Even on my weakest days I get a little bit stronger

Ze kwam niet overeind. Een zachte zucht verliet haar bek, het was weer eens zover. Haar lijf zat gewoon compleet vast. Bij elke kleine beweging schoot er een pijnscheut door haar rug. Haar poten waren stram terwijl ze toch een poging deed om overeind te komen. Ze probeerde het allemaal zachtjes te doen om Mouse niet wakker te maken. Al had ze nu meer weg van een stampende olifant dan iets anders. Ja, het was wat. Haar lijf leek gewoon op. Het was toch ook wel ironisch voor een kat die altijd doodsbenauwd was geweest voor pijn. Leek ze zowel fysieke als mentale pijn aan te trekken. Waarvan de fysieke meestal door iets anders kwam en de mentale pijn vaak haar eigen schuld was. Ja, het was ergens wel ironisch. Het was haar eindelijk gelukt om overeind te komen. “Mama moet even haar spieren wat losmaken hoor Mouse.” Het kon niet anders dan dat haar dochter wakker was geworden door haar gestuntel. Dus was het beter als ze even een toelichting gaf, voordat ze nog steeds houterig het nest uit zou stappen. Ze had haar kaken op elkaar gezet om de pijn in haar rug te verbijten terwijl ze het gangenstelsel instapte.

[First Thunder •]

Een geeuw gleed over zijn lippen, terwijl de kater zich langzaam aan uitrekte. Op wacht staan bij de cave was het saaiste onderdeel van zijn positie binnen de tribe; het zijn van een Cave Guard. Hij vond het veel leuker om mee te gaan met de prey hunters en daar op te letten of er enige gevaren in de omgeving waren, dan dit. Er gebeurde immers niet zo bijzonder veel bij de cave. Ja, er kwamen wel eens dieren in de buurt die ze weg moesten jagen, maar het was nooit echt groot of zo rampzalig. Maar dat was nog niet het ergst. De nachtdiensten waren het verschrikkelijkst. Wanneer de rest lekker in hun nest lag te tukken en jij met een paar anderen de taak had gekregen om op wacht te blijven staan. Ronduit. Verschrikkelijk. Hij had uiteindelijk tegen de ochtend zijn positie aangenomen bij de Nursery, aangezien er wel eens onrustige kittens waren die langs hun moeder sneakten en een kijkje naar de buitenwereld wilden maken.

Ongeveer tegen het einde van zijn shift aan, kwam er dan uiteindelijk beweging richting de ingang van de Nursery. Maar het was geen kitten die naar buiten kwam gestapt, maar de oude clankat die over was gestapt naar de tribe. Een vriendelijke glimlach gleed rond zijn lippen, want desondanks dat Brindleleaf niet in de Tribe geboren was, had hij haar ondertussen wel al geaccepteerd. "Brindleleaf, goedemorgen." Sprak hij rustig, niet te luid, aangezien hij geen horde aan kittens wilde wekken. "Je ziet er bedrukt uit, slechte nachtrust gehad?" Al was hij ook niet meer zo fris; hij kon wel een paar uurtjes slaap gebruiken, namelijk.

Ze keek op toen Thunder haar kant op kwam. Een Cave Guard die waarschijnlijk nachtdienst had gehad. “Goedemorgen Thunder.” Groette ze de kater terug. “Er zijn nachten dat mijn lijf echt niet wil. Dan kan ik geen houding vinden wat goed ligt, dus nee mijn nachtrust was niet al te best. Maar ik heb tenminste wel een aantal uurtjes kunnen slapen. Jij niet. Dus eigenlijk moet ik niet klagen.” Miauwde ze vervolgens. “Hoe was de nacht, was het rustig of heb je je klauwen moeten gebruiken?” Stilstaan was niet zo’n goed plan. Ze voelde haar spieren meteen weer koud worden. “Loop je anders een klein stukje met me mee? Ik ga niet ver dus je kunt snel je nest op zoeken dat beloof ik.” Glimlachte ze. Voordat ze haar lijf weer in beweging bracht. Ze knarste haar tanden over elkaar omdat ze daarbij bijna onderuit ging, maar ze wist zichzelf te herpakken. Die mousedung stijfheid ook altijd.

