Die for something beautiful

Hij droeg een litteken boven zijn oog van het gevecht, maar verder was hij ongedeerd. Zijde aan zijde had hij gevochten tegen Bloodclan samen met Chillybreath. De twee katten waren aardig close geworden in de bergen en vooral na het gevecht. Smokegaze was er nu vrij zeker van dat er meer was dan alleen vriendschap en elkaar mogen, maar toch was het nog steeds niet uitgesproken. Beide katten waren te koppig om toe te geven aan gevoel. Smokegaze wilde niet zijn zoals zijn vader was geweest met poezen en Chillybreath wilde voorkomen dat haar moeder misbruik van haar ging maken als ze een partner kreeg en dus kittens in de toekomst. Hij was er voor Chillybreath met haar lastige moeder, hij wilde haar beschermen tegen haar en er voor zorgen dat ze gelukkig was.
Nu liep hij door het territorium van Riverclan heen. Het was goed om weer terug te zijn, hij had het hier gemist en hij had de grenzen ook enorm gemist. Zijn massieve poten brachten hem naar Lily Pool, een mooi plekje in het Riverclan gebied. Hij snoof de newleaf geuren op en bewonderde de prachtige bloesems in het water. Hij sloot zijn ogen en genoot van het moment. Je kon zeggen dat hij nog wat moest ontstressen door het gevecht en het hele gebeuren van de afgelopen moons. Om maar niet te vergeten dat hij bezorgd was om zijn moeder, die weer een leven had verloren. Hoeveel had ze nog over? Smokegaze slaakte een zucht en ontspande zijn schouder spieren terwijl hij de geluiden van zijn omgeving in zich opnam.

- Eerste post; Chillybreath

Het gevecht had haar gelukkig niet zo geschaad, niet zoals het andere katten geschaad had. Ze was weg gekomen met wat verwondingen, maar geen van die verwondingen hadden littekens achter gelaten op haar lichaam. Dat kon ze niet zeggen over Smokegaze, die achter gelaten was met een litteken boven zijn oog. Maar dat was nog niet eens het gene waar ze zich het meeste zorgen had gemaakt bij de grote kater, nee, er was iets anders dat een veel grotere rol had gespeeld. En ze wist niet eens waarom ze zich zoveel zorgen maakte over dat kleine ding bij de kater. Het feit dat Smokegaze het moest aanzien hoe zijn moeder was overleden en terug kwam van StarClan, dat was het feit waar ze mee in haar maag zat. En dat was een heel ding, ze snapte zelf niet waarom ze daar zo dwars mee zat. So what dat zijn moeder overleed? Ze nam een diepe ademteug en schudde haar kopje langzaam. Ze was veranderd, zo erg veranderd van wat ze geweest was vroeger. En iets in haar vond dat beangstigend. Ze wist gewoon niet wat er anders was aan hem, waarom ze over de dingen begon te geven waar ze nooit om had gegeven. Het zou net zo moeten zijn als het feit dat haar moeder zou kunnen overlijden, dan hoefde ze ook niet te huilen? Nee, ze zou eerder dansen en het uitschreeuwen van geluk. Huilen zou het laatste op haar lijstje zijn.

Het terugkeren naar het oude territorium was apart, maar voelde net zo goed weer als thuis. Al had het woord ‘thuis’ een compleet nieuwe betekenis gekregen en wilde ze daar niet verder op in gaan dan nodig was. ‘Thuis’ was waar de Clan was, had ze zichzelf voorgenomen. Het oude territorium had ook een stukje nieuw territorium, waar ze tot nu toe niet al teveel goede herinneringen mee had gemaakt. De kleine kitten, genaamd Duskkit, was er in gevallen de vorige keer dat ze er was geweest. En dat had geen goede indruk gemaakt voor haar in het nieuwe deel van het territorium. Maar, wie weet bracht de tweede keer haar een betere indruk. Misschien zou er deze keer niks verkeerd gaan. Ze kon het alleen maar hopen.

Wat ze echter minder had verwacht, was om de kater tegen te komen die haar wereld op z’n kop had gezet en alles in haar gedachten door de war had gebracht in de tijd dat ze hem had leren kennen. En dat was niet eerlijk, dat ze zo snel van haar rails werd gebracht door de kater. Maar ze wist ook dat ze al te dichtbij was geweest om zichzelf om te draaien en weg te lopen zonder dat de kater merkte dat ze hier was geweest in de afgelopen tijd. En ze negeerde het feit hoe ze eigenlijk zich niet eens om zou kunnen draaien. Dus in plaats daar van besloot ze dat het beter was om de kant van de kater op te gaan. Misschien zou dat haar gedachten ook iets verzetten als ze voor haar zag dat het prima ging met de kater, dat ze zich niet zo’n zorgen hoefde te maken over de kater. Zachtjes kwam ze aanlopen en hoopte ze dat de kater niet te in gedachten verzonken was dat ze haar niet had opgemerkt. ”Hey daar,” sprak ze rustig met een zachte glimlach toen ze zowat naast de kater stond.

Smokegaze boog zijn kop en keek tussen de bloesems het water in naar zijn eigen reflectie. Een brede kop, met heldere, vurige ogen, zijn vaders ogen en een litteken boven zijn linker oog. De wond was niet niet compleet geheeld, er zaten nog kleine korstjes, maar die begonnen er langzaam vanaf te vallen. Helemaal verdwijnen zal het nooit. Nee, het mooie rode streepje zal altijd tussen zijn haren uit blijven staan. Misschien zou hij nu niet meer het evenbeeld van zijn vader zijn, met dat litteken boven zijn oog. Dan was zijn vader niet door en door slecht geweest, maar hij had wel een kat vermoord en verschillende poezen drachtig gemaakt. Toch leek het hem niet zoveel meer te boeien als vroeger. Hij leek veranderd te zijn.

