hoi

Langzaam stond het kleine witte diertje op, stond trillend op haar pootjes. Grote donkere gestaltes stonden om haar heen. Niet wetende wat er aan de hand was keek ze om zich heen, bang voor de grote gevaartes. Ze staarden, naar boven. Niet naar haar. ‘Wat is er?’ wist ze met een zacht fluistertoontje uit te brengen. Geen reactie. Ze keek om zich heen, dit keer wanhopiger. Iemand moest haar toch opmerken? Waarom… Waarom stonden ze hier? Ze durfde geen stap te zetten richting iemand, wat als het enkel voor problemen zou zorgen? Ze beet op haar lip, keek nogal verloren naar de grond.
‘Spelen! Wil je met me spelen?’ Met een ruk keek ze om, zag een kleine kitten naar haar toe komen. Een glimlach vormde zich vaagjes rond haar snoet. Eindelijk… Iemand die haar niet negeerde. De jonge lapjespoes trippelde blij naar haar toe, maar ze bleef doorlopen tot – Haar ogen werden groter, geschrokken hapte ze naar adem, verstijfde. Wat… Met een ruk draaide ze zich om. Zag dat de lapjespoes naar andere kittens trippelde. Was ze nou… Door haar heen… Dat was onmogelijk! Wat was hier aan de hand?
‘HOUD OP!’ gilde ze uit het niets, tranen in haar ogen. ‘Houd op met mij te negeren! Alsjeblieft, ik smeek jullie!’ Ze kroop ineen toen ineens alle ogen op haar waren gericht. ‘Waardeloos,’ klonk een zware miauw. Ze draaide haar hoofd, keek naar een van de donkere gestaltes. ‘Ze is anders,’ vervolgde een ander, ‘Misschien is het wel besmettelijk,’ stemde een ander in. Steeds meer stemmen begonnen door elkaar te miauwen, maar een ding was hetzelfde; het ging over haar. En alles was negatief. Alsof zij de bron van al het kwade was. Ze kroop ineen, probeerde de stemmen te negeren. Maar ze miauwden allemaal zo luid… Te luid.

Met een ruk hief ze haar kopje op. Haar ogen groot, gevuld met angst en verdriet. Ze voelde het koude zweet aan haar huidkleven, maar haar witte vachtjes verraadde hier niets van. Ze keek om zich heen. Waar was – Een droom. Hoewel het meer een nachtmerrie was, maar deze was nog vrij mild geweest. Het was iedere keer hetzelfde, ze haatte het om te slapen. Zij had geen zoete dromen over hoe het zou zijn als zij de beste Warrior aller tijden zou zijn. Nee, zij had nachtmerries die het erin bleven drammen dat ze anders was.
Eenmaal wat gekalmeerd wist ze alles pas weer te onderscheiden. Katten, stemmen, geluiden. Ze keek ietwat afwezig naar een kitten die blij tegen zijn moeder vertelde over… Kitten dromen. Ze liet haar blik afdwalen naar de grond. Het deed pijn om dat gesprek te horen, en op momenten als deze was ze blij met haar dove oor. Gedeeltelijk. Als ze nou gewoon de spieren van haar andere oor zou aanspannen zou ze het niet meer horen. Maar ze hoorde toch wat. Ze keek op, ondanks het feit dat ze het niet wou. Wacht eens… Ze kende die jonge kater. Met een frons op haar voorhoofd kwam ze overeind, liep naar hem toe. Niet dat ze het echt wou, maar haar poten leken een eigen leven te hebben gekregen.
Ze schudde haar hoofd, bleef stilstaan. Nee, ze moest nu geen domme dingen gaan doen. Wat moest ze beginnen als ze eenmaal voor zijn neus stond? Nee… Het was beter als ze gewoon bleef waar ze was, in haar eenzame koude hoekje. Dat was haar plekje, en daar was ze veilig. Veilig voor de meningen van anderen. Maar helaas niet voor haar eigen mening, of haar hele zelf. Alles aan haarzelf.
Ze zette geschrokken een stap naar achter, verloor haar evenwicht en belandde met een zachte plof op haar witte kont. Ze schudde haar hoofd weer, keek daarna op met haar grote ogen. ‘H-Het spijt me,’ verontschuldigde ze zich snel, ‘Ik had niet in de weg moeten zitten… Ik… Ik…’ Ze zweeg, keek naar de grond. Ze durfde hem niet aan te kijken, was bang dat ze zou staren. Maar wat maakte dat nou uit? Ze wist van zijn blindheid af, hij zou het toch niet merken. Maar het voelde gewoon slecht. ‘Gaat het, Birdpaw?’ vroeg ze uiteindelijk zachtjes, was bang dat ze hem pijn had gedaan. Hoewel ze helemaal niets had gedaan, maar ze was nou eenmaal een onzeker en overbezorgd typetje.

