dinner time [&&Loverush]

Onderwerp: dinner time [&&Loverush] wo 30 jan 2019 - 18:15

_{Met een peinzende en licht schuldige blik staarde Sacredfire naar de lage fresh-kill pile. De zon was al bijna achter de horizon weggezakt en de grijze poes had de hele dag nog geen poot buiten het kamp gezet. Ook al waren de heftigste symptomen van haar Greencough al verdwenen, haar lichaam was ernstig verzwakt en ze had veel gewicht verloren. Hoe schuldig ze zich ook mocht voelen over dat ze nu nutteloos was voor RiverClan en wél fatsoenlijk prooi moest eten, ze kon er niet veel aan doen totdat haar lichaam aansterkte. En al zou ze nu het kamp uitgaan om een muis te vangen, zou ze waarschijnlijk alsnog te langzaam zijn om iets te pakken te krijgen.

De RiverClanner hees zichzelf omhoog en sjokte over de binnenplaats van het kamp. Haar kristalblauwe ogen vielen op een merel die van de pile af was gerold. Het dier had een redelijke grootte, gezien het leaf-bare was. Sacredfire hief haar smalle kop op en keek het kamp rond. Deze vogel was te groot voor haarzelf, ze zou hem moeten delen met iemand anders. Haar ogen vielen op Loverush, die een eindje bij haar vandaan zat. Ze pakte de merel op bij zijn vleugel en trippelde richting de kater. Hey, Loverush! Als ik beloof je niet aan te steken, wil je dan deze merel met me delen?" Ze grinnikte terwijl ze het stuk prooi liet vallen, en krulde haar staart rustig om haar poten heen.}

Met een vrolijk grijnsje om zijn lippen marcheerde de tomcat het RiverClan camp binnen. Hij was goed gehumeurd. De zon scheen, voor het eerst in een tijdje, door de wolken heen. Het was niet opmerkelijk warm, maar de zon zelf trok zijn energie een stuk omhoog. Leaf-bare was altijd lastig voor zijn Clan, gezien hun grootste bron van voedsel permanent leek dicht te vriezen. Uiteraard werden er af en toe gaten in het ijs gemaakt, maar no way dat hij zijn lichaam in het ijskoude water zou laten zakken. Het was zo al koud genoeg, dank u wel.

Dus dan maar jagen op landdieren. En hoewel die moeilijker te pakken te krijgen waren, was hij d’r toch mooi in geslaagd een dikke waterrat te verrassen. Die liet hij nu trots op de kleine prooistapel vallen. Hij keek even om zich heen, of iemand het gezien had, en stak trots zijn kin omhoog toen hij enkele katten zag gluren. Hij ging iets verderop zitten, om zijn vacht een wasbeurt te geven. Hij moest er piekfijn uit zien op zo’n mooie dag als vandaag, of niet dan?

Niet veel later hoorde hij iemand zijn naam roepen. Met zijn tong nog half uit zijn bek keek hij op, en glimlachte toen hij zag wie er op hem af kwam gelopen. ”Zelfs al bestond het risico, ik zou het er voor over hebben”, Spinde hij met een cheeky grijnsje. ”Het is fijn je weer rond te zien lopen”, Vervolgde hij met een knipoogje. Oh ja, genieten van haar aanwezigheid deed hij zeker.

I only love it when you touch me, not feel me

_{Met een speelse rol van haar ogen zwiepte Sacredfire haar pluizige staart langs zijn snorharen. "Har har. Dat zeg je totdat je het gevoel hebt dat ieder Monster in de omgeving over je borstkas heen rent." Ze duwde de zwarte vogel richting Loverush en glimlachte schaapachtig naar hem. "Hier, neem jij maar de eerste hap. Misschien zeg ik dat uit gulheid, misschien zeg ik dat omdat ik geen zin heb in veren plukken." De grijze poes grinnikte en knipoogde terug naar hem.

Sacredfire keek met een half oog terug naar de prooistapel, die ondanks een paar goede aanvullingen aardig leeg was. Ze moesten hiermee een hele Clan zien te voeden, inclusief Queens die voor twee telden. Ze zuchtte licht. "Denk je dat ik morgen al mee kan op een Patrol? Als in... dat ik er fysiek klaar voor ben? Volgens mij is de hele tijd in het kamp zitten nog vermoeiender dan naar buiten te gaan." Ze snoof en hief haar kop op. Sacred vroeg het niet zozeer omdat ze een echt antwoord wilde, eerder om haar hart te luchten. Ze zat al een maan in het kamp, voor een groot deel in kritieke toestand. Maar na zo'n lange tijd was ze er wel klaar mee. Ze wilde gewoon weg.}

Dat zo’n mooie dag nog beter zou worden, had de kater niet kunnen voorzien. Maar wat was hij blij met deze verrassing. Het was ook oprecht fijn om te zien dat Sacredfire niet bezweken was aan haar greencough. Hij had genoeg horrorverhalen gehoord over die nare ziekte, die heel wat slachtoffers kon maken als er niet snel ingegrepen werd. En dan nog was de overlevingskans klein. Hij maakte er nu wel grapjes over, maar hij was oprecht gelukkig om te zien dat het beter ging. Toen ze hem een tik tegen zijn neus aan gaf, zette hij kort zijn tanden in de fluff van haar vacht. Niet dat ze het zou voelen. ”Gelukkig heb je mij nog om die veren voor je te plukken”, Snorde hij geamuseerd, waarna hij zich over het karkas heen boog en aan het vervelende werkje begon.

Eenmaal die klaar was, nam hij een bescheiden hap en schoof toen wat op zodat ze ook kon eten. Zij had die voedingsstoffen vast harder nodig dan hij nu. ”Vast wel. Als er iemand hier sterk genoeg is om dat aan te kunnen, ben jij ’t wel”, Zei hij. Opnieuw was het een halve waarheid en een half compliment. Wat was hij toch een combo king. ”En anders maken we toch gewoon een wandelingetje, als je er even tussenuit wil?” Stelde hij toen met een knipoogje voor. Dat kon haar ook even afleiden van die nare gedachten en verveling.

I only love it when you touch me, not feel me

Onderwerp: Re: dinner time [&&Loverush]