Was het Chillybreath die hem veranderd had? Aangezien Smokegaze nu minder hard naar zichzelf was? Al bleef hij altijd wel een vrij harde kater, zeker als hij in zijn warrior/mentor rol zat. Dat kon zijn apprentice, Thistlepaw, goed na vertellen en dat was allemaal voor t goede doel, uiteindelijk. Toch was het vooral Chillybreath die hem veranderde, die hem warmer liet voelen, een soort high. Enkele dagen terug, toen hij zou gaan eten, zag hij haar en meteen was zijn honger weg, leek het alsof zijn maag gevuld was met allerlei veren die hem anders lieten voelen. Eigenlijk was het overal waar hij keek, hij het gevoel had dat zij er ook was, ze zat altijd vast in zijn gedachten. Smokegaze ademde eens diep in en blies vervolgens hard uit, een diepe zucht. Dit nieuw stuk territorium was rustgevend, maar toch leek Smokegaze zijn rust niet te vinden. Hij had het gevoel alsof hij iets moest doen, iets moest afmaken, een stap moest zetten, ergens verder mee moest gaan. Hij wist ook wel wat, maar durfde ergens die stap niet te zetten. En dan was er nog zijn moeder die hem dwars zat. Hij maakte zich zorgen om haar. Hoeveel levens had ze nog? Ging het wel goed met haar? Er waren vele zorgen en dan was er nog zijn eigen gevoel die hem in beslag nam.

En toen vulde haar zoete stem zijn oren. Meteen voelde hij zich weer licht, alsof de wind hem optilde en hij tussen de wolken zweefde. Ze stond naast hem en hij had haar niet aan horen komen. Toch schrok hij niet. Nee, hij voelde zich meer een soort blij, opgelucht, verlicht. Smokegaze draaide zijn kop naar haar toe en vrijwel meteen verdronk hij in haar prachtige ogen. Hij kreeg even geen woorden over zijn lippen heen. "Hey..." wist hij uiteindelijk toch uit te brengen. Hij scande haar ogen, haar houding, om zeker te weten of ze oké was, want dat betekende veel voor hem. Hij wilde eigenlijk tegen haar aan leunen, zich neer geven in haar omhelzing en alle zorgen vergeten, want op de één of andere manier leek dat mogelijk te zijn bij haar. "Wat doe je met me," wist hij uiteindelijk toch zachtjes uit te brengen, wetend dat dit één van die stappen was die hij moest zetten om verder te kunnen gaan.

Het duurde niet lang voordat de kater haar spotte na haar woorden. Gelukkig had ze de kater niet laten schrikken met haar spontane aanwezigheid, ze wilde de kater immers geen hartverzakking laten krijgen omdat ze hem stoorde, verzonken in zijn gedachten. Ze schonk hem een warme glimlach toen de kater zijn kopje naar haar omdraaide, het feit dat ze zo van zo’n bekende gezicht kon genieten was iets wat ze nooit gedacht zou hebben. En ze zou ook moeten stoppen met zo te denken, het was gevaarlijk om zo te gaan denken. Maar toch kon ze het niet in de hand houden en dat was iets waar ze het niet zo op had. Ze wilde haar gevoelens onder de controle houden, maar alles leek gewoon te gebeuren hier. Even was de kater stil naar haar begroeting en even was ze bang dat ze moest vragen of alles wel goed was met de kater, voordat hij opeens op de grond zou liggen. Had ze hem misschien toch op een manier laten schrikken? ”Hey…” kwam uiteindelijk uit de kater, waardoor ze het niet kon laten om een zachte lach uit haar bek te laten ontsnappen en geamuseerd naar de kater te kijken. De kater keek haar recht in haar blauwe ogen met zijn ambere ogen die ze al zo vaak had gezien en waar ze al vele emoties in had gezien. Het liet haar ergens klein voelen, maar toch ook geborgen en warm. Want het was niet om te zoeken naar zwaktes om haar pijn te doen, zoals een van de katten die ze kende. ”Wat doe je met me,” klonk er uiteindelijk, waardoor ze ietwat verstijfde terwijl ze naar de kater staarde. Haar bekje voelde droog aan, hoe moest zij weten wat ze met hem deed? Haar blauwe ogen zochten naar iets in de ambere ogen, iets wat haar ondersteuning zou geven, iets waardoor ze dit alles begreep. Want ze begreep het niet, ze begreep hier helemaal niks van en dat maakte haar bang. Ze keek weg en lachte kort geluidloos. ”Dat weet ik niet, Smoke,” sprak ze met een zachte glimlach tegen de kater, waarna ze de kater weer aan keek in zijn ambere ogen. ”Wat doe ik met je?” Vervolgde ze zachtjes. Ze wist niet of dit het juiste antwoord was, misschien was dit wel het meest slechte antwoord dat ze kon geven. Maar ze wilde dit zelf ook begrijpen, want op dit moment begreep ze er niks van.

Nu zij bij hem was, leken zijn zorgen als sneeuw voor de zon te verdwijnen en bleef er maar één over. Maar het was geen zorg waar hij zich aan stoorde; het was het gevoel dat hij kreeg wanneer ze bij hem was. Dat gevoel alsof hij van het aardoppervlak werd gezogen en in de ruimte rond bleef zweven; gewichtloos, klein en kwetsbaar. En dat voor een kater zoals hij; een kater met een litteken boven zijn ogen, een kater die groot, sterk en gespierd was, een kater die vele gevechten wist te winnen alsof hij onverslaanbaar was. Maar zij liet hem kwetsbaar voelen en wat hem verraste was dat hij het niet erg vond. Hij kon het niet helpen, maar hij liet het toe, hij liet haar toe en dat verwarde hem, bracht hem van zijn apropos. En toch was het nog niet compleet. Om het compleet te maken moesten de twee verder, een stap zetten en het gesprek aan gaan en elkaars gevoel naar elkaar uiten en dat was zo veel enger dan voor een horde Elite katten staan.

En toch zette hij die stap. Na even gezwegen te hebben begroette hij haar eindelijk terug. Hij glimlachte, al net zo warm als zijn warme, amberkleurige ogen. Hij keek haar recht aan, hield haar blik vast en stond het toe om in haar helder blauwe ogen te verdrinken. Vervolgens vroeg hij haar wat ze met hem deed. Het moest toch gebeuren, dit gesprek. Ze moesten het van elkaar weten en dat was eng. Wat als hij het allemaal een misinterpretatie was? Dat kon haast niet, maar toch was hij er bang voor. De woorden waren echter al uitgesproken en hij kreeg de indruk alsof hij haar nu van haar apropos had gezet. De poes keek weg en lachte geluidloos. Smokegaze zelf grinnikte ook even zachtjes, eerder nerveus dan dat hij deze situatie grappig vond. "Dat weet ik niet, Smoke," was haar antwoord. Smokegaze klemde even zijn kaken op elkaar en hun blikken kruisten weer. Vervolgens keerde ze zijn vraag terug. Hij zweeg en keek nu zelf weg. Oh, die sterke kater die zo hard gevochten tijdens het gevecht zat hier nu zo kwetsbaar bij the Lily Pool. "Veel," sprak hij vervolgens zacht en hief vervolgens zijn blik weer op. Hij zuchtte. "Het is zo veel en zo verwarrend," sprak hij vervolgens. "Maar niet verkeerd, alles behalve," ging hij verder. Hij kon het niet anders verwoorden. Nu leek het meer op een raadsel. Maar was dat niet wat dit was? Een raadsel? Al was het tegelijkertijd ook weer zo duidelijk. Maar soms was dat gene wat juist zo duidelijk was, het gene wat het engste was. Hij schoof langzaam wat dichter naar haar toe en zorgde er voor dat het puntje van zijn staart die van haar raakte, toch kwam hij niet te dichtbij. Het was enkel hun staarten die elkaar nu raakten.

