{Redpetal} The flower maiden

Redpetal hield er wel van om af en toe een wandeling te doen. Sommige dagen, zoals vandaag bijvoorbeeld, ging ze dan redelijk ver het territorium in - tot wel helemaal aan de grenzen. Ze bleef een beleefde afstand van de geurlijn, natuurlijk. Ze had geen zin om een Shadowclanner boos te maken; ze was immers compleet weerloos en haar vorige ervaringen waren niet bepaald positief geweest. Haar gouden blik viel op een apprentice aan de andere kant van de grens, die even bleef staan en toen plots wegdook. Huh? Was ze bang van haar? Redpetal wierp even een blik achterom, als om er zeker van te zijn dat het een reactie op haar was, waarna ze licht fronsend een paar stappen dichterbij zetten. Waarom zou iemand nu ooit bang zijn van haar, de kleine, fragiele queen?

De apprentice stak haar kopje uit het struikgewas en mauwde nerveus een begroeting. Het was raar hoe volwassen Redpetal zich voelde bij het aanzicht van de angstige kattin. Was ze zelf ook ooit zo geweest? En betekende het feit dat ze de reactie raar vond dat ze echt zo veel gegroeid was? Het was moeilijk om haar in te beelden. Ze zag zichzelf nog steeds als die frêle, angstige apprentice; al had ze ondertussen al zo veel meegemaakt, was ze gehard in haar trauma's. "Hallo.", mauwde de queen, zachtjes, niet helemaal zeker van haar stuk; maar haar stem hakkelde al niet meer, zoals vroeger, ze stond hier met rechte rug en haar vacht plat. Haar gouden ogen keken bijna bemoedigend naar de shadowclanpoes die ze niet herkende. Ze kende het gevoel van die verlammende angstigheid en ze wenste niemand anders dat toe.

"Uhm, Redpetal.", antwoordde ze met haar zachte stem, gevolgd door een klein beleefd glimlachje. Ze ging ervanuit dat de apprentice zichzelf wel zou voorstellen, dat ze daar niet naar hoefde te vragen. In ieder geval klonk de Shadowclanner zeer beleefd, dus dat was goed. Redpetal was van mening dat geweld of bedreigingen niet noodzakelijk was zolang er langs beide kanten geen sprake van was. En zelfs dan was ze eerder het vlucht-type. Het donderpad maakte dat in deze situatie natuurlijk makkelijk. Voor Shadowclanners het pad overgestoken hadden, was zij al lang tussen de bomen verdwenen.

Redpetal knikte, lichtjes ongemakkelijk, terwijl ze haar blik over de omgeving zou glijden. Ja, een hele mooie naam, al was het voor haar altijd anders sinds ze al zo lang met deze naam rondliep. De apprentice stelde zich voor als Pepperpaw, waarop de rosse kattin haar weer aankeek. Het poesje was nog zo vrolijk en enthousiast - twee dingen die ze zelf nooit echt geweest was. Als ze nu terugkeek vervloekte ze soms haar jongere zelf, die haar zorgeloze jaren verpestte met zich zorgen te maken om nutteloze dingen.. Maar het was enkel de ervaring die haar geleerd had dat het geen nut had om zich zorgen te maken om dié dingen. In ieder geval zou ze nooit zo spontaan of enthousiast kunnen zijn als de jonge Shadowclanner, en daarom benijdde ze haar wel. "Aangenaam..", mompelde ze terug. Smalltalk was niet echt een talent van haar, dat was duidelijk.

Redpetal schrok bij de woorden van de jonge Shadowclanner. Ze draaide haar oortjes naar achteren en voelde haar wangen opwarmen. Ze wist niet goed waarom ze bloosde; waarschijnlijk omdat ze het niet gewend was "mooi" genoemd te worden, oftewel omdat het haar te veel deed denken aan de laatste keer dat iemand haar mooi genoemd had.. Toen was ze niet zo veel later bevallen van kittens. Natuurlijk was dat niet wat de jonge kattin bedoeld had; haar woorden spraken van een onschuld die Nazca nooit had kunnen bezitten, niet eens toen hij nog kitten was. Dat kon ook gewoon haar bitterheid aan het woord zijn, natuurlijk. De slanke kattin richtte haar blik weg van de indringende blauwe ogen van de Shadowclankattin in een poging zichzelf een houding te geven. "Uhm... Dankje?", mompelde ze zachtjes, niet goed wetend wat te antwoorden en zelfs nog ongemakkelijker dan daarnet.