Flower Talk ll Thistlefang

Met een kleine grijns om zijn lippen keek Thistlefang naar de apprentice die geconcentreerd naar het water aan het staren was. Hij had zijn poot in de lucht geheven en zijn staartpunt zwiepte ongeduldig heen en weer. Ah. Ongeduld en frustratie. Dat waren juist twee emoties die je niet moest hebben als je aan het jagen was op vissen. Aangezien Thistlefang zelf een heel rustige kat was en wel urenlang aan een oever kon zitten zonder zich te bewegen, had hij ook al meer vissen weten te vangen dan de apprentice. Ze hadden er een competitie van gemaakt, maar al snel bleek dat Thistlefang een oneerlijke voorsprong had en dus moest Thistlefang na zijn beurt twee beurten wachten van de apprentice zodat hij Thistlefang in kon halen. Tot dusver hadden zijn jachtpogingen echter nog niet veel uitgehaald en Thistlefang beet op de binnenkanten van zijn wangen toen ook deze keer de poot van de apprentice er langs schoot. “Oké,” onderbrak hij de kwade bui van de apprentice toen hij zag dat deze er echt geen zin meer in had. “Neem de prooi die we hebben gevangen naar het kamp en geef aan dat je het merendeel zelf gevangen hebt.” De apprentice keek hem argwanend aan, maar een overwinnende glimlach kroop om zijn lippen toen Thistlefang hem een knipoogje gaf. Hij bedankte de warrior en liep toen vervolgens met de vangst in zijn bek geklemd trots terug in de richting van het kamp. “Dat was makkelijk,” grinnikte Thistlefang tegen zichzelf, waarna hij zich omdraaide en in de richting van de Lily Pool liep. Hij had zin om nog wat te zonnen voordat hij terug naar het kamp zou gaan. Zijn blik viel op Witheringrose. Hij kreeg een geamuseerde glimlach om zijn lippen toen hij zag hoe ze een bloem in haar staart plaatste. Dat was echt heel toepasselijk, ja. En ze werd er alleen maar knapper op. Met een grijns naderde hij haar en toen hij voor haar stond, gaf hij haar een knipoog. “Hallo daar, schoonheid,” snorde hij. Grote kans dat hij een klap voor zijn kop ging krijgen met deze attitude, maar het was het waard. “Een hele speciale plaats om een bloem te plaatsen, maar ik denk dat hij mooier zou staan als je hem achter je oor zou plaatsen.” Vervolgens keek hij met een vragende blik in haar richting: Mag ik?

Thistlefang keek haar even bewonderend aan toen ze met haar vacht schudde. Hij was immers een tom en vrouwelijk schoon was iets wat hem niet vaak ontging; ze was duidelijk gesteld op het krijgen van complimentjes en hij vroeg zich af aan de manier hoe ze met haar vacht schudde of ze het te vaak kreeg. Vervolgens leek ze te twijfelen en gaf ze hem geen klap, maar legde ze de bloem voor zijn poten neer. Wat ze daarna deed, verraste hem enigszins. Hij had niet verwacht dat ze geen oogcontact met hem zou maken, maar juist dat ze hem met een verleidelijke blik aan zou blijven kijken. Dat was toch wat een she-cat zou doen die het gewend was om veel mannelijke aandacht te krijgen. Hij vroeg zich af of ze zich onzeker voelde op dit moment of dat er iets gebeurd was in haar leven waardoor ze deze onzekerheid reflecteerde. Hoewel ze bij elkaar in de Clan leefden, was zij eerder uit de nursery gegaan dan hem en was ze sneller warrior geworden. Dan was er nog de reis die ervoor zorgde dat hij niet alles kon volgen van zijn Clanmates. Dat bleek maar weer eens opnieuw telkens als er zich drama afspeelde in zijn Clan waar hij dikwijls versteld van stond. Maar hoe het ook zij, de blik in haar ogen zorgde ervoor dat hij het gevoel kreeg dat hij haar op haar gemak moest stellen. “Rustig maar,” zei hij op een voor hem ongewoon tedere toon tegen haar. “Ik zal je verder niet meer aanraken als je dat niet wilt. Alleen maar de bloem achter je oor steken.” Hij boog zich voorover, nam de bloem tussen zijn tanden en schikte het zo dat hij het gemakkelijk achter haar oor kon steken. Toen hij zich naar haar boog om de daad bij het woord te voegen, ving hij een vleugje van haar geur op, vermengd met de geur die de bloem afscheidde. En dat was op zijn zachtst gezegd lekker om te ruiken. Hij hield zich echter strak aan zijn woord en stak de bloem achter haar oortje, waarna hij zich terug naar achter boog en tevreden zijnde van het resultaat naar haar keek. “Werkelijk prachtig,” murmelde hij, al was het niet duidelijk of hij dat op haar of op de bloem doelde.