Toen ze geluidloos lachte, grinnikte de kater, maar beide klonk nerveus, onzeker. Ze wist niet wat ze hiermee aan moest, ze wist niet wat er bedoeld werd.. Ze wist niet wat ze met deze gevoelens moest doen, wat het betekende, wat het was. Ze wist ook niet wat de ander voelde, hoe hij dit alles beleefde, of hij wist wat ze er mee aan moesten. Want ze wist het niet meer, alles stortte in rondom haar. De kater zweeg toen ze zijn vraag weerkaatste, dat leek haar het beste om te doen, dan wist ze hoe de kater zich voelde, wat dit precies was en waarom ze zich zo zwak voelde, zo kwetsbaar en zo anders. De kater keek echter weg en zweeg, iets waardoor de ruimte tussen hen zo ongemakkelijk voelde en zo anders. Er was spanning, ze voelde het door haar hele lichaam. Natuurlijk was het een super persoonlijke vraag, maar ze begreep het niet. Ze kon het niet aflezen, ze kon het niet weten. ”Veel,” klonk er vervolgens van de kater af, waardoor ze even slikte. De kater hief zijn blik weer op naar haar, waarna er een zucht van de lippen van de kater af gleed. ”Het is zo veel en zo verwarrend,” klonk er vervolgens en ze kon niet meer doen dan hetzelfde voelen. Het was verwarrend, beangstigend, zo overweldigend voor een kat. En ze wist niet wat ze ermee aan moest, ook nog eens. ”Maar niet verkeerd, alles behalve,” klonk er van de kater af, waarna de kater langzaam dichterbij schoof. Echter niet dicht genoeg voor haar gevoel, slechts de puntjes van hun staarten raakten elkaar en ze wilde niets liever dan zichzelf in de lange vacht van de kater duwen en dit hele gesprek achter haar te laten. Maar ze wist niet of ze dat kon, wat eerst zo normaal had geleken, wat eerst gewoon gebeurde, leek nu een soort last op te liggen waar ze niet wist wat er zou gebeuren als ze het wel deed. Een onzichtbare last, die zichtbaar zou worden zodra ze het deed. En ze wist niet wat te zeggen, moest ze zeggen dat ze hetzelfde voelde terwijl ze niet wist of hij precies hetzelfde dacht? Ze keek naar haar poten en sloot haar blauwe ogen even, waarna ze diep inademde. Ze wist het niet, ze wist het gewoon niet. Ze had hier nog nooit mee oog in oog gestaan, met dit soort gevoelens. Het geven om iemand, zich zorgen maken over iemand. ”Ik heb hetzelfde.” sprak ze zachtjes tegen de kater, waarna ze slikte en haar blauwe ogen langzaam opende, maar haar blik op haar poten liet hangen. ”Het is.. overweldigend.” vervolgde ze zachtjes, kwetsbaar. Iets wat ze meestal niet was.

Het had zo normaal geleken om tegen haar aan te zitten, elkaar vachten te laten vermengen en elkaar geuren in elkaar op te nemen. Alles wat natuurlijk gegaan, zonder er over te spreken of na te denken, het alleen te ervaren. Dit was nu voorbij en het voelde als heel wat toen de punten van hun staarten elkaar aanraakte. Elektrische schokken leken van zijn staartpunt naar zijn hart te leiden en het absorbeerde hem. Het liefst zou hij nu helemaal tegen haar aan gaan zitten, lichaam tegen lichaam, maar het voelde nu niet goed om het zo aan te pakken. Het voelde nu veel intenser en alsof alles nu beter stap voor stap aangepakt kon worden.

Het bleef even stil tussen de twee en al zijn focus ging door naar de punten van hun staarten die elkaar wel aanraakte, al hield hij zijn ogen op haar prachtige gezicht gericht. Alle tinten blauw leken zich in haar ogen te bevinden; diepblauw, luchtblauw, ijsblauw, lichtblauw, donkerblauw, grijsblauw. Hij besefte hoe bijzonder mooi haar blauwe ogen waren en deze ogen zeiden zo veel, ze spraken verleden, heden en toekomst en hij wenste dat hij bij het toekomst gedeelte behoorde. Ja, dat was wat hij wilde, want hij als hij er over na dacht kon hij het niet verdragen om een andere kater aan haar zijde te zien in de toekomst. En alles wat zij met hem deed, dat kon toch maar één ding betekenen?

Chillybreath vertelde hem dat zij het zelfde ervoer. "Het is.. overweldigend." Smokegaze knikte instemmend en sloot zijn ogen voor een moment. "Ik vind het niet erg..." sprak hij rustig. "Overal waar ik ben schijn jij ook te zijn," ging hij verder en hij glimlachte nerveus. "Als ik jaag, vraag ik me af wat jij zou willen," sprak hij. "Wanneer ik niet kan slapen, vraag ik me af waar jij over droomt," vervolgde hij zacht. "En het eerste waar mijn ogen op vallen wanneer ik het kamp betreedt ben jij," ging hij door. Hij slikte nerveus, hij voelde hoe een brok zich in zijn keel vormde, maar het was niet van verdriet, het iets heel anders. "En tijdens de ziekte, de reis en het gevecht heb ik me nog nooit zo erg gevreesd voor iemands leven, voor jouw leven," sprak ze. Waarna hij zich bedacht dat hij niet wilde dat ze de indruk kreeg dat hij haar zwak vond. "Al vertrouwde ik er ook zeker op dat je het allemaal door kon staan, wat ook zo is," ging hij verder, waarna hij een subtiele grijns op zette.

