[clan event] It saddens me to say

Hij was op het punt zich op te krullen in zijn nest, tot hij plots Sunvoice. Hij negeerde het geroep van de andere katten. Het woord ´verrader´ begon langzaamaan bitter te klinken. Hij kon enkel Skullpaw daarbij inbeelden. Hij had nog steeds niet geaccepteerd dat een kater, zijn beste vriend, hem zo kon verlaten. Zo zijn familie kon verlaten. Het kon niet. "Wanneer is Tallstar dan doodgegaan en is Acorndust de leider geworden? Had Skullpaw niet het recht om zich te verklaren voor de clan voordat hij verbannen werd? We hebben nu een jong, verward kind in de klauwen van die moordenaars achtergelaten met een reden om ons te haten. Is dit wie we willen zijn als Shadowclan?" Hij voelde een soort opluchting over hem heen gaan. Dat er eindelijk een kat was dat aan zijn kant stond. Nou... Soort van. Ze hadden hetzelfde doel. Zouden ze nu een kans krijgen Skullpaw terug te krijgen? Gelijk trippelde de bruine kater uit de Apprentice Den, terug naar de menigte dat steeds drukker begon te worden. Hij wurmde zich erdoorheen tot hij bij de jonge warrior stond. "Sunvoice heeft gelijk. Ik ken Skullpaw, hij is geen BloodClankat." Zei hij. Zijn groene ogen stonden wanhopig terwijl hij de Deputy aankeek. "Skullpaw heeft de Clan verlaten omdat we hem niet thuis hebben laten voelen, misschien dat... De BloodClan heeft hem vast allerlei leugens gewerpt. Dat moest haast zo zijn. We zijn een Clan samen, waarom keren we onze rug zo snel naar elkaar?" Hij wist zelf niet wat hij uit aan het gooien was. De laatste keer dat hij zijn vriend over de BloodClan vroeg werd hij behoorlijk tegen de haren gestreken. Was het wel zo waar? Hij hoefde alleen Acorndust over te halen, en ook de hele Clan. Oh nee, zouden ze hem nu aanvallen? Hij was ook zo hoopvol geweest. Zijn blik gleed terug naar Sunvoice. Zij zou toch wel instemmen?

Het kon haar niks schelen wat Skullpaw allemaal niet gedacht moest hebben, wat de achterliggende reden zou kunnen zijn of wat het uitmaakte. Haar kop draaide naar Sunvoice toen die begon te praten. "Wanneer is Tallstar dan doodgegaan en is Acorndust de leider geworden? Had Skullpaw niet het recht om zich te verklaren voor de clan voordat hij verbannen werd?" Lionstep trok haar wenkbrauw naar hem op, was die poes serieus? "We hebben nu een jong, verward kind in de klauwen van die moordenaars achtergelaten met een reden om ons te haten. Is dit wie we willen zijn als Shadowclan" Lionstep moest een korte grinnik onderdrukken. "Sunvoice, hoor je jezelf wel praten of niet? Acorndust heeft prima gehandeld in Tallshadows afwezigheid. Kijk alsjeblieft uit dat je je hoofd niet te hoog houd, wie weet verrek je nek wel." haar stem werd koud met de laatste woorden. Ze had echt geen idee welke clangenoten zo dom waren om achter die domme zwarte kitten met grootheidswaanzin te schuilen. Vervolgens haakte Chickenpaw er nog even op in. Ze zou hem ook nog wel even de waarheid vertellen. "Dus jij denkt dat het de schuld is van de clan dat Skullpaw wegliep? Dat is de grootste onzin die een kat hier in dit kamp me ooit heeft proberen te verkopen." haar blauwe ogen keken recht in die van Chickenpaw. "Skullpaw heeft er voor gekozen om opgeleid te worden tot een moordenaar. En terwijl wij hier staan te filosoferen over wat er wel allemaal in die ene domme hersencel van hem gebeurd kan zijn om het zo ver te laten komen wordt hij gewoon getraind om katten dood te maken. Niet te verwonden Chickenpaw; maar dood." ze stopte even om haar laatste woorden kracht bij te zetten. "Om heel eerlijk te zijn kan ik niet wachten tot hij weer overmoedig worden, terug komt naar Shadowclan en ik hem persoonlijk een welverdiend einde aan zijn trieste leven kan geven."

Demon had geprobeerd er buiten te blijven maar nu werd het hem te veel. Hij was erg blij geweest dat Sunvoice nog een beetje de boel probeerde te sussen maar toen Lionstep enkel doodsdreiging begon te maken tegenover zijn zoon raakte dat een verkeerde snaar. De massieve tom stond brut op. Roughpaw even kort vergetend en stapte naar de groep katten af. Zijn nekharen stonden overeind en even was hij bang de controle over zich zelf te verliezen. “Genoeg!” Brulde hij. Zijn vacht had hij dik opgezet zodat hij hij wel vier keer zo groot leek dan hij werkelijk was. Een grote boze beer was de beste beschrijving die je nu kon bedenken. “Ik wil niks meer horen over jullie doodsdreigingen naar mijn zoon. Tijd om je mening te geven is voorbij” Grauwde hij met ogen die blauw vuur spuwde. “En als ik maar van één van jullie doorheb die mijn kind met opzet zou opzoeken om hem neer te leggen trap ik je persoonlijk naar de Dark forest” Ondanks dat Skullpaw niet meer Shadowclan was zou hij altijd zijn kind blijven die hij zou beschermen met zijn leven ondanks alles.

