[clan event] It saddens me to say

Tallstar gaf toe dat hij er zelf ook over nagedacht was. Hij was ook zeker niet de enige. Er waren ongetwijfeld meer katten in Shadowclan met theorieën over Innerstars dood. Maar die maakten zich daar nu al niet meer druk om, Shadowclan had een nieuwe leider dus waarom je nog druk maken over de oude? Die was dood en vergaan, dus dat maakte dan niet meer uit. Haar gezicht vertrok echter bij het horen van Tallstars volgende woorden. "Al zijn dit grote accusaties die insinueren dat er iemand binnen de clan op haar dood uitgeweest zou zijn," haar pupillen vergrootte zich terwijl ze alle woorden nog een keertje langsliep in haar hoofd. Ze zocht alles zorgvuldig uit nu, drukte de puzzelstukjes in hun plek. Haar ademhaling versnelde kort, ze moest zichzelf onder controle houden. Ze had zijn woorden duidelijk gehoord. Ze was niet doof, ze wist wat hij gezegd had en het bevestigde haar vermoedens. "Ik heb nooit een woord gerept over dat het een clangenoot zou zijn, Tallstar." haar stem was nu zo koud als ijs, haar ogen idem dito. "Jij weet meer." was toen haar laatste besluit. Haar stem was zacht, zodat hij het alleen zou horen. Ze wist het honderd procent zeker, hij wist meer over het voorval. "Je houd informatie achter van de clan."

_{Wasp kon haar oren niet geloven toen Lionstep haar woorden omdraaiden alsof ze niet van Innerstar gehouden had, alsof ze haar niet iedere dag, iedere minuut mistte. De altijd zo kalme pers voelde woede in zich opvlammen, en niet zo'n klein beetje ook. "Natuurlijk mis ik haar!" miauwde ze ontzet. Pas op de volgende vraag fronste ze. Lionstep opperde hier openlijk dat Innerstar niet verdronken was, maar vermoord. Waspsting kon niet zeggen dat ze hier nooit eerder over gedacht had, maar had ook geen complottheorieën zoals de andere warrior dat blijkbaar wel had. Dus hield ze haar mond hierover dicht, wachtte ze totdat de ander uitgesproken was, maar er leek geen einde aan te komen. Uiteindelijk kwam het erop neer dat Tallstar beschuldigd werd van dat hij wist wie de moordenaar was, en blijkbaar was het universeel al besloten dát er überhaupt een moordenaar was. "Lionstep, als je dat al zo lang denkt, waarom heb je dit nooit overlegd met de rest van de clan? Waarom wachten tot een emotioneel moment voordat je het opbrengt?" beet ze de ander toe, niet eens met de plotselinge bom die op hen gegooid leek te worden. "Bovendien ben ik het eens met Slatefur. Ik vertrouw er volledig op dat StarClan een teken gegeven zou hebben als dit waarheid was." Kort dacht ze na over haar woorden, en over de beschuldigingen van Lionstep. Het zou toch niet.. Dat deze waarheden dan achtergehouden zouden zijn van hen? "Tenzij er een teken geweest is," miauwde ze, haar blauwe ogen nu op Tallstar richtend. Het zou toch niet. Ze wist hoe direct Innerstar altijd geweest was. Als Tallstar een leven van haar ontvangen had, en ze vermoord was, had hij hiervan gehoord. Een koud gevoel gleed door haar lichaam heen. Konden ze hun leider en medicine cat, de enige twee katten die in direct contact stonden met StarClan, wel vertrouwen?}

Technically, I’m a murderer
but I like to think that’s one of my better qualities

