[Clan-Event] Nightmare Before Christmas

Zijn borstkas ging hevig op en neer en het kostte hem veel moeite om zichzelf te herpakken terwijl hij door het bloed van Sunvoice heen liep. De geur van Bloodclan en Sunvoice hing hier sterk en hij moest terug naar het kamp, maar hoe kon hij zich daar toe zetten? Hij haalde diep adem, in en uit, zoals hij had geleerd. Ondertussen herhaalde hij de woorden in zich dat hij het kon, dat hij sterk was. Het was koud om hem heen, maar door de spanning voelde hij alleen maar benauwdheid. Genoeg Finch! Riep hij in zijn kop tegen zichzelf. Sunvoice verdiend beter dan jouw kwaaltjes! Dat was misschien niet de beste methode, maar op dit moment had hij een schop onder zijn kont nodig. Opnieuw haalde hij diep adem en toen was de duizeligheid minder. Het was tijd om terug te keren naar het kamp.

Finchpaw zag een stuk vacht van de witte kattin liggen en nam deze tussen zijn kaken. Hij rilde en de tranen stroomde over zijn wangen. Nu wist hij zich er echter overheen te zetten en begon hij terug naar het kamp te rennen. De zon was intussen begonnen met opkomen. Vermoeidheid straalde door zijn botten heen en gaven hem een zwak gevoel. Dit hielp ook niet bij zijn aandoening, maar hij bleef door gaan. Hij struikelde bijna over een grote tak die hij niet had gezien, maar wist zichzelf te herpakken. Hij rende en rende en kwam vervolgens aan bij het kamp.

Hij remde zichzelf echter niet af en raasde het kamp naar binnen. Hij kwam daar al glijdend tot een stilstand en staarde met angst en verdriet in zijn ogen om zich heen. Hij liet het plukje van Sunvoice's vacht vallen, "S-Sunvoice is... is dood!" Riep hij. Het begon hem weer te duizelen en de vermoeidheid en zijn aandoening tackelde hem. Hij zakte door zijn poten heen en staarde moedeloos voor zich uit. Hij trok het even niet meer.

Het leek weer wat gekalmeerd in het kamp, ook al wist hij dat nog lang niet alles opgelost was. In ieder geval had hij deze nacht nog geen slaap gehad en hij verwachtte het ook niet te krijgen tot het weer avond zou zijn. Het was in ieder geval al weer ochtend aan het worden toen er iemand nogal gehaast door de doorntunnel kwam. Zijn nekharen stonden vrijwel meteen overeind, wetende dat dit niet veel goeds kon betekenen. Finchpaw kwam niet veel later tevoorschijn en kwam tot een halt in het kamp. Angst en verdriet waren in zijn ogen te zien, geen emoties die vaak iets goeds betekenden. De woorden die dan ook uit de bek van de apprentice kwamen lieten hem zijn ogen verwijden. Hij wist dat de poes hem absoluut niet gemogen had nadat hij het lichaam van Snowynight in het kamp het gebracht, maar haar dood willen was iets dat hij nooit zou hebben gewild. "Finchpaw, wat is er gebeurd?" Besloot hij te vragen, terwijl hij naar de apprentice toe liep. Was haar lichaam nog in het territorium? Of wat was ermee gebeurd? Hij zag het plukje vacht wel, maar niet de rest van haar lichaam. Hij hoopte dat de apprentice nog zou kunnen reageren.

Heave was zich net aan het klaarmaken voor een grenspatrol, toen er plots een apprentice in volle haast naar binnen gestormd kwam. Verbaasd keek ze Finchpaw aan. Het gebeurde niet vaak dat iemand zo stond te springen om wat mee te delen. Hij had dan ook al de volle aandacht van iedereen voordat hij zijn woorden uitsprak, maar toen hij meedeelde wat er gebeurd was, keek ze geschrokken om zich heen. Wát?! Het arme ding zakte door zijn poten heen en meteen snelde Heavespark naar hem toe. Haar tweekleurige ogen vestigden zich geschrokken op de pluk vacht. Snel snuffelde ze eraan en trok een misselijkmakende conclusie, maar ontfermde zich eerst over de apprentice. Ze gaf hem een zorgzame lik over zijn kop. "Sssh," suste ze hem, waarbij ze ontzettend zenuwachtig met haar oren trok. "Dit is BloodClan," siste ze toen richting Acorndust, die ook bij Finchpaw was komen kijken, haar lichaamshouding verstrakte. Dit kon zo toch niet langer meer doorgaan?! Zorgzaam sloeg ze haar staart om de tabby apprentice heen. Ze hoopte zo, zo erg voor hem dat hij het niet had zien gebeuren. Oh, als haar grenspatrol nou eerder vertrokken was, misschien hadden ze dit dan kunnen voorkomen..

