Spooky scary skeletons

De hemel was al donker gekleurd toen hij zijn brede kop de nursury in stak. Hij was opzoek naar Waspsting die zijn zoon en Wolfkit een straf gegeven had omdat ze hen hadden misdragen. Teleurstelling maar vooral ook woede was van zijn lichaam af te lezen maar de grote brommende warrior probeerde kalm te blijven. Hij wist niet wat er precies gebeurd was maar hun straf zei al genoeg: het was erg genoeg om hen weer tot kittens te benoemen. Skullkit had hij niet meer aangekeken. Hij wou eerst weten van Waspsting wat er precies aan de poot geweest was voor hij zijn zoon een draai om zijn oren zal geven. Die bijdehante bek van hem naar een mede clangenoot dat ook nog net als hem een senior warrior was stond hem niet aan. “Waspsting” Mauwde hij nadat hij haar ogen opgevangen had. De twee boze leerlingen lagen in hun nest vlakbij haar. Hij trok met zijn oor wat al genoeg zei. Hij wou haar spreken. Demonslayer trok zijn lichaam terug en stapte naar een rustige plek aan de rand van het kamp om daar te kunnen praten met Wasp.

&[Waspsting]

Ergens vond Waspsting het makkelijk om te wennen aan het liggen in de nursery. Misschien kwam het omdat ze hier al eerder gelegen had met pleegkittens, of misschien was het het feit dat de 'kittens' over wie ze nu keek oud waren. Maar ze had geen probleem met hier rustig liggen, kijkend over de twee die nu verbazingwekkend toch in slaap gevallen waren. Het moest ook vermoeiend zijn om zo lang boos te zijn - hun stoeipartij had zich immers vanmiddag plaatsgevonden en de zon was nu al onder de horizon gezonken. De pers keek op toen er een groot verschijnsel in de ingang verscheen, en ze herkende hem als Demonslayer, de vader van Skullkit. Ze draaide haar oortjes vooruit toen hij haar naam sprak, en kort gleed haar blik naar de kittens om te checken of ze er wakker van geworden waren. Het leek haar niet. Ze tikte de Queen naast haar aan, en vroeg haar of die op de twee wilde letten. Toen die zei dat ze dat zou doen kwam ze overeind, de andere warrior wilde immers met haar spreken en dat vond ze logisch. Het ging immers om zijn zoon. Ze liep de grote kater achterna en ging tegenover hem zitten, waarna ze hem kalmpjes aankeek. "Je wilt het hebben over Skullkit, neem ik aan?" opperde ze, meteen tot de gang van zaken komend.

Nadat Waspsting bij hem kwam zitten liet hij een diepe zucht horen. Het maakte hem niet uit de zijn clangenoot hem zo doodop zag. Het was een feit geworden dat Demon zijn zoon niet meer in poten had. Wat hij ook probeerde, niks werkte meer. Toen de net iets oudere she-cat sprak knikte hij met zijn brede kop. “Ja” Bromde hij. Zijn oren wiebelde even. “Ik zou graag willen weten wat er precies gebeurd is. Ik neem aan dat het erg genoeg was dat je ze tot kittens benoemend heb, waar ik zeker achtersta, maar ik was er niet helemaal bij om te zien wat er allemaal aan de poot was” Mauwde de massieve tom. Zijn borstvacht was dik opgezet. Hij dacht terug aan de woorden van Skullpaw die hij tegen hem gezegd had. Hij kneep zijn wenkbrauwen in dezelfde norse blik zoals altijd. “Waspsting ik heb hem niet meer in de hand” Hij schudde zijn kop. Het deed hem werkelijk zeer. Hij wist niet wat hij er mee moest en misschien wist de oudere she-cat nog wat. Amberhunt en hij stonden hopeloos en er wat niemand waarmee hij kon praten over zijn probleem kind. “Ik weet niet meer wat ik met hem aan moet. Praten werkt niet en hem straffen word enkel alles juist erger. Al denk ik dat dit hem wel zou dimmen maarja, om hen voor altijd kitten houden is ook geen oplossing.” Demon stopte even. “Ik weet gewoon niet wat ik met hem aanmoet” Dit was voor het eerst in zijn leven dat hij werkelijk waar emotioneel was bij een andere kat. Hopelijk wist Waspsting antwoorden op zijn vragen. Want een twee nestje zat er aan te komen en hij had geen trek in nog meer Skullpaw’s. Eentje was genoeg.