Het rep en roer dat zich afspeelde in de clan was haar niet ontgaan. Sterker nog. Het had haar wakker gemaakt uit haar schoonheidsslaapje. Dus was ze maar naar voren gestapt om toe te horen waar het allemaal over ging. En scheinbaar was het gehele onderwerp heel snel verschoven van een of andere dooie apprentice naar geruchten dat Innerstar vermoord was? Nou wie zou zoiets nou toch kunnen doen. Dat was werkelijk waar onmogelijk nietwaar. Haar goede vriend Tallstar had het er maar moeilijk mee om zich staande te houden tegen een iets te boze Lionstep. Die duidelijk wat mama probleempjes had. Lichtelijk geïrriteerd zwiepte de kattin met haar staart. "Als ik het me goed herinner.. Lionstep. Was jij in het kamp op je luie kont. Terwijl wij Innerstar aan het zoeken waren. Toen ik.." ze slikte even haar kop afwendend en heen en weer schuddend voor ze weer opkeek. Haar blik gevuld met pijn en zelfs een traan. " Toen ik haar vond.. Was er geen spoor van een andere kat te bekennen. Ik probeerde haar nog uit de modder te trekken maar ze zat te diep vast.. Het was een ongeluk. Een tragisch ongeluk en ik weet dat het de hele clan geschokt heeft. Maar het is manen geleden. Waarom verzwaar je Tallstars taak en hart met dit opnieuw ophalen." haar stem trilde met het uitspreken van de woorden. Een diepe pijn duidelijk terwijl ze zichzelf richting Lionstep verplaatste. "iedereen.. Iedereen had gewenst die dag dat zij het waren geweest inplaats van Innerstar. Maar het is zo gebeurd.. Laat het los Lionstep. Voor je eigen gezondheid.. En dat van je clangenoten." potverdorie dr vader zou dr een klap om dr oren geven als hij haar zo hoorde. Maar haar ogen stonden recht gericht op de shecat. Pijn aanwezig in haar blik terwijl haar oren en staart verslagen omlaag gezakt waren. Het beeld van een loyale warrior die gefaald had in haar missie. Het beeld van een liefhebbende shecat die haar.. Toenmalige schoonmoeder had geprobeerd te redden. Ja. Toneelspelen had ze wel geleerd.

Slate opperde iets over een teken, dat ze vast wel gekregen zouden hebben als er een moordenaar in hun clan zat. Tall wiebelde even met zijn oren en keek naar Lionstep, ja Lion, luister naar Slate. Deze besloot echter dat het tijd was om logica uit het raam te gooien en onzin uit te gaan kramen. Of naja, gedeeltelijke onzin die eigenlijk volledig waarheid was maar gewoon iets te vroeg.

Hier hielp het eigenlijk wel dat Tall altijd al sprak voor hij goed en wel nadacht, waardoor hij zijn eigen woorden vergat en nu dus zonder enig toneelspel verbaasd kon kijken en moest graven in zijn hoofd naar wat zijn woorden waren geweest. Nope. Empty. Met een verwarde blik keek hij Lion aan. "Maar," Mauwde hij zacht, "Waarom zou het iemand van buiten de clan zijn geweest, dat is in die situatie toch helemaal niet logisch?" Die had dan eerst naar hun territorium moeten gaan, in de hoop daar de leader te treffen, verzwakt dan ook nog omdat Inner anders nooit te vermoorden was, om haar vervolgens in de modder te duwen. Dat leek hem zeer veel moeilijkheid voor iets wat niet eens nuttig was. Tenzij iemand hem dus echt als de ondergang van Shadowclan zag wat dit allemaal plots veel logischer maakte. Toen het kwartje viel vormde zijn mond een mooie 'o'. Right, het vertrouwen in hem was giga.

Zo bleek ook weer toen Waspsting sprak met de alom bekende wantrouwende woorden die ze zo goed onder de knie had. Tall keek haar even ongelovig aan. Really feeks? Moest dit? Toen kwam echter Sin en even dankte Tall starclan voor het feit dat de poes hem te hulp schoot, tot hij zich bedacht dat Starclan hier ongetwijfeld niet blij mee was en Sin juist meer zichzelf hielp dan hem. Cue de tweestrijd in Tall die losbarstte terwijl hij intens naar de poes luisterde die, granted, een oscar mocht voor haar performance, zelfs hij keek even onzeker naar boven of Inner het niet misschien mis had gehad. Aan de andere kant, hij kende Sin al sinds het begin. Dat betekende twee dingen: een, ze was niet te vertrouwen en zat hier te liegen dat ze barstte. Twee: hij zou haar eerst haar zegje aan hem laten doen in plaats van haar voor de leeuwen te gooien. Zoveel was hij haar verschuldigd, al voelde hij bijna de disapproving blik van Inner in zijn vacht.

