easy.

.. Easy, easy
Pull out your heart to make the being alone easy, easy..

Een langharige poes opende langzaam haar oogleden. De zon had er op geschenen zodat ze gewekt werd uit haar toch al lichte slaap. Ze nam een momentje om haar omgeving in zich op te nemen. Zo te merken was het nog vroeg in de ochtend. Heel vroeg in de ochtend. Nagenoeg iedereen sliep nog, afgezien van misschien de ochtend patrouille. Sinds de verhuizing terug naar het territorium had ze een nest pal bij de ingang van de den gekregen. Nu elke ochtend had ze de zon in haar gezicht als ze verkeerd lag. Ze besloot om maar uit haar nest te komen, wetend dat ze niet langer slapen kon. Hoewel haar oogleden zwaar waren, smekend om meer slaap, sjokte ze naar buiten. Zoals gewoonlijk had ze geen honger en negeerde ze dus ook de prooistapel. Ze zou wel later wat vangen.. ja .. later .. Met hangende schouders en een dikke staart die over de grond sleepte begaf ze zich naar buiten. Ze wist niet waar ze heen ging maar ze ging lopen.

Lopen deed ze. Langzaam zonder doel voor ogen en zonder echt haar omgeving te zien. Dat deed ze al lang niet meer. Elke dag was een sleur. Elke dag was hetzelfde. Opstaan. Jagen. Prooi terug brengen. Jagen. Eten met de andere warriors. Luisteren naar praatjes die haar geen barst schelen konden. Zelfs lachen om een stom grapje kon ze niet meer. En dan weer terug naar haar nest gaan, accepterend dat ze de eerste tijd toch niet slapen kon. Vannacht had ze nagenoeg de hele nacht wakker gelegen. Inmiddels was dat normaal geworden. Honeyspots was niet meer hetzelfde na het gevecht met de bloodclan. Eigenlijk was ze niet meer hetzelfde sinds ze terug waren gekomen van de bergen. Waren we daar maar gebleven. Was ik daar maar gebleven. zei ze dan elke dag tegen haarzelf. Keer op keer tot ze dacht dat ze gek begon te worden. De zon scheen op haar vacht en verwarmde haar. Ze scheen het niet echt te voelen.. wat ze wel voelde was het water die tegen haar poten aan kwam toen ze de rivier in stapte. Ze zwom een eindje tot ze zich op een grote kei hees die pal in de rivier lag. Ze zette zich af en sprong naar een grote steen die pal boven een watervalletje lag. Het was een grens van de riverclan met wat daar buiten lag. Vroeger zat ze hier altijd de dag weg te dromen. De waterval was te laag om in één keer dood te vallen maar de verraderlijke stroming en de vele rotsachtige obstakels verderop zorgde er wel voor dat het snel gebeurt was. Warriors werden gewaarschuwd hier niet te vissen, leerlingen mochten er niet komen. Zij had nooit geluisterd naar zulke kletspraat. Terwijl Honeyspots daar zat keek ze over op het gebied dat voor haar lag. De kronkelende rivier, heuvels, bossen.. een adembenemend plaatje. Ze had hem al zo vaak gezien dat het haar niet meer verwonderde. Haar blik gleed af naar de waterval die onder haar lag. Het water ketste tegen de steen af en kwam tegen haar vacht. Ze zou alleen maar naar voren hoeven te stappen. Zich te laten vallen. Bijna elke clan kat wist dat ze hier graag kwam. Het zou een ongeluk lijken. Niemand zou er wat van zeggen.. Honeyspots duwde zichzelf overeind. Een zacht windje speelde met haar lange, gevlekte vacht. Een klein stapje maar.. dacht ze terwijl ze de afgrond in staarde.

+Saxon
+Topic is gesloten!

