Lost and betrayed

SEVEN DAYS EARLIER

Er heerste een stilte. Een stilte die anders was. Anders dan normaal. Een klein, gespikkeld poesje liep in de schaduw van een grote, breedgeschouderde kater die qua vachtkleur donkerder was dan zij, maar qua patroon bijna identiek. Nerveus wierp ze af en toe een blik in zijn richting. Hij had al uren niets tegen haar gezegd en ze durfde het hem ook niets te vragen. Ze wist wat hij deed als ze teveel ging vragen. Dus hield ze haar mond dicht en haar poten in beweging, al deden ze nog zo veel pijn. Haar blauwgroene ogen wierpen dus maar weer een blik op de grond. Ze hadden nog nooit zo veel gelopen als nu, ze was moe en haar poten deden pijn en ze wilde stoppen maar haar vader leek haast te hebben. Met een frons herriep ze de herinnering van deze morgen voor zich. Hij had haar wakker gemaakt terwijl de zon nog geen eens op was. Dat was het eerste vreemde detail aan dit hele verhaal. Vervolgens zei hij enkel ‘Kom’ en dat was dat. Ze had hem nog gevraagd wat er aan de hand was, zijn toon en blik baarde haar  zorgen. Hij had haar enkel een waarschuwende blik gegeven en daar moest ze het maar mee doen. Inmiddels had de nog jonge, gespikkelde kat geleerd dat als je vader je zo’n blik gaf je hem niet tegen moest spreken en gewoon moest doen wat hij zei.

En dat deden ze nu. Al uren lang. Haar ogen keken op toen haar vader plots tot stilstand kwam en om zich heen keek. Gauw scande ze de omgeving voor gevaar. Had hij wat gezien? Na een moment van stilte begon hij weer te lopen. Zwijgzaam volgde ze hem. Ze had gemerkt dat de bomen en het bos aan het veranderen waren. Ze werden minder dicht. Af en toe had ze zelfs een vreemd, donker pad gezien tussen de struiken door die ze nog nooit gezien had. Het leek alsof het er niet thuis hoorde. Al gauw begonnen de bomen bijna helemaal te verdwijnen en maakte ze plaats voor vreemde, vierkante structuren. Ze rook katten maar ook geuren die ze nog nooit van haar leven geroken had. Haar hart begon harder te kloppen toen haar vader plotseling halt hield en in elkaar dook achter een struik. Ze volgde zijn voorbeeld en wachtte af. Een grote, lange poot met een vreemde vacht verscheen in hun blikveld en ze voelde een steek van angst door haar lichaam schieten. Een vreemd wezen op twee poten liep langs hen, langer dan enig dier dat ze ooit gezien had. Hij zei wat in een vreemde taal die ze begrijpen nog plaatsen kon. Vol afschuw keek ze het dier na. Wat was dat? Waarom bracht haar vader haar naar zo’n plek als dit? Er was geen bos, geen begroeiing en er liepen enge monsters op twee benen rond. Toen haar vader uit de bosjes sprong om verder te gaan aarzelde ze. “Pap..” piepte ze angstig met grote ogen en een dikke staart. “Lopen” zei hij ijzig zonder ook maar om te kijken naar zijn dochter. Gedwee volgde ze hem, enige vertrouwen er in stekend dat haar vader slim was. Hij zou er voor zorgen dat hen niets overkomen zou. Of dat hem niets overkomt.. dacht ze onwillekeurig. Snel duwde ze die gedachten weg. Ondanks alles wat hij haar aangedaan had kon ze niet geloven dat haar vader haar bewust in serieus gevaar zou brengen. Dat zou hij simpelweg niet doen want zoiets deden vaders niet. En van dat punt was de ivoorkleurige poes zich zeker.

