Truce? [Smokebreath]

Hailstorm wist dat ze een bijna standaard chagrijnige indruk maakte. Ze was een echte geharde Shadowclanner en hoswel haar hart er echt wel was, zat die diep weg gestopt onder een hele hoop zand en aarde. De muren om haar kleine hartje waren stevig, om zo te beschermen tegen de pijn. Ze kon niet zoals haar moeder Mousehunter worden, dat zou ze niet aan kunnen. Een kater hebben waarvan ze hield om dan verraden te worden, omdat die jaloers was. Hailstorm stortte zich daarom zoveel mogelijk op het harde werk van de Clan, ook al was haar lichaam niet meer de jongste. Haar conditie was goed en vaak overwerkte ze zich, om maar niet al te sociaal te hoeven doen. Al had ze wel net als de helft van de Clan naar de vuurvliegjes gekeken. Dat schouwspel was wonderbaarlijk mooi geweest. De knappe langharige kattin dropte een muis en vogeltje op de prooihoop waarna ze in de richting van de Warriorden stapte, haar oranje blik lichtte even op in herkenning toen ze Smokebreath opmerkte. "Morgen," Groette ze de kater, terwijl ze op hem af stapte. Het was goed om een andere Senior Warrior te zien.

Hailstorm wist dat de meeste katten haar waarschijnlijk als eem of andere onvriendelijke, harteloze kattin zagen. Ze was niet bepaald de meest sociale kat onder de zon. Smokebreath had uitgeslapen, net zoals vele andere Shadowclanners; de vuurvliegjes hadden de meesten lang opgehouden om van het uitzicht te genieten. Vrede, voor nu dan. Zelf had ze al gejaagd, waardoor ze wel van een ontbijtje kon genieten; maar eerst wou ze een poging doen een gesprek aan te knopen met de kat die haar gedrag misschien nog wel het meeste afkeurde; Smokebreath. "Morgen," Bromde de kater terwijl hij haar passeerde; waardoor de kattin een ongemakkelijk oor wiebelde. Hierna stapte ze langs hem heen en blokkeerde ze zijn weg naar waar hij ook heen wou. "Smokebreath," Mauwde ze enkel de naam, alsof ze verder niet eens wist wat ze wou zeggen. Zou ze haar excuus aanbieden? Hoe bood ze in hemelsnaam een excuses aan. "Sorry," Mompelde ze, kort en krachtig dan maar. Meer dan dat wist ze ook niet over haar lippen te krijgen, hierna draaide de krachtige kattin zich om waarna ze haar oranje blik op de kampuitgang richtte. Wat meer jagen kon vast geen kwaad, toch?

Hailstorm had al wat gejaagd voor de Clan; ze was een van de weinige, de prooistapel was laag en zelfs zij had nog niet gegeten voordat ze het vogeltje en muisje op de stapel had gelegd. Dankzij de vuurvliegjes waren er waarschijnlijk minder katten vroeg opgestaan om te jagen. Hailstorm wist dat ze zelf een kattin was die niet lang stil kon zitten en daardoor een van de weinige was die s'ochtends vroeg meteen was opgestaan en bij het eerste daglicht was gaan jagen. De kater die ze tegen hield leek niet zo vrolijk met haar acties, het was dan ook voor hem vroeg op de dag. Hij moest nog wakker worden. "Ja?" Mauwde de kater, terwijl hij haar waarschuwend aan keek. Hailstorm stapte niet terug, ze moest haar excuses aanbieden en dat deed ze dan ook; maar daarvoor moest hij wel stilstaan. Ze was niet van plan dit door het kamp heen te schreeuwen. Zijn blik ontdooide in verbazing. "Excuses geaccepteerd," bromde hij waardoor ze enkel knikt en naar een muis op de prooihoop wees. "Ik ga zo weer jagen, je kunt mijn pas gevangen prooi wel als ontbijt nemen. Ik eet later wel," Mauwde ze met een rustige stem waarna ze zich richting de kampuitgang draaide.

