Bored!

Een zachte zucht verliet zijn bek terwijl hij naar buiten keek. Zijn avontuur naar the Small Lake was alweer een week geleden en hoewel hij het behoorlijk koud had gehad, was hij gelukkig niet ziek geworden. Heel de drama omwille zijn ouders was voorbij en een klein glimlachje speelde om zijn lippen terwijl hij aan de deputy dacht. Hij was Stallionheart onbewust ook echt als een vader gaan beschouwen, al zag de tom dat misschien niet op dezelfde manier. Maar dat maakte niet uit. Zijn vader en zijn moeder waren misschien weg, maar hij had die dag een wijze les geleerd. Hij had geleerd dat zijn Clan zijn familie was. En hoewel hij nog jong was, drong die betekenis al wel goed tot hem door. Oceanstar en Stallionheart waren zijn ouders en de rest van de Clan was zijn familie. En door die vaststelling, voelde hij zich al een stuk geruster en was hij niet meer zo snel geneigd om op avontuur uit te gaan. Hij ontspande zijn ledematen en liet zijn blik door de nursery dwalen. Hij zuchtte toen hij zag dat geen enkele kitten wakker was om te gaan spelen. Natuurlijk kwam dat ook wel een beetje omwille van het feit dat ze eigenlijk op een tijdstip waren dat hij ook moest gaan slapen, maar de zon begon inmiddels op te komen en Eaglekit was echt niet moe meer! Een hoopvolle blik kwam in zijn ogen te staan toen hij pootstappen hoorde. Hij kwam een tikkeltje overeind en keek in de richting van de uitgang van de nursery, enkel om daarna wat verward met zijn oortjes te trekken toen hij een appentice met een mooie vacht en mooie ogen binnen zag komen. Hij kwam snel overeind en liep in haar richting, zijn oortjes naar voren bewegend en een glimlachje om zijn snoet. “Hallo!” kirde hij. “Wat doe jij hier zo vroeg? Kom je met mij spelen?”

Eaglekit liet zijn blik snel over haar heen glijden, zoals hij bij elke kat deed die nieuw was. Hij opende zijn bekje zodat hij haar geur kon indrinken zodat hij het kon onthouden als ze opnieuw in zijn buurt zou zijn. Die van zijn adoptievader kende hij inmiddels al heel goed en die van de meeste kittens die hier speelden ook wel, maar natuurlijk waren er nog veel meer katten in zijn Clan die hij niet kende en waarvan hij de geur en het uiterlijk nog van in zich op moest nemen. De she-cat had opmerkelijke amberkleurige tot gele ogen; Eaglekit probeerde het te onthouden zodat hij dat later ook kon gebruiken als een factor om vast te stellen dat zij het was. De she-cat antwoordde op een positieve manier en Eaglekit kon de brede glimlach die om zijn lippen kwam maar amper onderdrukken. Hij dacht na over een spelletje dat ze konden spelen, maar het enige wat in hem opkwam, was spelen met het mosballetje dat zich overal wel ergens bevond in de nursery. En dat was echt zo’n kittenspelletje. Maar hij kende geen ander spelletje dat ze konden spelen, behalve dan dat hij op haar staart kon springen en er zachtjes in kon bijten. Dat ging ze waarschijnlijk niet zo leuk vinden, dus rende hij toch maar naar het mosballetje toe en sloeg het vervolgens in haar richting. Hij liet zich door zijn poten zakken en keek haar op een uitdagende manier aan terwijl zijn grijze ogen glommen van plezier.

Eaglekit kon een giechel nauwelijks onderdrukken toen hij zag dat ze door haar poten was gegaan, klaar zijnde om met hem te spelen. Zo zag hij het graag! Hij had soms ook bezoekers die het helemaal niet leuk vonden om met hem te spelen; dat was altijd maar saai. Maar de mooie apprentice leek er echt haar tijd voor te willen nemen en dat kon hij wel appreciëren. Hij gaf een snel knikje toen ze een spelletje voorstelde. Daar had hij nog niet eerder van gehoord, maar het klonk leuker dan het heen en weer rollen van de bal totdat ze beiden te moe waren om er nog achterna te rennen. Het zorgde voor een flinke adrenalinestoot en Eaglekit had moeite met te wachten totdat de apprentice klaar was met haar uitleg. “Oké!” zei hij vrolijk. En omdat hij te enthousiast was en nauwelijks kon wachten, rende hij al snel in haar richting en sloeg met zijn pootje tegen de mosbal aan, mikkend op de open plek tussen haar poten. Misschien was het een niet al te eerlijke tactiek van hem, maar het zou hem uiteindelijk misschien wel naar de overwinning leiden!

“Ja!’ kon Eaglekit niet laten om vrolijk uit te roepen toen het mosballetje inderdaad recht tussen haar poten doorschoot. Ze werd niet kwaad op hem vanwege zijn oneerlijke tactiek, maar dat had Eaglekit eerlijk gezegd ook niet van haar verwacht. Waarom zou je kwaad worden omwille van een spelletje? Hij besteedde sowieso niet veel aandacht aan het kwaad worden op iemand. Hij kreeg nauwelijks ruzie met anderen en als ze zijn mening niet konden appreciëren en per se ruzie wilden zoeken, dan draaide hij zich eerder weg dan dat hij er echt op inging. Meestal lachte hij hun dan ook nog eens in hun gezicht uit omdat ze zo raar deden. Hij kon echter wel voor zichzelf opkomen en, als het nodig was, ook voor vrienden van hem. En dat zou hij later als apprentice zijnde wel nodig hebben, die attitude om niet over zich heen te laten lopen. Hij zou hem de juiste houding geven om indringers uit zijn Clan te houden en ruzies te voorkomen. Hij was zodanig in gedachten verzonken dat hij veel te laat reageerde en ze het balletje bij hem dus onder zijn poten door kon krijgen. Met een lachje naar haar rende hij naar het mosballetje toe, draaide zich om en trapte het vervolgens weg met zijn achterpoten. Het zou zijn doel uiteraard compleet missen, maar het zou toch wel grappig zijn als hij het nu tussen haar poten door kon mikken. Dan zou hij pas echt skills hebben als je het hem vroeg.