Uiteindelijk betraden ze een vreemd, omheind gebied. Het stonk er naar afval en andere dingen. Ze vond het niet leuk hier. Ten lange leste kwam haar vader tot stilstand en draaide hij zich om. Voor het eerst in uren bekeek hij zijn dochter. Zijn groene ogen fixeerde zich op de hare en ze kreeg een koud gevoel in haar binnenste. Er is iets mis. Wist ze meteen, nu zekerder dan ooit. “Morrow” Begon haar vader. “Het wordt tijd dat je eens je vleugels uitslaat en mij niet langer onder de poten gaat lopen”. De poes werd koud van binnen, angst greep als een koude klauw om haar hart heen maar ze durfde haar mond nog niet open te doen. “Vanaf nu af aan is dit je woonplaats. Praat met niemand over mij, noem mijn naam nooit, doe er alles aan zodat niemand ooit hoeft te leren dat jij mijn nakomeling bent” Hij zei het zo zakelijk, zo emotieloos. Alsof hij haar over het weer vertelde. Het scheen hem niets te kunnen interesseren dat hij op het punt stond zijn enigste dochter achter te laten! “Niemand hoeft te weten dat ik zo’n zwak en onnozel kind heb voortgebracht” Voegde hij er kil aan toe. Ze voelde tranen in haar ogen prikken. “D-dat m-m-mag niet” begon ze terwijl een traan over haar wangetje gleed. Ze wist dat ze niet mocht huilen van hem maar ze kon het niet verhelpen.. Hij negeerde haar echter volkomen en praatte door “Je hoeft me niet te zoeken- ik heb mijn best gedaan er voor te zorgen dat je niet meer levend terug komt” een kwaadaardige grijns verscheen op het gelaat van de gespikkelde kater en nu begon ze pas echt te huilen. “Alsjeblieft vader- laat me niet alleen achter! Ik sterf als u me achter laat”. De kater rechte zijn rug en keek haar recht aan toen hij het zei. “Nou dan ben ik daar tenminste van af, je betekende toch nooit echt iets voor mij. Ik ben je beter permanent kwijt dan rijk” En met die woorden sprong hij de begroeiing door en verdween hij. Verlamd van angst, pijn en verdriet stond Morrow daar. In het parkje. Voor wel minstens tien minuten stond ze bewegingsloos in een poging door te krijgen wat er nou aan de hand was. En toen kwam het. Haar ademhaling versnelde, haar hart ging tekeer als een zwerm wilde vogels die opgesloten zaten in een kooitje. Ze wilde huilen en schreeuwen en achter hem aan rennen. Smeken dat hij haar mee moest nemen. Maar er kwam geen geluid uit haar. Zelfs de tranen waren gestopt.. Ze zakte in elkaar en bleef op het zachte gras liggen. Hij heeft me achtergelaten.. hij heeft me achtergelaten.. zoemde het door haar hoofd.

NOW

Regen hing in de lucht. De hemel was bezaaid met dreigende wolken en Morrow had het koud. Een klein, gevlekt poesje lag opgekruld onder wat metaalachtig twoleg vuilnis te bibberen. Ze had honger, ze had het koud en ze voelde zich ellendig. Haar vader zou wel terug komen, tuurlijk zou hij dat. Dat had hij immers altijd gedaan. Hoe hard hij haar ook uitgescholden had, hoe erg hij haar ook vervloekt had hij kwam altijd terug. Vroeg of laat. Ergens kraaide een vogel en langzaam opende de kleine gedaante haar doffe ogen. Ze deed ze maar weer gauw dicht. Ze had geen energie meer om te jagen en Morrow dacht dat ze de vogel toch niet had kunnen vangen, ook als ze niet zo zwak was. Hij komt wel, hij komt wel .. bleef ze zeggen, al zeven dagen lang. Het was een leugen die ze zichzelf vertelde om de dag door te komen. Ze rilde toen een koude windvlaag door haar kleine tunneltje blies. Hoewel ze zichzelf die glasheldere leugen bleef voorleggen lagen de woorden van haar vader nog vers in haar geheugen. 'Nou dan ben ik daar tenminste van af, je betekende toch nooit echt iets voor mij. Ik ben je beter permanent kwijt dan rijk'. Ze hadden meer pijn gedaan dat alles wat hij ooit tegen haar gescholden had bij elkaar. Morrow opende haar ogen opnieuw en keek hoopvol naar buiten. Ze koesterde haat voor hem, vrees en afgrijzen maar hij was het enigste wat ze in haar zielige leventje had. Het enige wat haar beschermde tegen wat daarbuiten lag. Hij trainde haar hard, zo hard dat haar lijf pijn deed na elke sessie en dat ze littekens er aan over had gehouden. Als ze een fout maakte schold hij haar zo erg uit dat ze wel kon huilen en het liefste weg zou rennen. Maar huilen maakte hem alleen maar kwader dus dat deed ze al lang niet meer. Dan hield ze haar mond dicht en dacht ze aan fijne dingen. Al kende Morrow niet zo veel fijne dingen. Met een zucht sloot ze haar oogleden weer. Weer schoten zijn woorden door haar hoofd en haar maag rommelde mistroostig. Goden.. wat had ze een honger .. In het parkje waar Morrow nu woonde kwamen wezens die ze nog nooit in haar leven gezien had. Ze liepen op twee poten en hadden vaak honden bij zich. Ze joegen alle prooi weg en wat er over bleef was te snel voor Morrow om te vangen. Ze kon niet zo goed jagen.. maar vechten kon ze nog slechter. Eigenlijk kon ze helemaal niet zo veel, zoals haar vader vaak tegen haar zei. Alsof ze daar aan herinnerd moest worden..

