What's the effect?

Het was kouder aan het worden, wat betekende dat er sneeuw viel. Het had ervoor gezorgd dat hij nieuwsgierig was geworden naar hoe de Swamp cavern nu zou zijn. Het was een plek waar ze niet mochten komen na regenval, maar hoe zat dat met sneeuw? Zolang het niet smolt zou het vast wel gewoon kunnen. Het was dan ook het enige deel van het territorium dat voor hem nog een beetje onvoorspelbaar was door de verandering van het seizoen. De ingang kwam al snel in zicht en hij stopte ervoor om zijn blik naar binnen te werpen. Het zag er niet naar uit dat er veel water in stond, ook al was dat natuurlijk lastig te bepalen bij de ingang. Er lag wel wat sneeuw, maar zolang dat niet smolt was er vast geen probleem.

[Cricketpaw]

Cricket was het kamp uit geslopen. Ondanks dat ze huisarrest had, wilde ze niet heel de tijd wegrotten in de den van de medicine cat. Hij was heel aangenaam, ja dat wel... maar ze was wel een apprentice en ze moest haar trainingen verder zetten. Acefray had zelf tegen haar mentor gezegd dat ze even rust nodig had en dus haar trainingen niet verder konden gaan tot ze beter was. En dat was eigenlijk helemaal niet waar! Ze voelde zich al kiplekker! De krassen waren inmiddels al mooie korsten geworden. Drie haarloze strepen op haar wang. Ace had verteld dat het haar waarschijnlijk nog zou terug groeien. Hopelijk... Ze wilde niet dat iemand haar aansprak erop. Want achteraf gezien was het alles behalve slim geweest om voor een grotere aanvallende kat te springen. Zuchtend liet ze haar blik even op de grond vallen. Er was sneeuw gevallen, de eerste sneeuw die Cricket ooit had gezien. Het was magisch geweest toen ze het voor het eerst had gezien, maar veel had ze er niet van kunnen genieten. Hmpf... Die Acefray ook.
Daar ging ze dan, verloren in haar eigen gedachten en... omgeving... Want toen ze even opkeek wist ze helemaal niet meer waar ze was. Cricketpaw had nog niet alles van het shadowclan gebied gezien en nu pas kreeg ze door wat voor negatieve effecten het had. Angst bekroop de kleine poes meteen. Wat als er een gevaarlijk wezen ergens was die haar wilde opeten! Ze wilde niet opgegeten worden! Meteen dook ze ineen bij die gedachte, haar ogen groot van schok. Ah nee! Kort schudde ze even haar kop waarna ze opsprong. Nee, ze kon altijd wel ergens wachten tot er een kat langskwam die haar naar huis kon brengen. De haren in haar nek vonden echter geen rust bij die gedachte. Nee, helemaal niet. Opnieuw schudde ze haar kopje wat, in de poging om de haren naar beneden te krijgen. Het duurde echter niet lang voordat de geur van een shadowclanner haar aandacht trok. Wel meteen sprong ze recht en liep ze in de richting van de geur... Ah! Daar was beweging. "H-hallo!" zei ze even op een luide toon die doorweven was met opluchting en lichte angst. Met snelle sprongen benaderde ze de ander snel, wat was ze blij een clangenoot te zien!

Hij stond op het punt om de eerste stap naar binnen te zetten toen er een stem achter hem klonk. Geïrriteerd dat iemand hem had gestopt draaide hij zich om naar de apprentice die snel naar hem toe kwam. Hij had geen idee wat ze hier was komen doen, maar ze had hem gestopt van naar binnen te gaan. "Wat is er?" Vroeg hij dan ook geïrriteerd en vernauwde zijn ogen iets. Hopelijk zou de apprentice hem snel antwoord geven. Hij liet zijn blik nog eens naar de ingang gaan, hopelijk zou hij snel de kans hebben om naar binnen te gaan. Maar straks was de apprentice verdwaald of iets dergelijks en dan zou ze hem mogelijk vragen haar terug te brengen. Alleen het idee al dat hij niet naar binnen zou kunnen gaan zorgde ervoor dat zijn irritatie groter werd.