_{Met kalme passen wandelde hij het kamp terug in nadat hij even weg was geweest op zoek naar iets van voedsel. Het geluk had niet aan zijn kant gestaan want hij was met lege handen moeten terug komen. In het kamp zelf leek alles kalm te zijn, of voor zover het kalm kon zijn na de afgelopen gebeurtenissen. De kalmte werd echter gebroken wanneer Finchpaw het kamp binnen kwam gelopen.
De boodschap die hij met zich meedroeg deed de tijd even stil staan. Sunvoice is dood. Mothfire had niet door dat hij zelf tot stilstand was gekomen en enkel met grote ogen naar de andere keek, zijn mond een tikkeltje open in verbazing. Sunvoice was dood. Zijn zus was dood. Hevig schudden hij zijn grijze kop terwijl hij weer in beweging kwam.

Zijn oren lagen plat tegen zijn kop terwijl hij de Apprentice benaderde die ondertussen de grond op was gezakt. “Wat?” siste hij door zijn tanden heen. Het koste hem slecht enkele grote stappen voor hij bij hem was. “Als dit jou manier van een grap maken is,” maar hij haakte zijn zin af. Het moest een grap zijn. De flauwste die ze ooit konden maken, maar het alternatief wilde hij niet aannemen. Mothfire kon het stukje vacht zien liggen dat Finchpaw mee had genomen, maar hij hief er enkel zijn neus voor op om weer naar de jonge kat te kijken. Sunvoice haar geur hing er duidelijk aan, maar het kon niet. Het was onmogelijk.
Mothfire opende zijn mond enkele keren, enkel om die weer te sluiten. Er was zoveel dat door zijn hoofd ging, maar hij kon er geen woorden voor vormen. Hij kon enkel zijn grijze ogen op de apprentice gefixeerd houden. Dat was makkelijker dan naar het stukje vacht te kijken dat van zijn zus was.

Hij kon iemand horen zeggen dat het Bloodclan was, maar dat geloven zou enkel aantonen dat dit geen flauwe grap was."Als- als het waar is? Dan waar is het lichaam?" zei hij met de paniek duidelijk in zijn stem. Uiteraard kon hij niet verwachten dat Finch het mee naar hier zou sleuren, maar dat veranderde niks.}

Zijn borstkas bleef hevig op en neer gaan en tranen stroomde over zijn wangen. Ja, prima, Finchpaw had de leeftijd van een Young Warrior die zelfs al richting de leeftijd van een Warrior ging, maar hij was een gevoelige kater met een best sneu verleden. Acorndust kwam op hem afgelopen en hij voelde zich nog angstiger worden. De Deputy van de Clan vroeg hem wat er was gebeurd. "Ik... eh..." Stamelde hij, maar kreeg er niet meteen volledige woorden uit. Heavesprak kwam vervolgens naar hem toe, ze snuffelde aan het plukje vacht die hij op de grond had laten vallen en suste hem. Vervolgens vertelde ze dat ze Bloodclan rook. Mothfire kwam op hem af gelopen en siste tegen hem, vroeg hem of dit een grap was. "Nee! Het is geen grap!" Riep hij verontwaardigd en vouwde zijn oren angstig naar achteren. Hij stamelde. "Een grote zwarte kater van de Bloodclan..." ratelde hij. "Ik zag hoe hij haar vermoorde... er licht bloed... bij de grens," ratelde hij door. "Ik heb gefaald... ik heb haar laten stikken," zei hij vervolgens, iets zachter, maar met duidelijke spijt en zelfhaat. "Het is mijn schuld dat ze dood is." Met tranen gevulde ogen keek hij naar Mothfire, de broer van Sunvoice. "Die grote zwarte kater heeft haar lichaam mee genomen..." Beantwoordde hij de vraag van Mothfire over waar het lichaam was.

