[clan event] It saddens me to say

Clan Event

Een zware zucht ontsnapte hem bij het lopen naar de rots, dit beviel hem allesbehalve. Zijn deputy had hem het nieuws verteld en nu was het aan Tall om de rest te vertellen. Hij had dan wel de naam, maar op dit soort momenten keek hij toch nog even omhoog om te checken of Inner niet misschien toch zin had even naar beneden te komen en te helpen. Nope, ook vandaag niet.

”Laat alle katten zich verzamelen!”  Riep hij, en wachtte even tot zijn clan de tijd had gehad zich te verzamelen. Het zou geen ceremonie zijn, maar deze mededeling verdiende eigenlijk wel net zoveel aandacht. ”Vandaag heeft Skullpaw opnieuw een gesprek aangeknoopt met een Bloodclan kat met het doel informatie te winnen voor een overstap,” Hij zuchtte. ”Acorndust heeft hem ontdekt, en hij is per direct verbannen uit Shadowclan en vogelvrij verklaard.” Zijn blik sprak boekdelen toen die de clan ronding. ”Dit betekent dat wanneer een van ons hem tegenkomt op dit territorium, zij hem mogen aanvallen en doden, een vriendelijk gesprek met Skullpaw wordt niet getolereerd, hij wil Bloodclanner zijn, dan behandelen wij hem naar behoren.”  Dit deed hem pijn te moeten zeggen, maar zijn blik stond hard. Dit was iets wat niet getolereerd werd in Shadowclan, en dat moest duidelijk zijn.

”Dank jullie wel,” Mauwde hij, en sprong toen van de verhoging af. Eens zien wat de reacties zouden zijn.

Hij had het al gehoord maar hij probeerde het geroezemoes niet te geloven. De blikken in de ogen van de katten die terug kwamen van de patrouille toen ze Skullpaw gingen zoeken zeiden al genoeg. Demon wou het niet geloven maar toen Tallstar de rots opsprong en de clan aansprak kwamen voor een milliseconde een traan in zijn ooghoek. Meteen verharde hij zijn blik weer, hij wou niet gezien worden als een watje. Zijn uitstraling veranderde terug naar de tom die Shadowclan gewend was. Hard, emotieloos en krachtig. Zijn vacht prikkelde maar hij zette het niet op. Enkel zijn borstvacht was dik zodat hij extra groot en sterk leek. Nadat Tall klaar was met spreken drukte hij zijn blauwe ogen op zijn poten en probeerde niks te voelen, maar het leek alsof er nu twintig katten hem aanvielen en zijn hart brut uit zijn lijf krabde. Demonslayer liet een trillende zucht horen, zijn koude ogen vullend met verdriet. Hoe kon dit gebeurden? Was het soms een test? Een vreselijke nachtmerrie? Hij probeerde zijn gezin zo gelukkig te maken. Hij probeerde om een goeie vader te zijn maar dit bewees dat alles wat hij gedaan had niet genoeg was en dat hij aan alles behalve een goeie vader was.

De kater wiebelde nieuwsgierig met zijn oortjes toen Tallstar een niet verwachte melding kwam doen in het kamp. Eindelijk wat spanning; het enige wat er de afgelopen dagen voor leuks was gebeurd was dat er twee apprentices met elkaar gevochten hadden, totdat er een warrior hier een einde van had gemaakt. Voor hem had het wel langer door mogen gaan. Blijkbaar ging deze melding over één van de apprentices, want Skullpaw was nu officieel uit de clan verbannen. Zijn blik gleed richting de vader van de kat en kon haast de interne struggle van zijn gezicht aflezen. Lion was benieuwd wat er zou gebeuren als hij wél een gesprek aanknoopte met de kersverse BloodClanner. Misschien kon hij vaderlief erop betrappen en het dan aan zijn leider vertellen? Of zo'n vriendje van die Skullpaw, Chickenpaw. Zou voor weer een gebeurtenis zorgen. Iets waar hij altijd naar snakte, want dagelijkse routine was iets wat hij nou eenmaal niet goed aankon.