Meestal vluchtte hij het Bloodclan kamp uit. Het was Litill die hem terug had gebracht bij de Elite, maar hij had nog altijd het idee dat zowel Claw als Shark hem niet vertrouwde. En vooral nu Shark aan de leiding stond, werd hij meer en meer met de nek aangekeken. Toch zou hij er niet voor een tweede keer uit willen stappen. De Elite was hem nog altijd dierbaar, hij had samen met Icy zo'n goede stappen gezet om de Bloodclan terug op diens pootjes te kregen nadat Scourge was vermoord. En hij werd gerespecteerd daarvoor. Maar hij zou nooit meer terugkrijgen wat hij had gehad als Commander van de Elite, de macht die hij toen kon uitoefenen op katten. Nu moest hij vluchten uit het kamp om ervoor te zorgen dat 's nachts niet iemand 'm de keel door sneed met diens klauw. Nee, dit was geen leven zoals hij het gewild had.
De stevige bruine kater slaakte een zucht, terwijl hij de laatste restjes van een muis naar binnen werkte. Hij was ver buiten het Elite territorium, ergens rond de grens van Riverclan, aan de geur van de rivier te ruiken. Het deerde hem niet zo veel. Hij had niet meegedaan aan het gevecht voor het gebied, toen de Clans terugkeerde. Hij had geen zin gehad om zijn klauwen daar in te steken. Ergens had hij altijd wel verwacht dat de Clans terug zouden komen. Saxon schudde zijn kop, terwijl hij zichzelf op z'n poten dwong en verder wandelde, deze nacht was saai.
Het was de geur van Riverclan die hem deed opkijken, het was niet alsof hij de geur niet verwacht had, immers dwaalde hij rond de grens. Maar dit was een verse geur, een warrior's geur. Saxon keek om zich heen, maar zag niemand waar de geur vanaf had kunnen komen. Dus besloot hij de geur te volgen, eens zien waar of bij wie hij uit zou komen.
Het was een kleine waterval waar hij uiteindelijk bij uit bleek te komen. En bovenop vond hij een gevlekte kattin. Ze stond verraderlijk dicht bij de rand, alsof ze van plan was om er vanaf te donderen bij het eerste de beste zuchtje wind. "Is dat slim?" bromde hij, toen hij binnen gehoorsafstand kwam.

StarClan, wat was het gemakkelijk. Ze hoefde alleen maar naar voren te leunen en zich los te laten. Ze zou vallen en voor ze het wist zou het over zijn. Ze snakte naar de verlossing die het bracht. Ze verlangde bijna.. Ze leunde naar voren, een klein stukje maar om te voelen hoe het voelde. Haar ademhaling versnelde toen ze dat deed. 'Is dat slim?' hoorde ze zijn stem zeggen. Het was een diepe stem. Eentje die ze niet herkende. Het leek alsof hij uit een diep dal tegen haar sprak. Als verlamd scheurde ze haar blik los van de afgrond. Toen ze dat deed en haar blauwe ogen zich in de zijne lieten vallen leek het plots alsof haar oren open gingen. Ze hoorde de rivier kolken, de vogels fluiten en haar hart bonken. De halsband die hij om had verried dat hij BloodClan was maar zijn geur verwarde haar. "Wat?" Vroeg ze hees. Haar ogen waren dof en ze moest moeite doem om hem scherp te zien. Op een of andere manier leken al haar zintuigen niet goed mee te werken. In een ander leven en in een andere tijd had ze hem aangevallen. Zijn vage bloodclan geur nodigde haar uit om haar klauwen in zijn strot te boren. Maar haar spieren leken als verlamd en haar poten voelde wankel aan. Misschien zou hij haar wel vermoorden, haar keel door snijden met zijn klauwen tot ze in haar eigen bloed zou stikken. Honeyspots vond dat geen erg vooruitzicht.