Hij zuchtte even verslagen bij het antwoord van Slatefur, natuurlijk had ze gelijk maar dat maakte het niet makkelijker. De kater opende net zijn mond voor een reactie toen er een reeks gebeurtenissen volgde die zijn aandacht trok. Eerst deed Amberhunt dramatisch, waar hij alle recht toe had, zo vertelde Slate aan Lionstep die daar geen respect voor kon opbrengen. Tall opende opnieuw zijn mond om de poes hier van repliek te dienen en Slate te steunen toen Acorn dat al deed en de leider met een mentale schouderophaal weer kon gaan zitten - hij was een beetje opgeveerd klaar om op te staan.

Lang leek zijn rust echter niet te duren want voor hij goed en wel weer zat besloot Sunvoice, weer, haar mening te verkondigen. Soms kon Tall die kat wel wat doen, richt een krant op ofzo maar onrust stoken op deze manier was hij niet van gediend, al helemaal niet als het kritiek op zijn deputy was. Wederom veerde hij een beetje op en opende zijn mond, maar moest gefrustreerd met zijn ogen rollen toen Chickenpaw nota bene besloot dat dit zijn kans was zijn zegje te doen. Tall's ogen flitsten even naar de jonge kater maar met een korte zucht besloot hij dat die het niet waard was om boos op te worden. De kleine kat was geschrokken en overduidelijk nog in de war van wat er met zijn vriend, misschien wel meer dan dat, gebeurd was.

Met zijn rust hervonden opende de kater in de stilte die volgde dus nog eens zijn mond, om de gemoederen tot bedaren te brengen maar met een ruk draaide hij in plaats daarvan zijn hoofd naar Lionstep die besloten had dat haar mening waarschijnlijk ook van onschatbare waarde was. Soms was het een verschrikking om katten te doen laten denken dat ze in een democratie leefden. Bij het horen van hoe ze zijn naam uitsprak wiebelde de kater even met zijn oren en vernauwde zijn ogen. Een voor op het lijstje blijkbaar. Toen ze vervolgens uitviel naar Chickenpaw opende Tall - jawel - alweer zijn mond maar plofte nu letterlijk terug op de grond en keek met stomme verbazing naar de schreeuwende Demonslayer die ertussendoor kwam. Sinds wanneer was dat eentje die besloot zich te mengen in discussies die toch zouden uitmonden in moddergooien? De kater rolde met zijn ogen en probeerde zijn geïrriteerde blik van zijn gezicht te krijgen. Spoiler: het lukte niet. Zijn mond was in een strakke lijn en zijn ogen schoten vuur toen hij - nu volledig - opstond. Eindelijk stilte. Wat een onzin dat hij zijn groep warriors tot de orde zou moeten roepen als een groep kittens... Maar misschien was dat ook niet de weg.

Dus voor de zoveelste keer zuchtte hij even zijn frustratie van zich af en keek met zachtere ogen de clan rond. Eens zien. "Demonslayer," Besloot hij te beginnen bij het heetste kooltje. "Ik snap dat je tijd nodig hebt om dit te verwerken, en die zal je krijgen, maar ik wil dat het heel duidelijk is dat wanneer je na die rouwperiode in aanraking komt met Skullpaw je deze zonder pardon of 'goed gesprek' dient weg te jagen. Hij heeft zijn keuze, hoezeer het ons allen ook pijn doet, gemaakt," Hij keek de kater aan met een blik die geen tegenspraak duldde, en liet deze daarna verzacht op Chickenpaw vallen. "Het spijt me om te zeggen dat hetzelfde voor jou geldt Chicken, er is nu geen weg terug voor Skullpaw" Hij wist niet of dat altijd zo zou zijn, hij was een vergevingsgezinde kater, maar voor nu moest hij een duidelijke lijn trekken. Toen hij naar Lionstep keek was zijn blik echter weer zo hard als graniet. "Dat betekent," Mauwde hij stern, "Lionstep, dat we hen niet zullen uitlokken of treiteren. Niemand kan ontkennen dat dit een trieste zaak is waarin we ook naar onszelf moeten kijken," Dat ze maar wist dat een apprentice niet zomaar om zijn leeftijd weggezet mocht worden. Over zijn naam ging hij nu niet verder door, misschien hadden zijn intonatie en blik het duidelijk gemaakt en anders zou hij dat varkentje een andere dag ville- eh.. wassen.

Nu de laatste, en zijn blik gleed naar Sunvoice die dit alles gestart was. Die freaking activist. "Verder Sunvoice, zou ik het op prijs stellen als je mijn deputy wat meer vertrouwen gunt. Onze acties zijn op elkaar afgestemd en besproken, Acorndust had Skullpaw niet verbannen als hij niet zeker wist dat ik er achter zou staan," Oke dat was een kleine leap of faith maar zijn blik en houding - erg fier voor zijn doen to be honest, hij begon bijna kramp te krijgen - gaven daar niets van weg. "Bedankt dat je voor de clan en haar welzijn oplet, die taak deel je met ons. Dit is niet de eerste maal dat Skullpaw zich met Bloodclan heeft ingelaten, maar wel de laatste keer als Shadowclanner. Dat was hem erg duidelijk voor hij zich hiertoe bewoog," Verzekerde hij haar, zijn ogen inmiddels zacht met wat pijn erin. Het was niet makkelijk om een apprentice te verliezen en hij kon niet anders dan zich afvragen of het niet ook aan hem lag.

"Laten we dit ons niet verdelen, maar er juist voor elkaar zijn. Skullpaw heeft ons sterker dan ooit laten zien dat we elkaar nodig hebben als clan," Mauwde hij, duidelijk maar met een trieste ondertoon. Hij had liever gehad dat het niet nodig was geweest. En met die laatste woorden ging hij weer zitten en keek nog even rond, zijn clan was geen clan van blinde volgers. Hij moest niet doen alsof alles nu voorbij was. Het enige verschil kon zijn dat hij nu het middelpunt van drie discussies tegelijk was geworden. Good going Tall. Zijn staart ging zonder dat hij het zelf merkte tegen die van Slate aanliggen. Een beetje steun hier had hij zo vast nodig.

