Herbal meditation

Wrensnout mocht misschien oud zijn, maar dom was ze helemaal niet. Ze kon merken dat er iets dwarszat bij haar kleindochter en ze zou zichzelf niet zijn als ze haar neus niet in andermans zaken zou steken om uit te zoeken wat dan precies. Met een beetje onderzoeken was ze er al snel achter gekomen dat het lag aan de dood van Oceanstar's moeder, waar iedereen in de clan diep bedroefd over was, maar Routpaw net wat meer. Natuurlijk was het moeilijk om te accepteren dat er een kat doodgegaan was als medicine cat, dat kon de elder zich goed voorstellen. Ook zij had moeite gehad met 'what ifs' bij de dood van allebei haar ouders. Dit was echter een verkeerde manier van coping en Wren wilde er alles aan doen om haar kleindochter hier vanaf te helpen. Dus zocht ze haar op op een rustiger moment van de dag, tijdens dat de zon op zijn hoogst stond en de meeste warriors weg waren met hun apprentices of om te jagen. "Routpaw?" miauwde ze, waarna ze de kruidenden in stapte. Ze hield van deze plek. Alle kruiden en middeltjes lieten haar thuis voelen, zelfs al had ze er nooit echt zelf mee gewerkt.
@Routpaw

Na alle opschudding van eerder vandaag en het gesprek dat ze met Lizardpath had gehad, leek de rust te zijn teruggekeerd in het kamp. Er was niet hetzelfde te zeggen over haar hoofd, dat nog steeds een puinzooi was. Ze vond het moeilijk om zich na alles gewoon weer op haar taken te storten, alsof er nooit iets gebeurd was. Hoewel ze niets liever deed dan andere katten helpen, was er een klein, pijnlijk stemmetje die haar hart toefluisterde dat ze niet gemaakt was voor deze taak. Lizardpath kon zich erover heen zetten, sterk blijven wanneer dat nodig was, maar zij? De poes slikte en schudde haar kop; nee, ze moest concentreren, anders kwamen daar fouten van. De kruiden zouden zichzelf niet uitzoeken. "Routpaw?" wat verrast keek ze om bij het horen van die maar al te bekende stem. Ze kwam overeind en stapte naar de bezoeker toe. "Oma Wren," snorde ze warm en nog altijd wat emotioneel, waarna ze op de rood-witte poes afstapte en kort haar kopje langs de hare streek. Na de dood van haar moeder had ze veel troost bij haar grootmoeder kunnen vinden, iets waar ze haar nog altijd dankbaar voor was. "Is.. Is alles oké?" Starclan, ze zou niet nóg een ramp kunnen hebben.