Maybe I just want some words of distraction.

Het was al vrij laat op de avond, de meeste elite katten lagen inmiddels al te ronken in hun nesten en degene die nu nog op waren druppelden langzaam het kamp binnen. Normaal lag Jackdaw nu allang te ronken, gezien de kater een liefdevolle relatie had met slapen. Deze keer kon hij echter geen rust vinden in zijn nieuwe nest in de barn van de members. Hij voelde zich voor het eerst niet thuis, in deze wereld die nota bene door zijn eigen vader geschapen was, zo'n beetje dan. Dat gevoel samen met de rauw om zijn ouders en zijn 'relatie' met Shallow werd hem allemaal eventjes net iets te veel, waardoor hij op stond uit zijn nest en stilletjes het kamp uit trippelde. Dat was een voordeel van member zijn, op z'n minst was hij nu vrij om te gaan en te staan waar en wanneer hij dat wilde. Geen Shark die hem tegen zou houden, geen vader noch moeder die hem zou zeggen dat hij moest tukken. Ouch. Hij miste ze eigenlijk meer dan goed voor hem was. Jackdaw kwam tot stilstand vlak voor het kleine, neppe meertje in het park dat de Twolegs gemaakt hadden. In gedachten verzonken doezelde hij zijn teentjes in het koude water. Slapen kon hij toch niet.

[&Chawl]

Hij zat in zijn nest boven op de barn. De sterren reflecteerde in zijn tweegekleurde ogen. Zijn kaken stonden strak op elkaar, waaraan te zien was dat hij ergens mee zat. Het was per ongeluk geweest, niet eens de bedoeling. Dat hij de woorden van Shallow tegen haar vader opgevangen had. Ze was zwanger, zwanger van zijn broer. Sinds de dood van hun ouders sliep hij slecht. Hij wilde ook niet slapen, want in zijn dromen was hij kwetsbaar. Dan kon hij zijn gedachten niet tegen houden, wanneer hij wakker was had hij daar zelf de controle over. Zijn blik gleed naar de uitgang van het kamp waar hij een zwarte schim doorheen zag lopen. Hij herkende het loopje van Jackdaw. Zijn broer en hij waren altijd heel erg close geweest, maar sinds de dood van Howl en Claw hadden ze elkaar eigenlijk nog niet gesproken. Het feit dat hij wist wat Jackdaw had aangericht maakte het er niet makkelijker op. Hij knarste even zijn tanden over elkaar, maar stond toen toch op. Eens moesten ze weer met elkaar gaan praten. Uitstellen had geen zin, hij moest de confrontatie aangaan. Hij ging achter Jackdaw aan die bij een meertje was gaan staan. “Jack.” Kondigde hij zichzelf aan terwijl hij naast zijn broer ging staan. Hij staarde naar zichzelf in het water, een vermoeide en gestreste kat keek terug.

Ondanks de rimpeltjes die hij met zijn poten creeërde in het wateroppervlak, herkende hij in de zwarte weerspiegeling zijn broertje. Hoewel er een hele hoop zwarte katten ronddartelen in de Elite, was er geen enkele andere kat met zulke ogen, die volledig van elkaar verschilden. “Jack.” bovendien was er niet één andere kat waarvan hij tolereerde dat ze hem 'Jack' noemden, in plaats van zijn volledige Jackdaw. Toch lag er een bepaalde kilheid in de stem van zijn broer, waarvan hij niet zeker wist waar het vandaan kwam. Immers had de jonge kater nog geen idee dat er kittens rondzwommen in de buik van Shallow, die van hem afkomstig waren. Langzaam keek Jackdaw om. "Hey Chawl," ze hadden elkaar niet vaak gesproken sinds de dood van Claw en Howl. Dat was voornamelijk zijn schuld, Jackdaw wist namelijk dat zodra ze spraken het 'dode ouders' onderwerp onvermijdelijk zou vallen. Iets wat de zwarte kater kostte wat het kost wilde vermijden. Zolang hij er niet over sprak, hoefde hij er niet aan te denken. Kon hij nog ergens geloven dat het niet echt gebeurd was. "Wat doe jij nog zo laat op, broertje?"diezelfde vraag kon Chawl hem vragen, maar goed, hij was eerder.