Lionstep negeerde Demonslayer zijn woorden. Het maakte haar niks uit hoe erg hij wel niet aan het rouwen was. Wie was er voor haar geweest toen haar moeder overleden was? Toen haar broer gedood werd door die monsters uit Bloodclan? Nee. Ze had geen genade voor geen enkele kat die zich daar mee wou mengen. "Lionstep, dat we hen niet zullen uitlokken of treiteren. Niemand kan ontkennen dat dit een trieste zaak is waarin we ook naar onszelf moeten kijken," de toon die Tallstar aansloeg toen hij haar prefix uitsprak stond haar niet aan. Totaal niet. Leider of niet, het maakte haar niet uit. Ze had Tallshadow nooit echt een hele goede leider voor Shadowclan gevonden en dat liet ze duidelijk doorschijnen. "Tallstar, iedereen die zich bij Bloodclan voegt - of wilt voegen - is een vijand van Shadowclan." ze klaarde haar keel en liet haar stem luider klinken over het kamp, terwijl ze rondkeek."En iedere kat in Shadowclan die ook maar één poot richting die verraders zet kan met mij een gevecht tot de dood verwachten! Ik verzin geen smoesjes voor de keuzes van moordenaars en mensen die die moordenaars willen steunen. Ze hebben mij teveel afgenomen, mijn bloedeigen broer is vermoord door die monsters en Starclan mag weten wat ze mijn moeder wel niet aan hebben gedaan!" heel Shadowclan mocht weten dat ze Bloodclan haatte met een passie. "Jij bent nog niet half zo'n goede leider als dat Innerstar dat was." haar ogen keken weer recht in die van Tallstar. Ze geloofde niet dat haar moeder 'gewoon' in modder verdronken was. Ze was een sterke kat, ze had zich er uit moeten kunnen redden.

Slatefur had het allemaal goed bedoeld toen ze Lionstep en de situatie probeerden te sussen. Dit had echter niet zo mogen zijn toen Sunvoice haar achterlijke stem liet horen. De situatie liep volledig uit de klauwen en Slatefur had niet het idee dat ze zich ooit zo dicht bij de dood had gevoeld als op het moment dat Lionstep haar tirade begon en haar zowaar oversloeg. De kattin zette haar voorpootje eventjes tegen haar borst aan om haar razende hart te voelen en haalde even diep adem. Eerst begon Sunvoice, toen kwam Lionstep, Demonslayer en toen stond Tallstar weer op om rust te bewaren. Ze schrok eventjes lichtjes op toen ze zijn staart tegen de hare aan voelde, maar zei er niks over. Ze snapte dat hij het even zwaar had. Het was een kakofonie op het moment in het kamp en ze had moeite om met geluid alleen alles te kunnen volgen.
De kattin hield zichzelf dan ook maar wijselijk stil en slikte eventjes wat toen Lionstep weer begon. Het was een persoonlijk iets, dat was duidelijk en geen enkele bewoording ging haar op dit moment sussen. Als Slatefur dapperder was geweest en geen waarde hechtte aan haar eigen hoofd, had ze Lionstep gevraagd of de kattin een rondje met haar wilde lopen om even af te koelen. Slatefur hechte echter waarde aan haar leven en uitte in gedachte haar medeleven naar Tallstar dat hij dit weer op moest lossen.

-Slatefur aborting her mission-

_{De she-cat had een norse uitdrukking op haar gezicht terwijl ze het gesprek aanhoorde, dat flink uit de hand liep. Eerst had ze zich er niet mee willen bemoeien, aangezien ze zich ergens verantwoordelijk voelde voor het vertrek van Skullpaw. Maar nadat Tall zijn eigen warriors niet meer in toom kreeg stapte ze toch naar voren. Zij was immers bij het voorval geweest. "Lionstep. Jouw persoonlijke gevoelens zouden nooit met de warrior code in strijd moeten komen. Je weet net zo goed als ik dat een kat doden niet toegestaan is en dat jouw moeder hier nooit achter zou hebben gestaan. En Sunvoice," vervolgde ze toen, "ShadowClan heeft geprobeerd zijn gedrag te corrigeren maar er viel niet met hem te praten. Ja, we hebben hem laten gaan. Maar was het dan beter geweest om zwakte voor hem te tonen? Om onze ShadowClantrots aan de kant te zetten en een kind over ons heen te laten lopen?" Met samengeknepen ogen keek ze toen richting Demonslayer en ze stapte op hem af. Dit was niet voor de oren van de hele clan bedoeld, maar omstaanders zouden haar kalme stem kunnen oppikken. "Demonslayer, ik weet dat dit verschrikkelijk pijn moet doen. Maar als je katten van je eigen clan aanvalt wordt dit net zo goed gezien als verraad en zit je in hetzelfde schuitje als Skullpaw." Haar oren lagen nu in haar nek. Wasp was zo, zo klaar met al dit gezeik. "Er is iets gebeurd," miauwde ze toen, waarbij ze zich wendde naar de Clan, specifiek naar Sunvoice en Lionstep, al was dit voor iedereen die bezwaar had op wat dan ook. "En Acorndust, jullie deputy en toekomstige leider, heeft gehandeld. Een clan hoort te luisteren naar deze beslissingen en als je het er niet mee eens bent, kan je een kalm gesprek met hem aangaan in plaats van te janken als twee kleine kittens. Waar is jullie respect?"}

