No rush

Met een slome tred waande Jim zich door het bos. Hij was niet bang voor de Clans, waarom zou hij bang zijn? Het boeide hem echt weinig of hij gevonden zou worden door katten, en wat ze dan met hem zouden doen. Nee, hij was totaal niet onder de indruk geweest van de Clankatten. Ook al hadden ze zowel zijn vader als zijn moeder vermoord. Die waren zwak, dom, onhandig geweest. Hij zou beter zijn, sterker zijn, slimmer zijn. Hij was op de open vlakte met die vier grote bomen aangekomen. Hun voormalige thuis, het strijdveld waar zijn ouders waren gestorven. Maar hij had ze toch niet meer nodig, hij kon alles nu prima zelf. Hij was immers 10 moons, en het duurde niet lang meer voor hij een kittypet zou vermoorden voor een halsband en een tand. Niet dat hij het nut ervan in zag. Waarom zouden ze niet gewoon een Clankat vermoorden, die waren een veel grotere uitdaging. Maar goed, als het zo moest, wilde hij prima een klein schoothondje of een zielige kittypet graaien en een mooie halsband uitzoeken. Hij wilde een rode, zo rood als bloed. Of een zwarte, daar was hij nog niet uit. Misschien zo'n zwarte met van die glinsterende dingen? Die waren wel cool. Hij zou wel zien, wanneer het zijn tijd was. Hij keek naar de grote rots die daar stond. Hij had gehoord dat dat een soort van heilig geval was voor de Clans. Met een kleine glimlach liep hij erop af, en klauterde hij erop. Dat ging enigszins moeizaam, maar toen hij er eindelijk op was, had hij wel echt een prachtig uitzicht. Zijn gifgroene blik gleed van links, naar rechts. Hij plofte nonchalant op zijn kont, en tilde zijn linker voorpoot op. Hij klapte zijn nagels uit, waarna hij deze met een hard en onaangenaam geluid over het gesteente liet glijden. Dit deed hij nog eens, en nog eens, en nog eens. Hij verwachtte dat er wel iemand op dit geluid af kwam. Jim verveelde zich en het was tijd voor wat spanning. "No rush," miauwde hij zorgeloos, wachtende tot er iemand op hem af kwam.

~ open.

Spoiler:

De poes was de laatste tijd niet erg actief, je kon haar meestal vinden luieren. Ergens buiten het bloodclan gebied. Maar vandaag was ze aan de wandel, al zou ze niet erg ver gaan. De fourtrees waren de perfecte plek, kon ze mooi ook een clankatjes tegen komen. En wat angst aanjagen. Het leek er echter op- dat zij niet de enige Elite kat was met dat idee. Want daar op die rots zat Jim- een zoon van Claw. In een vreemde houding. De rode kattin kwam dichter bij en hoorde hem iets zeggen. "No rush," Brat greens en hield haar neus op. 'Why, you look like a king.' de kattin zwaaide geamuseerd met haar staart heen en weer. 'Need a queen?' spinde ze speels echter was de duistere toon in haar stem onmisbaar.

Tot zijn teleurstelling was de kat die ten tonele kwam geen Clankat. In tegendeel, het was Brat, een van de oudere en sterkere members van de Elite. Jim had gehoord dat zij een van de krankzinnige was, dus natuurlijk was hij nieuwsgierig naar haar. De poes begon tegen hem te praten, maar Jim luisterde maar half. Hij tuurde voor zich uit, hopende dat er nog een Clankat kwam om mee te spelen. Hij kraste nog een laatste keer door zijn spoor, waarna hij abrupt zijn kop richtte op die van Brat. Hij keek alleen, met zijn groene ogen in de hare. 'Need a queen?' spinde de andere, maar Jim reageerde er niet snel op. Geen haast, hij had alle tijd. Hij klapte zijn nagels in, om ze vervolgens weer uit hun hulzen te laten schieten. Dit deed hij een paar keer. "Nee." miauwde hij koeltjes, waarna hij met zijn staart op de rots sloeg. Hij zat prima hier, geen haar op zijn hoofd dacht er aan om naar beneden te gaan.

