Ævintýri bíður

De jonge kitten wilde op avontuur, hij had het al besloten. Iedere dag kwamen er allemaal van die grote katten binnen en buiten gelopen, maar ze bleven nooit slapen. Hij wilde weten waar ze vandaan kwamen, wat in die mysterieuze buiten-de-nursery wereld te vinden was. Misschien lag daar het geheim verstopt voor de lengte van de volwassen katten. Of was er wel iets super spannends en geheims wat hij kon ontdekken. Zichzelf al klaarmakend voor het beste avontuur van zijn leven liep hij naar voren, zijn kleine klauwtjes houvast vindend in de hobbelige ondergrond van de grave. Het was koud aan zijn kwetsbare poten, maar voor avontuur moest je natuurlijk het een en ander overhebben. In zijn sprint kwam hij niet enorm ver voor hij met een flinke snelheid -voor zijn doen- tegen iemand aanknalde. Hij rolde wat achteruit tot hij uiteindelijk op zijn kont landde. Een klein verschrokken piepje ontsnapte hem, voor hij met grote ogen op keek naar de ander. Het amber van zijn ogen begon al door te schijnen tussen het blauw door. “Ehem- sorry mevrouw Fading.. Wisp… light?” Zijn stem werd steeds zachter en meer onzeker, hoewel hij wist dat haar naam hierop leek was de volgorde hem nog een beetje nieuw. Toch was hij al wel een beetje trots omdat hij haar herkende, iets wat aan zijn grijnsje te zien was. “Ik ben op avontuur, wilt u helpen?”

+ Wisp first

De kleine kitten had opgekeken naar de grote kat die eruit zag als een wolk. Ze was mooi. Het was vast super leuk om een wolk te zijn. Zou je als wolk veel avonturen meemaken? Maar een manier om daar achter te komen. Terwijl het grijnsje al op zijn gelaat kwam voelde hij een zacht kopje van de oudere kattin. Zijn grijns verdween een welgemeende glimlach van geliefd zijn, terwijl hij haar beweging na probeerde te doen en terug te koppen. Het was een beetje onhandig maar hij deed zijn best om de affectie terug te geven. "Wat is u lange naam? Waarom hebben... heeft iedereen een lange en korte naam? Mama zei dat de mijne Spark that.. starts wildfire... wildfires is" hij knikte resoluut toen hij hier eindelijk uitgekomen was, trots op zowel zijn naam als de uitspraak. "Oh ik wilde u ook nog wat vragen!" Piepte hij kort na de namenkwestie, om zijn kleine pootjes op de snuit van de ander te zetten. "Wilt u mijn tante zijn?" Zijn toon puur onschuldig net als zijn bedoeling. Hij had net geleerd over ooms en tantes, een idee wat hem super leuk leek. Want familie hielt van je en eigenlijk wilde hij wel meer katten om zich heen hebben die van hem hielden. Papa was er natuurlijk maar die kwam niet super vaak. En mama was ook heel lief maar die noemde hem steeds een andere naam. Dus misschien konden ooms en tantes helpen. Echter ging Wisp tot zijn geluk ook in op zijn avonturen vraag. Zijn geluk kon niet op terwijl hij op haar kop probeerde te klauteren. "Dat weet ik nog niet helemaal. Ik denk dat ik de heeeleee grot wil bekijken, en nieuwe katten wil ontmoeten. Oh, en wat moois vinden voor mama. Een zoek-avontuur noem ik het" hij klonk vastberaden, zijn nieuwsgierigheid te groot om in te houden.

Toen de wolk-kat snorde dat ze wel zijn tante wilde zijn leken zijn ogen bijna licht te geven. Hij had nu gewoon een tante! Want zo werkte het toch? Dat als je het netjes vroeg katten wel je familie wilden worden? Niemand had dit hem nog uitgelegd, voornamelijk omdat het voor de meeste vanzelfsprekend was hoe dat allemaal werkte. “Dankjewel mevrouw Wisp, je bent nu al mijn favoriete tante” piepte hij met een warmte in zijn hoge stemmetje. Hoewel hij best nog meer hadden willen doorgaan ging de ander al verder, waardoor hij zijn mond hielt en met hoge aandacht luisterde. “Maar waarom hebben we dan een lange naam als niemand die gebruikt? Ik vind de lange naam mooier” knikte hij hierna resoluut. Jammer genoeg waren ze wel moeilijk te onthouden, zoals Wisp of fading light. Het was mooi en een beetje spookachtig, ze leek ook wel een beetje op een spook. Al had hij natuurlijk nog nooit een spook gezien… wow misschien was hij hier nu gewoon vooroordelen aan het treffen over spoken. Sorry spoken! Zijn gepeins werd doorbroken door het feit dat de ander meewilde op zijn avontuur. Met een grote glimlach keek hij op, zijn zorgen al helemaal vergeten te zijn. “Natuurlijk doe ik voorzichtig, maar u kunt me nu ook beschermen.” Iets in zijn blik leek plagend, waarna hij voor haar uit liep, dieper de cave in. “Eerst opzoek naar iets moois voor mama, ze is altijd zo verdrietig, misschien kan een cadeautje haar weer blij maken” hij leek zeker van zijn zaak. “Ik beloof dat het zoeken super leuk word! Een echt avontuur. Gaat u vaak op avontuur?” Zouden de vragen ooit stoppen? Reken er maar niet op.