Ze zag er gespannen uit, waarom zou ze ook niet. Het was een clankat, hij was van de Elite, het was een normale houding om te hebben. Maar vandaag was hij niet uit bloodshed, eigenlijk wilde hij gewoon een rustig gesprek houden. Iets wat hij al in geen tijden had kunnen doen. Niet veel katten in de Elite spraken tegen hem, puntje van een verrader zijn waarschijnlijk. Ze draaide zich om en sprak met een heese toon in haar stem. Zelfs haar blauwe ogen, die hem veel aan zijn eigen blauwe kijkers deden denken, leken dof te zijn. "Springen," bromde hij kalm, terwijl hij ging zitten en een ontspannen houding aan gaf. Gewoon om aan te geven dat hij geen kwaad in de zin had. "Ik doe je niets," verifieerde hij daarna. Waarschijnlijk zou het meer moeite kosten om haar rustig te stellen, maar het zou een goed begin kunnen worden. Hij sloeg zijn staart om zijn poten en likte zijn borst.

Zo veel vooruitzichten. Zo veel scenario's. Wat zou hij gaan doen? Wat zou zij doen? De tijd die tussen haar vraag en zijn antwoord zat was maar kort in werkelijkheid maar voor haar voelde het als een eeuwigheid. Springen springen springen springen echode de stem van de grote bloodclanner door haar hoofd. Luider en luider. Ze wierp even een blik naar beneden. Springen zei de stem in haar hoofd. 'Ik doe je niets' Ze keek weer opzij. Alsof ze dat geloven moest. "Waarom niet?" Mompelde ze, haar stem kwam nog maar net boven het gebulder van de waterval uit. "Ik heb het bloed van jouw clan genoten nog aan mijn nagels. Een enkeling heb ik zelfs vermoord. Waarom zou jij mij niets doen, precies?" hoorde ze zichzelf zeggen. Voor een tel zag ze het weer voor zich. Een jonge bloodclanner die spartelend onder haar klauwen lag, snakkend naar het laatste leven wat zij zojuist uit hem geklauwd had. Ze zag diezelfde bloodclanner elke nacht in haar dromen. Springen, springen.. Ze zou het verdienen om naar beneden te springen. Ze zou het verdienen om door hem vermoord te worden.  

Saxon haalde zijn schouders op toen ze uitlegde wat ze had gedaan. Bloodshed was niet iets nieuws vanuit de omgeving waar hij vandaan kwam. Elke dag waren jongere katten aan braggen over wie ze hadden vermoord en hoe erg de moord wel niet was. "Dus?" bromde hij op een droge toon. Hij keek haar iets wat verveeld aan. "Ik stond ooit tweede in rang bij dat stelletje knurften," snoof hij daarna. "Het is minder speciaal dan dat je zou denken, eentje meer of minder wordt niet snel gemist." Dat was misschien niet helemaal de waarheid, maar het zou misschien wel helpen om haar gerust te stellen.
"Het trof je zwaar, hè, de moord," zei hij daarna, zijn oren nieuwsgierig naar haar toe gericht. Hij wilde eigenlijk naar haar toe lopen, maar de kans was groot dat ze dan beide onderaan de waterval zouden belanden. "Wil je erover praten?" Worth a shot, right?