Haar kop draaide naar Waspsting, die allemaal dingen naar haar uitsprak. Waarom ze nu uit had gekozen om te praten en niet eerder. "Weet ik veel waarom nu? Het gebeurde zo. Soms gebeuren dingen op een bepaalde manier. Daarbij komt dat Tallstar nu zijn levens heeft, hij moet Innerstar gezien hebben in Starclan." met die woorden gingen haar ogen terug naar Tallstar voordat een nieuwe stem zich voegde in de discussie. Sinclaw meldde zich. Met een verhaal hoe zij op haar 'luie kont' had gezeten terwijl zij aan het zoeken was geweest. De poes leek aangedaan door de situatie, maar dat kon Lionstep op dit punt eigenlijk vrij weinig schelen. "Mijn luie kont?! Ik was apprentice en verboden om het kamp te verlaten na de modderstromen!" siste ze kwaad, haar staart en rug werden dikker met de woorden. "Jij hoeft mij niet te vertellen wie er lui is en wie niet. Ik was net zo goed gaan zoeken als ik het had gemogen van de senior warriors!" ze was laaiend, de woorden van de zwart-witte poes deden haar geen goed. "Hou jezelf voor de gek Sinclaw, met je verhaaltjes over het 'tragische' ongeluk. Het enige wat tragisch was is dat iemand Innerstar opzettelijk om het leven heeft geholpen. Een gezonde poes van 50 moons kan niet zo om het leven komen." Ze vond het allemaal heel triest dat Sinclaw zo aangedaan was, maar dat maakte voor de verdere situatie voor haar niet uit. "En als niemand anders hier nog iets zinnigs te melden heeft dan vertrek ik graag nu, jullie verdoen tijd op deze manier. Ik haal zelf de waarheid wel boven tafel, maakt me niet uit hoe."

Het was zijn plan geweest om gewoon zo veel mogelijk buiten de clan discussies te blijven; waar hij in Windclan meestal centraal stond binnen de discussie, nam hij in Shadowclan vaak gewoon een neutrale mening. De verbanning van de jonge Skullpaw deed enigszins wel met hem; al was hij er compleet op tegen dat de kater informatie had proberen te vragen naar een overstap naar Bloodclan. Maar alhoewel Lionroar's haat tegenover de elite groot was, kon hij zich wel ergens vinden in de meningen van anderen. Skullpaw was nog jong. Hij had al een hoop in zijn leven meegemaakt en wellicht had de reis heb een gevoel gegeven van zich niet thuis te horen - en in plaats van hem hierin te helpen, hadden ze hem overhandigd aan de bloodclan. Om wederom een moordenaar te creëren.

Hij was net van plan geweest om te vertrekken en op jacht te gaan, met de gedachte dat deze discussie nergens meer naar toe ging, toen het onderwerp opeens veranderde naar de dood van Innerstar. Een dood die hij tot op vandaag nog niet goed kon plaatsen. Zijn blik zocht naar de kittens van de kattin, maar vooral naar Leopardspirit - omdat hij een speciale vader-zoon band had met deze kater. Zacht zuchtte de flame point, licht ongemakkelijk met zijn oren wiebelend. "Starclan is soms wat nalatig op dat gebied, Slatefur." Sprak hij, toen de blinde kattin had opgemerkt dat als er een moordenaar in hun clan rondliep, Starclan er vast wel wat over gezegd had. "Maar ik weet wel dat Innerstar niet gauw dingen verzwijgt.. en ik durf te wedden dat ze de kans heeft gekregen om Tallstar uit te leggen wat er is gebeurd." Zijn blik gleed naar de clanleider, een vragende blik in zijn ogen. Hij ging zijn gedachten niet verder uitleggen, want zijn woorden indiceerden genoeg. Het was aan Tallstar om hen de waarheid te vertellen, maar.. Lionroar betwijfelde of de tabby dit wel ging doen. De kater was immers bijzonder stil voor zijn doen. Hij hield iets achter, iets dat hij wellicht niet in het openbaar wilde vertellen. Misschien een van zijn vrienden die de dader was?