Bloodclan had het gedaan, waarom verbaasde het hem niks? Er zou echt een keer wat aan gedaan moeten worden. Die Bloodclankatten leken maar te blijven doen wat ze wilden. In ieder geval was hij niet degene die haar lichaam gevonden had, want dan zouden ze hem er nog van verdenken. Hij moest er zeker van zijn dat ze dood was, want blijkbaar was er geen lichaam, maar alleen bloed om te vinden. Maar de geuren zouden er nog steeds zijn. Hij probeerde relatief kalm te blijven, maar hij wist dat als dit echt door Bloodclan gedaan was er iets moest gebeuren. Hij liet zijn ogen kort rond de katten gaan. "Waspsting, Mothfire, Serpentpaw en Wolfpaw." Riep hij vier katten naar voren. "Laten we gaan onderzoeken wat er gebeurd is bij de grens." Hij klonk bijna ijzig kalm misschien terwijl hij dat zij, maar dat was puur omdat hij de woede die hij voelde opborrelen probeerde tegen te houden. Hij draaide zich om, niet kijkende of ze het er mee eens waren of niet en liep richting de kampuitgang, waarna hij er doorheen verdween.

[Topic voor de patrouille: https://www.warriorcatsnl.com/t36562-what-happened-here#813551]

Oke, maar hadden geen van deze katten ooit van slaap gehoord? Wolf had haar best gedaan om wat van haar verloren uren in te halen, maar dat dutje moest natuurlijk naar de haaien gaan. Dit keer was het Finchpaw die gillend het kamp in kwam rennen en daar op z'n bek ging. Normaal gezien had Wolfpaw erom moeten grinniken, maar gezien ze niet alleen in een pest humeur was door de omstandigheden maar er ook nog iets werd geschreeuwd over moord, liet ze dat toch maar. Met een ruk kwam de poes overeind, schudde haar vacht recht en trippelde naar de open plek, waar ze het zegje van de grijze tabby aanhoorde. Haar hart sloeg een slag over toen mee werd gedeeld dat ze nog een kat waren verloren aan die bloedhonden, dit keer Sunvoice. Toch koesterde ze nog iets van hoop in haar hart dat de ander nog leefde, gezien het lichaam niet gevonden was. "Het is niet jouw schuld," grauwde ze de apprentice toe, hoewel niet onvriendelijk bedoeld, was er weinig steun in haar woorden te vinden. "We moeten ieder van die bloedhonden de strot door bijten, stuk voor stuk!" haar nagels waren uitgeklapt en ze raasde van woede en misschien ook wel iets van angst. Hoe moesten ze zich ooit veilig voelen in een territorium waar de Bloodclan zijn vrije gang kon gaan? Aan het einde van een reeks namen kwam ook die van haar, gesproken door Acorndust. Met een ruk draaide ze zich naar de kat die de deputy voor moest stellen. Wat, ouwe? "Laten we gaan onderzoeken wat er gebeurd is bij de grens." Wolfpaw snoof, niet al te blij met het gekozen gezelschap, maar wel blij dat ze tenminste iets kon doen. Als ze in dit kamp werd vast gehouden zou ze de muren op klimmen, dat had Acorndust goed in gezien. Met een enkel knikje maakte ze duidelijk dat ze er klaar voor was, verdere blikken gunde ze de kater niet echt waardig.