Een witte kattin met zachtrode keek naar het schouwspel. Ze had moeite om niet in woede uit te barsten. Kenden deze katten dan helemaal geen respect. Waren ze de code vergeten? Ze waren geen haar beter dan Skullpaw en konden voor haar allemaal met hun rotte konten naar Bloodclan verhuizen. Een rimpel van ongenoegen stond over haar neusbrug. Ze hield er zich echter wel wijselijk buiten. Mama had haar geleerd dat ze als apprentice nog niet zoveel inspraak had. Over mama gesproken, die zat aan de overkant met een nors gezicht. Het leek erop dat ze ook zou gaan ontploffen, maar dan met goede raden en niet zozeer woede. Daarin moest ze nog veel leren. Toen het een beetje escaleerde door een activiste sprong Waspsting recht. Ze keek er met veel respect naar, een kleine glimlach plooide zich over haar lippen. Zo kende ze haar mama, zo wilde ze later worden. Daarom trok ze haar snuit weer in dezelfde norse blik, maar haar blauwe ogen twinkelden. Honeypaws blik ging naar Acorndust. Ze was stiekem wel benieuwd naar zijn reactie. Hij zag er boos uit, maar dat zou ze ook zijn. ~~dramaqueen~~

De schuld krijgen? Dat kreeg hij, maar dat was niet het enige dat er gebeurde. Was dat alles geweest, dan had hij zich misschien wel rustig kunnen houden, maar nu was dat een ander verhaal. Het begon allemaal met Sunvoice die hem beschuldigde van Skullpaw onterecht verbannen te hebben en om zich voor te doen als leider door niet te overleggen met Tallstar. Het was niet alsof hij dacht dat hij een foute beslissing had gemaakt en hij was ook niet de enige geweest die Skullpaw betrapt had samen met die Bloodclanner. Hij was dan wel niet de leider, maar het was duidelijk geweest wat gedaan moest worden op dat moment en Skullpaw een extra kans geven had er echt niet in gezeten. Dan had hij maar eerder moeten luisteren.
Hij vond het niet heel wonderbaarlijk toen Chickenpaw haar bijsprong. Hij had onderhand wel door wat er tussen hem en Skullpaw had gespeeld en het was geen wonder dat de apprentice de ander terug wilde. Maar het zat er gewoon niet in, wat hij ook zou zeggen. De mening van de apprentice was dan ook waarschijnlijk voornamelijk gebaseerd op emoties en niet door alles logisch samen te voegen en dan tot een conclusie te komen. Hij nam het de apprentice dan ook echt niet kwalijk dat hij deze mening had, maar er kon nou eenmaal niks mee gedaan worden.
Iemand leek tenminste aan zijn kant te staan toen Lionstep haar reactie kwam, echter moest ze nou net iets te veel nadruk leggen op het willen vermoorden van de jonge kater. Hij had Skullpaw dan wel vogelvrij verklaart, maar dat betekende nou niet meteen dat er een jacht naar hem uitgezet moest worden. Zolang de apprentice veilig weg zou blijven van Shadowclangebied zou hem niks overkomen door een Shadowclanner. Voor in Shadowclangebied was het natuurlijk een ander verhaal. Hij had de voormalige apprentice niet voor niks vogelvrij verklaart en daarmee de doodstraf opgelegd als hij in het gebied zou komen. Het was nou ook weer niet dat hij de jonge kater per se dood wilde zien, dus het was het beste als hij gewoon weg zou blijven. Toch was er een ander punt in haar reactie dat hem niet beviel, namelijk haar gebruik van Tallstar's naam. Het klonk alsof ze de kater niet waardeerde en dat beviel hem niet. Tallstar was nog steeds de leider en hij maar de deputy, dat was iets dat duidelijk moest blijven bij de clan.
Het was duidelijk dat iemand er klaar mee was toen Demonslayer zijn stem liet horen. De kater was het duidelijk zat om dingen over zijn zoon te horen en dan voornamelijk ook de doodsbedreigingen. De kans dat het de anderen zou stoppen met meningen geven was echter klein. Hijzelf begon ondertussen ook steeds geïrriteerder te worden met de discussie die ontstaan leek te zijn. Het was niet alleen hij die van alles naar zijn kop geslingerd kreeg, maar het ging heen en weer tussen meerdere katten en dat was iets waar een einde aan moest komen.
Hij had dan ook hoop dat het zou gaan stoppen toen Tallstar overeind kwam. De kater was beter in het sussen van discussies dan hem, dus misschien zou het hem lukken. Ook al was hij niet zeker of deze hele discussie opgelost zou kunnen worden met rustig praten. Tallstar sprak in ieder geval iedereen aan en degene die feller in de discussie waren dan ook wat harder. Nu was het echter afwachten of het zou helpen en dan voornamelijk ook de reactie van Lionstep. Die zou vast wel met een weerwoord naar de leider komen en als het moest zou hij ingrijpen.
Er zat waarheid in de woorden die Lionstep sprak. Hij kon goed begrijpen dat ze gefrustreerd was met Bloodclan. Het was niet alsof hij dat zelf ook niet was. En dat Skullpaw als iemand die ernaar wilde overlopen als verrader gezien werd was dan ook geen wonder, want dat was hij nou eenmaal. Haar laatste opmerking was echter iets dat niet door de beugel kon en waarbij hij dan ook moeite moest doen om niet meteen zijn bek open te trekken en er wat van te zeggen. Tallstar was zeker een goede leider, echter totaal anders dan Innerstar en dat was nou eenmaal zo. De gebreken van de kater was iets waar hij tenslotte voor was om ze aan te vullen. Als er iets was waar een leider niet goed in was, dan was zijn deputy er en wat nu voornamelijk nodig leek te zijn in zijn ogen was dat iemand boos werd en de clan op zijn plaats zou roepen. Als Tallstar het niet zou doen, dan zou hij het wel doen.