Tallstar sprong op de hoge rots en trok daarmee effectief genoeg meteen de aandacht van alle katten aanwezig. Zijn blik was al genoeg om hen te laten weten dat het geen goed nieuws was. Fluisteringen over wat de patrouille had gevonden was door het kamp verspreid. Ghostpaw wist niet wat ze geloven moest. Dus richtte ze haar ogen op hun cyperse leider en wachtte. Het nieuws van Skullpaw schokte Ghostpaw. Ze was pas net een apprentice geworden maar was inmiddels oud genoeg om te begrijpen dat wat Skullpaw gedaan had een vreselijke daad was. Clanverraad was het ergste wat je maar kon doen! Verraders hoorde niet in shadowclan. "Verrader" Kwam er over haar lippen, luider dan ze had gewild. Ze duwde zich overeind. "Acorndust heeft een wijs besluit genomen" Zei ze luid tegen niemand in het bijzonder. "Opgeruimd staat netjes, zulk uitschot hoort niet thuis in shadowclan" Eindigde ze met boze vlammen in haar blauwe ogen.

”Laat alle katten zich verzamelen!” De stem van Tallstar galmde over het kamp op het moment dat de witte kattin binnen kwam gelopen. Snel legde ze haar prooi op de stapel voor ze zich bij de groep katten voegde. ”Vandaag heeft Skullpaw opnieuw een gesprek aangeknoopt met een Bloodclan kat met het doel informatie te winnen voor een overstap,” vertelde de Leader met een zucht. Ze had er al wel eerder van gehoord, dat Skullpaw met een Bloodclanner had gepraat. Het bleek nog een keer gebeurd te zijn en dat kon niet veel goeds betekenen. ”Acorndust heeft hem ontdekt, en hij is per direct verbannen uit Shadowclan en vogelvrij verklaard.” Dit was de eerste keer dat ze een verbanning mee had gemaakt. Zo ver ze wist gebeurde het niet vaak en betekende het daarom ook dat wat je gedaan had echt niet kon. Ze verbande namelijk niet zomaar iemand. ”Dit betekent dat wanneer een van ons hem tegenkomt op dit territorium, zij hem mogen aanvallen en doden, een vriendelijk gesprek met Skullpaw wordt niet getolereerd, hij wil Bloodclanner zijn, dan behandelen wij hem naar behoren.” Okay dat was duidelijk. Als ze hem nog een keer zou tegenkomen op Shadowclan gebied moest ze hem hardhandig de grens terug over zetten. ”Dank jullie wel,” sprak Tallstar voor hij van de rots afsprong. Dan zouden nu de reacties komen, die kwamen altijd zodra alles wat gezegd moest worden was gezegd. 'They just keep taking, and taking. When will it be enough?' hoorde ze Soundpaw naast haar mompelen. Een stukje verderop zag ze Demonslayer staan, Skullpaw's vader. Die was hier natuurlijk ook niet blij mee, zijn zoon die verbannen werd. "Verrader," klonk er aan haar andere kant. Ghostpaw kwam overeind. Acorndust heeft een wijs besluit genomen," sprak de kattin luid. Ze leek het tegen niemand in het bijzonder te hebben. Ze sprak voor de oren van wie het wilde horen. "Opgeruimd staat netjes, zulk uitschot hoort niet thuis in shadowclan." Dat was ook duidelijk. De reacties varieerde maar eigenlijk leek iedereen het er wel mee eens te zijn dat dit het goede besluit was geweest voor de acties die door Skullpaw waren ondergaan. Hij had de clan verraden en diende daar nu voor gestraft te worden. Zijn straf was - samen met de doodstraf - het ergste wat je kon krijgen. Hoe zou dit de rest van de clan aantasten in de toekomst? Wetende dat ze een apprentice aan de Bloodclan waren verloren kort nadat de resultaten van het vorige gevecht waren verwerkt. Voor een deel dan. In sommige katten leefde dat gevecht nog al te goed, dat waren degene die katten waren verloren in het gevecht die ze liefhadden.