Zijn antwoord schokte haar toch een beetje. Honeyspots keek weer naar de cyperse bloodclanner, haar ogen iet wat verward. "Dus?" herhaalde zij op een fluistertoon. Gal rees op in haar keel maar ze luisterde wel naar hem. Uit zijn woorden maakte ze op dat hij dus een soort hoge rang had gehad in de bloodclan. Ooit had ze met die informatie wel raad geweten maar nu? Nu wist ze helemaal niets meer. Toch voelde ze een soort opluchting bij zijn woorden. Ze greep ze gretig aan. Op dit punt zou ze alles doen om het brandende gevoel van zelfhaat, afkeer weg te krijgen. Ze keek naar haar poten toen hij haar vroeg over de moord. Ze durfde de vreemdeling niet aan te kijken. "Nee, de moord deed mij niets"zei ze toonloos. Honeyspots kromp onwillekeurig in elkaar. Ze voelde zich erg kwetsbaar toen ze dat opgebiecht had. In haar binnenste brandde het als een uit de hand gelopen vlammenzee die alles in haar binnenste aan het verzwelgen was. "Ik sneed zijn keel door en weet je wat ik voelde?" Haar blauwe ogen sloten zich en haar maag keerde zich om. "Al die tijd had ik gefantaseerd hoe het zijn zou.. had ik het gewild. Toen het eenmaal zover was voelde ik helemaal niets" haar stem was gaan trillen en haar pootje had al een stap naar voren gezet. Haar klauwen waren ontbloot en rustte nu op de rand van de steen. Springen.. dit keer was het niet zijn stem maar de hare die het zei.

Het verhaal dat ze naar hem afstak kwam hem vreemd genoeg bekend voor. Het was het gevoel dat iedereen had die voor het eerst een moord had gepleegd. Bij de Elite werden kittens, of Young-Ones, erop voorbereid en iedereen die het niet aan zou kunnen werd eruit gezet. Een leven als Rogue of Kittypet was dan het enige wat je nog kon doen. Saxon knikte voorzichtig en keek naar wat ze deed. "Ik ken dat gevoel," zei hij op een rustige toon. Hij vroeg zich af of hij haar nog van die rand af zou krijgen, aangezien ze heel druk bezig leek te zijn met het toch te willen. "Waarom?" vroeg hij daarom maar. Het was de standaard vraag die men stelde als ze zo iemand tegen kwamen, toch? "Je hebt je clan toch nog, het is niet alsof je er alleen voor staat. Niet zoals ik tenminste," dat laatste was meer een gemompel en iets waar hij het liever niet over had. Maar als sympathie zou helpen, dan zou hij het proberen. Al vroeg hij zich af waarom hij zo veel moeite deed...

In die riskante positie bleef ze staan. Haar blauwe ogen gefixeerd op het kolkende water beneden haar. Haar oren echter luisterde echter en elk woord ving ze op van wat hij zei. Hij zei dat hij dat gevoel kende. Niemand kent dat gevoel dacht ze in een vlaag van zelfzucht al wist Honeyspots dat dat niet waar was. Een zucht ontsnapte uit haar mond. De clan. Hij zei dat ze de clan nog had. Maar had ze die ook? Ze zonderde zichzelf af en wilde met bijna niemand praten. De clan kon haar helemaal niets schelen op dit moment. "Soms kan je omringd zijn door katten en nog het gevoel hebben dat je er volledig alleen voor staat" antwoordde ze toonloos. "We hadden nooit terug moeten komen naar deze plek. Als we in de bergen waren gebleven was alles goed gekomen" zei ze naïef en ze trok een gezicht. Als het aan haar had gelegen zou ze nooit meer terug zijn gekomen naar hun territorium die vol zat met slechte herinneringen. Meer slechte dan goede leek het haast wel. "Jouw clan genoot zou nog leven, mijn clangenoten zouden nog leven-" Hoewel ze de bloodclan hadden verjaagd voelde het gevecht niet gewonnen. Aan haar kant waren ook slachtoffers geweest. Zo scheen het te zijn tijdens oorlogen. "Jullie zouden eindelijk hebben wat jullie wilde en wij zouden vrij zijn" Honeyspots scheurde haar blik los en keek op naar de glooiende heuvels die voor haar lagen. Zij wou ook vrij zijn maar springen deed ze nog niet.

