We should be prouder than lions

Amberstorm keek naar beneden toen één van de kittens iets aan haar vroeg. Elke keer dat ze haar aanspraken met "mam" of "mama" wou ze hen verbeteren, zeggen dat ze gewoon even kwam opletten, dat ze hun moeder niet was - maar ze was dat natuurlijk wel. De bevalling leek inmiddels maar een verre droom, een nachtmerrie die nooit echt gebeurd was; al was de dood van Cootsnarl nog steeds vers in haar geheugen, gebrand op haar netvlies. Maar de kittens die aan haar buik lagen, die naar haar opkeken, zij waren het levende bewijs dat alles echt was, dat dit geen droom was en dat ook nooit geweest was, hoe hard ze daar ook om gewenst had. Amberstorm keek in Falconkit's blauwe oogjes - ze waren blauw gebleven, al gebeurde dat niet zo vaak. Ze deden haar denken aan Cootsnarl's ogen, die ook zo liefdevol naar haar keken ook al had ze nooit ook maar iéts gedaan om zo'n liefde te verdienen. Falconkit had dezelfde blik in zijn oogjes. Hoewel zijn vacht compleet anders was leek hij wel degelijk op zijn vader. Het was maar na een lange stilte dat de vraag van haar zoon doorgedrongen was in haar met watten gevulde hoofd. Of ze naar buiten konden. Naar buiten - als in buiten het camp? Of als in buiten de nursery? "Je hoeft niet te vragen om de nursery uit te gaan. Je bent nu al groot.", mauwde ze vermoeid, ervanuitgaand dat Falconkit slechts bedoelde dat hij de nursery uit wou en het camp wou ontdekken. Dat hij ging als hij wou, het was vermoeiend om hem door de nursery te zien lopen als een kip zonder kop. Binnenkort zouden ze toch apprentice zijn - en dan was Amberstorm toch van hen verlost.

Amberstorm sloot haar ogen zuchtend. Naar buiten, juist ja. Naar het meertje. Had hij echt net die plaats moeten noemen die ze bezocht had als kitten met haar moeder, vlak voor die haar verliet? De queen richtte haar blik naar het plafond van de den, richting Starclan. Waarom maakten ze het haar toch zo moeilijk? Vonden ze dat grappig, was dit amusement voor hen? "je kan niet naar buiten, je bent te jong.", antwoordde ze, irritatie hoorbaar in haar stem. Oh, ze zou graag hebben dat hij en zijn zus oud genoeg waren. Dan kon ze eindelijk weg uit deze rotden, hoefde ze hier geen pootstap meer binnen te zetten. Dan kreeg ze eindelijk haar zelfstandigheid terug, haar warriortaken, haar trots. Misschien werd ze dan éindelijk niet meer gezien als een arme, hulpeloze queen.

Starclan, snapte hij geen hint? Was hij zo dom of had hij gewoon haar koppigheid geërfd? Maar Amberstorm was nooit het type geweest om zich snel gewonnen te geven en dat zou Falconkit beter snel leren. "Nee, Falconkit!", mauwde ze, haar stem luid. Nee was nee, en daar bleef het bij. In drie manen zou hij weg mogen, zou hij naar buiten mogen, getraind worden door een warrior. Dan mocht hij ontdekken zoveel hij wou zonder haar te moeten lastigvallen voor toestemming. Maar voor nu was het zo ver nog niet, voor nu moest ze hen veilig in de nursery houden - want een kitten buiten het camp was een overtreding van de warriorcode en dus een schande voor hun clan. Veel katten leken tegenwoordig niet meer te geven om de warriorcode, zeker niet na de journey en alle halfclannestjes die daaruit voortgekomen waren; maar Amberstorm mocht dan wel veel dingen zijn, loyaal aan haar clan en aan Starclan was ze zéker. Iedereen die dat niet zag was blind, dom of blind én dom.

"Wel, leer dan dat nee nee is en dat je niet verder moet pushen!", antwoordde ze, haar stem druipend van irritatie; al kon ze niet negeren dat haar hart pijn deed wanneer ze zag hoe de jonge kitten in elkaar kromp bij haar luide stem. Was hij bang van haar? Vond ze het erg dat hij bang was? Sommige dagen wel, andere dagen niet. Het was handig, het deed hem luisteren.. Maar aan de andere kant wou ze niet gevreesd worden. Niet zoals haar mentor gevreesd was. Ze wou geliefd zijn - ze wou dat hij luisterde omdat hij van haar hield, niet omdat hij bang was om wat ze zou doen als hij niet luisterde. Maar ze moest het doen met wat ze had. Amberstorm sloot haar groene ogen even als om deze dubbele gedachtegang buiten te sluiten. "Later mag je naar buiten. Je mentor zal je héél veel leren.", antwoordde ze na een korte stilte, haar stem zachter nu.

Zuchtend liet ze haar hoofdje zakken. Kittens waren veel vermoeiender dan ze gedacht had. Plots snapte ze iets meer waarom haar moeder was gaan lopen - maar in ieder geval was zij sterker, koppiger. Ze gaf niet zo snel op, ze was een vechter. "Wat wil je dan leren?", vroeg ze na een korte stilte. Ergens vond ze het wel goed dat Falconkit koppig was, dat hij voor zichzelf op leek te komen. Dat was een belangrijke levensles, eentje die ze hem nog wel kon leren. Maar ze hoopte dat hij nooit de fouten zou maken die zij had gemaakt, dat hij sterker was - zoals zij sterker was dan haar moeder. Elke generatie sterker dan de vorige, maar ook steeds in een moeilijkere wereld misschien. Was dat niet de deal? Anders waren ze al lang het masterras geweest, maar het was duidelijk dat het zo makkelijk niet was of zou zijn.