Hij was de hele terugweg stil geweest. Naast Wolfpaw omdat het hem toch niet meer uitmaakte of ze hem nou wat aan ging doen of niet. Zijn beste vriend had zich aangesloten hij de ergste Clan ooit zonder ook maar naar hem om te kijken. Chickenpaw voelde zich niet alleen verraden, maar ook voor schut gezet. Hij had de grijze kater als een goede vriend gehouden, de Clan proberen te overtuigen dat hij niet eens zo slecht was geweest. Maar nu... Skullpaw was een BloodClanner. En hij hoopte maar dat niemand hem vragen zou gaan stellen.
Vlak nadat hij zijn eigen ding ging doen om Acorndust de ruimte te geven het aan Tallstar te melden ging hij gelijk op zoek naar zijn moeder. Maar zij was momenteel nergens te vinden. Of hij had gewoonweg geen motivatie om überhaupt wat te doen. Toen hij geen paar minuten later Tallstar’s geroep voor een Clanvergadering hoorde keek hij voor kort naar de bruine leider. Zou iedereen nu beginnen te denken dat Chickenpaw hetzelfde zou doen als Skull? Zou Tallstar dat denken? ”Vandaag heeft Skullpaw opnieuw een gesprek aangeknoopt met een Bloodclan kat met het doel informatie te winnen voor een overstap. Acorndust heeft hem ontdekt, en hij is per direct verbannen uit Shadowclan en vogelvrij verklaard.” Begon er. Meteen bij de naam van de Apprentice besloot hij zich om te draaien. Hij had dit met zijn eigen ogen gezien en gehoord. Hij wou het beeld niet weer laten afspelen in zijn kop. Dus liep hij maar terug naar de Apprentice den. Nogmaals alleen en zonder vrienden. Skullpaw was ook de enige die hem kon begrijpen.

Een mededeling, één waar ook zij als 'kit' zijnde aanwezig bij mocht zijn, want ze wist precies wat er gaande was. Woede stormde in haar kop en was terug te zien in haar ogen, vanaf het moment dat ze met Chickenpaw, Waspsting, Acorndust en Mosslily was teruggekeerd. Ze was dan ook ijzig stil, totdat Tallstar het woord nam en de situatie aan de clan uitlegde. De meeste reacties waren geschokt, die van haar was haatvol. Shadowclan was alles dat ze had en ooit zou hebben, dat iemand dat zo makkelijk kon verraden, lieten haar poten branden. Daarbij was het Skullpaw, ze had iedereen verdomme gewaarschuwd. Ze had hem een lesje kunnen leren, de clan kunnen vertellen dat ze dit al wist. Maar nee hoor, in plaats daarvan werd ze aangesteld als herrieschopper en terug de nursery in geduwd. Wolfpaw stond op, haar blik fel en scherp. "Ik had het gezegd!" klonk haar stem gefrustreerd. "Hij is een vuile verrader, dat wisten we al, dat wist ik al!" ze spuugde op de grond en draaide zich met een zwiep van haar staart om, om de nursery weer in te trekken. De hele wereld kon haar kont kussen op het moment.

Hij was blij met de korte steun van Tallstar maar het hielp niet om niet de andere clanners hun schreeuwende woorden te horen. Er werd weer geroepen en Demon, die zo zijn best deed niks te laten merken, kroop lichtjes ineen. Helemaal toen hij één van zijn dochter aanzag lopen. Zijn kleine Roughpaw... zijn amdere dochtertje.. Zijn oren drukte zich in zijn nek toen de grijze she-cat zich tegen hem aandrukte en zachtjes papa mauwde. Demonslayer slikte om de tranen tegen te houden voor hij zijn staart strak en beschermend om Roughpaw heen sloeg zodat ze nog meer tegen hem aangedrukt werd. Daarna begon hij liefkozend haar oortjes te likken, hopend om haar verdriet te verminderen van haar verloren broer, en zijn verloren zoon.