Zijn broer groette hem terug, waardoor er even een rilling door zijn lijf ging. Het klonk zo vertrouwd, zo normaal. Toch was er zoveel veranderd. Zo veel sinds de laatste keer dat ze elkaar gesproken hadden, elkaar plagend zoals altijd. Nu moesten ze het zonder ouders doen en werd Jackdaw zelf vader. Echt hoe had hij dit moment kunnen kiezen? Hij wist dat Shallow soms wat wispelturig kon zijn, maar zijn broer. De rust zelve, daarvan kon hij het gewoon niet bevatten. Hij was niet meer laaiend, omdat hij het eerst had laten bezinken. Maar dan was hij alsnog kwaad. Het was zo stom, ze waren nog jong. De Elite stond nog steeds op zijn kop en dan bedacht Jackdaw nu even op Shallow te springen. Nee, hij begreep het niet. Juist die onbegrip had hem zo kwaad gemaakt. Niet dat Shallow en Jackdaw ouders werden. Hij gaf om zijn beste vriendin en zijn broer, misschien wel de meest belangrijke katten in zijn leven. Het was gewoon zo’n ongelofelijk ongunstig moment. “Ik kon niet slapen. Ik verwacht dat ik hetzelfde antwoord van jou zal krijgen.” Miauwde hij toen. Slapen was gevaarlijk, dan was hij kwetsbaar voor zijn gedachten. Nachtmerries waren niet meer vreemd voor hem, eerder werden ze een gewoonte. “Je hebt haar zwanger gemaakt.” Zijn blik richtte zich op zijn broer terwijl hij zijn blik probeerde te vangen. Om het ergens maar een beetje te leren begrijpen.

Er hing iets vreemds in de lucht tussen hun, iets wat Jackdaw helemaal niet aanstond. Ze waren altijd heel close geweest. Chawl leek een goede band te hebben met hun andere broertjes en zusjes, maar voor Jackdaw was hij altijd de belangrijkste geweest. Hij had het idee dat ze elkaar begrepen, maar soms werd het tegendeel bewezen. Zoals nu, ze gingen beide heel erg anders om met de dood van hun ouders. Dat er ook nog iets ander bij kwam kijken, tja, daar was Jackdaw nog even oblivious voor. “Ik kon niet slapen. Ik verwacht dat ik hetzelfde antwoord van jou zal krijgen.” Miauwde de kater. Jackdaw dobberde nog even met zijn pootje in het water. "Heh, yeah, dat dus," Sleep is for the weak, niet? Of was hij nu juist zwak, omdat de gedachtes aan zijn ouders hem de slaap ontnamen? “Je hebt haar zwanger gemaakt.” even was Jackdaw stil, in zijn kop het idee dat hij Chawl verkeerd had gehoord. Langzaam draaide hij zijn kop naar Chawl om en keek hem onbegrijpelijk aan. "Haha, wat?" hij had geen idee waar zijn broertje het over had, al begon een héél erg naar voorgevoel in zijn buik te branden. Oh no.

Hij knipperde even een paar keer met zijn ogen en trok verrast mijn zijn oren. Zijn broer wist het niet. Hij had vast wel een vermoeden, maar hij zag dat hij verder geen flauw benul had waar hij het over had. Shallow had het hem nog niet verteld. Crap.... Dit was eigenlijk niet zijn taak. Alleen nu moest hij het wel vertellen. Hij liet zijn broer niet zo in zijn sop gaarkoken. Hoe kwaad hij ook op hem mocht zijn, dat zou hij nooit doen. “Shallow, jij bent de vader van de kittens die in Shallow haar buik zwemmen.” Hij trok nogmaals wat ongemakkelijk met zijn oren terwijl hij zijn blik op het water richtte. “Je wist het niet.” Miauwde hij. “Waarom nu Jackdaw? Kon je niet nog eventjes wachten… Totdat het weer wat rustiger in de Elite was en jullie zijn nog zo jong.” Oké jemig nu klonk hij eerder als een vader dan als een broer. Zijn blik werd weer donker. Dit hoorde Claw tegen Jack te zeggen, maar die was er niet meer om dat te doen. Even flitste er verdriet door zijn blik, wat hij snel weer verbeet. Doe normaal Chawl, maar echt wat was normaal nog in deze wereld. Niks kon meer normaal. Hun familie was een complete puinhoop. Hij werd verdorie oom! Jackdaw werd vader. Shark opa… Kon het nog gekker?