Ze had niet meer kunnen slapen. In plaats daarvan had ze wat met het mos van haar nest gespeeld en wat voor zich uit gestaard. Ze was moe, dat wel, maar de onrust leek haar lichaam maar niet te kunnen verlaten. Nee, die werd alleen maar erger toen het geschreeuw van een kat het kamp vulde. Serpentpaw hees zichzelf overeind en volgde Wolfpaw de Apprentices Den uit om vervolgens te zien hoe Finchpaw riep dat Sunvoice dood was en door zijn poten heen zakte. Serpentpaw vouwde haar oren verafschuwd naar achteren. Dat meende je niet, na alles wat er nog een paar uren geleden gespeeld had. Dit ging niet mee werken om Tallstar in een goed licht te zetten. "Nee," ademde ze dan ook verschrikt uit. Ze keek naar het toeschouw en bleef als aan de grond genageld staan waar ze stond, tot Acorndust tegen haar begon te spreken. Ze moest mee om op onderzoek uit te gaan, samen met Wolfpaw, Waspsting en Mothfire. Serpentpaw knikte naar de deputy en volgde de kater, naast Wolfpaw lopend, stijfjes het kamp uit.

_{Voor een moment had Mothfire geen idee wat er om hem heen gebeurde. Het liefst van al wilde hij gelijk het kamp uit lopen op zoek naar Sunvoice, maar hij kreeg zijn poten niet in beweging. Was ze echt dood? Had één of andere vuile Bloodclanner. De gedachten alleen al liet hem zijn tanden ontbloten net zoals zijn nagels.
Geen grap en Finchpaw beweerde dat het zijn schuld was. Het was enkel natuurlijk dat hij voor het moment kwaad was op de jonge kat die voor hem stond, maar buiten hem een vuile blik toewerpen deed Mothfire niks. Het had geen nut hem aan te vallen, met woorden of anders.
Zijn poten waren aan het trillen onder zijn gewicht door alle verschillende emoties die door zijn lichaam heen raasde. Hij kon ze onmogelijk allemaal benoemen, maar woede was er één van. Als Sunvoice echt dood was, hoe durfde ze haar lichaam ook nog eens mee te nemen… Hij kon het niet meer met Wolfpaw’s woorden eens zijn.
Wanneer zijn naam genoemd werd door Acorndust keek hij gelijk op. Hij zou gegaan zijn zelfs al hadden ze hem niet vernoemd. Ze konden niet verwachten dat hij hier rustig ging blijven wachten op verder nieuws.
De deputy draaide zich gelijk om en vertrok. Mothfire keek nog één keer naar Finchpaw en gaf hem een korte knik. Het enige dat hij deed om aan te tonen dat hij het in ieder geval apperecieerde dat hij het was komen vertellen. Anders had het hun veel langer geduurd vooraleer ze meer wisten. Vervolgens keerde hij zelf om en volgde Acorndust.}

De uitbarsting in het kamp had zijn tol bereikt bij Russetfur, waardoor de roodbruine kattin ver in dromenland was beland. Ze droomde over haar moeder, Innerstar, haar broer, Ravenheart en haar andere sibling, Goldennight. Haar twee lieve nestgenoten, nestgenoten waar ze dol op was geweest. Het was allemaal weer goed en vreedzaam. Russetfur's lag begraven in haar staart terwijl ze rustig doorsliep en door droomde. Ravenkit, Goldenkit en Russetkit met hun prachtige, zorgzame, maar strenge moeder en de warme, vertrouwde geur van de nursery. Het vreedzame gevoel verdween echter als sneeuw voor de zon toen een luid geschreeuw haar droom binnendrong. Haar blauwe ogen vlogen open en verschrikt keek de warrior om zich heen. Ze stond op, schudde haar vacht uit en haastte zich de Warrior Den uit, klaar om te vechten. Vechten was echter niet nodig, want er waren geen Bloodclan katten of groep gestoorde rogues. Nee, er lag een oudere apprentice op de grond, in paniek. Een apprentice die zojuist had verkondigd dat de Young Warrior, Sunvoice was gedood en meegenomen door de Elite katten. Russetfur bleef waar ze was en voelde een woede en vechtlust in zich opborrelen. Acorndust verzamelde al snel een patrouille, maar Russetfur zat er niet bij. Haar vacht prikkelde terwijl ze zag hoe de deputy met zijn bijeen verzamelde patrouille het kamp verliet. Finchpaw werd al getroost, door Heavesprak. Daarom zocht Russetfur naar Tallstar, Russetfur was namelijk zijn linkerpoot geworden.

