Sometimes it seems like it's meant to be broken

Tinderlight hief haar hoofd toen een vlucht vogels baan maakten boven haar hoofd. Alles was gewoon weer hetzelfde, iedereen zakte weer terug in de sleur van de territoria. Ook zij. Zou iemand over een paar generaties nog geloven dat ze dit hebben meegemaakt? Of zou het dan worden afgedaan als een sterk verhaal van een fantaserende elder? Ze schudde haar kopje lichtjes, waarna ze zichzelf door de heide heendrukte. Ze moest er niet teveel over gaan nadenken. Als Tinderlight teveel ging nadenken dan ging ze zich rot voelen, en als ze zich rot ging voelen dan bleef ze er in hangen. Vandaar ook dat ze zichzelf graag bezig hield. De kattin hief haar kopje de lucht in en snoof diep, haar mond iets open houdend om de lucht beter te proeven.

Maar in plaats van de hazen, rook ze een andere redelijk bekende geur. Haar oren gingen plat in haar nek en ze hield zichzelf laag. Zelfs na al die maanden vermeed ze hem een beetje, zich ongemakkelijk voelend in zijn aanwezigheid. Tinder was nooit heel goe geweest in het omgaan met conflict of wat erop leek.

{Eerste post voor Brokentune}

Het was nu al een tijdje dat ze terug waren. Het deed raar om terug te zijn, ergens. Iets in hem had hem overtuigd dat ze niet meer terug zouden komen en hij zijn verleden dus achter zich zou kunnen leggen, maar het kon niet zijn. Een zware zucht gleed van zijn lippen af. Hij had het liever niet zo gewild, maar hij was een coward en zou nooit durven de clan te verlaten. Hij was iemand die volgde, geen eenling en al zeker geen leider. Hij wist dat hij het niet lang zou trekken alleen... Hij zou gek worden. Hij had sociaal contact nodig en daarbij... Had hij vrienden in de clan die hij niet wilde achterlaten natuurlijk. Het was opmerkelijk geweest om de evolutie van de clan te zien door de moons heen, zeker met Everstar... Of Evergreen. Brokentune had nooit een probleem gehad met Whitelion als deputy, ookal had hij genoeg dingen gehoord... Maar de witte kater had hem gered van een monster, dus waarom zou hij hem haten? Het was waar dat hij Lionroar altijd als zijn idool had aanzien, maar toch. Hij had het nooit voor zijn ogen kunnen halen dat de witte kat een vijand was.
Even schrok de tabby uit zijn gedachten toen hij wat beweging verderop zag. Wel meteen trok hij even met zijn snorharen toen hij haar geur in zijn neus binnen kreeg. Het prikkelde zijn zintuigen even, maar ook zeker zijn gevoelens. Weer liet hij een zware zucht vallen. Goed, ze waren clanmates en niks meer. Het verleden was in het verleden en besides... Ze was toch maar een kat. Niks meer, niks minder. Kalm benaderde de gestreepte kater haar even, een vriendelijke glimlach verscheen op zijn getekende gezicht. "Hallo Tinderlight, hopelijk stoor ik niet?" begroette hij de kattin op een vriendelijke toon... En toch voelde het o zo ongemakkelijk om zo normaal te doen, ondanks dat er geen enkele reden was om zich anders te gedragen.