De grijze kater kwam het kamp in gelopen met een muil vol planten. Hij was die ochtend vroeg begonnen met verzamelen en zijn rondje had lang geduurd. Hij wist zelf ook wel dat dit niet helemaal handig was nu hij nog steeds geen apprentice onder zijn hoede had, maar als hij daarop moest wachten was de voorraad van hun kruiden al maanden geleden leeg geraakt. Als iemand zin had om dood te gaan moesten ze maar netjes wachten tot hij terug was van zijn boodschapjes doen. Jammer genoeg kreeg hij niet eens de kans om rustig van zijn geslaagde planten-jacht te genieten, want er leek een heel argument aan de gang te zijn. Hij had het begin van het gesprek niet bepaald meegekregen, maar na het domweg aan iemand gevraagd te hebben was hij al snel up to date. Blijkbaar was Skullpaw verbannen. Een kille steek wrong langs zijn ribben. Arm kind, zo jong nog… Zijn groene blik gleed rond naar de andere, hopend dat iemand dezelfde gedachtes had als hij. Want dit kon toch niet? Skullpaw was een tiener, die had gewoon zijn rebellen fase, sinds wanneer werd je hiervoor verbannen? Zijn innerlijke vaderstype kon het niet helpen, al hielt hij zijn mond voor nu dicht, aangezien hij altijd voor Tall mee zou strijden. Zijn vriend stond achter deze beslissing, dus dan zou het wel goed zijn.

Echter leek voor de traag-denkende kater dit huidige onderwerp verwerkt te hebben al een nieuwe op te komen. Namelijk over de dood van Innerstar. Naar zijn ervaring ging het veel te snel om ook maar mogelijk te zijn te volgen. Her en der ving hij nog een paar zinnen op en hier moest hij het maar mee doen. Resoluut zette hij zijn planten neer en liep richting de groep. Automatisch zette hij zichzelf neer naast zijn partner Sinclaw, zijn grote lichaam tegen de hare aanleunend om te laten merken dat hij er voor haar was. Kort drukte hij zijn snuit tegen haar wang aan, meer om woordloos duidelijk te maken dat het allemaal wel goed was en ze niet verder hoefde te praten. Hij kon het woord nu wel doen voor hun beiden. Als eerste besloot hij zelf maar wat te gaan ophelderen. “Iedereen, kappen nou” Hij verhief zijn stem op een strenge en vaderlijke toon, een die hij vaker gebruikte wanneer hij eens de clan aansprak. “Denk eens aan iemand anders dan jezelf. De familie van Skullpaw heeft net te horen gekregen dat hun geliefde zijn rug naar de clan toe heeft gekeerd. Geef ze de kans hun verlies te rouwen en niet zo disrespectvol ruzie te maken over andere onderwerpen die er niks mee te maken hebben” Hij blies even adem uit door zijn neus, zijn vacht lichtelijk opgezet en houding groot. “En voor degene die naar mij vroegen. Ik heb Innerstar voor het laatst gezien toen we het nieuws van haar sterven kregen. Ze nam afscheid van haar familie, Tall, Waspsting en mij” En hij sprak naar de waarheid, al stond de kater erom bekent dat hij te dom was om ook maar te proberen te liegen. Goed, dat was het begin, hij haalde eens diep adem om de kans te krijgen het volgende punt aan te pakken. Dit was eigenlijk nog het punt wat hem het ergste tegen zat, want hier zat iemand zijn beste vriend en hun leader te beschuldigen. Loyaal als hij was naar zijn partner in crime keek hij strak naar de andere, al bleef zijn blik hangen bij Lionstep. “Ik weet dat we allemaal Innerstar missen, ze is nog steeds in ons hart en een voorbeeld om naar te streven. Innerstar was de kern van wat Shadowclan is; sterk, loyaal, trots en familie gericht. Shadowclan is onze familie en zonder enig bewijs je poot naar andere wijzen en deze te beschuldigen is niet wat je met familie hoort te doen” Hij hief zijn kop, het enorme beest van een kat in hem te zien. Hij mocht dan wel altijd liefdevol en warm zijn, Ace was net zo goed een warrior als ieder ander. Hij had zijn training voltooit en was door Shrewstar vernoemt naar zijn kracht en vechtliefde. Als hij wilde kon hij dit nog altijd uitstralen, iets wat hij nu gebruikte. “Tevens hoort niemand hier hun leader en deputy met zo weinig respect aan te spreken. De tijden zijn al zwaar genoeg, we moeten elkaar steunen en sterker maken, niet proberen neer te halen.” Deze woorden leken meer de hele clan door te gaan, aangezien meerdere onbeleefd waren geweest en deze vader dat absoluut niet wilde. Met een luide plof liet hij zichzelf in een zittende positie vallen, zijn woordje was voor nu gedaan. Nu zitten en opletten naar de andere. Kort liet hij zijn blik vallen in de gouden ogen van Tallstar, zijn eigen groene poelen gevuld met een ondersteuning en bromance. I have your back.