Haar toonloze stem deed hem opkijken, waarschijnlijk verklaarde ze hem voor gek dat hij zich hiermee bemoeide, maar Saxon was al lang niet meer de kille kater die hij ooit was geweest. Momenteel was hij vooral alleen, een simpele Elite kater die zich niet helemaal op zijn plek voelde, een kater die eigenlijk opzoek was naar iemand met wie hij een goed gesprek kon voeren en waar hij bij kon kruipen als hij zich weer alleen voelde. Op dit soort momenten mistte hij Icy, de enige kattin bij wie hij echt zichzelf had kunnen zijn. "Hoezo waren de bergen zoveel beter?" vroeg hij daarna nieuwsgierig. Hij haalde een schouder op de kattin begon over dat zijn en haar clanmates nog in leven waren geweest. Dat de Elite zou hebben wat ze wilde en de clans van hen af zouden zijn. "Katten kom en gaan, zo zit het leven in elkaar. Maar dat betekend niet dat je je leven moet vergooien," zei hij op een rustige toon, terwijl de gespierde tabby kater in de richting van de gevlekte kattin wandelde. "Waarom kom je niet hier zitten?" stelde Saxon daarna voor.

Nu dat haar gedachten weer naar de bergen waren gegaan en ze de stem van de donkere kater best prettig klonk, merkte ze dat haar aandacht op het water onder haar iets begon te verzwakken. Hij vroeg wat er zo goed was geweest aan de bergen. Naast de constante dreiging van dood door de ziekte die er dreigde, naast alle honger, was het een nieuw begin voor Honeyspots geweest. Een kans om dit alles achter haar te laten. Natuurlijk had ze dat ook verloren. Uiteindelijk slaakte Honeyspots nog een diepe zucht en scheurde ze haar blik los en keek ze naar de ijsblauwe ogen van de kater. Dat leek het enigste te zijn wat ze nog kon zien toen hij haar uitnodigde van haar benarde plekje af te komen, naar de veiligheid die hij scheen te bieden. Ooit had Honeyspots het wel geweten als een BloodClan kat haar dat had gevraagd. Een klein plekje in haar zei dus ook tegen haar dat dit een fout was. Maar fouten maakte ze nu al jaren. Deze kon er dan ook nog wel bij. Wat zijn plan ook was.. dit moest wel een val zijn. Nu ze wat helderder kon nadenken klonk het overduidelijk in haar hoofd. Hij wilde een soort wraak. Hij deed alleen maar vriendelijk tegen haar zodat ze naar hem toe zou komen en hij haar dan zou vermoorden. Haar blauwe ogen lieten niets doorschemeren van haar vermoedens. Ze voelde hoe haar lijf in beweging kwam en hoopte dat haar kinderen het haar vergeven zouden.

De langharige poes schuifelde langzaam weg van de rand en keerde zich naar hem om. Ze zette zich af en sprong naar een van de stenen die terug leidde naar de oever van de rivier. Deze keer nam ze de iets veiligere route zodat er niets mis kon gaan. Ze merkte dat ze aarzelde om verder te gaan. Een vreemd gevoel als een magneet leek haar terug te willen trekken naar de afgrond. Ze slikte en sloot haar ogen voor een tel. Ga door.. ga door .. net was je ook zo zeker er van zei ze mentaal tegen zichzelf. Ze nam nog een sprong en landde op de tweede. Haar blauwe ogen vonden zijn blik en ze voelde zich sterker. Ze nam nog een sprong en toen ze op de laatste steen landde voor dat ze de oever bereikte voelde ze zich plotseling enorm uitgeput. "Hier kom ik" fluisterde ze, klaar om te sterven. Honeyspots dook in elkaar om de sprong te wagen. Toen ze zichzelf afzette gleed haar poot weg en gleed ze uit. Haar lichaam viel naar voren en met één snelle reflex wist ze zich vast te grijpen aan de oever met haar klauwen, maar zo'n beetje de rest van haar lichaam landde in het koude water. Het snel stromende water trok met een intense kracht aan haar lijf en ze voelde dat haar poten begonnen los te laten. Ze sperde haar ogen wijd open en keek omhoog naar de bloodclanner toen ze haar poten los voelde komen.

