Thank you.

Smokepaw sloot zijn ogen terwijl hij dacht aan alle dingen die er gebeurd waren. Hij was op reis gegaan en zou normaal gezien zijn warriornaam hebben gekregen, maar door ziekte was dit uitgesteld geweest. Zijn lichaam was afgetakeld en als het niet was voor de snelle ingreep van de diverse medicine cats die zich op dat moment in zijn buurt hadden bevonden, was hij vast en zeker dood geweest. Maar goed, zijn lichaam had zich dus zodanig afgetakeld dat hij na de ziekte weer opnieuw moest revalideren. Gelukkig was hij volgens velen een natuurtalent en leerde hij zichzelf de kneepjes van het vak weer aan, maar hij werd nog steeds getreiterd door angstige dromen die oftewel over de reis en de ziekte gingen oftewel over het gevecht met de BloodClan. Smokepaw had meegevochten en een snee in zijn flank gekregen die waarschijnlijk nooit meer volledig zou genezen, maar gelukkig had hij er voor de rest niets aan overgehouden. En dat had hij aan de medicine cat’s apprentice Routpaw te danken. Tijdens zijn korte verblijf in haar den – en die van Lizardpath – had hij haar een beetje meer leren kennen en hoewel hij te verlegen was om ernaar te vragen, had hij gemerkt dat ze zelf met een hoop emoties zat waar hij zijn poot niet goed op kon leggen. En dus was hij, terwijl de schemering in begon te vallen, weer teruggekeerd naar haar den. Niet alleen om haar naar haar problemen te vragen – wat hij waarschijnlijk uiteindelijk toch niet zou durven – maar ook omdat zijn litteken begon te jeuken en hij wist dat Routpaw iets had dat dat kon stoppen. En dus kwam hij haar den binnen en vulde zijn neusgaten zich algauw met haar zoete geur. Hij voelde de huid onder zijn pels warm worden toen hij de mooie she-cat in de den zag en ietwat verlegen naderde hij haar. “E-Eh…” stotterde hij. Want ja, zelfs dat was niet verdwenen, zelfs niet nu hij op het punt stond om officieel warrior te worden. “R-R-Routpaw?” En toen klapte hij weer dicht. Want jeetje, wat was ze mooi. Mooier dan de vorige keer dat hij haar had gezien.

Ze lag op haar buik, haar kopje op haar poten en haar groenige ogen op hem gericht. Smokepaw voelde zich een beetje schuldig toen ze wat gealarmeerd overeind schoot vlak voor zijn binnenkomst; misschien had hij haar eerst met een duidelijke mauw moeten waarschuwen dat hij binnen zou komen. In elk geval was daar nu niets aan te veranderen; hij stond nu hier binnen en hij kon maar beter snel iets zeggen voor hij voor paal zou staan. Hij zag dat Routpaw een onderzoekende blik op hem wierp en even voelde hij zich bewust van het feit dat ze hem aan het bekijken was. Hij wist dat ze hem enkel scande op verwondingen en dat hij vooral geen ideeën in zijn hoofd moest halen, maar hij vroeg zich ergens in zijn achterhoofd toch wel af of ze de fysieke veranderingen die hij de afgelopen twee moons had doorgemaakt doorhad. Zijn spiergroei was verbeterd, hij was groter geworden en met zijn imposante uiterlijk had hij niet veel weg van een gemiddelde doorsnee WindClanwarrior. Toen ze hem aansprak met zijn apprenticenaam hoopte hij weer dat hij zo snel mogelijk warrior zou worden. Hij had er het uiterlijk al voor, waar wachtten ze dan nog op? Hij onderdrukte zijn ongeduldigheid en richtte zich in plaats daarvan op het adembenemende wezen dat zich voor hem bevond. Als haar blik hem niet ongemakkelijk maakte, dan deden zijn elke kant opvliegende gedachten dat wel. “Er is n-niets,” zei hij snel. “Niets ernstigs in elk geval. Ik…” Hij twijfelde kort. “Ik wilde j-je enkel bedanken voor j-je hulp en dat je m-me een plaatsje hebt gegeven toen ik z-ziek was.” Het klonk eigenlijk nog dommer hardop gezegd dan in zijn hoofd, maar daar was nu niets meer aan te doen. Te laat bedacht hij zich dat hij een prooi voor haar mee had moeten nemen. Een klein ideetje ontwikkelde zich in zijn hoofd. “Heb je al g-gegeten?” Het begon buiten de druppelen en het zou koud worden, wat was er beter dan met zijn tweeën hier ontbijten? Hij slikte zijn nervositeit weg en probeerde het gesprek te hervatten. “Zal ik iets v-voor ons pakken? Om je te b-bedanken?”