Geritsel van poten klonk er vaag in de verte. Langzaam gleden haar oogleden open. In haar beleving registreerde ze de poten en de geur van de nog onbekende kat als haar vader. Ook al hing er een lucht aan deze die totaal niet hetzelfde was of er ook maar op leek. Opluchting maar ook een vleugje paniek raasde door haar heen en voor ze het wist stond ze overeind. De wereld tolde even voor haar ogen maar ze hees zichzelf voort. Hij was terug gekomen.. zie je wel.. hij was terug gekomen. Het was allemaal een stomme test geweest of ze het zou overleven en nu was hij terug. Ze was geslaagd want ze leefde nog, al voelde Morrow zich al zeven dag niet meer zo van binnen. Zwakjes hief ze haar kopje op, haar blik focuste en ze besefte dat het niet haar vader was die voor haar stond.

Tag: @Sweetheart
Notes: Topic is gesloten

Haar wonden geneesde maar er was geen ontkomen aan de littekens die ze hier van over zou houden. Haar lichaam was verminkt net als haar halve gezicht. Weg gebrand. Afgefikt. Het was nog rood en vochtig omdat het nog maar kort geleden gebeurd was maar de pijn begon al weg te vagen. De grote she-cat spande haar spieren aan toen ze door een park heen liep. Ze moest wennen aan het leven die ze nu begonnen was maar ze kon met een volle honderd procent zeggen dat ze geen spijt had van haar keuze. De Elite paste tien keer beter bij haar. Ze was Shark dankbaar dat hij haar toevertrouwde in de Elite naast alles wat er gebeurd was met de clans en de voormalige Leader Claw. Ze zal het pittig krijgen om haar plek te winnen in de Elite maar het zal wel goed komen. Ze was nu een Elite kat en ze zal haar loyaliteit tegenover haar nieuwe groep tonen. Ze zal de meeste hondentanden in haar bezitting nemen en zo veel mogelijk Windclanners om het leven brengen zodat de andere konden zien dat ze niet meer bij de angsthazen hoorde maar bij hun. Lethal, de naam die ze gekozen had om nu door het leven te gaan, liep door. Haar gespierde schouders bewogen ritmatisch mee met haar forse stappen die ze nam. Ze was opzoek naar eten, een sappige prooi om haar maag te vullen maar het enige wat de massieve she-cat kon ruiken in de buurt was een zwakke lucht van katten, honden en twolegs. Geïrriteerd zuchtte ze en stapte door. Hier zal ze geen konijn vinden die ze gewend was zoals op Windclan gebied en om nu daar heen te gaan om eentje te stelen was geen slimme keuze. Ze was nog steeds verzwakt en haar wonden waren nog vers, een gevecht aangaan met een patrouille zou niet slim zijn. Lethal liet haar kille verschillend gekleurde ogen langzaam over de park heen glijden, zoekend naar iets wat ze kon gebruiken. Een zwarte kraai daalde neer bij een afgelegen steeg die afweek van het park waar ze door heen liep. Met een sluiphouding volgde ze de zwarte vogel. Haar mond waterend. Ze had al een tijdje niet goed gegeten en een verse vogel zou haar zeker goed doen. Met haar klauwen uit haar hulzen geschoten sprong ze naar voren toen ze dichtbij genoeg was en beet zonder enkele moeite in de nek van de kraai. De bloed proevend op haar lippen likte ze het genietend weg en legde de kraai die ze gevangen en gedood had voor haar poten. Ze wou zich net gaan nestellen, ergens veilig en stil, om van haar prooi te eten toen geritsel haar oren bereikte. Lethal zette haar vacht (Dat niet weggeschroeit was door het vuur) dik op en gromde laag. Ze verwachte een zwerfkat die ergens onder een prullenbak vandaan zou glippen maar inplaats van dat zag ze een jonkie tevoorschijn komen onder wat afval. Knipperend met haar ogen keek ze de kat aan. Haar wenkbrauwen verward samengeknepen zwiepte ze met haar staart. Wat in Starclan was dit? Lethal keek een lange tijd de kat in haar blauwgroene ogen aan, die ze rond de 6 a 8 moons schatte, voor ze haar mond uiteindelijk opende. Ze zag er vermagerd en alleen uit. Lethal snoof even. "Waarom ben je alleen?" Sprak ze kill en wiebelde met het laatste recente stukje oor wat ze had. Ze nam aan dat ze alleen was want anders zag ze er vast niet zo beroerd en vermagerd uit.