Hailstorm wist dat het tegen de regels in ging vaak om te eten als Warrior als er weinig tot geen prooi beschikbaar was. Toch had ze er alle vertrouwen in dat ze met een goede jacht veel goed konden maken. Eigenlijk mocht ze al wel wat eten omdat ze al prooi had binnen gebracht voor de zwakkere, zoals Elders en kittens. Toch wou ze aangezien de muisjes actief waren geweest en ook de vogels aan het scharrelen waren graag weer op pad. "Ik kan nu niks van de stapel pakken met in mijn achterhoofd dat er kwetsbaarder katten in het kamp zitten," Bromde de duidelijk nog lichtelijk chagrijnige kater. De knappe langharige kattin knikte enkel. Het was een punt waar ook zij over na had gedacht. Nadat de kater een laatste verlangende blik wierp op de stapel, die zeer klein was; draaide hij zich naar haar toe. "Ik ga ook wel jagen. Als ik wat binnen breng zal ik wel eten." Verklaarde de oudere Warrior. Hailstorm stapte richting hem waarna ze rustig sprak. "Bij de Little Creek heb ik vandaag al aardig wat prooi gevonden. Zin om mee daarheen te gaan om te kijken of er nog wat over is?" Mauwde ze zacht, haar stem rustig en koel.

Smokebreath knikte naar de langharige poes voordat hij sprak. "Gaat u voor," Mauwde de kater waardoor ze haar lip een millimeter opkrulde in een glimlach; wat überhaupt een wonder was. De kattin lachtte weinig; maar werkte hard en hield stiekem veel van Shadowclan. Een trouwe Warrior. Met rustige, redelijk vloeiende bewegingen verliet ze het kamp waarna ze zich in de richting van de kater draaide. "Wil jij voor gaan Smokebreath, je bent minder opvallend. Hoewel mijn vacht zeker niet lelijk is, is dit seizoen niks voor mij." Mauwde ze droogjes.

Natuurlijk kon Hailstorm wel gewoon jagen, ook zonder hulp van de robuuste norse kater; echter was ze van mening dat hij kans had meer prooi te zien voordat ze opgemerkt werden. Haar poten raakten lichtjes de grond, terwijl ze bijna dansend voortstapte. "Is goed," bromde de kater; duidelijk instemmend met haar gedachtegang. "bij mij gaat het waarschijnlijk nog wel een paar manen goed voordat mijn borstkas zo wit is als de jouwe," Hailstorm trok lichtelijk geamusseerd, ja Smoke je ziet het goed, geamusseerd met haar oren voordat ze zachtjes sprak. "Laten we er die manen dan gebruik van maken, zo oud zijn we toch niet?" Mauwde ze zacht, haar stem warm zoals het water in een verwarmd meertje en niet meer zo ijskoud als hagelstenen. Hierna volgde ze de donkere kater naar het jaagterrein. De geuren van prooi deden haar mond wateren. Het was niet zo dat ze echt enorm veel honger had; maar ze lustte wel wat.

Ondanks het feit dat Smokebreath groot gebouwd was; het lag vast aan zijn genen, liep de kater soepel. Natuurlijk maakte hij geen schijn van kans bij de Windclanners maar het was zeker geen stijve oude brompot. "Je bent zo oud als je je voelt," reageerde de kater met een bromtoon; het cliche naar voren werpende. Maar hij had wel gelijk en dus maakte ze een zacht instemmend geluidje op zijn conclusie. Hierna viel er een gemoedelijke stilte. Beide katten waren gefocust op het binnen halen van prooi. Er was voldoende; liep voldoende en dus volgde ze het voorbeeld van de iets grotere kater en proefde ze de lucht alsmede spitste ze haar oren. Hij leek zijn prooi sneller gevonden te hebben; een houtduif. Hij signaleerde haar met een korte beweging van zijn staart dat ze stil moest blijven staan; waarna hij naar voren sloop en de houtduif op de grond wist te drukken. Nadat het dier verschrikt koerde beet hij de nek snel door waardoor het eerste prooi het levem liet. Hailstorm bedankte in gedachten Starclan kort waarna ze voorzichtig en geruisloos naar voren stapte. "Mooie vangst," Murmelde ze; het dier zat goed in het vlees. Was aan de dikke kant. Zelf zocht ze met haar scherpe ogen naar een mogelijke prooi dat de noodkreet van de houtduif nog niet had opgemerkt. Uiteindelijk belandde haar oog op een verdwaalde kraai die ze dan ook soepel benaderde en met een vlugge beweging met een poot op de grond drukte en doodbeet. Twee vogels, hoewel de kraai minder vet was, zag hij er goed uit. Het seizoen stond er na.