Jackdaw stond daar maar, te wachten totdat Chawl zou zeggen dat dit een verschrikkelijk stom grapje was. Just a prank, bro. Zo ging dat, toch? Alleen het bleef uit, zo lang dat zelfs de altijd onverschillige Jackdaw het koud om het hart kreeg. Natuurlijk wist de klootviool wat hij gedaan had, wat hij en Shallow gedaan hadden. Het was slechts een vluggertje geweest, iets dat op het moment zo normaal had geleken. Alleen helaas Jackdaw, soms had dat gevolgen.“Shallow, jij bent de vader van de kittens die in Shallow haar buik zwemmen.” Jep, dat was niet het nieuws dat Jackdaw wilde horen. Hij kwam overeind, zijn ogen vergoot. Inmiddels was hem wel duidelijk dat dit geen ziek grapje was van zijn broertje. "Oh Mousedung," kwam er koud uit, terwijl zijn hart in zijn keel begon te kloppen en zijn hersenen begonnen te ratelen. “Je wist het niet.” Miauwde hij. “Waarom nu Jackdaw? Kon je niet nog eventjes wachten… Totdat het weer wat rustiger in de Elite was en jullie zijn nog zo jong.” hij keek zijn broer aan, voor het eerst oprechte angst en schrik in zijn ogen. "Oh nee, Chawl, nee, shit, je snapt het niet. Dit was niet de bedoeling, dit is niet wat ik wilde, wat zij wilde. Het was gewoon... Één moment, het- oh verdomme!" een vloedgolf aan scheldwoorden kwamen zijn bek uit, waarna hij zich omdraaide en kort heen en weer ijsbeerde. Papa Jackdaw, Papa Jackdaw. Dat was wat hij zou worden. "Shit, Chawl, shit. Bro het spijt me, dit is het slechtste moment ooit," he royaly messed up, op de slechtste tijd ooit. Toen hij zijn broer aan keek stond dan ook oprechte spijt in zijn ogen. "Ik en Shallow zijn niet eens iets, ze negeert me. Ik kan niet.. Ik kan geen vader zijn, nee, nee!" paniek en stress klonken door in zijn stem terwijl zijn wereldje voor zijn poten leek af te brokkelen.

sorry dat het zo laat is <3

Hij staarde zijn broer aan. “Ja, momentjes willen nog wel eens uitlopen op zoiets.” Sprak hij toen droogjes. Wat hadden ze dan verwacht? Ooh het is niks, dus maak je geen zorgen… Zo zat het leven nu eenmaal niet in elkaar. Helemaal niet als je een ‘momentje’ had. “Ja, in Scourge’s naam Jack.” Vervolgde hij. Terwijl hij met zijn staart een mep in de richting van zijn broer zijn gezicht deed. In een poging zijn staart in zijn gezicht te drukken en hem daarmee weer bij zinnen te brengen. “Doe eens rustig man.” Riep hij toen. “Niemand heeft iets aan jouw spijt, het lost het niet meer op weet je.” Hij werd vader, deal with it . “Ik praat wel met Shallow.” Of dat een goed idee was, was een ander verhaal. Hij was kwaad op hun allebei. Woest niet meer, maar wel kwaad. Kwaad omdat ze zo dom hadden kunnen zijn. Nu was Shallow niet de meest stabiele kat op het moment en hij wist niet of hij daar mee om kon gaan, omdat hijzelf waarschijnlijk even labiel was als haar. Toch bleef ze zijn beste vriendin en ze had hem nodig. “Neem je verantwoordelijkheid Jackdaw. Nee, ik denk niet dat Shallow jou op het moment graag ziet. Maar dit is jullie gezamenlijke rotzooi. Die kittens verdienen het te weten wie hun vader is.” Dit gestres leverde in ieder geval niks op. Dan mocht iedereen nog kwaad op elkaar zijn, die kittens konden daar niks aan doen. Die hadden hier ook niet voor gekozen. Shallow en Jackdaw wel door hun ‘momentje’, dus echt deal with it.

