Inspirational

Rustig wandelde de kater het kamp binnen met een muis tussen zijn kaken. Het was geen goede jacht geweest, maar ze konden niet allemaal super gaan he. Zuchtend legde de grote brombeer zijn vangst op de prooistapel, waarna hij een paar passen terugnam en even ging zitten. Even sloeg hij zijn dikke, pluizige staart om zijn poten heen. Kort tilde hij een van zijn voorpoten op, om deze al snel te likken en schoon te maken. De vrieskou kon soms echt pijnlijk knagen aan zijn pootkussentjes... En hij wilde niet klagend overkomen ofzo.. Maar het was heel, héél irritant. Sommige delen van hun terrein was ook bevroren en dat... Hielp echt niet. Het was verschrikkelijk gewoon. Oké, niet echt zó erg, maar gewoon niet aangenaam. Andere katten leken echter te genieten van het weer en zeker van de sneeuw die was gevallen. Ja, de sneeuw was wel iets unieks. Het was eens iets anders weet je wel en het kwam maar in een seizoen voor. Dus het feit dat kittens en apprentices opgewonden waren hierover. Ok, het was te begrijpen.

-Littlepaw
detopictitelisnietleukikhaattopictitels

Littlepaw vond de pas ontdekte 'sneeuw' heel spannend. Ze liep erin rond, maakte heuveltjes en plofte daar dan snuit eerst in. Haar dikke, waterdichte vacht hield haar warm, zelfs in dit koude vriesweer. Ze had medelijden met haar shadowclan siblings die dat geluk misschien niet zo hadden. En nog iets dat zij misten: schaatsen op bevroren water. Heel leuk, zo had ze ontdekt - al hielp haar onhandigheid niet echt. De kleine poes spotte haar vader in het camp en vrolijk liep ze op hem af. De rosse kater likte zijn pootje en leek niet in een heel goed humeur; maar Littlepaw kon heel makkelijk blij zijn voor twee. "De sneeuw is zoo leuk!!", piepte ze enthousiast van zodra ze binnen gehoorsafstand was.

Even hoorde hij zachte pootstapjes zijn kant opkomen en wel meteen spitste hij zijn pluizige oren om al snel op te kijken van zijn werk. Littlepaw was zijn kant op gekomen en leek heel erg blij te zijn... Op dagen zoals deze leek ze dan toch wel echt wel op haar moeder... Zou een karakter van een kat overgedragen kunnen worden van ouders op hun jong? MIsschien, misschien ook niet. Hij wist allesinds dat sommige katten binnen de riverclan soms wel pittig nijdig konden zijn... Maar tja, men wist ook hoe pissig hij kon zijn en zeker als het op zijn jongen aankwam. "De sneeuw is zoo leuk!!", klonk er opgewonden van het jonge dier af. HIj glimlachte even warm naar haar en sprong recht. "Ja? Nou dan denk ik wel dat je geschikt ben voor onze speciale vechttechniek," zei hij even speels grijns op zijn smoelwerk. "We noemen het een 'sneeuwbalgevecht' als we die techniek toepassen," zei hij even terwijl zijn pluizige staart heen en weer wipte en haar antwoord afwachtte.

Littlepaw spitste haar oortjes enthousiast toen Outrage begon over een speciale vechttechniek. Oh, dat klonk veelbelovend! Ze trappelde even vrolijk ter plekke. "Ohhh, hoe werkt dat dan? Toon het me!", vroeg ze vrolijk. Sneeuwbalgevecht klonk heel leuk en als het was wat ze zich inbeeldde dat het was zou ze nog heel veel katten konden lastigvallen met die vechttechniek'.. Maar eerst zou ze het leren van haar lieve papa. Littlepaw leerde graag nieuwe dingen, vooral als het over water ging. En sneeuw was bevroren water, net zoals ijs, of dat had iemand haar toch wijsgemaakt. Dus wat was er dan beter dan leren over sneeuw, en nog beter zelfs, leren over vechten met sneeuw?!

En natuurlijk, als de echte dad dat hij was, was hij dan ook zeer blij om te zien hoe zijn dochter zo opgetogen kon raken over zoiets kleins. Hij glimlachte zachtjes. Als hij geluk zag in de ogen van zijn dochter, dan was zijn dag compleet. Voor Outrage was zijn kleine meid zijn hele wereld en zou hij alles doen om haar veilig en gelukkig te houden. Hij zou zijn leven geven voor haar. "Ohhh, hoe werkt dat dan? Toon het me!" Klonk er dan ook en even schudde de kater zijn schouders los. "Nou kijk," zei hij even met een knikje waarna hij overeind kwam en wat sneeuw samen drukte om vervolgens deze op te rollen in een grotere bal. "Eerst maak je een bal van sneeuw, zoals dit," zei hij even waarna hij de bal naast zich legde en nog wat sneeuw aandrukte en begon te rollen. "Eerst druk je er wat aan en dan begin je ze groter te maken door te rollen, snap je?" klonk er even van de gestreepte kater af waarna hij zijn kop draaide naar haar en even glimlachte. Hij legde zijn tweede bal naast zich en keek vervolgens naar haar. "Probeer maar eens," zei hij even aanmoedigend terwijl hij wat voorover leunde. Hij stond klaar om in te grijpen waar nodig.

Even trok de kater lichtjes met zijn oren bij het zien van de expressie op het gezicht van zijn dochtertje. Haar geluk bracht hem zoveel plezier. Hij had nooit gedacht dat iets zoals kinderen hem zo blij zou maken. Het was echter wel heel jammer dat hij de kinderen niet samen had kunnen opbrengen met Winddancer. Natuurlijk hadden hij en Wind niet echt iets, het was een nachtje geweest toen ze beide verloren waren gelopen. Zo'n dingen konden natuurlijk gebeuren... maar dan nog... HIj was er zeker van dat als hij het zou aangeboden hebben ze er wel mee ingestemd zou hebben. De kinderen hadden een mama en papa nodig. En de shadowclanner was een hele goede kat geweest, ze zou zeker niet ondergedaan hebben. "Mijne word veel groter dan de jouwe!", KLonk er van de calico af waarna ze begon te rollen en kalm keek hij naar wat ze aan het doen was... Om na enkele tellen even recht te springen. "Niet zo groot!" zei hij lachend. "Zelfs ik kan niet zo een grote bal optillen..." klonk er even zachtjes van hem af waarna hij grinnikend. Ze was echt heel schattig op momenten zoals deze, momenten die hij nooit zou vergeten. "Heb je geen pijn aan je pootjes?" vroeg hij even kalm op een bezorgde toon. HIj wist hoe pijnlijk de koude kon zijn aan de pootkussentjes.. Dus dat hield ie maar in de gaten, je wist immers nooit eh.