A thousand miles (open)

Onderwerp: A thousand miles (open) zo 23 dec 2018 - 21:15

Scatter as a prayer escaping my lips...
as orchids blooming in clouds

Het leek allemaal nog zo kort geleden. En toch was er al zo'n lange tijd verstreken. Ze hadden zoveel activiteit hier gehad en nu was de rust weder gekeerd. Als ze niet beter wist zou ze bijna zeggen dat het saai was geworden hier zo rond de bergtoppen. De gedachte aan een saaie dag liet een lach over haar lippen rollen terwijl ze haar hoofd schudde. Nee dat was niet waar, hier kon nooit een dag saai zijn. Ze hadden eeuwig gevaar in de buurt en je moest altijd alert zijn voor het geval je ineens je leven kwijt kon zijn. Het zou niet de eerste keer zijn dat iemand van een klif in een afgrond liep, puur omdat zijn hoofd in de lucht zat en niet bij zijn potenwerk. De gedachte vervaagde heel even de glimlach van haar lippen. Dat was werkelijk waar niets om grappig te vinden. en toch verpeste het haar gehele mood niet. Met een kop die ze even door elkaar schudde liep de kattin terug richting de cave. Waar jonge to-be's langs haar schoten, klaar voor hun training. en opnieuw vulde een weemoedige glimlach haar lippen terwijl ze toekeek hoe de jonge cave guards hun mentoren volgde. Haar kits waren allemaal volgroeid. In zekere zin was haar taak van moeder volbracht en had ze haar rust verdient als oudere prey-hunter. Maar de taak van een moeder was nog niet klaar. Al deze katten waren haar kinderen in een zekere zin. En van iedere tribe member hielt ze even veel. Dit was haar familie. Haar thuis. Wat was er meer te vinden in dit leven. Als ze simpelweg niets anders wist.

De tijd vloog voorbij als zwaluwen. Ook al zette Vixen door, elke dag leek ene soort lading op zich te hebben. Toch was de jonge kattin elke dag optimistisch en energiek en vervulde ze haar taken als To-Be. Het zou niet lang meer duren voor Vixen zich bij de Prey Hunters mocht voegen. Ze had haar trainingen bijna voltooid. Binnenin The Cave of Rushing Water zag de jonge kattin haar mentor, Orchid zitten. Ze mocht haar mentor graag en had een veilig en warm gevoel bij haar. Misschien kon ze haar eens om advies vragen wat betreft haar nog altijd aanwezige gevoelens voor Wolfpaw. Zou Wolfpaw intussen al Warrior zijn? Zou Wolfpaw haar überhaupt nog herinneren? Vixen wist het niet en kon er ook geen antwoord op krijgen. Ze was ook zoveel dagen van haar verwijderd. "Hey, Orchid," miauwde de To-Be rustig tegen haar mentor en glimlachte.

Scatter as a prayer escaping my lips...
as orchids blooming in clouds

De bekende stem van haar apprentice liet de oudere prey-hunter opkijken. En met een warme glimlach knikte ze de jonge kattin toe. "vixen. Aan het genieten van je vrije dagje? Vroeg ze haar. Ze had de kattin wat rust gegeven. Sinds de clans wegwaren leek ze er totaal niet meer bij te zijn. Hoewel ze nog altijd hard trainde voelde Orchid het aan. Er miste iets in Vixen. Er was een deel van haar vertrokken met de clans. Orchid herkende het gevoel. Het bracht haar terug naar de dag waarop ze er achter kwam dat haar dochter Love verdwenen was. Haar kleine meisje die haar rug naar de wereld had gekeerd waar ze uit geboren was. Waar de cave guard nu was wist alleen de tribe of endless hunting. Maar diep in haar hart wist Orchid dat de kattin nog leefde. En hoopte met haar hele ziel dat ze nu gelukkiger was. Het verdriet dat ze destijds gevoeld had was anders geweest dan de dood van haar partner. Hoe hartverscheurend dan ook, die had ze kunnen begraven. Die had ze vrede kunnen geven. En nu, nu zag Vixen er uit alsof zij diezelfde pijn voelde. De tribe waren al Orchids kinderen. En een kind zo zien. Al helemaal een kind zo jong als Vixen brak haar hart. Maar ze kon er niet over spreken. Niet tot Vixen het zelf op zou brengen want het was anders niet haar business. Toch hoopte ze dat de to-be in haar zou vertrouwen en haar hart zou luchten. het enige dat zo'n pijn beter maakte was er over spreken.. Dat had zij uit ervaring kunnen leren.

Misschien was het ook een stom idee om over Wolfpaw te beginnen tegen Orchid. Vixen was een Tribe kat en daarmee wist ze al wat ze zou horen. Dingen die ze niet wilde horen en toch wilde ze het ook even van haar hart hebben. Met die gemengde gedachten ging ze zitten en keek ze naar haar mentor wie haar terug begroette. Vixen glimlachte, sloeg haar staart langs haar heen en knikte. "Op zich, alleen vrijwel iedereen is aan het trainen en anderen zijn al Prey-Hunters of Cave-Guards en voeren hun taken uit," vertelde Vixen. "De Elders hebben me net weg gestuurd omdat ze vinden dat ik genoeg heb gedaan daar," vervolgde ze. Ze lachte even, Vixen was niet een poes die wist hoe ze stil moest zetten en op zo'n vrije dag ging ze het liefst terug naar de Clan Cavern om te zien of ze Wolfpaw tegen kon komen, iets wat niet meer zou gebeuren, want de Clan Cavern was leeg. Hoe optimistisch Vixen ook was aangelegd, helaas kon ook dat wel eens teniet gaan. Welkom in de echte wereld. "En jij dan, Orchid?" Vroeg ze beleefd en oprecht geïnteresseerd.

Onderwerp: Re: A thousand miles (open)