Haar gestreepte poten stonden onvast op de grond. Haar ogen focuste zich langzaam en het besef kwam daar dat het niet haar vader was die voor haar stond. Haar staart die treurig naar beneden had gehangen werd dikker en haar zachte, blauwe ogen verwijde zich geschrokken. Haar adem stokte in haar keel toen ze de she-cat aanschouwde. Massief, groot, groter dan ze een kat ooit had gezien. Haar haren waren lang, haar vacht was bruin en wit. Haar ogen oneven van kleur. Maar haar gezicht.. Het joeg Morrow een ongekende vrees aan die bijna net zo erg was als de vrees die ze voor haar vader hield. Onwillekeurig begon ze achteruit te deinzen tot haar achterkant tegen haar schuilplaats aankwam en ze niet verder kon. Als ze niet beter wist was ze gaan huilen, maar dat gebeurde niet. De she-cat had een grotesk, afschuwelijk verbrand gezicht dat glom in het licht en fel rood was. Het maakte Morrow bang. Toen de met littekens bedekte kat sprak verstijfde ze, haar toon was kil. Ze opende haar bek maar er kwam geen geluid uit en haar oortjes draaide van ongemak naar achteren. Op dit moment had ze gewild dat haar vader hier was. “I-ik-ik-” stamelde ze. Morrow haar blauwe ogen keken naar een plek in de richting van de she-cat, ze was te bang om recht in dat vreselijke gezicht te kijken. Lieg, lieg, lieg! schreeuwde ze in paniek tegen zichzelf. “Ik ben niet alleen” fluisterde ze op een bijna onhoorbare toon, haar stem gejaagd vanwege haar snelle ademhaling. Moest ze wegrennen? Ze kwam met haar verzwakte lijf niet ver. Moest ze vechten? Ze was binnen een minuut overmeesterd en dood. Haar maag knorde bij de aanzicht van de sappige, grote kraai die aan de voeten van de she-cat lag. Beschaamd hield ze haar blik op haar poten gericht, hopend dat de poes dat niet gehoord had. Al was het onmogelijk om niet te zien dat Morrow al een week niet gegeten had.

Nadat ze haar woorden uitgesproken had zette de grofgebouwde ex Windclanner een stap naar voren. De ivoorgekleurde jonge kat die angstig naar haar keek week achteruit tot ze met haar bips tegen de vuilnishoop aankwam. Ze snapte dat ze bang was. Heck. Ze zag al die katten wel naar haar kop en lichaam staren alsof ze een of ander monster was. Haar lichaam was voor de helft of zelfs meer verbrand en haar gezicht was letterlijk aan één kant gewoon verminkt door de vlammen. Ze was dan ook enorm verbaasd dat de jonge she-catje niet al huilend weggerend was. “I-ik-ik-” Lethal kneep haar ogen tot spleetjes. "Ik ben niet alleen” Sprak ze op een fluisterende toon waardoor Lethal extra goed haar oren moest spitsen. "Oh nee?" Vroeg ze met een kille stem. Haar dikke staart zwiepte lichtjes heen en weer. "Ik zie anders niemand anders hier dan mezelf en een verhongerde kitten" Mauwde ze met haar ijskoude blik op die van de gestreepte she-catje gericht die zowat watertandend naar haar net gevangen vogel keek. Ze kon zelfs haar maag horen knorren. "Spreek je waarheid jongeling. Dan krijg je wat te eten." Ze legde haar poot op de dode kraai. Haar nagels in zijn lijf gedrukt zodat als de jonge kat er vandoor ging niet haar prooi mee jatte. Ze wou wat informatie inruil voor een hapje eten.