Al deze gevoelens die ze nooit eerder had gevoeld. Gevoelens die andere katten eerder hadden gevoeld bij hun familie, hun vrienden. Het gevoel van beschermen, zorgen maken om, denken aan. Allemaal dingen die ze nog nooit had meegemaakt in haar leven omdat ze altijd alleen had gestaan, vanaf het moment dat ze geboren was had niemand het gevoel om haar te beschermen, iemand die zorgen om haar maakte. Iemand die om haar gaf uberhaupt. Zelfs haar mentor had een bepaalde afstand genomen met haar, niet te close, maar ook niet te ver. Dat maakte dit alles alleen maar verwarrender. De kater knikte instemmend op haar woorden, dat het een overweldigend gevoel was dat ze voelde. ”Ik vind het niet erg…” klonk er van de kater af, waardoor ze even hulpeloos naar de kater keek. Konden ze niet alles laten zoals het was? Want hiervoor hoefde ze zich geen zorgen te maken over wat ze precies voelde, genoot ze gewoon van wat ze deed met hem, maar nu werd ze geconfronteerd met gevoelens waarvan ze niet wist wat ze ermee aan moest, gevoelens die ze niet eens kon benoemen. ”Overal waar ik ben schijn jij ook te zijn,” klonk er met een nerveuze glimlach van de kater af. Ze slikte even en wist niet waar ze moest kijken met haar blauwe ogen. "Als ik jaag, vraag ik me af wat jij zou willen," sprak hij vervolgens, waardoor ze het niet on laten om ietwat zachtjes te grinniken. "Wanneer ik niet kan slapen, vraag ik me af waar jij over droomt," klonk er zacht van de kater af, waardoor ze zachtjes op haar lip beet. "En het eerste waar mijn ogen op vallen wanneer ik het kamp betreedt ben jij," Ze wist niet wat ze ermee aan moest, met het gevoel waar ze nu mee zat. De woorden waren intiem, alleen voor haar bedoeld en ze wist niet wat haar zo emotioneel maakte. "En tijdens de ziekte, de reis en het gevecht heb ik me nog nooit zo erg gevreesd voor iemands leven, voor jouw leven," En dat was de eerste keer dat iemand iets van bezorgdheid had getoond in haar hele leven. Het feit dat iemand om haar gaf en niet wilde dat ze zou sterven, dat deel. Dat deel was iets waar ze nooit oog in oog mee had gestaan. "Al vertrouwde ik er ook zeker op dat je het allemaal door kon staan, wat ook zo is,” klonk er met een subtiele grijns van de kater. Ze glimlachte warm, waarna ze voorzichtig een paar kleine stappen dichterbij zette om haar kopje in de vertrouwde vacht te duwen. Haar keel was compleet dicht geslagen, ze kon echt geen enkel woord meer uit brengen. En StarClan wist waarom er tranen uit haar ogen in de lange vacht van de kater vielen. StarClan wist waarom ze zich opeens zo emotioneel voelde, als ze het alleen nog maar zelf zou ondervinden… Zelfs als het haar zo bang maakte, maar zo geborgen op hetzelfde moment. ”Je bent de eerste, waar ik me zoveel zorgen om maak..” sprak ze zachtjes in de vacht van de kater, ze wilde niet opkijken nu ze op haar meest kwetsbaarst was, haar moeder zou haar keihard uitlachen als ze haar zo zou zien, dat was zeker. ”.. de hele dag door. En ik weet niet wat ik ermee aan moet…” sprak ze zachtjes.

Het was op zich best riskant om toe te geven dat je vreesde voor iemands leven, aangezien je die persoon niet het gevoel wilde geven dat zij niet voor zichzelf kon zorgen. Daarom zei hij dat er wel achteraan. Ze glimlachte warm op zijn woorden, wat hem een opgelucht gevoel gaf. Maar hij voelde zich sowieso opgelucht, want woorden die moons vast gezeten hadden in zijn gedachten kwamen er eindelijk uit. Ze zat zoveel in zijn kop en hij wilde dat ze dat wist. Hij wilde dat ze wist dat hij aan haar dacht, zorgen om haar maakte en dus om haar gaf. De sfeer tussen de twee, was gespannen, geladen met allerlei emoties, een soort barrière waar ze doorheen moesten. Nu was het Chillybreath die de volgende stap zette. Ze kwam dichter naar hem toe, ze leek emotioneel te zijn en Smokegaze liet zijn blik over haar heen glijden. Zijn bek voelde droog aan en hij boog wat naar haar toe. Hij ontving haar, toen ze zich in zijn vacht verstopte. Het bleef even stil tussen de twee en hij voelde hoe de plek waar haar kop zat, langzaam vochtig werd door tranen. Smokegaze sloeg zijn dikke, lange staart langs haar lijf en liet zijn kop op de hare rusten. "Het is goed," murmelde hij zachtjes. "Het is helemaal goed," ging hij zachtjes verder. Ze mocht emotioneel zijn, wel vroeg hij zich af wat het was geweest en wat haar precies zo emotioneel had gemaakt. Ze vertelde hem dat hij de eerste was waar ze zich oprecht zorgen om had gemaakt. Smokegaze kreeg een subtiel glimlachje op zijn gelaat en kon het niet laten een zachte lik tussen haar oren te plaatsen. Ze vertelde hem dat ze dat de hele dag door had en dat ze niet wist wat ze er mee aan moest. Smokegaze maakte zich langzaam van haar los en dwong haar met zijn staart om naar hem op te kijken, om elkaar in de ogen aan te kijken, juist nu het moment zo kwetsbaar was. "Je betekent ontzettend veel voor me, Chillybreath," murmelde hij. Hij bracht zijn snoet naar de hare. "Vanaf het moment in the Red Wood in de bergen," vervolgde hij zacht, fluisterend tegen haar snoet aan. "Het idee om jou met een... een andere kater te zien beangstigd me, Chilly," ging hij langzaam vader. "Dat wil ik niet, dat kan ik niet..." de woorden die hij hierna wilde uitspreken kon hij niet uitspreken. Daarom bleef hij stil en staarde hij recht in haar blauwe, betraande, glinsterende ogen. Hij mocht dan geen tranen laten vallen, hij was wel degelijk emotioneel, wat te zien was in zijn vlam gekeurde ogen. Hij wilde de rest van zijn kattenleven met haar doorbrengen.