Er speelde een glimlach op zijn lippen toen hij toe keek hoe de kattin langzaam maar zeker meer naar de oever toe kwam. Hij wist niet zeker hoe hij zich erbij moest voelen. Het was heel vreemd dat hij, als ex Commander van de Elite, zich zo inzetten voor het leven van een clankat. Maar de laatste tijd voelde hij zich niet meer een Elite kat, immers werd hij toch alleen maar met de nek aangekeken. Zijn blauwe ogen volgde de gevlekte kattin en zijn hart zakte toen hij haar zag wegglijden. Onbewust rende hij naar voren toe en sloeg zijn klauwen in haar poten, misschien deed hij haar hiermee pijn, hoogstwaarschijnlijk deed hij haar hiermee pijn, maar zo kon hij tenminste houvast houden. Hij dwong zijn lichaam dichterbij te komen en murmelde iets tegen zichzelf, voordat hij de kattin in haar nekvel te pakken kreeg. Hij zetten zijn achterpoten diep in het zand en begon langzaam te trekken om d'r uit het water te krijgen.

Spoiler:

Vrijwel meteen toen Honeyspots haar poten weg waren gegleden op het gladde, bemoste oppervlak van de rots schoot de bruin gestreepte bloodclanner in actie. Haar nagels boorde zich in de aarde maar haar grip was niet sterk genoeg voor het woest kolkende water. Hun blikken kruiste en vervolgens voelde Honeyspots een scherpe pijn door haar poten omhoog naar haar lijf schieten. Er dropen kleine straaltjes bloed over haar witte poten. Haar ogen werden groter en haar mond viel open in een woordeloze schreeuw van schrik toen ze de koude blik van de kater ontmoette. Dit alles gebeurde in iets meer dan een seconde. De adrenaline schoot door haar lichaam heen toen hij zich voorover gooide en zijn tanden in haar nekvel boorde. Met een hernieuwde kracht trapte ze met haar achterpoten tegen het water in tot ze tegen de oever aan kwam en zichzelf, met behulp van de bloodclanner omhoog kon hijsen. Een koude plens water kwam tegen haar gezicht. Proestend spuugde ze een koude slok uit. Met verenigde kracht lukte het de bloodclanner om haar omhoog te trekken terwijl zij met haar achterpoten zich afzette. Haar gladde vacht was inmiddels bijna helemaal doorweekt en verzwaard. Ondanks de water afstotende laag die riverclanners van nature hadden was dat geen garantie dat ze niet droog kon blijven, zeker niet met haar dunnere zomervacht. Met klauwende achterpoten en uitgestrekte nagels aan haar voorpoten kwam ze langzaam maar zeker omhoog. Toen ze eenmaal met alle vier haar poten de steile oever op wist te komen liet ze zich met een plof in het gras vallen. Hijgend van de plotselinge inspanning en de adrenalinekick keek ze op naar hem. "Je-je-je-je" Hijgde Honeyspots die maar niet uit haar woorden kon komen. Ze kneep haar ogen stijf dicht. Eerst maar even op adem komen. Haar hoofd tolde en dat kwam niet alleen door haar bijna dood ervaring. "Je- jij.. je hebt mij.." Ze haalde diep adem om haar gejaagde ademhaling onder controle te krijgen. "Je hebt mij gered?" Het klonk vragend, onzeker en iet wat bang. Haar blauwe ogen zochten naar de zijne, wanhopig voor bevestiging.