Timide hield ze haar blik op haar poten gericht, te bang om weer terug omhoog te kijken. Voor dingen als dit was ze niet voorbereid. Ze was voor niets in de echte wereld voorbereid. Elke keer als de she-cat sprak verschoot ze onwillekeurig. Morrow slikte moeizaam terwijl ze zich een houding probeerde te geven. 'Dan krijg je wat te eten' herhaalde ze in haar kopje. Vluchtig schoten haar ogen een tel omhoog, zoekend of dit voorstel een grapje was of niet. Toen ze nog een blik op de kraai wierp zette de kat haar poot op het karkas alsof ze haar wilde waarschuwen niet te doen wat er zo net heel even door haar hoofd spookte. Langzaam wierp ze haar blik een beetje omhoog maar liet hem hangen ergens ter hoogte van de kat haar borst. Zij kon de waarheid niet weten natuurlijk.. als ze goed genoeg loog dan zou ze een hapje krijgen. Maar stel dat ze uitvond dat Morrow loog.. wie weet wat er dan ging gebeuren. "Ik.." haar stem stierf weg en ze beet op haar lipje, die zachtjes trilde. Ze wilde liegen maar durfde het niet. Er zat niets anders op. "Ik ben alleen" zei ze langzaam op zachte toon. Haar oortjes draaide nog verder haar nek in. "Mijn vader-" ze kon de woorden niet over haar lippen krijgen. Als ze dat deed dan werd het waarheid en kwam hij nooit meer terug. "Hij is weg gegaan en nog niet terug gekomen" zei Morrow terwijl haar stem weer verviel in een fluistering. Haar zacht blauwe ogen voelde waterig aan maar de tranen die ze voelde prikken achter haar ogen kwamen niet. Zo, ze had de waarheid gezegd. Wie weet kwam hij nog terug. Ze moest en zou zichzelf aan die kinderlijke overtuiging houden of ze zou gek worden. "Dat- dat is de waarheid.. ik beloof het .." mompelde ze terwijl haar blik weer hongerig naar de kraai toe ging die aan haar poten lag.

Aha. De kleine kitten was dus wel alleen. Lethal hief haar kop op toen de jongere kat zogenaamd de waarheid opstamelde. Als ze haar nou moest geloven of niet was alleen de vraag. Ze vertelde dat haar vader nog niet terugkomen was, hmm Lethal hief haar wenkbrauw op in een frons. "Het ziet er naar uit dat je pappie niet meer terugkomt." Mauwde ze. "Je bent in Bloodclan gebied, als je vader je hier gedumpt heeft zal dat maar voor één reden zijn en dat is om je te lossen" Sprak ze de harde waarheid met een kille stem. Ze zwiepte met haar staart. "Het ziet er naar uit dat je al wat dagen op jezelf zit" De massieve ex Windclanner schudde haar brede kop. "Anders was je niet zo vermagerd." Drukte ze het feit in het gezicht van de jongeling. Ze keek de kat strak aan voor ze met haar scherpe tanden een stuk van de kraai afrukte en naar de ander toe wierp. "Wat is je naam uk" Vroeg ze toen.

Er viel eventjes een stilte terwijl Morrow met wild bonzend hart afwachtte wat er nu ging gebeuren. Haar maag voelde pijnlijk aan nu kans op voedsel zich had aangediend. Ze probeerde zichzelf voor te houden dat er misschien nog een hele kleine kans was dat ze hier levend uit kwam. In haar hoofdje was het moment dat de kat op haar af kwam haar lot bezegeld. Op welke manier dat mocht zijn durfde ze niet te bedenken. "BloodClan?" Herhaalde Morrow, haar stem schoot omhoog en haar ogen werden groot. Haar blauwe blik vestigde zich voor tel, een kleine tel maar, in de ogen van de poes bij het horen van die naam. Een nog kouder gevoel nam plaats in haar binnenste. Ze dacht terug aan wat haar vader verteld had over de bloodclan. 'Wilde katten die nergens thuis horen. Niet bij ons en niet bij de kittypets in hun warme nesten en niet bij de clankatten. Wilde katten die zonder een tweede gedachten je keel door halen met hun klauwen. Ze hebben geen geweten en zijn voor niets en niemand bang'. Een rilling schoot over haar rug en voor heel eventjes was ze haar honger vergeten. Nu Morrow de poes eens goed bekeek was de poes precies wat ze in gedachten had gehad al die tijd als ze aan een bloodclan kat dacht. Monsters. Stokstijf bleef ze staan terwijl ze afwachtte met bonzend hart wat er nu gebeuren ging. De met littekens bedekte kat boog haar hoofd om een stuk af te scheuren van de kraai en voor Morrow iets kon doen of zeggen werd het naar haar toe geworpen. Het stuk kwam voor haar poten terecht en Morrow staarde er ongelovig naar.

