Rumble

De scherpe stank in de lucht verraadde dat het Thunderpath dichtbij was. Thornface was in zijn eentje op jacht gegaan en had net weer een geur van een muis opgevangen, waardoor hij eigenlijk vrij toevallig bij deze grens van het territorium terecht was gekomen. Hij bleef de geur nog even volgen, maar bij elke stap die hij zette werd hij er zekerder van dat dit een prooi was die hij zou moeten laten gaan. Er was geen haar in zijn vacht die eraan dacht om roekeloos een muis te volgen die zich zo dicht bij het Thunderpath bevond. De bruine kater bleef dan ook staan zodra de bomen en struiken plaats hadden gemaakt voor het strookje gras dat het bos scheidde van het grijze pad. Aangezien hij op deze plek toch niets zou kunnen vangen wilde Thornface zich omdraaien, maar hij zag net nog een donkere gedaante aan de overkant van het pad. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes toen er een monster op een vijftal vossenlengtes voorbij zoefde, maar de gedaante aan de overkant was er nog en het was overduidelijk een kat. Vanaf deze afstand leek de kat een bruine tabby te zijn. Hij kon het niet met zekerheid zeggen, want de geur van de kat werd volledig gemaskeerd door de stank van monsters, maar was dat nou Tallstar? Thornface besloot om niet naar de ander te roepen – want wat zou het beschamend zijn als het een andere kat zou blijken te zijn – en nog even toe te kijken. De geur en het storende beeld van voorbijkomende monsters maakte het identificeren er niet makkelijker op.

@Tallstar

De kat aan de overkant bleef ook staan, zonder verder iets te zeggen. Of deze kat ook probeerde om hem te identificeren wist Thornface niet. Er leek ook niet bepaald een einde te komen aan het wederzijdse staren, waardoor het voor de ThunderClandeputy op een gegeven moment wel genoeg was geweest - zijn ogen begonnen te prikken door het intense staren - en hij besloot om de andere kat aan te spreken. Hopelijk had hij goed gegokt en had hij de juiste ShadowClanner in gedachten. "Tallstar?" riep hij vragend, waarbij zijn stem hopelijk over het geluid van de denderende monsters kon komen. Tenzij deze kat níet Tallstar bleek te zijn, dan was het niet erg als de ander zijn vergissing niet zou hebben gehoord.

De ander antwoordde met een "ja", waarmee bevestigd werd dat het hier inderdaad om Tallstar ging. Hoewel Thornface opgelucht was dat hij het bij het goede eind had gehad, wist hij niet zeker wat hij hier nu verder mee moest. Het was niet helemaal zijn bedoeling geweest om een gesprek te starten, maar nu weggaan zou wel erg onbeleefd zijn, zeker tegenover een Leader. "Ook op pad?" vroeg hij toen maar. Erg creatief was hij niet met gespreksonderwerpen, maar dit was in elk geval beter dan elkaar in stilte aan blijven staren met het Thunderpath in het midden.

"Klopt," antwoordde Thornface terug, waarna hij even stil viel. Dit, dit was nu het beste gesprek dat hij ooit had gehad. Ahum. "Al succes gehad met jagen?" vroeg hij uiteindelijk, waarbij hij toen pas besefte dat het goed kon zijn dat de ShadowClanleider er niks voor zou voelen om zulke informatie te delen. Hij kon alleen maar hopen dat de ander het op de vriendelijke manier opvatte, zoals Thornface had bedoeld.

Smalltalk was niet zijn sterkste punt, zeker niet met een kat van een andere Clan die aan de overkant van het Thunderpath stond. Het was al helemaal naar de knoppen toen Tallstar antwoordde dat hij niet eens op jacht was. Eh, oeps. "Oh," begon hij, zoekende naar woorden. "Nou ja, nog een fijne dag, dan," riep hij terug in een onhandige poging om het gesprek af te kappen. Hij bedoelde het niet onbeleefd, maar Thornface voelde dat als dit bleef doorgaan ze het nog eens over het weer zouden gaan hebben. Nu zou het tenminste nog eindigen op een soort-van-maar-niet-echt inhoudelijk gesprek. Thornface draaide zich dan ook alweer weg van het Thunderpath om weer verder te gaan met jagen en deze ongemakkelijke situatie te vergeten.

-Topic uit (tenzij Tall dit prachtige gesprek verder zet)

Hij had zich al omgedraaid en wilde net een stap zetten toen hij Tallstar terug hoorde roepen. Blijkbaar was hij nog niet klaar met het gesprek, en aan de toon in zijn stem te horen had hij oprecht niet geweten met wie hij daarnet had staan praten. Thornface was dus niet de enige geweest die op het eerste gezicht niet wist wie zijn gesprekspartner was. Hij draaide zich dan ook weer om naar het Thunderpath en keek de ShadowClanleider aan – voor zover dat kon vanaf deze afstand. "Ik ben Thornface," antwoordde hij terug, zonder verwijt of verwarring in zijn stem. "De Deputy van ThunderClan," voegde hij daar na een korte aarzeling aan toe. Gewoon, voor de zekerheid.

Na een korte aarzeling door zijn verwarring miauwde Thornface terug. “Insgelijks.” Ondertussen bleef de ShadowClanleider zitten zonder verder iets te zeggen. Er hing een stilte die enkel onderbroken werd door een monster dat voorbij reed, maar verder was het vrij ongemakkelijk. Even overwoog Thornface om terug het bos in te rennen zodra het volgende monster voorbij zou rijden, maar toen hij even naar links en naar rechts keek leken er nu geen aan te komen. Tot zover zijn plan dat waarschijnlijk toch niet had gewerkt. “Er zijn vast wel mooiere uitzichten dan het Thunderpath, nietwaar?” zei hij uiteindelijk om de stilte te doorbreken.

Wat hij van de volgende woorden van de ShadowClanleider moest denken, wist hij niet. Thornface keek even om om te zien of er zich iets achter hem bevond waar Tallstar op doelde, maar er was niks anders te zien dan struiken en bomen. Hij draaide zich dan ook weer terug naar het Thunderpath en keek de andere kat bedenkelijk aan. Dit gesprek werd met de seconde vreemder, en Thornface zat er niet bepaald op te wachten om te horen hoe het alleen nog maar vreemder zou worden. Even kwam de gedachte in hem op dat de ShadowClanleider erop doelde dat hij zou oversteken naar het ThunderClanterritorium. “Als het maar bij kijken blijft, nietwaar,” antwoordde hij wat lacherig als een kat met kiespijn.