Hij begon oud te worden, iets wat toch wel ergens moest gaan gebeuren. Deze hele reddingsoperatie had er voor gezorgd dat hij pijnlijke steken in zijn gewrichten voelde en een pijnscheut door zijn nek. De gestreepte kater gromde eventjes terwijl hij de gevlekte kattin ophoog hielp. Vervloekte lange vachten ook altijd, ze zorgde ervoor dat er veel meer water in bleef zitten en dit alles een stuk lastiger maakte.
Saxon hijgde zwaar toen de kattin eenmaal op het droge was en in het gras plofte. "Vervloekte Riverclanners, ik dacht dat jullie goed bestand waren tegen water," murmelde hij zachtjes, terwijl hij waterresten van zijn poten af likte. De kattin daar in tegen leek neer geschrokken van zijn heroic action, dan het feit dat ze net bijna alsnog verdronken was. "Niet elke Bloodclanner is zo erg," snoof hij zachtjes. "En daarnaast heb ik al te veel katten dood laten gaan, terwijl ik ze had kunnen redden." Hij voelde haar blik in hem branden en zijn gebruikelijke lege en kille ogen waren voor de verandering gevuld met een klein vlammetje. Zo erg was 't nog niet eens, om iemand te redden.

Zwijgend staarde Honeyspots hem aan. Het leek allemaal zo surealistisch.. zo niet echt. Een stomme grap. Het klopte allemaal gewoon niet meer. Plotseling enorm uitgeput legde ze haar kopje tussen haar voorpootjes en sloot ze haar ogen. Haar hele wereld was op zijn kop gezet door die stomme cyperse kater. Het hoorde helemaal niet zo te zijn. Bloodclanners waren slecht. Afschuwelijke monsters. Als ze bloodclanners zich voor had gesteld had ze altijd Icy voor zich gezien. Ze wilde niet aan haar denken. Nooit meer.. ze wilde gewoon even slapen en voorlopig niet meer wakker worden tot al haar problemen magisch verdwenen waren. Een kinderlijke gedachten waarvan Honeyspots donders goed wist dat zoiets nooit gebeuren ging. "Ik wil weg hier" murmelde ze zachtjes, te zacht bijna om boven het gedonder van het water uit te komen. "Ik wil even niet meer een riverclanner zijn" zei ze met tranen in haar ogen. Ze opende haar baby blauwe ogen en keek omhoog in die van haar cyperse redder. Verwachtingsvol.. alsof hij haar nog eens redden kon. "Ik wil even niet meer Honeyspots zijn" verzuchtte ze uiteindelijk met kinderlijke eenvoud.

De kater keek op bij de woorden die de calico kattin uitsprak. Ze wilde weg uit haar clan? Nee, ze wilde voor nu eventjes weg. Zo te zien had ze het al zwaar genoeg in haar clan en had er nu eventjes geen zin meer in. Saxon had een antwoord klaar liggen, maar twijfelde om de woorden uit te spreken. Vroeger had hij nog wel eens de reputatie van flirt gekregen, aangezien hij Icy op zijn poot had gesponnen en dat net zo makkelijk had kunnen doen bij andere high ranked katten. Aan de andere kant, vaak deed hij het alleen voor macht, maar macht had hij al in geen moons meer gehad. Niet meer als rogue, niet meer als elite member. Hij was gewoon zichzelf en deed wat dingen die hem geschikt leken. "Je kan hier blijven," sprak hij langzaam, zorgvullend zoeken naar de woorden. "Mijn oude territorium is niet zo ver weg, daar kan je wel eventjes blijven." Saxon slikte moeizaam. Oh dear, wat had hij gedaan.

Een intens moment staarde ze hem recht aan. Ze kon niet weg kijken omdat ze bang was dat hij haar weg zou sturen. Zou opstaan en zeggen 'oké genoeg geweest, red jezelf maar'. Misschien verdiende ze dat ook wel. Honeyspots hield haar adem in en luisterde. Hier blijven? Nee, dat wilde ze niet. Ze wilde even niet in riverclan blijven! Het hele idee al vervulde haar van afgunst. Maar wacht.. zijn oude territorium? Ze merkte niet dat hij er best ongemakkelijk onder leed om haar dat aan te bieden. "Ja ik wil dat wel" zei ze ademloos, opgelucht. "Voor eventjes maar" voegde ze er langzaam aan toe. Honeyspots realiseerde zich nu pas dat ze helemaal niet wist hoe haar zonderlinge redder heette. "Hoe heet je?" Vroeg ze direct.