Langzaam ging haar blik omhoog en weer terug. Voor ze van gedachten kon veranderen dook ze naar voren en boorde ze haar klauwen in het stuk vlees. Ze scheurde met haar kaken het vlees los en schrokte het gretig naar binnen. Het maakte haar niet eens uit dat er nog wat zwarte veren aan geplakt zaten. Een fijn gevoel stroomde door haar heen toen ze voor het eerst in een week weer voedsel door haar keel voelde glijden. Nog nooit had iets zó lekker gesmaakt. Ze scheurde nog een stuk af en deed niet eens moeite om te kauwen. "Danku danku" miauwde ze tussen happen door, het gevoel in haar maag negerend. Ze wilde net nog een hap nemen toen haar maag protesterend samen trok. Ze kneep haar ogen stijf dicht en probeerde het eten te onderdrukken dat weer omhoog dreigde te komen. Ze slikte langzaam en wachtte met de laatste hap. In de tussentijd wierp ze nog een blik op de poes. Monsters boden katten geen eten aan.. vond Morrow. Hoewel ze het aanzicht van de poes haar gezicht nog niet echt kon weerstaan was een deel van haar iets rustiger nu dat ze eten had en ze niet een eindeloos gevoel van honger in zich voelde. "Mijn naam is Morrow" antwoordde ze tenslotte zacht. Voorzichtig nam ze het laatste stuk vlees in haar bek en slikte ze het langzaam door zodat haar maag het trekken kon. Ze likte haar lippen af en snuffelde aan de plaats waar het vlees zojuist gelegen had. Eigenlijk had ze nog meer honger maar ze wist wel beter dan er naar te vragen. "Bent u de leider van de BloodClan?" Wist ze langzaam in haar onwetendheid over haar lippen te krijgen. Zo zag ze er wel uit. Ze was groter dan enige kat die ze ooit had gezien en ze zag er ook precies zo uit als ze zou verwachten dat de leider van de bloodclan er uit zou zien. Ze ging langzaam overeind zitten hoewel haar schouders naar beneden hingen en ze duidelijk zo min mogelijk dreigend over wilde komen. Ze mocht dan wel gegeten hebben, het was niet genoeg geweest en het zou nog wel even duren voor ze op krachten zou komen.

Ze hield de jongeling in de gaten toen ze de stuk vogel die ze afgescheurd had gulzig naar binnen slokte. Het was meteen weer een bewijs van dat deze kat al wat dagen op der zelf zat wat eigenlijk niet kon. Elk ouder leerde zijn kittens jagen voor als ze überhaupt hun wegen zouden scheidde. Het was al overduidelijk voor de massieve ex windclanner dat de jonge kattin achtergelaten was. Ze bedankte haar voor het eten en stelde zich toen voor als Morrow. Hm. Lethal ging op de koele grond liggen en keek Morrow aan voor ze zelf een hap nam van de vogel. “De naam is Lethal” Stelde ze zichzelf voor en nam nog een hap. Ze slikte het voorgekauwd vlees door en likte het bloed dat aan haar lippen bleef plakken weg. "Bent u de leider van de BloodClan?" De vraag liet haar opkijken. Haar ogen tot spleetjes geknepen. “Nee.” Mauwde ze meteen met een lage stem en schoof het laatste beetje vogel naar Morrow toe nadat ze haar laatste hap genomen had. Ze had haar maag gevuld en de kat voor haar had het harder nodig dan zijzelf. “De leider van Bloodclan heet Shark, hij is onze leidinggevende. Ik ben één van de members” Legde ze uit nadat ze haar poot een lik gegeven had en deze over haar verminkte snoet heen liet gaan om het te wassen. Ze had geen zin in ontstekingen dus ze moest elke keer haar wonden verzorgen. “Vertel me eens Morrow.” Mauwde ze toen. “Waarom ben je achtergelaten?”