Zij was degene geweest die de ruimte tussen hen had gesloten, maar ze wist dat als ze dat niet had gedaan ze daar misschien niet meer had gestaan. Ze had op dat moment voor haar gevoel maar twee keuzes gehad, naar hem toe gaan of weg gaan. Maar het idee dat ze hem achter zou laten op zo’n kwetsbaar en intiem moment, dat hem misschien zou kunnen breken, was iets wat ze niet wilde. Want dat zou kunnen gebeuren als ze weg was gelopen. Ze kon het niet maken om weg te lopen, hoe erg dit haar ook beangstigende. In plaats daarvan had ze haar kop in de vacht van de kater geduwd. En de kater trok niet weg, gaf geen enkele indicatie dat hij wilde dat ze uit zijn vacht moest gaan die nu nat werd van haar tranen die uit haar blauwe ogen waren ontsnapt. Zijn kop rustte de kater op de hare, waarna er sussende woordjes tegen elkaar werd gesproken. Zijn staart om haar lichaam heen, geborgen. Dat was wat ze op dit moment was, ze werd geborgen door de kater, beschermd. Toen ze hem vertelde waar ze al die tijd al mee zat, gaf de kater haar een lik tussen haar oren, waardoor ze even haar ogen sloot om ervan te genieten. Toen ze klaar was met vertellen, verliet de warme, veilige vacht haar, waarna hij met zijn staart haar dwong om de kater in zijn warme ambere ogen te kijken waar ze nu zo gewend aan was geraakt. Haar kopje was zo goed als nat door de tranen die haar blauwe ogen hadden verlaten en charmant zag ze er op dit moment zeker niet uit. "Je betekent ontzettend veel voor me, Chillybreath," murmelde de kater tegen haar, waarna zijn snuit tegen de hare aan kwam, waardoor ze zeker was dat haar ademhaling voor een klein momentje was gestopt. "Vanaf het moment in the Red Wood in de bergen," klonken de woorden tegen haar snuit, waardoor ze even moeilijk slikte en naar de kater keek die haar zo had veranderd in een oogwenk. "Het idee om jou met een... een andere kater te zien beangstigd me, Chilly," klonk het vervolg van de kater. "Dat wil ik niet, dat kan ik niet..." En nu kwam het binnen, de emotie die ze eerder niet had kunnen benoemen diep van binnen. Het gevoel die ze nooit eerder had gevoeld, iets wat ze nooit eerder had gekregen. Liefde. Ze had nooit de moederlijke liefde gehad, of vaderlijke, of überhaupt familiale liefde. Liefde was haar nooit aangeleerd, nooit had ze het kunnen ontvangen van iemand. En toch, stond er een kater tegenover haar die van haar leek te houden. Ze schudde langzaam haar kopje en eindelijk herkende ze de blik in zijn ogen. ”Dat hoeft ook niet, Smoke.” sprak ze zachtjes tegen de kater, waarna ze een diepe ademteug nam, voordat ze haar woorden vervolgde. ”En daar hoef je ook niet bang voor te zijn..” ze duwde zachtjes, voorzichtig haar wang tegen die van de grotere kater en sloot haar blauwe ogen langzaam. ”Jij bent degene waar ik me zo bij voel…” sprak ze zachtjes, uitleggend tegen de kater, voordat ze verder ging met haar redenering. ”Jij laat me dingen voelen wat ik nooit eerder heb gevoeld,” Ze zou zo een hele lijst kunnen maken, maar ze wist dat ze dan nog lang niet weg konden hier. ”Jij laat me kwetsbaar, veilig en geborgen voelen op hetzelfde moment. Dat doe jij. Geen andere kater, jij.” murmelde ze zachtjes tegen de kater. De woorden zelf kon ze niet uitspreken, ze moest het eerst zelf nog verwerken dat ze de nieuwe emotie had ontdekt, waarom ze zich zo voelde. Ze had daar de tijd voor nodig, net zoals dat dit al die manen de tijd nodig had voordat dit eruit was gekomen.

Je openstellen voor iemand, je gevoelens tonen en volledig eerlijk zijn, kon de ander afschrikken, iets waar Smokegaze ook bang voor was geweest toen hij de eerste stap had gezet. Hij wilde namelijk niets verpesten. Het was zo bijzonder wat ze met hem deed. Voor ze bij hem was gekomen, had hij nog zitten stressen bij the Lily Pool en natuurlijk was zijn gevoel naar haar toe voor hem één van die factoren geweest, maar die leek nu opgelost te worden.
Chillybreath was de gene die de ruimte tussen hun twee had verkleind. Ze had haar gezicht in zijn vacht gedrukt en gehuild. Smokegaze voelde de natheid van haar tranen op zijn huid en sprak haar sussende woorden toe. Hij wilde er voor zorgen dat ze zich veilig bij hem voelde, geborgen, daarom sloeg hij ook zijn staart om haar heen en rustte hij zijn kop op de hare. Voor een moment bleef het stil. Ze vertelde hem waar ze al die tijd mee gezeten had en Smokegaze plaatste een lik tussen haar oren. Vervolgens dwong hij haar om naar hem op te kijken met zijn staart. Hij richtte zijn ogen op de haren en begon vervolgens woorden van zijn hart te spreken. Hij wilde haar duidelijk maken wat ze voor hem betekende, waar hij bang voor was. De conclusie van al die woorden samen; hij hield van haar. Dit alles wat hem zo verward had laten voelen de afgelopen moons was liefde, liefde die bleef, liefde die sterk was. Liefde was waar hij zo bang voor was geweest, omdat hij wist wat het met zijn vader had gedaan, omdat hij niet wilde dat het zelfde met hem gebeurde. Nu het zo ver was, nu hij liefde voelde voor een poes, voor Chillybreath, wist hij dat hij dat risico wilde lopen en er op vertrouwde dat het niet zou gebeuren. Hij wilde liefde een kans geven, voor haar, voor Chillybreath. Toch waren de woorden zelf, die vier veelbetekenende woorden niet uitgesproken. Dit moest goed aangepakt worden, dat was een ding dat zeker was.
Chillybreath reageerde op zijn gevoel. Vertelde hem dat het niet hoefde, bang zijn dat ze met een andere kater zou eindigen. "Jij bent degene waar ik me zo bij voel..." sprak ze. "Jij laat me dingen voelen wat ik nooit eerder heb gevoeld," ging ze verder. Smokegaze keek haar recht aan in haar blauwe ogen. Zijn eigen vurige, ambergekleurde ogen brandde. "Jij laat me kwetsbaar, veilig en geborgen voelen op hetzelfde moment. Dat doe jij. Geen andere kater, jij," sloot ze af. Smokegaze staarde haar aan, voelde hoe zijn bek droog werd, terwijl die vier veelbetekenende woorden op het puntje van zijn tong lagen, onuitgesproken, al verraadde zijn eigen ogen dat hij het wilde zeggen. Zonder een verdere woord kwam hij weer dichterbij en drukte hij zijn lichaam tegen de hare, waarbij hij zijn kop in haar nek legde. "Ik wil je niet kwijt, nooit niet," fluisterde hij zacht, waarna hij weer stil werd. Ging hij ze zeggen? Of zou hij die woorden nog even bewaren?