Ze vond het goed, ze was niet eens bang. Hij kon geen hoogte krijgen van de kattin, alsof ze het helemaal niet meer erg vond dat ze met een Elite kat stond te praten. Al wist hij ook wel dat zijn eerdere daden er niet voor hadden gezorgd dat hij erg kwaaddoenend over kwam. Saxon knikte alleen maar en kwam overeind, als het goed was zou zijn territorium nog leeg moeten staan en anders zou hij de paar zwerfkatten er zo wel uitjagen.
Toen kwam de vraag waarvan hij helemaal vergeten was dat het iets was wat ze nog niet behandeld hadden. De vraag naar zijn naam. Hij vroeg zich af of ze hem zou herkennen als hij zijn naam zou noemen, of ze zou weten wie hij was. Ze was niet zo heel veel jonger dan dat hij was, dus misschien had ze nog wel gehoord van de tijd dat hij onder Icy had gestaan. "De naam is Saxon," miauwde hij terwijl hij zich omdraaide, om haar te begeleiden naar het stuk grond wat hij een tijd zijn thuis had genoemd. "De Ex-Bloodclan Commander."

Zachtjes knikte ze ter begroeting maar ze zei niet direct haar eigen naam. Het scheen dat het universum toch een flauwe grap met haar uithaalde. Welke kat anders dan de ex bloodclan commander, de kat die direct onder Icy had gestaan, was verschenen en had haar uit het water gered. Honeyspots schudde haar hoofd. Ze wist niet goed meer wat ze voelen moest dus besloot ze voor nu haar twijfels en andere onzin weg te duwen. Ze zou er later wel mee dealen. "Mijn naam is Honeyspots.." voegde ze er zachtjes aan toe terwijl ze zich overeind duwde en haar gewonde poten een lik gaf. Ze proefde de roestsmaak van bloed. "Nou, Saxon de ex-bloodclan commander, wijs de weg" vervolgde ze vermoeid.

Het bleef stil, ergens had hij verwacht dat ze nu gewoon heel hard zou wegrennen. Hij was het gewend, om eerlijk te zijn, niet veel katten wilde met hem omgaan. Hij was een verrader voor de Elite, had geen vrienden buiten de clan en als rogue had hij het ook maar nauwelijks overleeft. Zijn leven was geen makkie geweest, misschien was dat wel de reden waarom hij geen zin meer had in het gedrag van de Elite. Het moorden en alles was hem nog steeds prima, zolang hij zou overleven. Maar er was een shift in de macht en feel van de Elite, en hij wist niet of hij er blij mee moest zijn.
Uiteindelijk stelde de kattin zich voor als Honeyspots, een naam die haar sierde, als hij eerlijk moest zijn. Daarna kwam er een bijna sarcastische opmerking dat hij de weg moest wijzen, iets waar hij dan ook maar geen aandacht aan schonk en gewoon verder liep.

Het duurde niet lang voordat hij bij een kleine schuur uit kwam. Het was niet veel, maar in zijn tijd als Rogue was hij blij geweest met wat hij had kunnen krijgen. Hij piekte eventjes naar binnen en de gromde twee ratten weg die het zo te zien te veel naar hun zin hadden. Eentje greep hij op 't laatste moment bij de staart en beet z'n nek door. Het hooi was vochtig, maar het zou als goede ondergrond kunnen dienen. Rustig gooide hij de dode rat in de richting van Honeyspots. "Eet wat, je mag hier de nacht doorbrengen," miauwde hij op een rustige toon, terwijl hij bij de ingang van de schuur ging zitten. Voor het eerst sinds tijden had hij weer eens leuk gezelschap. Het was vreemd.