Er hing een zekere stilte in het parkje die Morrow op dit moment fijn vond. Het stond haar toe dat ze zich volledig op haar eigen gedachten kon focussen. Op een geringe kans dat ze hier uit zou komen, weg van het monsterlijke beest dat voor haar zat. Het beest dat haar zojuist eten had aangeboden.. In haar nog kinderlijke geestje klopte dat allemaal niet en het liet haar hoofd tollen. Toen dat kat zich dus ook voorstelde werd ze alsmaar meer verward. Hoe kon een kat die er zo uit zag en zo'n naam dragen niet de leider zijn van de meest bloeddorstige groep in de wereld? Dat snapte ze niet. Door haar nog maar korte en afgeschermde leventje wist Morrow van weinig dingen weet af. In sommige aspecten was ze zelfs nog best kinderlijk voor haar leeftijd met een feitelijkheid die veel jonge katten hadden. Toen Lethal dus ook de restanden van de kraai haar kant op schoof keek ze er voor een tel verward naar, voordat ze hem vlug naar zich toe trok. Ze wilde het niet riskeren dat de kat haar niets snappende blik voor ondankbaarheid zou aannemen. Terwijl ze begon te eten luisterde ze naar wat de poes te vertellen had. Over haar leider, een kater genaamd Shark waar ze nog nooit van gehoord had. Zijn naam klonk niet aardig, vond Morrow. Toen Lethal haar bij naam noemde stopte ze met open kaken, midden in de lucht, klaar om een hap te nemen. Waarom ben ik achtergelaten? Echode ze in haar hoofd. Haar eerste ingeving was om 'Dat weet ik niet' te zeggen, halsstarrend vasthoudend dat haar vader terug komen zou. Het ziet er naar uit dat je pappie niet meer terug komt, had ze gezegd. Morrow haar blauwe ogen vernauwde zich van het plotse, pijnlijk gevoel die ze in haar diepste binnenste voelden. Morrow nam nog maar een hap van de duif omdat ze niet wist hoe ze de vraag beantwoorden kon. Waarom? Ze dacht terug aan wat hij vaak tegen haar zei als hij boos was en hij was altijd boos. Hij zei zoveel. Het een nog kwetsender dan het andere. Dus kwam ze tot een conclusie. "Hij houd-" ze slikte moeizaam en zuchtte diep. "Hij hield nooit van mij" perste ze er uit met moeite. Waarom kostte haar dat zo veel moeite? Het was toch de waarheid. 'De waarheid is nooit fijn dus kun je die maar het beste onder ogen komen, hoe hard die ook is en dan doet het minder zeer' had hij ooit gezegd. Op dit moment deed het helemaal niet minder zeer. Verdrietig staarde ze haar het bebloede stuk lichaam dat nog van de kraai over was. Zwarte veren glinsterde in de zon door het vastgekleefde bloed. "Hij wilde mij helemaal niet hebben want ik heb mama vermoord en ik ben zwak" zei ze abrupt met een stem die gesmoord klonk van de emotie. Als hij kwaad was, echt, kwaad was, dan schreeuwde hij het altijd. Ze was in de wereld gekomen door het leven van haar eigen moeder te nemen. Hij had gruwelijke verhalen verteld over hoe ze ter wereld was gekomen die haar zo bang hadden gemaakt de eerste keer dat ze die hoorde dat ze de hele nacht had liggen huilen. Nu wilde ze ook huilen maar huilen haalde toch niets uit. Met een holle blik keek ze omhoog, voor het eerste recht in de ogen van Lethal. Haar vader had een glanzende, bruine vacht gehad die leek op de hare. Zijn haren glommen in de zon als hij liep en zijn ogen waren zo helder dat Morrow het gevoel had alsof ze recht door haar heen konden kijken. Toch was hij gemeen geweest. Kwaadaardig. Slecht. Lethal had een afschuwelijk gezicht, littekens die dieper en angstaanjagender waren dan de littekens die Morrow droeg. Groter, grotesker en verser. Maar had haar toch eten aangeboden en had haar niet afgesnauwd of fysiek pijn gedaan, het universum kon vreemde grappen uithalen soms. Haar blik gleed weer weg en ze keek naar haar pootjes. "Hij heeft me deze littekens gegeven" bekende ze zonder echt te weten waarom. Haar toon was weer vervallen tot een zacht stemgeluid. De klauwsporen op haar linker schouder, de lange roze streep over haar neus en het missende rechter oorhoekje.. blijvende aandenken aan hem.