Voor hij echter zijn bek open kon trekken om wat te zeggen, mengde de volgende zich in de discussie, Waspsting. De poes was erbij geweest toen hij Skullpaw had verbannen en het was dan ook geen wonder dat ze aan zijn kant stond in de discussie en hem verdedigde. Toch was iemand anders hem laten verdedigen niet iets dat hij hier kon laten gebeuren en dat wist hij. Als hij dat zou toelaten, dan zou hij geen goede deputy zijn en ergens had hij ook zijn limiet bereikt. Stil blijven kon hij niet langer.
Hij schraapte zijn keel, half om de aandacht te krijgen en half om zijn keel voor te bereiden op wat er zo zou komen. "Het is nu wel genoeg!" Bulderde hij, hopelijk alle aandacht krijgen. Hij was het zat om de discussie verder te laten lopen dan het al gegaan was. Net zoals Waspsting zei, er was wat gebeurd en hij was degene die gehandeld had. Als ze nog wat wilden zeggen konden ze dat tegen hem doen en niet naar elkaar toe. "Zoals velen van jullie al zeiden ben ik degene die gehandeld heeft." De kalmte was nog niet te vinden bij hem terwijl hij deze woorden uitsprak. Hij moest duidelijk maken dat het genoeg was met de beschuldigingen naar elkaar toe. "Als je het ergens niet mee eens bent zou je het dan ook naar mij moeten richten en niet naar elkaar!" Ging hij verder. "We zijn een clan en zouden elkaar niet moeten beschuldigen van van alles en nog wat. Skullpaw heeft zijn fouten begaan en daarbij de clan verraden, iets anders is hier niet gaande. We zouden als clan niet uit elkaar moeten vallen omdat een verrader verbannen is!" Dat was in zijn algemeenheid naar de clan, echter waren er nog een paar katten die hij persoonlijk aan moest spreken. "Sunvoice," Vervolgde hij iets kalmer en richtte zijn blik naar de poes. "Ik ben dan wel geen leider, maar als deputy weet ik wanneer ik een beslissing kan maken of iemand een verrader is of niet. Tallstar zou het eens zijn geweest met mijn beslissing als hij erbij geweest zou zijn. Ik was ook niet de enige aanwezige op het moment, dus het is ook niet alsof er geen getuigen zijn." Het was duidelijk dat de poes hem niet vertrouwde en hij wist dan ook dat hij haar daar op aan moest spreken. "Lionstep," Vervolgde hij. De poes moest tenslotte aangesproken worden op hoe ze had gesproken naar haar clangenoten toe. "Ik heb Skullpaw vogelvrij verklaart en dat betekent dat hij inderdaad gedood zou moeten worden als hij ooit weer op Shadowclangebied zou komen. Dit betekent echter niet dat er op hem gejaagd gaat worden. Zolang hij wegblijft kan hij zijn leven leiden zoals hij wilt, echter hoeft hij hier niet meer terug te komen." Dat laatste was niet alleen gericht naar Lionstep, maar ook naar de clan. "En nog een ding, praat niet zo tegen Tallstar. Hij is nog steeds je leider, ongeacht wat er eerder voorgevallen mocht zijn. Elke leider heeft zo zijn of haar gebreken en de deputy is ervoor om dat aan te vullen. Ga hem dan ook niet vergelijken met andere leiders, want op zijn eigen manier is hij een goede leider." Niemand mocht zo tegen Tallstar praten en dat moest duidelijk wezen. Hij was al iets gekalmeerd, maar er was nog een ding dat gezegd moest worden. "Deze discussie is bij deze beëindigd, ben je het nog ergens niet mee eens kom dan naar mij toe. Het is nergens voor nodig om elkaar dingen te gaan verwijten, terwijl ik degene ben die Skullpaw heeft verbannen. Ik wil dan ook geen verdere discussie meer horen tenzij het naar mij toe is." Dit laatste zei hij op een strenge, serieuze toon. Waren ze het ergens niet mee eens moesten naar hem komen en hopelijk zou de discussie hiermee stoppen.

Viperdash kwam het kamp binnengelopen met een vogel in de mond om alleen ruzies aan te treffen. Er ontstond een rimpel in zijn neus en hij zocht met niet-begrijpende ogen naar uitleg. Hij liet de lijster op de prooistapel vallen en keek naar het rumoer. Al snel had hij door waarover het ging. De grote maine coon luisterde naar iedereen zijn mening. Hijzelf vormde die pas nadat Acorndust als een cranky-man-deputy was uitgevlogen. Hij liet de stilte even heersen voor hij opstond. Sunvoice haar stem weergalmde nog door zijn hoofd. Hij had het gevoel dat het meer zijn mening was, dan verbannen. Viper schraapte zijn keel. "Ik respecteer zeer u keuze Acorndust, ik twijfel niet aan uw kunnen en ik weet dat Tallshadow... sorry Tallstar achter u staat, maar het zit mij toch dwars dat we een jonge apprentice op deze manier hebben verbannen." Hij zweeg even om na te denken en om zijn blunder te boven te komen. Het was moeilijk om de mening van zijn mentor tegen te spreken (en zijn naam nu juist uit te spreken), maar een van zijn lessen was dat je moest opkomen voor je mening. Ten alle tijden op een vriendelijke manier. Zijn hazel-gekleurde ogen keken naar zijn deputy. "Kan het niet zijn dat Skullpaw verward was door de Journey. We moeten allemaal toegeven dat de clans te sterk verwoven zijn geweest en misschien had hij hetzelfde gevoel van vriendschap bij Bloodclan, hoe gek het ook klinkt." Viper zuchtte, terwijl hij geen steun probeerde te zoeken. Hij moest dit alleen doen en zeggen, zonder iemand kwaad te maken. "En dan hebben we inderdaad een verward kind in de klauwen van moordenaars achtergelaten en dat zit mij erg dwars." Please Starclan save his ass.