Ze moest de kater geruststellen, want als de kater nu nog dacht dat ze zomaar met een andere kater ervan door zou gaan… Dat zou niet gebeuren, dat kon ze niet laten gebeuren. Want ze zag de kater nu zo kwetsbaar. Ze wilde hem zomaar beloven dat hij daar nooit en te nimmer aan hoefde te denken, maar dat kon ze niet beloven. Wie wist wat er zou gebeuren in de volgende moons, ze was iemand die nog nooit liefde had gevoeld tot deze kater in haar leven kwam. Dat is een grote omslag en niet zomaar eentje. Ze zou zich er niet ineens overheen kunnen zetten. Ze had hoe dan ook sowieso nog tijd nodig. Zelfs als ze al manen met elkaar bezig waren en leuke dingen aan het doen waren. Ze moesten het op hun eigen tempo gaan doen, niet bezig zijn met wat andere katten dachten zoals ze tot nu toe hadden gedaan. Want dit was nieuw voor haar, ook al wist de kater dat misschien nog niet. En ze zou ook nog lang niet klaar zijn voor kittens, ook door het mentale gedeelte dat haar moeder haar had aangedaan, had bedreigd in al die tijd. Ze zou voorlopig nog niet klaar zijn voor kittens, misschien wel nooit. En dat wilde ze eigenlijk gaan bespreken met hem. Dat hij wist waar aan hij begon, dat ze misschien nooit kittens zouden krijgen en dat hij haar nu nog achter hem kon laten voordat het te laat zou zijn en hij geen eigen kittens meer kon krijgen. Zonder enige woorden kwam de kater dichterbij om zijn lichaam tegen de hare te drukken. Zijn kop kwam in haar nek en ze sloot haar ogen genietend. ”Ik wil je niet kwijt, nooit niet,” klonk er zacht fluisterend, waardoor ze even moeilijk slikte. Ze kon nu toch niet die bom op hem laten vallen? Misschien moest ze het bewaren voor een andere keer, wanneer het niet zo intiem was, wanneer het was rustiger was geworden in allebei hun koppen en ze reëel na konden denken. Want de kater zou nu waarschijnlijk alsnog reageren dat het hem niet uit zou maken en dat zou haar hoop geven. En als de kater het dan nog zou besluiten, dan zou haar hele wereld in elkaar vallen. Dus in plaats daarvan sprak ze de woorden niet uit, hoe graag ze ze dan ook van haar hart wilde hebben. ”Ik jou ook niet..” sprak ze zachtjes, naar de waarheid die ze voelde in haar, een waarheid waarvan ze niet wist of dat ooit zou kunnen gebeuren. Ze drukte zich wat meer tegen de kater, liet de veiligheid haar omringen. ”Ik wil jou. Alleen jou..” fluisterde ze zachtjes, al wist ze niet waarom ze die woorden nu uitbracht. Extra garantie voor de kater? Een confessie van haarzelf naar haarzelf toe? Het maakte niet uit, niet meer tenminste. Niet nu ze de woorden al had uitgesproken.

Niet te snel. Stap voor stap. Dit moest rustig aangepakt worden. Dat was iets waar Smokegaze zich geheel bewust van was. Hij wist het één en ander van Chillybreath, waaruit hij de conclussie kon trekken dat dit, liefde, niet het makkelijkste was voor haar. Laat staan het starten van een mogelijk gezinnetje. Dat waren nog zoveel stappen te ver weg. En ergens vroeg Smokegaze zich af of die überhaupt ooit zou komen. Dat laatste was iets waar de kater niet over na wilde denken, omdat hij ergens wel nakomelingen wilde hebben; maar hij hield van Chillybreath en wilde haar niet iets laten doen wat ze niet wilde. Daarbij wist hij ook dat nakomelingen voor onderlinge drama kon zorgen tussen Chillybreath en haar moeder. Misschien moest Smokegaze gewoon naar zijn moeder toe stappen, naar Butterstar en haar vertellen wat er was.

Maar nu waren ze daar niet. Nu waren ze hier, in dit intieme, kwetsbare moment. Hij wilde haar niet kwijt en dit liet hij haar weten. Haar zien met een andere kater bracht een knoop in zijn maag. Meer dan alleen een knoop, het bracht ook allerlei gevoel met zich mee waar hij geen poot op kon leggen. Het waren gevoelens die hij nooit zou willen voelen. Zeker voor een kater die zo tegen geweld was. Hij inhaleerde haar geur, terwijl hij tegen haar aan zat met zijn kop in haar nek, hij vertelde haar niet kwijt te willen, nooit niet. Een glimlach ontstond op zijn gelaat toen Chillybreath hem vertelde dat zij hem ook niet kwijt wilde. Smokegaze begon zacht te spinnen, een trilling in zijn keel en borst. Zij wilde hem, alleen hem. "En ik alleen jou," murmelde hij zacht, spinnend en gaf haar opnieuw een lik. Hij wilde het haar vragen, vragen of zij de zijne wilde zijn. Haar vragen om zijn partner te zijn. Maar hij wilde niets overhaasten. Daarom bleef hij nu stil, genietend van hun lichamen tegen elkaar aan. Misschien konden de twee nog wat jagen, voor ze terug zouden keren naar het kamp en Smokegaze vroeg zich af hoe ze op elkaar zouden reageren, later deze dag, of de volgende dag. Was dit een nieuw begin? Of zouden gevoelens veranderen en was dit het begin van het einde? Dat laatste kon Smokegaze zich niet voorstellen, maar dan kon hij ook niet in haar kop kijken. Oh, wat kwamen hier een onzekerheden bij kijken, en oh, wat wilde hij nu gewoon graag duidelijkheid. Maar de eerste stap was gezet en de twee wisten nu van elkaar dat ze van elkaar hielden, dat er sprake was van liefde.