Oh echt, lieve Chawl? Jackdaw wilde hem uitkaffen om zijn sarcastische opmerking, maar wist dat zijn broertje dat niet verdiende. Chawl had hier niet om gevraagd, hell, niemand had hierom gevraagd. “Doe eens rustig man.” werd hem toegeroepen vlak nadat een staart in zijn zwarte gelaat werd gedrukt. Jackdaw spuugde deze uit en dwong zichzelf tot stilstand te komen, al brandden zijn poten met vervelende gevoelens en frustraties. “Niemand heeft iets aan jouw spijt, het lost het niet meer op weet je.” Jackdaw klemde zijn kaken op elkaar. "I know, alright? Maar het is alsnog een rotzooi," bromde hij, duidelijk nog iets van paniek in zijn stem. Kort snoof hij, waarna hij zichzelf dwong om te zitten. Het puntje van zijn staart bleef echter herhaaldelijk op de grond tikken. “Ik praat wel met Shallow.” hij trok met zijn oor en schudde zijn kop. "Nee, Chawl, hou je er buiten," het klonk botter dan hij bedoelde. Jackdaw zuchtte en wist dat dit niet juist was. "Look, ik wil je niet in die shit meetrekken Chawl. Ik.. Ik ga het regelen." hij moest wel, wat anders kon hij doen? Hij had het diep van binnen Claw altijd kwalijk genomen dat hij meer tijd besteedde aan de Elite dan aan hen, hell, hij zou zijn kittens niet verwaarlozen. Oh god, zijn kittens. Papa Jackdaw was hier. De kater kon wel kotsen.“Neem je verantwoordelijkheid Jackdaw. Nee, ik denk niet dat Shallow jou op het moment graag ziet. Maar dit is jullie gezamenlijke rotzooi. Die kittens verdienen het te weten wie hun vader is." iets van woede flitste in zijn ogen, al was dat eerder de hitte van het moment. Dacht Chawl nu echt dat hij ze aan hun lot over zou laten? "I know Chawl, dat hoef jij me niet nog te vertellen!" hij wreef met zijn poot over zijn kop, niet wetend wat hij met deze onzin aan moest. Hij had er een potje van gemaakt, en dit was de eerste keer dat zijn gladde woordjes hem daar niet meer uit konden redden. "Ik ga met Shallow praten. Die kittens gaan niet zonder vader opgroeien,"verzekerde hij zijn broer, waarna een korte stilte viel. "Het spijt me, Chawl. Like, oprecht. Het is gewoon zo'n grote... Teringzooi! Niet alleen in de elite, niet alleen in onze familie maar ook in mijn kop,"

Hij zag echt wel dat hij de woede van zijn broeder op zijn hals haalde, maar dan was dat maar zo. Hij wilde het gewoon gezegd hebben en Claw was er niet meer om dat te doen. Soms vroeg hij zich af of hun vader dat sowieso wel gedaan had, maar hij dacht van wel. Het waren nu toch allemaal aannames, want vragen konden ze het niet meer. Hij haalde zijn schouders op toen Jackdaw zei dat hij zich erbuiten moest houden. “Wat jij wilt, maar Shallow is ook een vriendin van mij. Dus mij er compleet buiten houden gaat je niet lukken ben ik bang.” Hij liet even een stilte vallen terwijl Jackdaw door raasde. Hij liet hem eerst zijn stoom afblazen en daarna een korte stilte vallen, voordat hij verder ging. “Ik geloof je.” Was het enige wat hij daarna zei. Hij was nog steeds kwaad, maar hij vertrouwde zijn broer. Hun band was in de loop van de tijd misschien wat veranderd, maar verdwenen was hij niet. Hij gaf een stomp tegen de schouder van Jackdaw. “En hé je staat er niet alleen voor hè. Dat weet je toch?” Zijn blik probeerde die van zijn broer vast te pakken, om het hem nog wat extra duidelijk te kunnen maken.

Onderwerp: Re: Maybe I just want some words of distraction.