Therapist

De jonge poes haalde diep adem voor ze de medicine cats den inliep. Ze wou hier niet zijn - maar dat was de straf die Oceanstar haar gegeven had en dat accepteerde ze. Ze was allang dankbaar dat ze niet uit de clan gezet was, dat haar straf niet erger was dan dit. Haar kittens had ze met tegenzin achtergelaten bij een andere queen. Ergens had ze verwacht dat het goed zou voelen, dat ze blij zou zijn zonder de druk op haar schouders - maar het was eerder het omgekeerde. Ze was bang dat die andere queen iets fout zou doen. Ze was nooit zeker dat ze het zelf goed zou doen, dat ze het viertal goed op zou kunnen voeden; maar de gedachte dat een ander het zou doen, zo besefte ze nu, was zelfs nog erger. Amberstorm ging zitten in de den, vlak naast de ingang, wachtend op Lizardpath. De medicine cat wist vast wel waarom ze hier was - Oceanstar had vast wel met haar gesproken over wat er gebeurd was. Over hoe ze Cootsnarl perongeluk van de rots geduwd had uit woede en nu zou moeten spreken over het woedeprobleem waarmee ze haar leven lang al worstelde.

+Lizardpath

Lizardpath was bezig geweest met het opnieuw sorteren van de kruiden die ze onlangs verzameld had. Ze was chateraan bezig in haar grot, maar keek op toen een nieuwe geur haar den binnendrong. Haar neus werkte als de beste aangezien deze het meest getraind was. Amberstorm. De poes liet alles liggen en stapte rustig naar de tabby toe. Ze wist maar al te goed waarom ze hier was. Oceanstar had haar hier al over aangesproken, maar ook Routpaw. "Amberstorm," begroette ze de poes rustig en zette zich naast de poes neer. Ze had haar hier verwacht en had al even nagedacht over hoe ze dit zou aanpakken. Ze zou het eerst heel gewoontjes aanpakken om haar gerust te stellen en later zou ze het directer aanpakken en specifiek werken. "Hoe voel je je?" vroeg ze haar. De laatste moons was Lizardpath er nog meer op vooruit gegaan. Ze had meer afstand genomen van de anderen om een betere blik op iedereen te hebben en daarmee kon ze verschillende emoties bestuderen om hen daarmee te helpen.

Amberstorm knikte de medicine cat toe met een beleefd geforceerd glimlachje om haar lippen. Ze wou tonen dat ze haar best deed, dat ze respect had en dat ze de straf van Oceanstar naleefde - maar ze wou liever érgens anders zijn dan hier, het maakte zelfs niet uit waar. Zolang ze maar niet moest praten over haar gevoelens en haar gedachten, het woedeprobleem waar ze al zo lang mee kampte of het verlies van haar moeder dat ze nooit deftig verwerkt had. Lizardpath vroeg haar hoe ze zich voelde en de jonge queen had al half haar schouders opgehaald toen ze zich herinnerde dat ze eerlijk zou moeten antwoorden als ze dit niet haar hele leven lang wilde blijven doen. Ze richtte haar groene ogen weg van de zwart-witte kattin en zweeg even. Amberstorm vond het moeilijk om te praten over haar gevoelens; vaak ook omdat ze niet echt zeker was over hoe ze zich nu voelde, wat het was dat haar zo humeurig of down maakte. Want was ze verdrietig nu? Ja, ze rouwde nog steeds om Cootsnarl's dood, werd nog steeds verlamd door schuldgevoel. Maar was ze boos nu? Misschien wel. Misschien niet. Het was moeilijk te zeggen.. Ze voelde zo vaak een mengeling van emoties, een mengeling die niet altijd dezelfde concentratie bleek maar die draaide en kolkte zoals de oceaan in een storm. Weeral die storm waarnaar ze vernoemd was. "Ik.. Ben heel moe. En ook in de war.", antwoordde ze na een relatief lange stilte aarzelend, de medicine cat nog steeds niet echt aankijkend. Dat maakte het haar alleen maar moeilijker.