Misschien was het te danken aan het feit dat hij niets kon zien dat hij haar niet meteen de rug toe had gekeerd. Hij had al het recht om het te doen, in haar ogen. Maar haar kijk op dingen was vertroebeld door haar omgeving, de katten om haar heen. Het was al vroeg duidelijk gemaakt dat ze anders was, en nooit zoals hun zou worden. Ze hoorde hun niet goed omdat ze het niet scheen te willen, maar niemand… Helemaal niemand had ook maar enig idee over hoe hard ze wel niet probeerde. En dan nog haar ogen… Die haar gehele uiterlijk hadden verdoemd, waardoor ze zich nooit zou kunnen opgeven als een ander. Er waren wel witte katten in de Clan, maar geen een met ogen zoals de hare. Uniek? Dat begrip kon haar de pot op, dat hele uniek zijn had haar enkel ellende gebracht. Eenzaamheid en verdriet, en niets goed… Ze wou geen individu zijn, ze wou iemand zijn. Erbij horen, enkel omdat ze bang was voor de diepte van de oneindige poelen van eenzaamheid.
Met een klein glimlachje keek ze onzeker op. Was blij dat ze hem geen pijn had gedaan. Of ja, fysiek. Mentaal ging nog te ver voor haar, ze kon er niet doorheen kijken. Door zowel de goede als slechte maskers van anderen. Niet dat het iets zou helpen. Ze was altijd bang om het alleen nog maar erger te maken, dus sloop ze altijd weg bij moeilijke situaties. Ze was toch ongewild. Haar ouders hadden het bewezen, eveneens als alle andere kittens en Queens. Haar grinnik op zijn woorden was zowel nerveus als gemeend. ‘Ja, ik ben Lonelykit. Hoorde je dat aan mijn stem?’ vroeg ze zachtjes, ‘Want dat zou wel erg knap van je zijn.’
‘Ow, ik ben in orde hoor. Het gaat prima…’ Haar stem ging verloren in de lucht. Prima… Had ze dat nou werkelijk gebruikt om haar gevoel te omschrijven? Dat was wel een hele slechte leugen, het ging alles behalve prima. Maar ze wou Birdpaw er niet mee opschepen. Het was beter als ze erover loog. Hij had vast zijn eigen problemen met zijn ogen die hun functie niet uitoefende. ‘En ik had er rekening mee moeten houden, als je echt vaker tegen anderen aanbotst houdt iedereen er toch wel rekening mee? Dus… Had ik dat ook moeten doen.’
Haar oren zakten naar beneden toen ze zag dat hij net langs haar keek. Hij deed het niet expres. Hij kon gewoon niet anders, en daardoor waardeerde ze het gebaar al heel erg. Hij was de enige die haar niet aankeek met een blik die haar vertelde dat ze een of andere freak was. Als hij haar al aankeek. Maar de leegte in zijn glazige ogen herinnerde haar des te meer aan de eenzaamheid die ze voelde. Gemengde gevoelens dus… Over een simpele blik. En dat voor een kleine kitten. Maar als je dag in dag uit alleen was, kon je ook niets anders dan denken. ‘Wat was je eigenlijk van plan te gaan doen? Misschien… Nou… A-Als je het niet erg vindt… Zou ik met je mee kunnen?’ Haar blik dwaalde af naar de grond, werd in verlegenheid gebracht. En ook nam de angst haar handelingen deels over. Bang om afgewezen te worden, alweer… Ze was allang gestopt met bijhouden, want dat had toch geen zin.