De woorden van haar clangenoten kwamen niet eens echt binnen. Behalve die van Waspsting. Haar blik verhardde toen ze de oudere warrior aankeek. "Dus je gaat me vertellen dat jij Innerstar niet mist? Dat je niet denkt dat er meer is?" haar ogen knepen iets samen. Ze wist dat Waspsting niet zo dom was en dat ze close was geweest met haar moeder. Nu kon ze haar schoppen op een plek waar ze het zou voelen, misschien zou ze na gaan denken. Lionstep haar hoofd was gevuld met theorieën over de dood van haar moeder, ze wist wel honderd redenen te vertellen waardoor ze dood zou kunnen zijn gegaan. Acorndust vertelde haar nog dat ze niet zo kon praten over haar leider en dat iedereen zo zijn gebreken had. "Dit zijn wel erg veel gebreken dan." siste ze zachtjes voordat ze zich omdraaide en richting de uitgang van het kamp liep. Ze was er klaar mee, wou niet meer bij katten zitten die sympathie hadden voor een moordenaar.

Oke, plan A was mislukt. Duidelijk dat Lionstep nog steeds een onhoudbare drang had om haar eigen inzichten te delen met de clan. Het was nog steeds een raadsel voor de kater waarom precies, maar iets zei hem dat het niet zo goed zou vallen als hij daarmee aan kwam zetten. Evenals het antwoord dat hij technisch gezien juist wel voor de helft exact dezelfde leider was als Innerstar, gegeven het feit dat zijn achtervoegsel nu ook -star was. Details die voor nu maar even achterwege gelaten zouden moeten worden.

Bij deze persoonlijke aanval keek hij onbeweegelijk naar Lionstep, om vervolgens niet eens zijn mond te openen maar even te wachten. Niet zwaar onder de indruk was hij van Slate, die rustig naast hem bleef zitten en besloten had dat dit het moment was waarop zij als blinde kat het allemaal niet meer kon volgen en maar gewoon haar mond hield. De kater rolde even met zijn ogen, lekker dan. Bijna opende hij zijn mond om dan zelf maar voor zichzelf op te komen, maar hield hem vrolijk gesloten toen Waspsting begon te praten en nota bene zijn deputy in bescherming nam. Hij wiebelde wel even met zijn oortjes toen ze hem 'toekomstige leider' noemde, had ze plannen? Dit klonk hem bedreigend in de oren. Al met al kon hij verder weinig op haar speech aanmerken en keek even rond of hij de enige was die de neiging had tot klappen. Dat bleek helaas het geval.

Acorndust besloot dat hij nu aan de beurt was. Prima. Dat kon Tall nog wel overleven, tenzij zijn deputy ook plots tegen hem zou keren. Of zou besluiten dat het wel goed klonk, toekomstig leider, en zich een plan voorgenomen had. Een beetje wantrouwend bekeek hij de ander dan ook, maar ontspande toen deze hem in bescherming nam. Er zouden ongetwijfeld katten zijn die er van alles van vonden dat hij in bescherming genomen werd, iets als 'kan hij niet eens voor zichzelf opkomen' maar Tall had er nooit zoveel moeite mee gehad. Scheelde hem moeilijke gesprekken en boze blikken. Boos worden was gewoon niet echt zijn ding, bovendien kon niemand ontkennen dat de boze stem van Acorn best eng klonk. De leider moest zichzelf even duidelijk maken dat het niet tegen hem was.

Net toen Tall dacht dat het allemaal klaar was, Acorn had immers gezegd dat het klaar was, besloot er nóg iemand zijn mening te delen. Tall viel bijna om terwijl hij de neiging tot met de ogen rollen onderdrukte. Een middag bij de breiclub was er niks bij! Sinds wanneer had hij een clan van praters?! Aan de andere kant was dit zijn voormalige apprentice en moest Tall doen alsof hij zeer geïnteresseerd luisterde. Dat deed hij ook wel, aangezien de kleine - ja zo bleef hij hem noemen - best wel dingen naar waarheid sprak. "Ik respecteer je mening Viperdash," Mauwde hij in antwoord, niet zeker of hij nu iemand in de reden viel maar serieus, om nou met een hamer ergens op te gaan slaan om aandacht te krijgen was ook weer zo wat. "En je brengt zeker rake punten naar voren waar wij als clan met elkaar om moeten denken, maar Skullpaw is met zijn acties geconfronteerd en hem zijn duidelijk de gevolgen van een volgende ontmoeting uitgelegd. Hij zal de consequenties van zijn actie nu verder zelf moeten dragen." Legde hij uit, met een stem die duidelijk maakte dat hij wel klaar was met het uitleggen over de verbanning van Skullpaw. Man, je zou denken dat iedereen zo naar Bloodclan wilde om hem terug te halen.