Het duurde even voordat ze een antwoord terug kreeg; en dan was het nog een simpele 'Nee.' Hmm ze zou hier geen genoegen mee nemen, misschien moest ze zelf naar boven komen. 'Wacht lieverd, ik hoor je niet zo goed' een leugen natuurlijk- ze hoorde hem prima. Maar ze moest een reden hebben toch? 'Ik kom wel naar boven' sprak ze grijzend, terwijl ze sierlijk haar weg boven op de rots maakte. Ze gleed met enige werkend oog naar beneden, de wereld zag er anders uit van hierboven. En dit was een hoek die niet bekend was voor de rode poes. Zij was een van de katten die meestal beneden zat. Brat draaide met haar oor en ging vervolgens naast de kater liggen. 'Now, what was it you said?'

Jim bleef zitten waar hij zat, ook al kwam de poes opeens heel dichtbij. Maar, weet je, wat boeide dat. Jim keek de poes strak aan, zonder te knipperen. Ze had gezegd dat ze het niet kon verstaan, maar daar geloofde Jim geen snars van. Kom zeg, hoe doof kon je zijn om iemand die ferm iets zei niet te kunnen verstaan? Dacht Brat nou echt dat hij zo dom was. Wacht maar Brat, wraak is zoet. Jim was domme katten gewend, maar hij vond het bizar dat domme katten dachten dat hij nota bene nog dommer was. Nah, het zou wel zo zijn. Hij keek met een arrogante glinstering in zijn ogen de poes aan. Toen deze vroeg wat hij nou had gezegd, rolde Jim met zijn ogen. "Oh Brat." giechelde hij als een klein kind. Het gegiechel brak uit tot geschater, tot wild gelach. Tot hij abrupt stopte, om de ander weer strak en serieus aan te kijken. "Ik zei," begon hij zachtjes, bijna fluisterend. Hij deed zijn kop dichter bij de hare, en glimlachte liefjes. "Nee."

De manier hoe de kater zo snel van emoties wisselde deed Brat denken aan haar jongeren jaren, want toen deed ze precies het zelfde. Echter kon ze niet bepalen of dit kwam omdat hij met haar speelde- of dat hij werkelijk niet helemaal 100 % was in zijn boven kamer. Jim kwam erg dicht bij met zijn hoofd opeens, maar in plaats van haar hoofd weg trekken. Liet ze het gebeuren. En met een liefelijke glimlach herhaalde hij zijn eerder woord. "Nee." Langzaam tilde de Elite kattin haar poot op en bracht die bij de kin van de kater. Zodat ze elkaar recht in de ogen keken, dat was als Brat's haar linker oog nog werkte. 'Oh, but darling,' haar stem was laag en gevuld met een uitdagende tonen. 'I need a yes.'

Eigenlijk zou Jim deze poes heel graag een mep verkopen. Want oh, wat werd hij toch ziek van haar. Echt verschrikkelijk wijf dat ze was. Was ze nou kinderen aan het proberen te versieren? Want to be honest, dat was pas ziekelijk. Maar Jim keek de ander enkel met een lichte glimlach op zijn gezicht aan, terwijl die een poot op zijn kin legde. Dit zorgde ervoor dat ze elkaar diep in de ogen keken. Misschien kon hij Brat gebruiken, voor later. Later zou hij een eigen web van criminelen oprichtten en zou hij koning zijn. Koning van alle moordende katten. Want hij was de absolute uitverkorene voor die taak. De poes zei dat ze een yes nodig had. "Oh Brat..." miauwde hij, terwijl hij zijn kopje schudde en zachtjes lachte. Nee, een 'ja' zat er niet in vandaag. "Er komt geen 'ja' van mijn kant." Dit was het moment dat hij een stap achteruit zette, het contact met Brat verbrak en van de rots afklauterde. Daar keek hij vervolgens de ander uitdagend aan. Eens kijken hoe lang Brat door bleef zeuren.

De zwarte kater herhaalde haar naam voor een tweede keer, echter schudde hij dit keer lachend met zijn hoofd. Waarop hij haar vervolgens liet weten dat ze geen 'ja' van hem kon verwachtte. Jim zette vervolgens een stap naar achter waarmee hij hun oogcontact mee verbrak. De rode kattin keek toe hoe hij van de rots af klom. Toen hij beneden was schoot hij haar een onmisbare uitdagende blik. Brat trok aan een van haar oren, haar grijns verdween langzaam. Wilde hij nou dat ze hem ging volgen? Hmm maar daar had hij helemaal geen zin in. Ze rolde in plaats daar van op haar rug, haar gevoelige buik blootgesteld. 'Such a shame, we could have made a great team.'