De kater hoorde het geschreeuw en sloot meteen zijn ogen. Geen goede zaak. Een seconde geleden - zo leek het - werden hij en Acorn bijna afgezet. Dat gevaar was inmiddels afgewend op een manier waar iedereen zich in kon vinden, om nu al het volgende te hebben was wel iets waar de kater geen zin in had. Aan de andere kant zou hij er ook niet aan kunnen ontkomen want Tall had zichzelf een linkerhand toegezegd met rood haar en een gehoor waar dit niet aan ontgaan was. Met een zucht stapte hij zijn den uit en zocht de rode vacht. Het verhaal leek te zijn dat Sunvoice overleden was - vermoord - door Bloodclans toedoen. Tall rolde met zijn ogen maar vond ondertussen wie hij zocht. Acorn leek het al onder controle te hebben, maar hij had nog steeds overleg te plegen. Eenmaal naast de poes gekomen ging hij zitten en keek voor zich uit. "Oke, talk to me," Mauwde hij, meteen duidelijk makend dat hij dit bloedserieus nam door eerst haar mening te vragen. Bovendien zag ze eruit alsof ze al een mening klaar had om te delen.

Tag: @Russetfur

Het duurde iets langer dan Russetfur had verwacht voor ze Tallstar spotte, maar ze kon begrijpen dat de kater bekaf was na het voorval. Russetfur strekte haar poten en stapte op de leider af wie er ook uitzag alsof hij het allerliefst van de aardbodem verdween. Helaas, leider zijn betekend verantwoordelijkheden en deze nakomen. Anders had hij het aanbod van Innerstar moons, maar dan ook moons, geleden moeten afwijzen. Russetfur keek naar de bruine kater wie zich naast haar plaatste. Ietwat zelfingenomen zette Russetfur zich neer op de grond, ondanks de ernstige omstandigheden. Maar haar uitdrukking en uitstraling werd al snel weer bloedserieus en ernstig. "Als eerste; waarom zou Bloodclan een Shadowclan lijk mee nemen?" sprak ze. "Dit vind ik enorm verdacht en daarom kan ik niet geloven dat Sunvoice dood is," vervolgde ze. Nu wilde ze afwachten op hoe Tallstar hier op zou reageren. Ze hoopte natuurlijk dat hij meteen een plan zou maken om misschien het kamp van de Elite te bespioneren, of iets dergelijks.

Zijn deputy leek al te zijn verdwenen op patrouille, wat quick thinking was. Maar Tall was gebonden aan overleg en had ook besloten er voor de verandering eens naar te luisteren. Niet net zo'n drama als bij Slate destijds, waar de poes nog steeds niet helemaal overheen leek te zijn. Meteen vroeg hij zich af hoe deze poes daar überhaupt op zou reageren, zou hij het overleven? Ze was sowieso sterker dan hij, al was hij net iets groter - het scheelde oprecht niet veel.
De poes vatte zijn onderzoekende blik op als een extra poke om te starten met haar gedachten zo leek het. Ze stak van wal en vertelde kort en bondig wat Tall ook al vreemd had gevonden. Haar conclusie eruit vond hij interessant, omdat het in zijn hoofd op een complottheorie had geleken - waardoor hij hem natuurlijk heel interessant vond. Vandaar dat hij even bedachtzaam knikte en toen resoluut. "Oke," Mauwde hij, alsof het niets was, en keek glimlachend om naar de poes. "Ik zou zeggen, wacht even tot Acorn terug is, dan praten we met z'n drieën over wat hij gevonden heeft, en als er ook maar enige twijfel is over haar dood sturen we er een verkenningspatrouille heen," Zou ze daarmee kunnen leven? Hij wilde geen twee patrouilles door elkaar heen hebben eigenlijk. "Trouwens, hoe lang zit jij met een ruzie?" Verraderlijke tong, al was hij wel oprecht nieuwsgierig.