Ondertussen was er ook nog een andere discussie gaande met Lionstep, die nu Waspsting voor de voeten wierp dat ze Inner niet leek te missen en dat er meer leek te zijn. Hierbij spitste Tall zijn oren en vernauwde zijn ogen. Wat dacht de poes te weten? Hij had er zelf nog niets over duidelijk gemaakt. Langzaam ging zijn blik over de katten van zijn clan, waarvan geen keek alsof hij precies wist waar Lion het over had. Toch stond de leider kordaat op, en paradeerde naar Lionstep, haar de weg uit het kamp afsnijdende. Hij was aanzienlijk groter dan de poes, die wel erg venijnig keek maar van dichtbij hem niet onder de indruk kreeg. Wederom negeerde hij de persoonlijke aanval, een opgefokte poes vertellen dat ze fout zat was zo makkelijk als arabisch praten met een uil. Toch stopte hij haar vertrek. "Dit zijn serieuze zaken Lionstep," Mauwde hij, zacht maar duidelijk genoeg voor het kamp om hem te horen. "Enige extra informatie over de dood van Innerstar die je wenst te delen?" Hij had zelf altijd al zijn bedenkingen gehad en die waren bevestigd door Innerstar in Starclan, maar wat als er nog meer achter zat? Als deze poes ook meer wist dan ze wilde toegeven? Ze moest antwoord geven nu, om hem heen was door de doorns letterlijk geen optie.

_{De she-cat had zich afzijdig gehouden tijdens de discussie, maar luisterde wel met een bezorgde frons op haar gezicht. Ze vond dat iedereen goede punten had in de discussie; zelfs met Lionstep's wat extremere opmerkingen was ze het eens. Het was dan ook moeilijk voor haar om een mening van zichzelf te vormen waardoor ze het maar wat langs zich liet gaan. Haar tweekleurige blik richtte zich echter verrast op toen ze haar partner hoorde praten en ze veerde overeind om zich aan zijn zijde te voegen. Zijn woorden vulde haar hart met liefde; ze was samen met een kater met een gouden hart. Ze wiebelde licht ongemakkelijk met haar oortjes, hij ging toch wel ook tegen de deputy in. Ze was niet bang voor Acorndust of Tallstar, dat zeker niet, maar misschien was het toch beter om je nu gedeisd te houden als er zulke beschuldigingen heen en weer geschoten werden. Heave luisterde naar Tallstar's reactie op haar partner en met een licht geïrriteerde blik keek ze hem aan. Kon hij enkel herhalen wat er al gezegd werd? Toch maakte ze er geen opmerking over en streek ze kort over Viper's rug met haar staart. Laat het maar rusten, leek ze hem toe te zeggen. De zwart-witte kattin keek Lionstep na, die richting de uitgang van het kamp liep maar nog nageroepen werd door Tallstar. Ze had inderdaad gedurfde uitspraken gedaan en daarvan nu weglopen leek haar ook geen goede oplossing. Wat een ingewikkelde clanmeeting was dit, zeg.}

Toen ze bijna de uitgang in kon stappen werd haar weg geblokkeerd door de tabby kater waar ze zich net nog tegen uitgelaten had. Oh ja mooi, dat kon er ook nog wel bij hoor. Nijdig keek ze naar hem op. "Dit zijn serieuze zaken Lionstep," dat hoefde hij haar geen twee keer te vertellen. "Enige extra informatie over de dood van Innerstar die je wenst te delen?" Lionstep zwiepte met haar staart en moest zich inhouden om hem niet gewoon aan de kant te drukken. Ookal was ze misschien geen match voor hem. "Ik weet niks wat ik kan onderbouwen met feiten. Ideeën, die heb ik wel genoeg. Mijn moeder was een sterke leider, Tallstar. Jij en ik weten net zo goed dat zoiets lulligs als verdrinken in modder geen dood was voor haar." Ze keek hem recht aan, haar boze blik vaagde voor een paar tellen weg. "Het kan niet zo zijn dat ze op die manier is gegaan, daar was Innerstar te sterk voor. Ze is vermoord." hij moest dat toch ook weten? Ze verdacht Tallstar er sterk van dat hij meer wist van het hele voorval, maar dat hij dat voor zichzelf hield. Of dat hij het zelf gedaan had? Al leek dat niet logisch.

Nectarpaw kwam nietsvermoedend het camp binnen, vrolijk een deuntje fluitend. het was zo'n mooie dag vandaag, zo'n heerlijke dag - oh sheez. Wat was er in starclansnaam aan de hand? Haar blauwe ogen keken verbaasd rond naar de ruzieënde katten. Ze hadden hun vacht opgezet en mauwden iets over verdrinken in modder, ofzoiets?? De jonge apprentice volgde totaal niet. Maar echt, totaal niet. Nog minder dan normaal. Nectarpaw knipperde wat verbaasd en kwam wat dieper het camp in. "Uuh, wat is er aan de hand?", vroeg ze wat dommig, aan niemand in het bijzonder.

De jonge she-cat merkte dat haar vader haar begon te likken. Toen begon de ellende pas. Een of andere warrior genaamd Lionstep begon over haar broerte te spreken in de meest gehate manier die er was. Zij wilde hem vermoorden, dat is waar het op neerkwam. Roughpaw keek woedend naar de oudere she-cat en haar haren stonden rechtovereind. Ditzelfde gebeurde met haar vader. Hij was boos, woedend, ziedend. Haar papa zou haar en haar broertje en zusje altijd beschermen, dat wist ze maar al te goed. Roughpaw begon te trillen van woede. Haar staart zwiepte in het rond. "Ik ga haar vermoorden." Mompelde ze tussen haar tanden door zodat niemand het kon horen. Natuurlijk ging ze haar niet vermoorden, dat zou ze nooit willen of durven. Maar ze moest toch haar woede kwijt.

