Peaceful morning

De poes rekte zich nog een keer uit in haar nest, waarna ze zich weer opkrulde om verder te gaan slapen. De laatste tijd was ze nogal moe, dus een keer langer blijven liggen zou geen kwaad moeten kunnen. Toch leek haar lichaam voor nu een ander idee te hebben. Een licht misselijk gevoel bekroop haar en ze moest haar best doen om het eten van de vorige dag binnen te houden. Misschien was het toch een beter idee om uit haar nest te gaan en wat frisse lucht te krijgen. Met wat moeite kwam ze overeind en begon de den uit te lopen. Ze had geen idee wat er met haar mis was, maar ze dacht ook niet dat ze echt ziek was, dan zou ze zich wel beroerder voelen en dat was ook nu niet het geval. Het misselijke gevoel ebde langzaam weg zodra ze uit de den was en een gevoel van honger kwam ervoor in de plaats. Het was misschien dus toch een beter idee om wat te gaan eten voor ze de grot uit zou gaan. Ze liep dan ook naar de prooistapel toe waar ze wat te eten pakte en zocht een rustig plekje op, waar ze zicht had op de ingang van de grot.

[Brindleleaf]

Meerdere katten kwamen langs om wat te eten te halen of om de grot te verlaten om wat te jagen. Het leven ging gewoon verder, ook al voelde ze zich wat minder. Dat nam niet weg dat ze momenteel honger had en een hap nam van de prooi die ze gepakt had. Na de eerste hap merkte ze meteen op hoeveel honger ze had en kon het dan ook niet helpen om een volgende te nemen. Ze hoopte dat niemand haar zo zag eten, maar ze kon het nou ook weer niet helpen dat ze honger had. Ze merkte op dat er een kat naar haar toekwam en herkende haar als Brindleleaf. Waarschijnlijk was ze wat te eten gaan halen voor ze terug ging naar de kittens. "Goedemorgen Brindleleaf." Begroette ze de kattin terug. "Hoe gaat het met de kittens?" Ze wist dat de kattin momenteel voor twee kittens zorgde. Kittens, haar blik nam een lichte frons aan. Dat zou niet kunnen toch?

Het was inderdaad lastig als er een andere kitten bij het nest gebracht werd en het verbaasde haar dan ook niet dat de kittens nog aan elkaar moesten wennen, maar dat zou inderdaad met de tijd wel komen. Bij de vraag die van de poes kwam, glimlachte ze wat zacht. "Het gaat wel," Niet heel geloofwaardig natuurlijk, maar wat kon ze anders zeggen als ze er zelf nog niet eens zeker van was? Haar twijfel was er nog steeds, maar aan de andere kant was het misschien toch de meest logische verklaring. Het was ook niet alsof het iets ergs was, alleen was hetgeen dat ervoor had gezorgd een eenmalig iets geweest, waardoor er geen ander in het spel was en dat maakte het toch lastiger.

Kon ze haar vermoedens zomaar vertellen? Het was tenslotte nog niet bevestigd, ook al wist ze dat dat al zo goed als was. Toch was er nog steeds het feit dat degene die er verantwoordelijk voor was niet erbij zou zijn en dat maakte haar ergens wel wat verdrietig. "Ik ben misschien in verwachting." Floepte ze er dan ook gewoon uit. Brindleleaf had tenslotte al eens kittens gehad, dus misschien zou zij weten of het zo was of niet. Toch hielp het niet dat de eventuele vader niet in beeld was. Waarom had ze die nacht überhaupt laten gebeuren? Het was niet alsof ze kittens haatte, ze hield zelfs van ze, maar om het alleen te doen was toch iets waar ze best wel bang voor was.