@Russetfur

Russetfur kreeg een frons op haar gelaat toen Tallstar nuchter reageerde op haar gedachten, alsof het allemaal niks was. Ergens kreeg ze meteen weer een impulsief gevoel om Tallstar aan te vliegen, maar dat stukje verstand die ze bezat hield haar tegen. Ze drukte haar kaken strak op elkaar toen Tallstar zei dat ze moesten wachten op de terugkeer van Acorndust. Dit klonk echter redelijker dan ze wilde toegeven, want het liefst verzamelde Russetfur direct een groepje katten om te gaan bespioneren. "Prima," was haar verbeter antwoord dan ook, waarna ze verbitterd glimlachte. "Het lijk me dan ook verstandig om nog een beetje uit te rusten voor we extreme acties gaan ondernemen," vervolgde ze met tegenzin, maar het was waar. Iedereen had nauwelijks geslapen door het voorval en nu gebeurde dit en met half wakkere hoofden zou het allemaal alleen maar mis gaan.

Ze leek niet helemaal onder de indruk van wat hij zei, wat dan weer jammer was omdat hij er best zijn best op had gedaan. Toch kreeg hij in plaats van teleurstelling een lichte glimlach op zijn gezicht aangezien de poes besloot dat het eigenlijk een best goed plan was. Daarna noemde ze zelfs slapen als een optie voor nu, waardoor Tall zich afvroeg hoe het kon dat ze op sommige punten het oneens waren. Tenminste, tot hij zich bedacht dat hij al weken niet goed sliep dus dat slapen niet echt zijn favoriete hobby was. Bijna zuchtte hij, maar wist het in te houden en hield in plaats daarvan zijn hoofd schuin en stootte de poes nog even aan. "Goed plan, maar beantwoord nou eerst mijn vraag," Mauwde hij, met een twinkeling in zijn ogen want Tall was niet goed in lang verdrietig zijn. Bovendien was hij niet zo snel meer diep verdrietig, hechten was een gevaarlijke bezigheid, zo had hij al gemerkt.

Tallstar was misschien de meest verwarrende kater in het woud, maar Russetfur merkte dat vermoeidheid haar nog steeds naar de aarde probeerde te drukken. Alsof de zwaartekracht in de atmosfeer was verdubbeld. Tallstar gaf haar een duwtje die haar zelfs bijna even uit balans bracht. Maar ze herpakte zichzelf en zuchtte. "Ik heb geen vrienden of personen die dichtbij staan om ruzie mee te maken," sprak Russetfur vervolgens en draaide met een oortje. Het was waar, Russetfur had geen vrienden en daarmee dus ook eigenlijk geen ruzies. De botsing met Acorndust en de discussie met Tallstar daarnet was misschien het dichtste wat bij een ruzie was gekomen voor haar en eigenlijk had ze dat na de oplossing alweer los gelaten. "Eigenlijk laat ik bijna niks, behalve de Warrior Code en de eer van Shadowclan, dichtbij me komen," sprak ze nuchter. Dat was inderdaad alles waarvoor ze leefde en ze had er vrede mee en wist niet beter. "Daarom kan ik ook niet met ruzies zitten, die zijn gewoonweg niet belangrijk genoeg om me eventueel druk om te maken," vervolgde. Russetfur staarde naar de ingang van het kamp, hopend dat Acorndust nu gewoon weer terug zou komen. Maar die waren net weg, dat zou nog wel even duren. Voor Russetfur naar de Warrior Den terug zou trekken, wachtte ze nog even op een eventuele reactie van Tallstar.

De ander besloot te reageren op zijn vraag maar leek er niet meteen diep van onder de indruk. Voor de tweede keer die dag rolde Tall met z'n ogen, maar deze keer om de 'saaiheid' van de poes. Zo'n spoilsport, het leven was ook leuk! Maar nee, Russet had niemand die dichtbij genoeg stond om ruzie mee te maken dus ze zat er eigenlijk ook nog mee. Bijna kon hij de blik van horror niet van zijn gezicht laten toen ze ook nog begon over de warrior code en de eer van shadowclan - wat een fun leven moest ze hebben - maar hij wist geïnteresseerd te knikken. De twinkeling verliet zijn ogen echter niet. Hij stelde zijn tweede vraag dan ook redelijk snel, niet helemaal doorhebbend dat de poes naar bed wilde en bovendien te nieuwsgierig. "Dus nu je mij schaduwt, en we hebben eens een flinke fight, zou je er niet lang mee zitten?" Hij hield zijn hoofd weer schuin, wachtte het antwoord niet meteen af voor hij ook zijn volgende vraag stelde. "En is dat normaal voor poezen of ben jij de uitzondering?" Dit was belangrijke info, zo vaak had hij niet een gesprek met een poes die niet iets van hem wilde.

