Don't Chicken out on this one.

Een opgewekte grijns speelde om zijn lippen terwijl hij door zijn territorium wandelde en wat geuren op probeerde te pikken van prooi. Zijn training met Acorndust ging goed en hij was er vrij zeker van dat hij binnen de verwachtingen warrior zou worden. Hij had een redelijk goede verhouding met de meesten van zijn Clanmates en over het algemeen voelde hij zich wel goed in zijn vel. Er waren een paar dingen die hij moeilijker kon plaatsen zoals bijvoorbeeld de dood van twee van zijn Clanmates, maar ook dat begon hij langzaamaan achter zich te laten. Maar vergeten zou hij nooit doen: hij was nog altijd woedend op BloodClan en het feit dat ze er zomaar vandoor konden gaan. Waarschijnlijk hadden ze zich ergens veilig teruggetrokken en waren ze nu weer bezig met katten te rekruteren. En naarmate ze sterker zouden worden en ze hun gebied zouden uitbreiden, zouden ze waarschijnlijk verschillende katten om hun heen kunnen rekruteren die misschien bang voor hun waren. Venompaw zou, als hij een rogue was geweest, die groep katten echt nooit joinen, maar hij nam aan dat hij op dat vlak best dapper was. Of stom; het was maar hoe je het bekeek natuurlijk. Hij schudde zijn kopje zodat hij de negatieve gedachten kon verdrijven. Hij had vandaag vrijaf gekregen van Acorndust en besloot om zijn dag te spenderen door wat rond te rennen in hun territorium en een paar onderdelen beter te verkennen. Zijn interesse ging nog altijd naar de grot die zich in het moeras bevond en waar hij niet echt de tijd voor had gehad om deze beter te verkennen. Hij hoopte dat hij daar nu wél de kans voor zou krijgen, maar hij had nog altijd geen zin om alleen te gaan. Dadelijk zou hij verdwalen, zou hij uithongeren en dan kon hij zijn kansen om de beste warrior binnen ShadowClan te worden wel vergeten. Nee, dan besloot hij liever om zijn hersens te gebruiken en naar zijn gevoel te luisteren: namelijk met iemand meegaan. En liet er nu toevallig net iemand in de buurt van de grot zijn met wie hij dat kon doen. Met een kleine grijns viel zijn blik op Chickenpaw, een apprentice waarmee hij zijn den deelde. “Hé, Chickenpaw,” zei hij op een toon dat weinig goed voorspelde. “Ik heb een uitdaging voor je.” Hij knikte in de richting van de grot. “Durf je die samen met mij te verkennen of ben je er te bang voor?” Hij grijnsde uitdagend, wachtend op een reactie die onherroepelijk zou volgen.

Venompaw klemde zijn kaken op elkaar toen hij zag hoe Chickenpaw zijn best deed om zijn angst niet te laten blijken, maar daar behoorlijk in faalde. Zijn ogen werden groter en waarschijnlijk klopte zijn hart nu een stuk sneller dan voordien. Het had Venompaw sowieso geleken alsof Chickenpaw weinig goeds voorspelde toen de tabby hem aansprak; hij was erg geschrokken door het feit dat Venompaw hem aan had gesproken. En vervolgens deed hij net alsof hij stoer was, alsof hij dit wel zou kunnen zonder zijn pels vol te schijten. Maar Venompaw was niet iemand die rekening hield met de angsten van een ander als ze niet werden uitgesproken; Chickenpaw had nu ‘ja’ gezegd en Venompaw ging daar niet op terug. Als Chickenpaw echt niet mee wilde gaan, dan moest hij dat maar hardop zeggen. En vervolgens nog eens een paar weken naar de plagerijen van Venompaw luisteren, maar dat terzijde. “Geen zorgen,” zei hij haast spottend. “Ik bescherm je wel. Er zal je heus niets overkomen.” En toen draaide hij zich lachend om, lopend in de richting van de grot. Ja, hij wist dat hij soms echt enorm arrogant en vervelend was. Zijn ouders rolden hun ogen meestal op dat soort opmerkingen en er waren apprentices die tegen hem in durfden te gaan, maar er waren ook apprentices zoals Chickenpaw die er weinig op te zeggen hadden. Misschien omdat ze niet wilden, misschien omdat ze niet durfden. In Chickenpaw’s geval was het sowieso het laatste. Venompaw was echter niet helemaal harteloos: als Chickenpaw tijdens de tocht een paniekaanval zou krijgen, zou hij de kat heus niet achterlaten. Zo was hij dan ook wel weer. “Nou, kom dan,” zei hij aanmoedigend tegen zijn denmate. “Wij als echte party animals zullen eens laten zien hoe moedig we deze grot ingaan.” Hij tuurde in het duister, maar zag niet echt iets dat wees op een uitgang of iets anders bekends. Hm. Dit kon nog leuk worden.