Tag: Niemand rechtstreeks (Lionstep, Demonslayer)

v i p e r d a s h
Viperdash luisterde naar de woorden van zijn mentor. Hij hoorde net wat hij daarjuist al de hele tijd had gehoord en daar was zijn gemoedrust dus niet mee gestild. Hij wilde net zijn bek weer opendoen toen hij een staart over zijn rug voelde. De jonge warrior keek opzij naar Heavespark zuchtte zachtjes en ging terug zitten om het gesprek tussen Tallstar en Lionstep te aanhoren. Zijn blik ging even naar Nectarpaw voordat zijn aandacht weg werd getrokken door een hele beschuldiging. Graag had hij erop in gegaan, maar de mooie kattin naast hem had gelijk.

h o n e y p a w
Inderdaad, haar dramaqueen-honger werd gestild door een ontploffende Acorndust. Er gebeurde daarna nog wat dingen zoals Viperdash. Wat een sympathisant pfff, Skullpaw, ook al was het haar mede apprentice, had het verdiend. Hij moest de deputy en leider maar geloven op het woord, dat tevens veel herhaald werd. Een fluitend deuntje deed haar ook flikken. Ze keek even om naar Nectarpaw en schudde snel haar kop. NU NIET. Ze zal het later wel uitleggen. Ondertussen hoorde haar oren iets anders. Iets veel meer schokkender. Ze schoot recht, alle regels van haar moeder even negerend. "Vermoord? Maar er waren volgens de warriors toch geen andere geuren?" Was ze dan vermoord door een geest? Daarbij voelde ze zich voor een moment dom want toen het gebeurde was ze amper een apprentice en Innerstar kende ze nog maar vaagjes van gezicht.

Zo, dat bracht de clan flink in beroering. Sunvoice vernauwde haar ogen naar Lionstep, die onmiddellijk ontzettend van haar wekker ging bij haar woorden. Nou, join the club. Bloodclan had ook genoeg van haar afgenomen, maar ze had ook een idee wie nog meer. Eerst liet ze de discussie op z'n beloop gaan. Bepaald aangesproken voelde ze zich op het moment ook niet. Ze wist zeker dat ze iets op het spoor was. Ze had wat haar betrof de clan genoeg stof tot nadenken gegeven. Kort keek ze nog even met vernauwde ogen naar Acorndust. Zijn kop zou nog wel op het hakblok komen wat haar betrof. Ze wilde juist haar mond weer open trekken toen Lionstep ineens met een nieuwe bom kwam. Nee, aan deze vlam ging ze de poten niet branden. Ze knikte nog wel een keer dankbaar naar Viperdash, die haar wel bijgevallen was, maar hierna richtte ze haar blik wat nieuwsgierig naar Lionstep. Ze was wel benieuwd wat hieruit ging komen.

Zijn blik was nu enkel even gericht op de poes voor hem, die na een kort beraad met zichzelf ook ontdekt had dat ze niet om hem heen kon. Zo miste hij de blik van Heave die ongetwijfeld slecht nieuws betekende en rolde hij voor eens niet met zijn ogen om Nectarpaw die hem nog steeds de stuipen op het lijf joeg.

De boze poes voor hem was ondertussen begonnen met zichzelf uitleggen en hij moest een paar keer knipperen om te voorkomen dat de woorden hem letterlijk in het gezicht gespuugd werden voor de kat kalmeerde en haar bom dropte. Tall's mond vertrok even, het was een grote accusatie die de poes hier deed, een die suggereerde dat er iemand van uit de clan achter zat al was duidelijk dat ze niet wist wie. Even was het stil, iedereen had de woorden - ondanks eindelijk op normale toon uitgesproken - gehoord en zijn clan was voor even gedegradeerd tot een goudvistheekransje. Zelf was zijn mond een strakke lijn en schoot zijn blik naar de kat die verduidelijking vroeg. Ze had een punt, maar er was veel modder geweest wat de sporen had gewist. Hij had haar zelf gevonden en.. Sin daar gesproken.

Na de stilte die gevolgd was ging zijn blik weer naar de poes voor hem. "Ik kan niet ontkennen dat dezelfde gedachte door mijn hoofd is geschoten," Mauwde hij, zodat de clan het kon horen maar niet luid. Het leek fout om hardop over dit soort zaken te praten, alsof het uitspreken ze waar maakte. "Al zijn dit grote accusaties die insinueren dat er iemand binnen de clan op haar dood uitgeweest zou zijn," Vervolgde hij, onderzoekend naar de poes en de rest van de - vooral geschokte - gezichten kijkende. Begrepen ze hoe groot deze uitspraak was? Het zou een verrader van de puurste soort betekenen.

Nog meer katten voegden zich bij de discussie en Slatefur had ondertussen haar oren plat in haar nek gedraaid en haar pootjes waren gaan trillen. De verleiding was groot om terug naar de Elders den te gaan en daar de storm uit te zitten. Er waren zoveel stemmen dat het lastig was om de conversatie te volgen, vooral als ze door elkaar spraken en je er ook nog een kat aan moest linken. Om nog maar over de heftige emoties te zwijgen. Ergens was ze nog steeds opgelucht dat Lionstep haar had overgeslagen. Waarschijnlijk was ze dan helemaal uit het veld geslagen geweest, nog erger dan nu. Ze slikte en haalde opgelucht adem toen de conversatie weer wat langzamer werd, al werden de implicaties niet veel beter. Slatefur spitste haar oren wat stilletjes. "Als er een grote moordenaar in de clan rond zou lopen, zou Starclan dan geen teken naar Acefray gestuurd hebben?" miauwde de kattin, haar oren nog steeds wat naar achter gedraaid. Ze waakten over hen toch?

Onderwerp: Re: [clan event] It saddens me to say