Oh ja, Tallstar kon van haar vinden wat ze wilde. Maar Russetfur beschikte echter wel over de discipline om tot zo ver, een waardige Warrior te zijn. Ze leefde er voor en haalde haar kick hieruit. Status, reputatie, eer en dus trots. Maar ja, zo goed was Russetfur er nou ook weer niet, met haar zeer korte lontje en weinig geduld. Nobody is perfect, right? De volgde vraag van Tallstar liet haar nu met haar ogen rollen. "Wauw," klonk er als eerste. Zeker toen er al snel een tweede vraag volgde, waarop ze toch even geamuseerd lachte. "Nee, want waarschijnlijk zal jij er meer mee zitten," miauwde ze en knipoogde naar de Leider. Dit kon dubbel opgevat worden; of Russetfur doelde er hiermee op dat ze misschien sterker was en hij meer pijn zou hebben, of op zijn gevoelige ziel. "En de meeste poezen houden een wrok voor moons, of zelfs altijd; want vergeten doen de meesten nooit," vervolgde ze. Oh, poezen konden een wrok koesteren alsof het hun kitten was. Ze besloot nu nog maar even geen aanstalten te maken om te gaan slapen. Discipline.

Toen ze met haar ogen rolde kon de kater het niet laten even te vrolijk te grijnzen. Hij wist wel dat ze iets gemeen hadden! Vanuit hier konden ze verder bouwen. Nog even en ze zou zijn volledige leiderschapsstijl begrijpen. Het begon allemaal hier. Ze lachte zelfs om zijn tweede vraag. Tall schudde ongelovig met zijn hoofd, ze waren echt aan het bonden hier. Toen ze antwoordde op zijn eerste vraag dacht hij dan ook even na, en knikte toen. Ja, daar had ze waarschijnlijk gelijk in. Of het nu fysiek of geestelijk was, hij had er doorgaans grotere problemen mee. Al was het maar omdat hij zich zorgen maakte over of zij ermee zou zitten. Hij was een pussy wat dat betrof oke.

Bij het antwoord op de tweede vraag werden zijn ogen groot en viel zijn mond verbaasd open. Oeps. "Dat meen je niet," Mauwde hij verbouwereerd en schudde even zijn hoofd of hij het goed begrepen had. "Hoe past dat überhaupt?" Er was toch maar beperkte ruimte in een hoofd, oprecht, hij moest meer respect hebben voor grumpy poezen, die hadden herinneringen van eeuwen in hun hoofd zitten als hij Russet moest geloven. Tall was er oprecht even stil van.

Russetfur kreeg geen reactie meer op wat ze zojuist gezegd had. Mooi. Onderwerp één was afgesloten, wat inhield dat ze een stap dichter bij haar laatste beetje nacht/ochtendrust was.Ze kon namelijk niet wachten om opzoek te gaan naar Sunvoice en daarbij misschien haar nagels in wat Bloodclanners te zetten. Misschien hield Russetfur juist wel vele wrokken en was ze chronisch boos waardoor ze vergeten was dat ze boos was. Het maakte ook niet uit. Ze wilde gewoon de clan van haar moeder herstellen en clangenoten redden wanneer nodig, het liefst met zoveel passie als maar kon.

Het volgende onderwerp zorgde er echter wel voor dat ze zich afvroeg waarom hij dit wilde weten. Oh, wat was Tallstar ook een echte kater. Kater, kater. Nou ja, op dit gebied, verder was hij een pussy. Hij leek volkomen van het padje door haar woorden. Russetfur kneep even haar ogen gepijnigd dicht en drukte haar poot tegen haar kop aan. "Is er een poes waar je ruzie mee hebt?" Besloot ze vervolgens te vragen, omdat ze nu toch wel nieuwsgierig was.

Onderwerp: Re: [Clan-Event] Nightmare Before Christmas