Een voorzichtige glimlach speelde om zijn lippen toen Routpaw aangaf dat ze hem met liefde geholpen had en dat hij haar niet hoefde te bedanken. Of nou ja… Ze had niet per se gezegd dat ze hém met alle liefde had geholpen, maar het kwam op hetzelfde neer, toch? Ongeveer dan. Ze gaf aan dat ze nog niet had gegeten en dat ze graag een ontbijtje met hem wilde delen. Alsof ze dadelijk van gedachten zou veranderen, gaf hij snel een knikje en wilde zich al omdraaien zodat hij een prooi voor hun kon halen. Hij had geen idee wat ze graag had, dus zou hij gaan voor de doorsnee prooi die elke kat wel graag at: muis. Maar toen twijfelde hij. Ze was, net zoals hem, een echte WindClanner. De kans was groter dat ze het fijner vond om een grotere prooi met hem te delen, zoals een konijn. Als ze een deel wilde laten liggen, kon hij het heus wel opeten. Nadat hij genezen was van zijn ziekte merkte hij dat hij weer terug eetlust begon op te bouwen. Hij had de afgelopen dagen getraind en getraind om weer terug fit te zijn en merkte tot zijn tevredenheid op dat spieren weer terug begonnen te groeien. Nadat hij Routpaw nog één keer in zich op had genomen en zich realiseerde dat ze nog mooier was als ze zo warm naar hem lachte, liep hij snel naar buiten. Hij had geluk: er lag een dik konijn onderaan op de prooistapel en snel pakte hij het. Hij ging weer terug de medicine cat’s den binnen en legde het voor Routpaw neer. “Jij mag d-de eerste hap n-nemen,” zei hij verlegen tegen haar. Het was immers niet galant van hem als hij direct zou aanvallen, wel dan? Hij dacht kort na over wat ze konden spreken en dacht wel een onderwerp te hebben gevonden. “Ben je ook z-zo blij om weer terug thuis te z-zijn?” vroeg hij stotterend aan haar. “Ik merkte bij vertrek dat je h-het moeilijk vond om het thuisgebied te v-verlaten.” Idioot! Nu leek het wel alsof hij haar stalkte. Hij beet op de binnenkant van zijn wang. “Niet dat ik d-daar de hele tijd op gelet heb, h-hoor.” Hij had het gevoel dat hij het enkel nog maar erger voor zichzelf maakte en dus besloot hij om maar gewoon het zwijgen ertoe te doen.

Smokepaw wachtte geduldig totdat Routpaw een hap had genomen en het konijn daarna weer in zijn richting schoof. Hij nam ook een hap, al was het met iets minder smaak dan Routpaw. Tijdens zijn ziekte had hij niet bepaald de gelegenheid gehad omdat hij het merendeel er toch weer een half uur later uitbraakte en dus had de angst voor dat zuur wat in zijn keel beet en voor tranen in zijn ogen zorgde ervoor gezorgd dat hij de prooien meestal gelaten had voor wat het was. Nadat hij had gevochten tegen de BloodClan en daarbij ernstig gewond was geraakt, had hij ook niet echt veel gegeten omdat hij misselijk werd van de papaverzaadjes. Hij had dus wel een groeispurt doorgemaakt en was nog steeds flink groter dan de gemiddelde WindClankat, maar je kon niet echt zeggen dat hij er echt goed doorvoed uitzag. Maar hij wilde Routpaw niet te veel van zijn conditie laten merken, anders zou ze zich daar weer zorgen over maakte. En dus nam hij zich voor om de volgende hap die hij zou nemen iets groter te maken zodat het leek alsof hij echt goed kon eten. Hij gaf een knikje toen ze een retorische vraag stelde. Hij had het inderdaad ook moeilijk gevonden om op reis te gaan, hoewel zijn thuisgebied verlaten moeilijker was om aan te wennen dan het feit dat hij opeens met drie andere Clans samen reisde, waar andere katten overigens dan wel weer veel last van hadden gehad, leek het wel. Hij gaf een knikje toen ze haastig verder praatte, alsof ze het goed wilde maken dat ze gewoon oprecht zei hoe ze zich voelde. “Ik begrijp p-precies hoe je je voelt,” zei hij opgelucht tegen haar. Niet alleen was hij blij dat hij zijn ongemakkelijke woorden van daarnet nu een beetje kon verdoezelen, maar ook had hij iets gevonden waar hij oprecht zijn mening in deelde. “Zeker na dat gevecht. Je zou v-verwachten dat er op z’n minst toch o-onderling gesproken zou worden over hoe iedereen zich v-voelt na zo’n gevecht en hoe het nu met d-de anderen gaat, maar dat lijkt s-strikgeheim te moeten blijven.” Hij hoopte dat ze kon verstaan wat hij zei onder al dat stotteren. “Alleen kan ik n-nu niet bepaald zeggen dat i-ik veel mis van de katten die m-met ons meereisden. Ik was het m-merendeel van de tijd d-daar toch ziek.” Dat zei hij een beetje op een sombere manier. Hij had graag gezien dat zijn social skills op de reis wat zouden verbeteren, maar zijn lichaam had hem daar simpelweg niet de kans voor gegeven. En dat vond hij meer dan jammer. Al werd hij hierdoor wel beschermd voor de eventuele teleurstellingen in verband met vriendschappen die hij niet meer voort kon zetten.