Hoe langer dit aanhield, hoe verder ze haar vacht op voelde zetten. Het was allemaal nog wel redelijk rustig begonnen, Tallstar vertelde hun over de verbanning van Skullpaw. Een beslissing waar ze het helemaal mee eens was, hij had zijn keuze gemaakt. De gevolgen er van zou hij onder ogen moeten zien, dat was zijn eigen probleem. Toen kwamen de reacties. Natuurlijk waren er altijd katten zo naïef om overal maar het goede van in te zien. Het probleem was alleen wel dat ze het woord van hun Leader en Deputy in twijfel trokken, dat was iets dat niet hoorde. Of je het er nou mee eens was of niet, dat diende je voor je te houden. Dan waren er ook nog een paar katten belachelijk radicaal bezig. Ze begonnen te praten over hoe graag ze de voormalig apprentice koud zouden maken recht in het gezicht van de rouwende katten. Fatsoen was weer ver te zoeken. Al was dat allemaal nog wel te overzien, het ging haar over waar het gesprek daarna heen draaide. Ze was woedend, van binnen kookte ze. Elke uitspraak liet het vuur in haar blauwe ogen feller branden. Hoe lang zou ze het nog volhouden om haar mond te houden? Ze stond op ontploffen. Hoe durfden ze? Zo weinig respect voor hun gevallen Leader, de Leader die waarschijnlijk de beste was geweest die Shadowclan in tijden had gehad. Inmiddels had ze al een paar passen naar voren gezet, de groep pratende katten in. Net op het moment dat ze haar bek open wilde trekken om dit gezelschap door de grond te duwen sprak Acefray. Het gaf haar tijd om even te kalmeren, diep adem te halen. Zijn woorden deden haar goed, eindelijk iemand die sprak met meer dan lege woorden. Toch kon ze hierna niet stil blijven. Haar woorden waren beter overwogen dan ze waren geweest als Acefray niet eerst had gesproken. Ze haalde diep adem voor ze luid sprak. ”Jullie praten over Innerstar’s dood alsof het jullie zo aan het hart gaat. Maar als jullie echt zo veel om haar gaven, waarom gedragen jullie je dan zo? Jullie lopen dwars over de idealen waaraan ze zo lang, zo hard heeft gewerkt. Heb wat respect.” Haar stem was rustig geweest, beheerst. Toch was het vuur dat er achter lag duidelijk te horen. Het hoefde geen geheim te zijn dat ze behoorlijk pissig was door het gedrag van velen hier. Na haar woorden gesproken te hebben zette ze weer een paar passen naar achter. Tijdens deze passen kwam ze langs Acefray. ”Dankje Ace,” sprak ze zacht tegen de grote kater. Uiteindelijk kwam ze weer op de plek te staan waar ze in het begin had gestaan. Haar blauwe ogen bleven op de groep gericht. Ze zou vanuit hier aan zien hoe dit verder zou verlopen. De seal point hoopte dat de rest van dit hele gebeuren rustiger zou afspelen, of op z’n minst wat respectvoller. Ze had Innerstar goed gekend, de zwarte kattin was haar mentor geweest toen ze nog Deputy was. Een van de weinige die er voor haar geweest in de tijd dat alles mis leek te gaan toen ze apprentice was. Een zachte zucht rolde over haar lippen, waar ging Shadowclan toch heen?