De kattin groette hem terug en de kater knikte nogmaals, waarna hij zijn blik kort over haar heen liet gaan. Ze zag er inderdaad uit alsof ze wat last had van haar lichaam, wellicht van het vele liggen. Hmm. "Oh, don't worry. Het is mijn taak om de cave veilig te houden, dat betekent van tijd tot tijd ook dat ik het 's nachts hier moet staan." Verzekerde hij haar dat hij het niet erg vond om zo lang wakker te zijn, al was dat een heel ander verhaal diep van binnen, want Tribe of Endless Hunting had hij een hekel aan die nachtdiensten. "Het was een rustige nacht, geen rogues en geen wilde dieren." Gelukkig maar. Van hem mochten ze zo ver mogelijk uit de buurt van de cave blijven. Dan bleef iedereen tenminste lekker veilig. "En natuurlijk, waar wil je heen? Naar buiten om even wat frisse lucht te scheppen?" Alhoewel de cave vrij groot was, konden de muren soms redelijk benauwd zijn. "Misschien is het een idee om wat meer mos in je nest te stoppen? Ligt misschien wat fijner?" Het was maar een idee, natuurlijk. Misschien kon hij nog even kijken of hij wat mos voor haar kon vinden.

Ze glimlachte toen Thunder aangaf dat het rustig was geweest. Dat was een goed teken. Dat was natuurlijk het antwoord wat je het liefste had, helemaal met een jonge kitten, die je koste wat het koste wilde beschermen. “Een klein rondje buiten kan wel, maar daarna gaan we weer naar binnen, want dan moet jij echt eens je nest opzoeken.” Zei ze. “Niet omdat je er slecht uit ziet, maar omdat het niet anders kan dan dat je doodmoe bent.” Straks dacht hij nog dat ze vond dat hij er niet uitzag, maar zo had ze het niet bedoeld. Gelukkig was ze soms heel tactisch met haar woorden, kuch. Toen hij over het mos in haar nest begon, keek ze hem aan. “Wat lief van je. Misschien helpt het inderdaad wel wat.” Na het rotsblok op haar rug, die niet alleen de geboorte van haar kittens op gang had gebracht, maar ook haar rug een venijnige klap had gegeven. Was de stijfheid in haar lijf alleen maar erger geworden. De vraag was ook of ze überhaupt wel voldoende zou herstellen. Iets waar ze liever niet over nadacht, gelukkig nu Mouse nog jong was, hoefde ze daar ook nog niet zo diep over na te denken.

Kort moest de bengaalse langhaar lachen, toen Brindleleaf een poging deed haar woorden te herstellen. Niet dat ze hem geraakt hadden, want de kater zijn ego was veel te groot om echt iets uit haar woorden te kunnen halen. "Maak je niet druk, Brindleleaf." Sprak hij, zijn schouders wat ophalend. "Ik weet dat ik er altijd goed uit zie, moe of niet moe." Kort knipoogde hij naar de moederkat, waarna zijn gele ogen weer vooruit werden gericht. Ze naderden ondertussen de uitgang van de cave, een beetje frisse lucht zou de moederkat vast goed doen. "Ik zal snel wat extra mos voor je regelen, vindt Mouse misschien ook een goed plan." Extra mos betekende extra zachtheid en ook nog eens wat meer warmte. "Waar wil je heen?" Hij wist niet of er een specifieke plek was waar de kattin even naartoe wilde. Velen gingen vaak naar de Starpools voor wat rust, bijvoorbeeld. Hij vond het zelf altijd fijn om naar de highlands te gaan, daar kon hij even lekker rennen en naar de lucht kijken.

Ehm ja, over ego gesproken. Maar ze begon er niet meer over. Ze hield het mooi zo. Thunder begon over het mos en ze glimlachte naar hem. “Bedankt, dat is fijn. Ik weet zeker dat zij het ook fijn zal vinden.” Antwoordde ze toen. Een zachter nest was alleen maar prettig, ook voor haar dochter. “Ik heb daar eigenlijk nog niet over nagedacht, waar ik heen wil. Niet te ver, want ik moet ook weer terug. Het enige was dat ik even wat frisse lucht nodig heb, maar verder heb ik er nog niet zo over nagedacht.” Eigenlijk maakte het haar ook niet zo veel uit, als ze maar even buiten kon zijn. De plek deed er dan niet zo toe, want echt gehecht aan een bepaalde plek in de bergen was ze niet. Nog niet in ieder geval. Wat niet was kon nog komen natuurlijk.