Just like fire.

Venomkit zuchtte zachtjes terwijl hij naar buiten keek. Aan de ene kant wilde hij hier in de warme nursery blijven, maar aan de andere kant wilde hij op onderzoek uitgaan. Hij begon een beetje te verlangen naar hoe het daar buiten uit zou zien, maar hij wist dat zijn moeder erg boos op hem zou worden als hij zomaar uit de nursery zou gaan en dat ze hem te jong vond om al mee te nemen naar buiten de nursery, laat staan uit het kamp. Venomkit vroeg zich af of het in de apprentices den en in de warriors den net zo lekker warm was in de nursery. Soms kon het hier koud zijn, maar dat kon je algauw oplossen door gewoon tegen iemand aan te kruipen. Venomkit vroeg zich af of ze dat ook in de warriors den deden of dat ze zich daar te oud voor voelden. De kitten onderdrukte een nieuwe zucht en besloot om zich dan maar met een mosballetje bezig te houden. Hij vermoedde dat het niet lang meer zou duren totdat zijn moeder op bezoek zou komen en tegen die tijd kon hij zich wel vermaken. Bovendien was er misschien een andere kitten die ook alleen was, zich verveelde en een speelmaatje zocht. En dus liet Venomkit op zijn gemak zijn blik eens door de nursery gaan. Hij zag veel kittens die bij hun moeder zagen; zijn mondhoek trok een tikkeltje omlaag toen hij kittens zag die bij hun vader zagen. Hij had zijn vader tot dusver nog niet gezien en als hij zijn moeder erover vroeg, kreeg hij niet echt een duidelijk antwoord. Hij schudde het van zich af en richtte zich op een rosse kitten die zich ook leek te vervelen. De tom leek ouder dan hem te zijn, maar dat weerhield Venomkit er niet van om hem te naderen. “Hé daar,” mauwde hij en hij glimlachte. “Verveel jij je ook? Zullen we iets gaan doen samen?”

Venomkit kon zijn gesnor maar amper onderdrukken toen de kitten al even vrolijk terug antwoord gaf. Het was altijd leuk om nieuwe vriendjes te maken en als Venomkit later groter werd, wilde hij zo veel mogelijk vriendjes in zijn Clan hebben. Hij wilde graag aardig gevonden worden en dus was het voor hem niet ongebruikelijk dat hij zichzelf een tikkeltje wegcijferde om het anderen naar de zin te maken. Hierdoor kon hij soms een beetje naïef overkomen waardoor anderen makkelijk misbruik van hem konden maken, maar dat had de jonge tabby natuurlijk nog niet echt in de gaten. Zijn blik gleed bedenkelijk door de nursery heen. Ze konden een mosballetje trappen, maar dat zou uiteindelijk ook maar snel gaan vervelen. Ze konden een beetje naar de uitgang gaan, maar hij wilde dan wel niet te ver gaan; zijn moeder zou echt boos op hem worden als hij zonder haar toestemming en op zijn leeftijd al midden in het kamp zou gaan staan. Ze zei dat het er koud was en dat er weinig warmte te vinden was; er was geen vacht om tegen aan te kruipen en de geur van melk die hem altijd deed verlangen naar de volgende keer dat hij mocht drinken, was afwezig. “Misschien kunnen we wat katten gaan observeren?” miauwde hij dapperder dan hij zich voelde. Hij wist niet of zijn moeder het al vervelend vond als hij bij de uitgang ging liggen of niet en hij wilde liever geen ruzie met haar, maar hij wilde ook weer niet als een mietje overkomen naar de rode kitten toe. “Ik ben trouwens Venomkit,” stelde hij zichzelf voor. Aangezien hij iets minder dan een moon geleden geboren was, kende hij nog niet veel kittens. Hij begon pas besef te krijgen van zijn omgeving toen hij al een paar dagen oud was en dus had hij niet veel tijd gehad om namen te leren kennen en vriendjes te maken. En hoewel hij nog lang geen apprentice worden omdat hij het wel fijn vond hier vond hij het ouder worden wel voordelig omdat hij dan meer kans had op katten ontmoeten en effectief vrienden worden.