De iets oudere kater leek vermoeid, waarschijnlijk werkte hij net zoals haar behoorlijk hard om voedsel op de prooihoop te krijgen zodat de zwakkere te eten hadden. Hailstorm wist van het feit af dat niet elke Shadowclanner achter hun Leader stond wat ervoor zorgde dat ze zich liever afgezonderd hield totdat de Clan zich over het algemeen beter gedroeg. Ze had geen zin om zich ermee te moeien. Haar scherpe ogen hadden de kraai zonder moeite opgemerkt en ook haar vangst verliep gemakkelijk. Haar Moons aan ervaring hadden haar een goede jager gemaakt. De kater knikte goedkeurend toen ze het zwarte prooi mee nam en naast hem plaats nam om haar lippen schoon te likken. "Jij hebt anders ook een mooie vangst binnengehaald," Verklaarde de kater rustig. "We werken goed samen." De langharige kattin knikte met een klein glimlachje, iets dat haar uitdrukking verzachtte. "Het is fijn te kunnen jagen zonder te veel vragen," Murmelde ze zacht waarna ze zelf een geeuw onderdrukte en zich uitrekte. De jongere Warriors waren minder gewend aan dit territorium alsmede het feit dat ze minder op hun taak gericht waren.

De ondergrond was zeer zeker anders dan de stenen ondergrond in de bergen en hoewel het een welkome verandering was; was het toch wel even wennen aan de zuigende kracht van de vochtige ondergrond. Toch deed het haar spieren goed, de extra beweging. Daarbij was ze er snel aan gewend; dat kon nog best wel eens anders zijn voor de jongere Shadowclanners. Smokebreath bromde instemmend bij haar woorden waarna het even stil was, terwijl ze haar ogen open hield en oren gespitst om het kleinste prooi op te merken. "Zeker," Mauwde hij, waarna hij zijn blik op de lucht wierp. "Zullen we nog even doorjagen en vervolgens terug gaan?" Vroeg hij vervolgens vrij zakelijk. Hailstorm knikte, hoewel ze al een lading had binnen gebracht ging het net zo lekker. "Klinkt goed, misschien deze prooi even onder een struik verstoppen?" Stelde ze voor, ze konden het ook begraven maar modder was niet zo smakelijk.

De donkergrijs gekleurde kater, haalde zijn schouders op bij haar antwoord. "Is goed," Bromde hij zoals gewoonlijk. Ze mocht hem dan niet geweldig kennen, hij was net zoals haar aangelegd voor het chagrijnigheid syndroom; maar hij leek altijd te brommen. Zonder een woord te zeggen pakte de kattin dan ook de kraai op om hem tussen een van de lage struiken te leggen. Zodra ze zich omdraaide om hem te vragen waar hij bleef met de duif, leek de iets oudere kater wat duizelig. Haar oranje ogen werden groot als schoteltjes waarna ze snel op hem af stapte, de zuigende kracht van de grond negerende. "Smokebreath, bij Starclan! Zeg alsjeblieft dat je niet doodgaat," Mauwde ze haastig; want dat zou ze dus echt niet trekken. De meeste katten dachtten misschien dat ze geen hart had, maar dat had ze wel; die klopte dan ook als eem bezettene in haar keel.