Haar blik schoot dan weer naar Birdpaw zijn gelaat, en dan weer naar de grond. Ze wist niet of ze hem nou wel of niet moest aankijken, was bang hem af te schrikken met haar ogen. Ja, hij was blind… Maar alsnog, misschien zou hij het voelen? Ze wist niet wat precies wat ze ervan moest denken. Anderen zeiden in het begin dat ze die speciale ogen had gekregen, als compensatie voor haar dove oor. Hoewel ze nog steeds niet wisten dat ze doof was; enkel dat ze moeite had haar aandacht erbij te houden. Maar die ogen maakten het alleen nog maar erger, het leek wel een vloek te zijn. En ze kon er nooit vanaf komen, hoe hard ze haar best ook deed. Het was genetisch bepaald, en hoewel ze niet wist wat dat was; dat het überhaupt bestond, wist ze dat het blijvend was. Voor altijd.
Ze vond het zowel fijn als vervelend dat ze niets kon aflezen uit zijn glazige ogen. Zo hoefde ze zich niet gelijk rot te voelen als ze iets slechts had gezegd, het zou minder zwaar op haar schouders drukken. Maar zo kon ze het ook niet checken, wat ze het liefst wel zou willen. Ze wou niemand tegenwerken, ze wou helpen… Als anderen dat dan al toelieten. En meestal was dat niet zo. Maar Birdpaw had al bewezen dat hij haar niet veroordeelde op haar uiterlijk, hij kon het immers toch niet zien. En haar onzekere stem irriteerde hem blijkbaar ook niet. Ook scheen hij het niet te laten merken dat hij doorhad of ze loog of niet. Het gaf een gevoel van opluchting en rust. Ze hoefde niet meer duizenden keren na te denken over haar woorden, bang dat ze het verkeerd zou zeggen. En zich vervolgens dan ook nog eens rot gaan voelen omdat ze uiteindelijk het gevoel had dat het toch niet goed was geweest.
Ze knipperde met haar ogen en keek hem niet begrijpend aan. Ze snapte zijn antwoord niet. Ging ze ergens naartoe? Voor zover zij wist niet. Misschien had hij… Dat moest wel, hij zou haar woorden niet goed begrepen hebben. Misschien wel verblind door blijdschap dat iemand hem eens niet zag als de blinde die niets kon. ‘Ik… Maar… M-Maar ik…’ Ze kwam niet verder. Hij leek zo blij te zijn over haar aanbod. Ze zou het niet over haar hart kunnen krijgen om iemand teleur te stellen. Ze wist hoe het voelde om je eenzaam te voelen, en dat wenste ze niemand toe. Ze haalde diep adem. ‘Ik wou eigenlijk het kamp eventjes gaan… Verkennen, ja verkennen. Maar ik mag het kamp nog niet uit, dus… Doe ik dat ook liever niet.’ Ze had al genoeg problemen zonder er zelf ook maar te maken. ‘Maar jij bent al vaker in het kamp geweest, dus jij kent het waarschijnlijk beter dan ik,’ merkte ze zachtjes op, ‘Dus dan kun je mij misschien een beetje rondleiden?’ Ze liet haar blik verlegen op de grond rusten, had haar oren naar achter liggen. Ze had het nog nooit aan iemand durven vragen, maar Birdpaw… Hij zou haar toch niet afwijzen? Of had ze hem toch verkeerd ingeschat qua persoonlijkheid?

Ze keek naar de grond kneep haar ogen dicht. Niet opnieuw, alsjeblieft niet. Weer had ze wat verkeerd gedaan, terwijl ze zo hard haar best deed om het goed te doen. Bang kroop ze een beetje ineen, bang dat ze een klap zou krijgen. Opnieuw had ze het verpest, opnieuw was het haar schuld weer. Het was altijd hetzelfde liedje, en hoe hard ze ook probeerde de melodie te veranderen. In het einde zou het altijd hetzelfde zijn, en altijd hetzelfde einde hebben. Zelfs nu, nu ze dacht dat ze iemand had gevonden die een ander lied zong; bleek het enkel een misleidende variant te zijn. Die nu zijn ware aard bloot gaf. En ditmaal was zij blinder geweest dan wie dan ook, zelfs dan Birdpaw zelf. Want ze had het niet doorzien. Was erop ingegaan, had de verkeerde noten gespeeld en werd daar nu op gestraft.
Ze bleef zitten, wist niet of ze nu nog wel een tochtje door het kamp wou maken. Ze had het toch al verpest, ze zou het waarschijnlijk alleen nog maar erger maken. Haar oren bleven naar beneden hangen, zelfs na zijn excuses. ‘Het maakt niet uit,’ fluisterde ze enkel met een hese stem, kwam moeizaam overeind. Ze wou hem niet nog meer teleurstellen. Hij had zijn excuses aangeboden… Maar alsnog. Ze had het verknald. ‘M-Misschien kunnen we laten nog eventjes het kamp uitgaan… Maar… I-Ik ben nog maar een kitten, ik mag het kamp nog niet uit,’ fluisterde ze zachtjes, bang dat iemand haar zou horen; op Birdpaw na. Als kit mocht je het kamp niet uit. En je zou waarschijnlijk al op je donderkrijgen als je erover nadacht om er zelf op uit te gaan, dus laat staan erover praten met iemand anders.
Langzaam liep ze met kleine pasjes naar de uitgang, was nog eventjes blijven zitten. Ze moest zich niet zo aanstellen. Alles was toch goed nu? Ze gingen alsnog een ommetje maken, en de jonge kater had sorry gezegd. Ze moest er niet zo’n groot probleem over maken. Anderen mopperden zo vaak op haar, maar zeiden dan niet eens sorry. Hij had haar horen aankomen, wat ze best knap van hem vond. Maar ze zou het er maar niet over hebben, misschien zou ze het er weer inwrijven dat hij blind was of iets dergelijks. Ze knikte, realiseerde zich toen dat hij het niet kon zien en miauwde snel: ‘Ja, ik ben klaar.’ Ze zette alvast een stapje verder vooruit, wachtte tot hij ging lopen. Ze zou hem volgen, en tegelijkertijd aan zijn zijde blijven. Ze was bang om hem te verliezen en dan alleen rond te zwerven in het kamp. Dan zou ze vast weer op haar kop krijgen omdat ze niet gewoon in de Nursery bleef.

» Nog flutter x')