweten wat er was gebeurd. Zealspark had het toch met een Clangenoot moeten kunnen delen. Niet met haar, de Leader van Windclan. "Twolegs hadden hem gevangen," Mauwde ze zacht haar stem vermoeid maar helder. Dat is waarom ze hem zo goed had kunnen begrijpen. "Het lijkt mij geen goed idee dat jij je bemoeit met ThunderClan zaken Oceanstar. Niet om het een of ander, maar Thornface zal niet blij zijn met de bemoeienis van andere clans bij zijn warriors." Adviseerde de ander waar ze inmiddels zwakjes tegenaan hing kortaf waardoor ze enkel vriendelijk knikte. "Het zijn niet mijn zaken. Het enige dat ik weet is dat ik begrip heb voor de situatie. Ik ben meer dan de Leader van Windclan, Mistgaze. Als ik een ander kan helpen doe ik dat. Ik zal deze problemen voor mij houden, zolang niemand mij tegenkomt met hoge koorts; want dan ben ik een flapuit." Mauwde ze, het respect dat ze voor de Medicine Cat had was duidelijk uit haar houding. "Starclan weet dat ik voldoende katten dood heb zien gaan; door verdriet." Mauwde ze zacht, en dat waren de heftigste doden. De dood van Mousewish en Cheekykit was er een die Windclan niet zou vergeten. "Maar als dit is wat het wijste is Mistgaze, zal ik naar je luisteren," vervolgde ze. Waarmee meteen duidelijk werd hoezeer de ander de mening van een Medicine Cat waardeerde. Het was duidelijk dat ze bereid was de ander te helpen. "Als Zealspark wilt verdrinken in zijn zelfmedelijden, dan gebeurd dat. Ik kan er niet veel aan doen. Zelf heb ik genoeg zaken aan mijn hoofd, de kruidenstapel krimpt en aanvullen is lastig in dit koude weer. Meerdere katten hun leven staan op het spel deze leafbare." Oceanstar kende deze zorgen. Zeker aangezien zijzelf met hetzelfde kampten. "Gelukkig komt er altijd een eind aan leafbare. Moge Starclan onze paden tot die tijd verlichtten." Mauwde ze zacht. Ze hadden de voorouders goedgezindheid nodig om hier doorheen te komen. Zonder twijfel. "Laten we richting de WindClan border lopen en op een patrol wachten." Vervolgde de ander waarop ze knikte en zwaar steunend op de ander in de richting van de border stapte. "Mocht er iets zijn dat uitgewisseld kan worden tussen Medicine Cats zijn jij en Rousebell vrij ons op te zoeken." Verklaarde ze zacht, haar stem rustig en verwelkomend. "Elke Clan gaat een zware tijd tegemoet, en jullie zijn niet aan dezelfde regels gebonden. Windclan zal jullie hulp met de vossenjacht niet zomaar vergeten. Chasmkit, is mijn pleegkit, de kit met de geamputeerde staart. Je hebt hem geholpen." Tranen schoten kort in haar blauwe ogen toen ze terugdacht aan de wonden van de jonge kitten. Dat alles omdat er twolegs waren geweest die besloten een vos op te jagen. Het was de ergste nachtmerrie voor elke Clan.