Kort spitste Wasp haar oortjes bij het horen van de diepe zucht die de duidelijk gekwetste vader liet horen. Op de één of andere manier had ze hem niet werkelijk gezien als het type dat zoveel om zijn zoon gaf. Misschien kwam het door zijn grootte, zijn mentor, zijn verleden waar ze vanaf wist? Toch voelde ze zich ergens teleurgesteld in zichzelf. Al helemaal toen hij haar in vertrouwen nam, als ouder tot ouder, om te zeggen dat hij zijn eigen zoon niet meer in de hand was. Er kwam een sympathieke blik in Wasp's blauwe ogen. Ze wist niet hoe het was om problematische kinderen te hebben, die van haar waren rustig en deden haast nooit iets wat niet mocht. En Skullkit.. Ze wisten allemaal wel wat hij uitgespookt had. Ook zij liet een zucht horen. "Ik hoop werkelijk dat hij genoeg schrikt van deze straf, Demonslayer. Maar ik kan ook niks met zekerheid zeggen." Even dacht ze na om de juiste woorden te zeggen. "Hij heeft zijn zinnen zo op één doel gezet, dat het misschien belangrijk is om hem een ander doel te geven. Hem te laten zien hoe machtig en mooi ShadowClan wel niet kan zijn." Het was een idee, hopelijk een goede maar misschien een slechte. Wat als het Skullkit allemaal niet genoeg beviel? Dan was het misschien juist olie op het vuur gooien. "Maak je je zorgen om de toekomst, Demonslayer?"

Hij schudde zijn brede kop op haar woorden. “Ik denk niet dat dit hem zal leren” Verzuchtte hij. Hij wist hoe Skullpaw was en dit zal juist zijn woede meer laten branden dan juist, zoals het normaal hoorde te doen, te doven. “Misschien voor kort, hopelijk voor altijd, maar ik denk van niet” Demonslayer kneep zijn wenkbrauwen samen en drukte zijn grote klauwen in de grond toen Waspsting zei dat hij misschien Skullpaw moest laten zien hoe goed het was om in een clan zoals Shadowclan te leven. “Amberhunt en ik hadden met hem gesproken. Allebei apart. Maar het lijkt niet door te dringen. Hij denk dat we niks om hem geven en dat we enkel aandacht hebben voor zijn zussen maar het is juist andersom. Elke dag kom ik naar hem toe vraag ik hoe het met hem gaat, als hij met mij wil trainen, wil jagen, of gewoon vader en zoon dingen. Hij zegt dat hij hier niet thuis hoort. Dat Shadowclan hem ziet als een zieke kat die zwarthoest doorgeeft als je in de buurt kom” De oude tom schudde nogmaals zijn kop. “Hij haat me en ik weet niet waarom” Eindige hij zijn lange woorden. Eerst dacht de grijze tom dat hij enkel boos was geweest op hem maar de woorden die zijn zoon wel eens tegen hem gebruikte zei al meer dan genoeg: Je bent me vader niet. Loop naar de hel. "Maak je je zorgen om de toekomst, Demonslayer?" Even sloeg hij met zijn staart, die dik opgezet was. Praten over emotionele dingen was niet zijn ding al probeerde hij nu enorm zijn best. Waspsting was immers al moeder geweest en ze waren ongeveer even oud, het was de beste kat met wie hij dit kon bespreken. “Ik maak me zorgen om die van Skullpaw” Gaf hij toe. “Ik wil niet dat hij straks vertrekt naar Bloodclan en dingen doet wat niet kunnen. Ik wil niet dat hij straks tegen zijn siblings moet gaan vechten op leven of dood” De brommende senior warrior keek Waspsting aan. “Hij krijgt nieuwe broertjes en zusjes.” Hij slikte even. “Ik wil dat hij een grote broer word, eentje waarvan zijn siblings naar opkijken en niet verafschuwen”