Toen ze hem vertelde dat ze alleen maar hem wilde en niemand anders in haar leven, begon de kater te spinnen. De diepe trillingen waren voelbaar tegen haar lichaam aan, diepe trillingen die alleen maar voor haar bestemd waren om te horen. Om te horen dat de kater blij was met haar en begon te spinnen voor haar, door haar. ”En ik alleen jou,” klonk er zachtjes van de kater af, waardoor ze zachtjes glimlachte. Voor hoelang dat ook mocht duren, was ze er blij mee. Zelfs als het over een tijdje helemaal stuk zou lopen. Want het was een dealbreker, dat wist ze zeker. Bijna alle katten wilden op een moment kittens.. maar zij was misschien een van de weinige katten die daar niet zoveel trek in had. Maar dat zou iets zijn voor later, voor als de gedachten in hun kopjes hun rust hadden gevonden. Dus daar zou ze later pas zorgen over gaan maken en nu genieten van wat ze nu aan het doen waren voordat het te laat zou zijn. Langzaam trok ze zich weg van de kater en gaf hem nog even een lik over zijn vacht, voordat ze zich helemaal terug trok. ”Wedden dat ik eerder iets vang dan dat jij doet?” sprak ze met een uitdagende grijns op haar kop. Genoeg emotionele dingen voor haar, voor vandaag. Ze hoefde er normaliter nooit mee te werken, dus dit was al genoeg geweest voor haar. Het was zelfs een beetje vermoeiend, maar goed. Het was tijd om iets te ondernemen, vond ze zelf dan. Ze hadden lang genoeg gezeten, tijd voor actie.

Zo zaten ze daar nog voor een poosje, hun vachten die zich met elkaar mengde en hun gespin die samen in elkaar opgingen. Smokegaze vulde zijn neusgaten met haar zoete geur en liet zichzelf verdwijnen in al zijn gevoel voor haar, in de liefde. De spanning leek weg te sijpelen en het was alleen nog maar fijn tussen de twee. Nog niks was officieel, maar toch wist hij het zeker; zij moest zijn partner worden. Op het moment dat Chillybreath zich langzaam los maakte van hem, deed Smokegaze het zelfde en keek neer op de prachtige poes. Ze gaf hem een snelle lik over zijn vacht en Smokegaze gaf er één terug en glimlachte.
De volgende woorden kwamen uit een onverwachte hoek, maar lieten hem toch lachen. "Oh denk je dat?" Miauwde hij plagerig terug. Hij stond op en schudde zijn dikke vacht uit en nam vervolgens de omgeving in zich op. Smokegaze vond dit een goede inzet van Chillybreath; ze hadden lang genoeg gezeten, er was ook nog een clan waarvoor gejaagd moest worden. Smokegaze grijnsde naar Chillybreath en keerde zich toen naar het water toe. En al snel zag hij een vis in het water bewegen. Hij spande zijn spieren aan en maakte zich klaar om de vis te gaan vangen, hij moest alleen even wachten tot het visje dichterbij was.

Toen ze weg trok van de kater had ze hem nog een snelle lik over zijn vacht gegeven, die de kater haar ook terug gaf. Maar nu was het toch echt tijd voor actie, ze waren er niet om de hele dag te luieren, het was tijd om iets te gaan doen en wat voor de Clan te gaan doen. Dus ze had tegen de kater gezegd dat ze wedde dat zij een prooi eerder zou vangen dan de kater bij haar. Want ze had wel een grote voorsprong met het prooi op het land; de snelheid die ze had geërfd van haar vader, van het windclanbloed dat door haar aderen stroomde. De kater had even gelachen op haar woorden, wat dacht hij nou echt dat ze daar in zou verliezen? ”Oh denk je dat?” klonk er plagerig van de kater af. Ja, dat dacht ze zeker en dat zou ze bewijzen ook nog eens. De vorige keer jaagden ze met elkaar, nu tegen elkaar. En beiden waren zeker geen slecht ding, want er zou hoe dan ook prooi in de prooistapel komen. Maar nu was het beter, omdat ze konden vissen en ze niet prooien hoefden te vangen voor de andere clans die ook mee gingen op de reis. Smoke grijnsde naar haar, waarna de kater zich naar het water in de lily pools keerde. Ze zag hoe de kater zijn spieren aanspanden en dat vertelde haar al genoeg, hij had een vis gespot. Maar ze kon best wel een beetje… heel klein beetje vals spelen.. Met een grijns op haar kopje sloop ze iets dichterbij de kater, waarna ze op haar twee achterpoten leunde om met haar twee voorpoten tegen de kater aan te duwen, in de hoop dat hij in het water zou vallen en haar meer tijd zou geven om haar eigen prooi te vinden.

Het was fijn dat het nooit echt ongemakkelijk leek te worden tussen de twee katten. Smokegaze had het gevoel helemaal zichzelf te kunnen zijn bij Chillybreath en hij hoopte dat hij het goed interpreteerde dat dit wederzijds was. Waren ze voor elkaar gemaakt? Smokegaze kreeg nu langzaam de indruk dat dit inderdaad het geval was. Hij had zijn gevoel geuit naar de poes en zij had dit ook naar hem gehad. Het was duidelijk dat de twee van elkaar hielden en een hoop met elkaar gevoel deden. Ze bleven niet te lang hangen in al het emotionele en waren overgestapt naar speelsheid, naar elkaar uitdagen met wie als eerste een prooi konden vangen. Of nee, Chillybreath die hem uitdaagde, aangezien zij degene was geweest die had gewed dat zij als eerste een prooi zou vangen. Smokegaze had daar ietwat bluffend op gereageerd; want hij had wel gezien in de bergen dat zij geweldig was op het land.
Smokegaze’s blik was gevallen op een vis in het water. Hij was dan geen ster in het jagen op het land, maar in en bij het water daarentegen wel. Het voelde goed om weer fatsoenlijk te kunnen vissen, iets wat in de bergen vrijwel niet mogelijk was geweest. Hij zette al zijn focus op het visje die hij zag zwemmen en spande zijn spieren aan, er niet bij stilstaand dat Chillybreath wel eens misbruik kon maken van de situatie. Hij stond net op het punt om uit te halen met zijn poot, toen Chillybreath hem met beide poten het water in duwde. Smokegaze hapte verrast naar adem en belandde in de poel water. Hij ging net niet kopje onder en draaide zich meteen op. “Oh, dat is vals!” Grauwde hij speels naar haar toe en sloeg een golf water in haar richting, maar natuurlijk zou Chillybreath nu gebruik maken van deze tijd speling. Smokegaze slaakte een zucht en bleef in het water, terwijl hij toch weer om zich heen kijk, in de hoop dat die vis misschien nog in de buurt was. Maar dat was valse hoop, aangezien die vis zich allang weer had verstopt tussen de wortels van de waterlelies. “Ik pak je wel terug!”