Er kwam een uitleg. Lethal kneep haar ogen samen en maakte het haar wat comfortabeler door te liggen. Ze legde haar grote klauw op het laatste beetje kraai die bloedend op de grond lag. Ze zou de she-cat die voor haar lag het laatste beetje gunnen maar niet nadat ze echt klaar was met alle vragen. Ze luisterde met half draaiende oren toen Morrow haar verhaal vertelde. Haar vader hield niet van der en ze had haar moeder vermoord. Ze liet haar kille ogen over de jonge kat heen glijden. Ze was te jong om een volwassen kat neer te halen dus was haar moeder waarschijnlijk gestorven door de geboorte. Lethal likte haar droge lippen af. Jammer dan. Dood was nou eenmaal een deel van het leven, Morrow moest daar maar niet al te lang mee zitten. Rouwen was prima maar het moest niet je normale leven beheersen. Ze zal nooit Runningtime vergeten en hoe hij gestorven was maar om voor altijd om zijn dood te lopen janken zou haar niks goeds brengen. De verbrande Elite member knikte op haar laatste woorden dat over het litteken ging. Het waren er drie. Eentje over haar schouder, neus en oor. Geen lieve vader geweest dus. Lethal hief haar wenkbrauw en bromde wat ondwr haar ademhaling. “Scars makes you strong” Sprak ze en gooide toen de laatste beetje vlees naar de gestreepte katje. “Never forget that scars simply means that you were stronger than whatever tried to hurt you” Ze keek Morrow aan. Dekend aan haar ogen littekens. De enge diepe kras over haar oog van haar vader, evenals die over haar snuit. De twee krassen die over haar hart doorkruiste die ze gekregen had van haar oud geliefde als brandmerk dat ze geen hart had. En natuurlijk haar kersverse brandwonden waar nooit meer vacht zal opgroeien en zou veranderen als een lelijk, rimpelend, vieze huid. Lethal stond op nadat Morrow haar laatste beetje eten op had en rekte haar dikke spiermassa uit. Ze draaide zich om en liep weg maar bleef aan het einde van de steeg staan. Haar grote kop draaiend naar de jonge she-cat. “Waar wacht je nog op” Sprak ze. Trekkend met het restante stukje oor.

Terwijl Morrow haar zegje deed bleef Lethal al die tijd stil. Dat vond ze ergens geruststellend. Als ze onzin uit bazelde zou ze waarschijnlijk haar allang hebben onderbroken. 'Scars make you strong' Haar blauwe ogen keken op toen het laatste beetje vlees haar kant werd geworpen. 'Never forget that scars simply means that you were stronger than whatever tried to hurt you' Zei Lethal tenslotte. Ze slikte en wist even niet hoe ze daar op moest reageren. De grote kattin zei het op zo'n manier dat het zo voor de hand liggend klonk. Op dit moment voelde ze zichzelf in ieder geval niet sterker.. Toch begon ze te eten en had ze de vogel snel op. Haar maag deed flink zeer maar ze had zich in lange tijd niet zo vol gevoeld. Ze likte haar lippen af en likte wat bloed van haar pootje. Morrow schrok toen ze Lethal haar stem hoorde en keek op. Ze was al opgestaan en leek aanstalten te maken om weg te gaan. Ze bedoeld dat ik mee met haar moet..? Ze duwde zichzelf overeind en bleef even aarzelend staan. Morrow besloot dat Lethal in ieder geval geen direct gevaar vormde op dit moment. Ze had haar gevoed en haar zielige verhaaltje aangehoord. Dat was al meer dan haar vader had gedaan. Al was dat niet de hele reden dat ze aarzelde. Wat als haar vader haar niet terug vinden kon? Morrow voelde hoe haar poten in beweging kwamen. Ze slikte en voelde paniek. Paniek tot diep in haar botten. Toch liep ze door. Het ziet er naar uit dat je pappie niet meer terugkomt Had Lethal gezegd. Misschien.. misschien bracht Lethal haar ergens heen waar haar vader haar zeker terug zou vinden. Als ik om kijk ben ik verloren hoorde Morrow duidelijk in haar hoofd. Ze sloot haar ogen voor een tel en zuchtte. Het was tijd om een grote meid te worden. Met even passen volgde de ivoorkleurige poes haar grote metgezel het parkje uit. Op weg naar het onbekende.