Hij moest zeggen dat het - wederom - allemaal heel snel ging en dat Lionstep op een gegeven moment gewoon opmerkte dat ze zelf de waarheid boven tafel zou halen en hij vooral snel bezig was met zijn hoofd draaien naar de kat die aan het praten was. Op dit moment Ace, die hem steunde waar Tall hem oprecht niet genoeg voor kon bedanken. Hij zond zijn vriend een dankbare blik, die ook gepaard ging met een 'hoe in the world zijn we in deze situatie terecht gekomen'-blik, wat hem weer deed denken aan toen ze in Windclan kamp terecht kwamen zonder dat de bedoeling was geweest, maar had de woorden van Lionroar prima gehoord.

Zijn oortjes wiebelden even en de kater moest zich inhouden niet zijn tong uit te steken naar de voormalig windclanner en hem te vertellen over dat hij Tinder weer ontmoet had - talk about war - in plaats daarvan luisterde hij geïnteresseerd naar Petalstorm. Waarna hij het weer op een rijtje had en opstond. "Ik wil jullie bedanken dat jullie het zo voor mij en Acorndust opnemen," Mauwde hij dankbaar naar allen die dat gedaan hadden, "Aan de andere kant snap ik het wantrouwen, de verwarring en de frustratie," Zijn blik ging even de clan rond, zijn ogen zijn woorden ondersteunend door de oprechtheid die erin lag. "Innerstars dood ging gepaard met mysterieuze omstandigheden, vanwaaruit we niet veel wijzer worden," Hijzelf ook niet om eerlijk te zijn, en ja misschien had hij een soort message gekregen maar het was niet alsof ze daar samen over wat thee gezellig over hadden kunnen doorkletsen dus die wilde hij zelf eerst nog maar eens onderzoeken. Vandaar dat hij strak keek naar Lionroar en Lionstep - wat was het met het voorvoegsel Lion? Misschien moest hij daar een ban op zetten.. "En reken maar dat ik een onderzoek naar of er meer was ondersteun, Innerstar was mijn mentor en als een moeder, dus als ik meer informatie had over wat er die dag gebeurt is zou dat niet ongebruikt blijven," Meldde hij hen krachtig, geen greintje twijfel in zijn ogen aangezien hij niets anders dan de waarheid sprak hier.

Een zucht ontsnapte hem even terwijl hij zijn hoofd een beetje verdrietig schudde. Praten over de dood van Innerstar was hij niet goed in, het bracht teveel herinneringen naar boven voor hem - al was meer dan twee vaak al teveel. Bovendien was het ook niet het onderwerp van deze discussie geweest. Een beetje vragend keek de kater om zich heen, nog iemand anders die een ander discussiepunt in wilde dienen nu ze toch zo bezig waren?

Er werd heel veel heen en weer geroepen. Nectarpaw wist op te vangen dat het over Innerstar's dood ging maar snapte er verder niet al te veel van. Was Innerstar niet manen en manen geleden gestorven? Waarom was daar nu nog discussie over? De rood met witte kattin haalde echter haar schouders op en liep naar de apprentice den. Whatever. Niet alsof zij veel bij zou kunnen dragen, en ze was moe. Dus ze zou gaan slapen - ze wou morgen wel aan Honeypaw vragen wat er nu eigenlijk gaande was. Haar zusje wou het haar dan vast wel uitleggen.

-Topic uit

Onderwerp: Re: [clan event] It saddens me to say