Opgewekt kwam Amber de open plek op om te luisteren naar Tallstar. Het ging goed vandaag, hij voelde zich geweldig. Het bericht duurde maar een paar minuten om te vertellen. Tegen het einde ervan zat hij daar met een verdoofde blik in zijn ogen. Hij zag Roughpaw naar Demonslayer toe gaan voor troost. "Nee..." Fluisterde de rode kater en langzaam liep hij naar voren. Hij wist niet wat hem bezielde toen hij hard en dwingend tegen de menigte begon te praten. "Dit kan je niet doen! Hij is jong en... en.." De speech kwam niet heel ver voordat hij praktisch instortte en er tranen in zijn amberkleurige ogen opwelden. Hij was zijn enige zoon kwijt... iedereen hier had toestemming die zoon te doden wanneer ze hem zagen. Waarschijnlijk had hij met zijn geschreeuw de aandacht nu wel getrokken. Maar het kon hem niks meer schelen. Deze schijnheilige boontjes vonden het blijkbaar terecht dat zo'n jonge kat nu eigenlijk een doelwit op zijn hoofd had.

Ze hoorde Tallstars stem over het kamp galmen. Haar staart schoot overeind en ze begaf zich naar de plek waar de leider zat. Het ging over Skullpaw, dat hij weer Bloodclan had opgezocht. Lionstep haar bloed kookte bij het horen van die woorden. Die kitten was dus weer zo dom geweest om naar Bloodclan te gaan. Hij leerde het nooit. De laatste woorden van Tallstar bevielen haar. Skullpaw was vogelvrij en mocht gedood worden als hij gezien werd. Een grijnsje kroop over haar gezicht. Ze zag hoe Demonslayer een van zijn kinderen troostte. Amberhunt liet zijn stem ook nog eventjes horen. "Dit kan je niet doen! Hij is jong en... en.." Lionstep keek de kater aan met een lege blik. "Wat denk je zelf? Dat je kan lopen vogelen met Bloodclanners en er mee weg kan komen? Al zou hij nog een kitten zijn, je moet beter weten dan heulen met de vijand." ze was klaar met Skullpaw, ze had gezien hoe hij was. "Als ik zijn vacht onder mijn poten krijg is hij dood." het laatste was meer gemompel dan echt hardop praten. Het was een belofte aan haar zelf. Verraders hoorde niet thuis in Shadowclan.

Hij wist dat hij geen keuze had gehad, dan om de apprentice te verbannen. Het zou misschien in de oren van sommige katten als een zware straf klinken, maar verraad was verraad en dat konden ze niet gebruiken in de clan. Het zou voor de familie vooral zwaar vallen en dat merkte hij dan ook bij Amberhunt's woorden. Skullpaw was misschien jong, maar het was zijn eigen beslissing geweest om met een Bloodclanner te meeten en daarmee door te gaan ondanks een keer een straf gehad te hebben. Dan was het al snel duidelijk dat er geen verandering te brengen was in de kop van de jonge kater. Hij zuchtte dan ook lichtjes toen hij dichter naar de groep katten toeliep. "Het zijn zijn eigen acties geweest die het tot zover hebben laten leiden." Sprak hij rustig. "Zolang hij niet terugkomt op Shadowclangebied hoeft niemand hem te doden." Het waren mogelijk de verkeerde woorden, dit was niet iets waar hij goed in was. Andere katten troosten was niet het beste waar hij in was, het was beter als ze hem verweten voor wat hij had gedaan. Hij was tenslotte degene geweest die de jonge kater had verbannen, dus als Amberhunt het op hem af wilde reageren, dan ging hij zijn gang maar.