Ze had toch niks gedaan? Wat, schijnheilig, zij? Nee joh. Met een geamuseerde glimlach keek ze naar de kater in het water, door de splash en de trillingen in het water moesten de meeste vissen waarschijnlijk vertrokken zijn naar een rustiger deel. De kater had verrast naar adem gehapt, voordat hij in het water was beland. Meteen draaide de kater zich om in het water, richting haar. ”Oh, dat is vals!” klonk er van de kater af, terwijl Chilly gewoon triomfantelijk keek naar de kater. De kater sloeg een golfje water naar haar toe, die haar lichtjes nat spetterde, maar voor de rest niet echt nut had om haar te belemmeren in welke manier dan ook, ha-ha. Hij had kunnen weten dat zoiets had kunnen gebeuren, het leek haar wel iets dat redelijk vaak gebeurde bij zo’n weddenschap. ”Wat, ik? Ik deed niks.” sprak ze, zo schijnheilig en overduidelijk nep als het maar kon. De kater zuchtte, maar bleef in het water, mooi. Zij kon dan nu aan de slag gaan. Ze draaide zich weg van het water terwijl ze rustig begon te lopen, voorzichtig. Haar ene poot neerzetten waar ze haar andere poot zojuist had neergezet, omdat dat veilig was. ”Ik pak je wel terug!” Ze zag het hem graag proberen, misschien ook wel een beetje letterlijk om te zien wat de kater terug zou doen, zorgde toch weer voor een lichte spanning, een leuke spanning tussen de twee. Haar ogen getraind om alles te spotten, zelfs de kleinste beweging. Toen ze ook letterlijk de kleinste beweging zag, begon ze richting de beweging te sluipen. Het was een klein muisje, maar alles wat ze ving kon weer gebruikt worden voor de Clan, niet waar?

Zijn poging om haar nat te spetteren was gewoon te zielig voor woorden, dus keek hij haar gewoon aan met tot spleetjes geknepen ogen. Hij zou haar nog wel terug pakken, daar moest ze niet aan twijfelen. Maar niet nu, nee, nu ging hij proberen om als eerste een prooi te vangen, om indruk op haar te maken met zijn formidabele jacht skills. Dat was een leugen; zijn lacht skills waren niet zo formidabel, aangezien hij een betere vechter was. Dat was iets wat ironisch was aan hem, want hij was juist geen fan van geweld. Dat, terwijl hij er stiekem zo erg van kon genieten wanneer hij vocht. "Nee, nee..." reageerde hij op haar schijnheilige woorden, waarna hij zijn tong naar haar uit stak. Oh, wat charmant. Chillybreath draaide zich om en begon rustig weg te lopen. Smokegaze keek haar nog even na, waarna hij zijn staart uit het water sloeg en zich weer om draaide in het water. Erg groot was de lily pool niet, maar nu hij zich toch in het water bevond kon hij er net zo goed in blijven. Het was tenslotte een aardig warme dag. Smokegaze spande zijn spieren aan en bleef stokstijf stil staan in het water. Zijn amber gekleurde ogen observeerde het water, elk klein detail en elke kleine beweging. Hij keek naar de bladeren onder water, de stengels van de lelies en de kleine water planten en wortels er tussen. Het duurde even, maar toen zag hij het eerste visje alweer zwemmen. Smokegaze maakte zichzelf klaar, maar wachtte nog even. Niet veel later zag hij er meerdere en toen begon hij te zoeken naar de beste om te vangen. Smokegaze hief heel langzaam zijn linker voorpoot op, uit het water, wachtend tot het visje die hij op het oog had dicht genoeg was om te vangen.

De kater reageerde met een ”Nee, nee…” op haar schijnheilige woorden die ze had geuit over wat ze de kater had aangedaan. Beetje plagen kon altijd, zolang het maar duidelijk was dat ze het niet meende toch? Zo gemeen was ze nou ook weer niet. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat de kater in het water bleef zitten, dat gaf haar voorlopig nog een voorsprong. En ze zou de voorsprong alleen maar kunnen vergroten door dit muisje nu hier recht voor haar te kunnen pakken. Ze hoefde alleen maar goed te timen en te bewegen zodra het muisje aan het bewegen was. Dan zou het goed komen. Desnoods rende ze erachter aan, ze was niet bang daarvoor. Jacht lag haar meer dan vechten in het algemeen, ze was niet sterk of uitmuntend in vechten, ze had het meer van haar defensieve kant nodig dan van haar aanvallende kant. Ze lette goed op haar ademhaling, om zo stil mogelijk te zijn zodat het muisje haar niet zou horen. Ze was er vrijwel verzekerd van dat ze dit eerder ging winnen dan Smokegaze, maar als ze ooit een keer een potje zouden stoeien dan was hij zeker weten de kat die won van haar, daar stond ze machteloos tegenover. Het enige wat weg gaf dat ze ging springen, waren haar zwarte pupillen die voor een moment groter werden, waarna ze zich afzette en haar poten de muis onder haar vast klemde. De muis probeerde wanhopig weg te komen, spartelend, klauwend en bijtend in haar poten, tot ze voorover boog en haar tanden in het muisje zette om een eind te maken aan zijn leven. Ze bedankte StarClan in haar kopje voor de prooi, waarna ze overeind kwam en even haar poot wat uitschudde, nare beesten konden het zijn als ze zo in je poot zaten te happen. Ze pakte de muis rustig op, waarna ze terug ging naar de Lilypool en het muisje op de kade dropte. ”Ik denk,” sprak ze met een grijns op haar kop. ”Dat ik heb gewonnen.” Maar wie wist of de kater intussen ook wel geen vis had gevangen terwijl zij bezig was met die verdomde muis.