What has become of my baby {Demonslayer}

Het was alweer een tijdje geleden dat ze terug waren gekomen van hun lange reis bij hun oude vertrouwde territorium en Bronzemask had drie van haar kinderen sindsdien niet meer gezien. Natuurlijk had ze ze niet gesproken op de reis, maar altijd vanaf een afstandje een oogje in het zeil gehouden. Moeders am i right? Nu kwam ze toevallig langs de Shadowclan grens tijdens haar dagelijkse rondje door het territorium om de geurgrenzen vers te houden en zag ze de vader van haar kittens staan. Door nieuwsgierigheid en moederinstinct kon ze zich niet inhouden om naar hem toe te lopen. De fout die ze had begaan probeerde ze zo ver mogelijk achter te laten maar ze voelde zich nog wel verantwoordelijk voor de andere levens die ze op aarde heeft gezet.

Demonslayer

Met betraande ogen stond hij toe te kijken op de plek waar hij zijn zoon begraven had. Hij zal Acorndust altijd dankbaar zijn dat hij Skulpaw hier nog een plekje mocht geven ook al had hij de clan zijn rug toegekeerd. Nu kon hij rouwen om zijn verloren zoon, eentje die de pad gekozen had om zichzelf voor een auto te gooien. Eerst Bloodclan en toen zelfmoord.. het kon niet zo zijn.. Hadden de Elite katten hem soms gedwongen om zich zelf aan kanten te maken? Zodat ze zijn lijk op de Shadowclan grens konden leggen om hun nog meer pijn en verdriet aan te doen? Het klonk wel als een vieze plan van Bloodclan. Skullpaw zou nooit zichzelf zo gemakkelijk ombrengen.. Demonslayer begon te trillen, zijn grote gespierde lijf zat er maar zwakjes en priegelig bij. Een aantal goeie dagen niks te eten binnen krijgen deed het best wel voor hem. De tom liet een ruwe zucht van pijn horen en stond toen op. Zichzelf dwingend om niet de hele dag bij het graf van zijn kind te zitten. Andere katten hadden hem nodig.. Amberhunt, Rougpaw en Lunarpaw. En natuurlijk zijn nieuwe kroost. Demon probeerde de tranen in zijn ogen weg te knipperen maar het lukte niet. Zachte druppels sijpelde lange zijn wangen. Oh starclan verdomme, waarom kon hij niet stoppen met dit gejank? Snikkend en snotterend stond hij stil. De eerste instantie niet doorhebbend dat er een andere kat in de buurt was. Pas toe deze steeds dichter naderde keek hij op en schrok. Bronzemask.. De tom probeerde zijn betraande gezicht te drogen maar er kwamen steeds nieuwe tranen. “B-Bronzemask” Probeerde hij te brommen. Maar zijn stem brak bij elk woord die probeerde uit te spreken.

Een bekende geur drong haar neusgaten binnen vanaf de andere kant van de grens. De geur van een oude geliefde, Demonslayer. Er was iets wat niet klopte. Hij zag er niet meer stoer of groot uit maar eerder zwak en klein, met tranende ogen. “B-Bronzemask.” Zijn stem brak en voor het eerst mistte ze zijn gebrom. Iets zei haar dat er iets goed mis was en haar hart begon sneller te kloppen. “Wat is er?” Miauwde ze vragend en met fijngeknepen ogen.

Kort sorry